Lögberg - 13.01.1927, Síða 2

Lögberg - 13.01.1927, Síða 2
Bls. 2 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JANÚAR 1927. Sértsökdeild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga SHSHSHSHSPS T^.tStihHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSÍsA' 5HSH5HSH5HSH5HSHSH5H5HSH5H5HSH5H5HSH5H5H5HSE5HSH5H5HSH5H5H5H5HSH5H5HSH5HSESH5HSHSH5HSH5H5H5H5Í Þoka. Æfintýri. Gamla fólkið segir, að þokan sé kóngsdóttir í álögum, og sá smali geti leyst hana úr álög- unum, er stilti sig um að bölva henni í fimtán ár. En eg veit ofurlítið meira. Eg hefi heyrt söguna eins og hún gerðist. Heimildir mínar eru öldurnar, sem hlæjandi h.jala við fjöruborðið, þokan sjálf, sem líður yfir kolsvarta sandana og loks hefir drangurinn uppi í hlíðinni sagt mér sína sögu. Sagan er á þessa leið: Við ströndina, voru háar brekkur. Þær voru grasi grónar og skeyttar með blágresi og lyngi. Birkirunnar og reynitré sveifluðu greinunum, þegar vindurinn þaut, og kliðurinn heyrðist langar leiðir, þegar laufin slógust saman. Smalinn, í gárðshorni var vanur að halda ám sínum þar til beitar. Þær dreifðu sér um brekkurnar og hámuðu í sig grasið. Pin niðri við ströndina voru svartar klappir. Þar nauðaði hafaldan nótt og nýtan dag. Og þegar stormviðri gevsuðu, saxaði brimið þar- ann og þeytti hounm upp á land. Þar sölnaði hann 0g dó. Þegar bárurnar ýfðu kambana, var eins og hvítsigldum skipum væri sfýrt frá landi. En ef sólin skein og sjórinn var kyr og lvgn. kom lítil hafmey upp að klöppunum. Hún velti sér í vatnsskorpunni og lét jarpa lokkana flaxast. Limaburðurinn var mjúkur og liðleg ur, hver hreyfing annari fegurri. Uppi á .stöndinni sat smalinn og horfði á hafmeyna. Honum fanst hún vera opinberun yrnlis og fegurðar úr einhverri veröld, sem hon- nm væri lokuð. Hann horfði yfir hafið^ silfur- grátt og sindrandi, en kuldalegt. Honum fanst jtað vera að skora á sig að sækja í hendur séi alla þá dýrgripi, sem lægju fólgjiir í undirdjúp- um. Smalinn gekk ofan á klappimar. Hafmeyj- an þeytti .sjóinn, svo að hann freyddi. — Hann settist uiður. Hún nálg^ðist klappirnar. — Þegar sólin vermdi klappirnar og hrein- ska*ra morgundöggin þornaði af grasinu, sátu j»au saman við sjóinn, smalinn frá Garðshorni og ('inkadóttir sjávarkóngsins. Öldurnar hvísluðu: “Þið fáið aldrei að njótast.’’ Laufin á trjánum sögðu lágt: “Ást ykkar þornar upp eins og döggin.” En smalLm úr Garðshorni sagði: “Eg elska þig. Yið mætumst hér á klöppunum á hverjum degi þangað til haddur þinn verður hvítur ein.s og sa*rokið, en höfuð mitt ein's og jökultindur. Hefirðu séð, þegar sólin skín á rjúkandi hafið og fölvan gadd. Þannig skín óstin á okkur fram á síðustu stund,” Hafmeyjan litl'a titraði í faðmi hans. “ Þú kemst ekki lengra inn í ríki mitt, og eg ekki heldur inn í Jtma veröld. Ast okkar hnýtir sam- an land og sjó. En eg er ekki hafið alt, og ást mín er ekki hið eina sem ræður. Faðir minn er voldugur, en hjarta hans kalt eins og ís. Ef hann heyrir um ást okkar, fæ eg aldrei leyfi til að koma.” “ W kemur saint,” sagði smalinn. “ En það getur farið ver,” sagði hafmevjan./' sjónum eru töframenn miklir og álög jmng. Ilugsaðu J)er, að nornirnar breyttu mér í dýr, fisk, sem biti á öngnl þinn, eða fugl, sem þú rotaðir með steini.” “í augum þínum mætast hiníinn og liaf. mun eg ætíð þekkja.” Hafmeyjan grét. Brjóstið lyftist undiraldan. “Sérðu steindrangana uppi í hlíðinnif” helt hann áfram. ‘Þeir eru kaldir og harðir. Eg legg svo á sjálfur og mæli um, að á þeirri stundu, sem eg ekki þekki þig, skuli eg verða að steini hvar sem eg stend.” Þiiu horfðust í augu og kvöddust. Hann horfði á, Jiegar hún synti frá klöppunum. Þeg- ar sjórinn luktist yfir höfði hennar, sté hann feti framar og sagði: “Eg skal muna þig, þótt himininn falli í hafið.” ". Tíminn leið, aldan féll að ströndinni og dó. önnur kom í staðinn og hún dó einnig. Ijjós og myrkur skiftust á, dagur og nótt. Sumarið var liðið — veturinn einnig og aftur komið vor. — Smalinn og hafmeyjan hittusf, er færi gafst. I höll sækóngsins var ys >og þys. Allir fundu á sér, að stórtíðindi voru í aðsigi. Kóng- urinn sat í hásætinu, strangur á svipinn og aug- un skutu gneistum, er hann leit í kringum sig. Framar í höllinni stóð hirðtolkið, gamlir og grimmlegir marbendlar stungu saman nefjum og hvísluðust á. A miðju gólfi stóð dóttir sævarkóngsins og skyldi nú fá dóm sinn fvrir hásæti föður síns. “ í ríki raínu er ekkert, • sem heitir ást. t djúpi hafsins bvr kuldi. En }>ú hefir brotið lög hafsins og refsing þín er ákveðin. Seiðmenn mínir eru máttugir og kunnátta þeirra skal breyta þér.í ís. Þú skalt flvtja með þér kuld- ann og hræðast sólina. ” Kóngurinn hafði jnælt. I sama bili kváðu við ömurlegir ómar. Seið- menn konungs léku hráköldum fingrum á dimm- róma hörpur. Það voru samskonar lög, sem heyrast er brimið nauðar á næturþeli viþ hamrabjörgin. Stígandi—fallandi—feigðarhljómar. Kóngur horfði hvössum augum á dóttur sína. Hann átti kalann og vald hans. Hún Þií eins og ur fíngerðu og skygðan átti ástina og hennár mátt. Allir horfðu á kóngsdóttur. Þeir bjuggust við að sjá bláhvíta ísskúlu stíga upp að yfirborði sjávar. Harðúð og ást háðu stríð, kuldi og hiti. Að vörmu spori var dóttir sækóngsins horf- in, en silfurhvít þoka leið yfir blælvgnan haf- flötinn. Þar sem hitinn riiá sín nokkurs, verður aldrei ís. — Hefirðu séð þokuna líða yfir endalausa ægisanda ? Flókarnir koma einn eftir annan, léttir og hálf-gagnsæir. Það er eins og riddar- ar ríði í fylkingu upp úr hafiriu. Hefirðu s éð hana vfir mýrunum, Jægar sólin skín á himin- inn og úðinn^glitrar í geislunum ? Þá er J)okan eins og bros í tárum. Hefirðu séð þokuna hvíla á fjöllunum eins og brúðarslæðu silki, eða sitja á tindunum eins hjálm á het.ju ? En hún getur líka verið ægileg og skotið skelk í bringTi. Hiín færir skipin í viðjar, mjúk- ar en þéttar. hún villir vegfaranda — gerir ó- freskjur og forynjur úr steinum og hólum. Og nú sást þokan fvrsta sinni. Það var heiðmyrkur — hímininn heiður hið efra, en myrkur með jörðu. Smalinn frá Garðshorni var á leið að sjón- uin. Hann ætlaði að finna þá, sem hann unni heitast — þá, sem hafði víkkað sjónhring hans alla leið ofan í hafsins dimma djúp. Smalinn liljóp og kvað við raust. Söngur hans endurómaði frá fjallahlíðum og björgum. Þegar hann kom lengra ofari í dalinn, mætti hann þokunni. Það var fyrsta sinn, að dóttir sævarkóngsins kom á land upp. Hún grét — tárin hennar féllu á jörðina. Hún faðmaði að sér unnusta sinn. Hann fann hrollkaldan úðann um brjóst sitt og andlit. Smalinn hljóp. Hann vildi ná til’ þeirrar veru, sem var alt í kring um hann, sveipaði hann sjálfri sér, en vék þó fyrir hverri hans hreyfingu. Hún, sem hann leitaði að, var hjá honum. Hana, sem hann elskaði, |)(*kti hann ekki. Hann var í hárri brekku og nam staðar til J>ess að litast um, en sá ekkert. Hann stóð kyr eitt andartak, en þegar hann ætlaði að halda á- fram, gat hann ekki lireyft sig. Hann var orð- inn að steini. — Enn þá líður J)okan yfir fjöll og fjörðu. Hvað eftir annað hefi eg séð hana vefja sig um klettinn uppi í hlíðinni. Tárin hennar væta hann allan. Smalinn á enn þá á.st kóngsdótturinnar, en harður steinninn finnur ekki atlot hennar. Hann þekkir ekki Jiá, sem hann dskar, }>eg- ar hún kemur í annari mynd. Og þó hafði hann sagt: “í augum |)ínum mætast himinn og haf. Þig mun eg ætíð þekkja.” Jakób Jónsson, frá Hrauni. —Stúdentablaðið. var Hvernig ilœmu fréttirnar bárnst kcnungmum. konungur á þebkingu í bókmentum. hændur að voldugur róða Friðrik, mikli Prússland. Hann hafði franskri tungu og sniekk fyrir Hann var móður sinni góður og systur sinni Wilhelmínu. Venjulega var hann lundgóður, en stundum bar geðið hann ofurliði og var hann þá uppstökkur og fljótfærinn. Honum þótti framúrskarandi vænt um eina skepnu og.það var hesturinn hans. Það var fallegur hestur, hæfur til að bera konung á baki sér, og svo skynsamur var hann og elskur að húsbónda sínum, að hann vann góðvild hins tiginborna eiganda síns. Einn dag, þegar Friðrik mikli var önnum kafinn, varð hann ]>ess var að hesturinn lians var veikur. í bræði sinni hótaði liann því, að hvern sem segði honum, að hesturinn hans væri dauður, skyldi hann láta hengja umsvifalaust. f’áeinir dagar liðu, en ástand hestsins var hið sama. En morgun einn, þegar hestasvein- arnir voru koma á fæfur, mættu J>eir hesthúss- manninnm, sem sagði, að hestur konungsins væri dauður. Hver átti að segja konunginum þessar fréttir ? Hver skyldi vilja eiga ])að á hættu yera hengdur? Þeir ráðguðust um þetta, og stungu upj) á hinu og þessu, þangað til að tíminn var koininn að flytja konunginum hinar daglegu frettir. I því kom einn af yngstu hestasveinun- um og hann sagðist ekkert vera hræddur og bauðst til að fara sjálfur. ‘‘Kú, hvernig líður hestunum í dag?” spurði Friðrik konungur. “Herra,” svaraði hestasveinninn. “Hest- urinn er á sama .stað. Hann liggur niður. Hann hrevfir sig ekki. Hann hefir enga krafta. Hann jetur ekki. Hann drekkur ekki. Hann sefur ekki. Hann andar ekki. Hann—” “Þá er hann dauður,” sagði konungurinn. “Yðar hátign hefir rétt að mæla,” svaraði hestasveinninn. ”Og það voruð, þér, herra, sem sögðuð það.” Harold Jóhannsson, m nemandi við J.B.A., þýddi Vegfer^arendi. Hftir Faiwic Hurst. J. P. Isdal Jjýddi. Það vildi svo til að þau Josephus Crest og Ernestine kona hans voru nákvæmlega jafn gömul, fædd sama daginn á sama árinu, og Jiegar þau héldu upp á sextug- asta afmælisdaginn sinn, Jiá gerðu þau það á þanr íátt að þau hristu ryk Philadelphia borgar af fótum sér fyrir fult og alt og keyptu sér heldur lítið, en mjög fallegt hús. Það stóð við vatn eitt eitt í hálendinu í Vestur-Virginia, ekki langt frá fæðingarstað Joseph- usar. Þetta litla heimili sitt nefndu þau “Vegferðarenda” fDun WanderinJ og máluðu nafnið með grænu letri á hvitan stólpa, sem hélt uppi svölunum framan við hús- ið. Þarna ibyruðu þau nýtt líf, nýtt húshald á þeim grundvelli, sem þau höfðu jafnan látið sig dreyma um, öll þau mörgu annríkis-ár, sem J>au höfðu búið i Philadelphia. Það voru ár, sem aðallega voru helguð því starfi að ala upp þrjú börn, sem nú voru öll vel gift og farin burtu, en einnig hafði þeim verið til þess varið, að leggja fyrir nokkur efni, hjónunurri til framfærslu á elli árunum og þessvegna var þeim nú mögulegt að kaupa Jættá heimili. Það var löng röð af annrikisárunt, sem þau höfðu búið i Philadelphia, oft úfnun og jafnvel cgnandi, en þó ekki óskemtilegum og oft geislum stráð- um vegna þeirra mannvænlegu barna. En samt voru það ár, sem höfðu eytt æskufjörinu og starfsþrekinu, þó heilsan væri enn i all-góðu lági. í fimtán ár hafði Tosephus verið ritstióri að stóru dagblaði, og meðan börnin voru ung hafði kona hans hjálpað honum örugg- lega í því að afla f jár, sem jafnan var heldur af skorn- unt skamti. Hafði hún meðal annars lengi skrifað töluvert fyrir vikublað eitt i undirborginni. Þefar að þvi kom að drenrirnir tveir fóru að ganga á báskólann og einnig burfti að menta dótturina. þá tók frúin að sér ritstiórn á heimilisblaði, sem félag nokkurt þar i borrinni gaf út og hélt jafnframt áfram; að skrifa i hitt blaðið og hélt hún bessu starfi í sjö ár. Auk þess gegndi hún húsmóðurstörfum sinum. sem nú I voru að vísu minni, liví tvö af börnunum voru farin að heiman og aðeins vngri drengurinn heima, sem var að læra meðalafræði. Börnunum hafði öllurri farnast vel og voru nú öll gift og farin að heiman og ónæðissama heimilið i Phila- delphia var aðeins til í endurmnningu gömlu hjónanna. Þau Josephus og Ernestine höfðu nú bvrjað nýtt lif í litla hvítrriálaða húsinu sínu á Virginiu-hæðunum, og ])au voru i glöðu skapi og leið vel. Nú voru vonir þeirra að rætast, þvi lengi hafði þau dreymt um rólegan, afvikinn stað, þar sem þau gætu notið fegurðar náttúrunnar og hvildar eftir langjt og all-erfitt dagsverk og byrftu nú ekki annað að gera en það sem þeim væri Ijúft og sem þau hefðu ánægju af. Nú þurftu þau engar ritstjórnargreinar að skrifa og enga blaðadálka að fvlla. Ekkert að hugsa um aug- lýsingar eða neitt annað af þvi tægi. Nú þurftu þau ekki lengur að hafa áhvggiur af kighóstanum og harna- veikinni og öðrum veikindum, sem stundum ásóttu börn ]>eirra. Nú voru þau að njóta endurgjaldsins fyrir vel unnið dagsverk; þau voru að nióta hægra og áhyggju- lausra daga, sem þau höfðu lengi þráð og fanst að þau þurfa með. Þrevtumerkin á andliti frúarinnar var smátt og srnátt að hverfa, eins og sandurinn úr efra hHfi glassins, svo hún sýndist nú unglegri og blóni- legri. Josephus hafði djúpa hrukku á milli augnanna og einnig út frá augnahvörmunum. En nú bar miklu minna á þeim, þær voru að hverfa: andlitið var að verða sléttara, eins og þurkuð sveskja, sem látin er i vatn. Það var ánægjulegt að sjá þessi rosknu og slitnu hjón, vera eins og að yngjast upp á efri árum sinum. þar sem þau bjuggu i litla og fallega húsinu sinu, þar sem þau nutu heilnæma loftsins við stöðuvatnið i dá- litlum dal eða lægð þarna i hálendinu. Úðinn úr foss- inum niður við vjtnið var dæmalaust fallegur í sólskin- inu og blómskrúðið var unaðslegt. Hver dagurinn var öðrum betri, en það kqm að þvi áður en langt leið. að hiónin fóru að fá nóg af hvildinni, aðgerðarlevsinu, þægindunum. Tosephus fann þetta og hafði orð á því við konu sína, stundum þegar hann sat klukkustundum saman undir húshliðinni i hægumj vindblænum og baðaði sig i sól- skininu og revkti pípuna sina og naut hins tagra út- sýnis vfir Yirginíu-hæðirnar. Ernestine fann ekki síð- ur glögt til aðgerðarleysisins. Á morgnana kl. 10—11 var hún búin með öll húsverkin og hafði ekkert að gera eftir það allan daginn. Þetta sem kallað er að hafa rólega og góða daga, fór að valda þeim töluverðra óþæginda. Tómleiki og jafn- vel kvíði fór að setjast að í huga þeirra. Josephus, sem annars var vanur að bera sitt silfurhvita höfuð hátt, fór að verða lotinn og það fór að bera á því, að aldur- inn var að færast yfir hann. Hann fann sér smá- spýtur og tálgaði þær niður sér til gafnans og sat við þetta tímunum saman. Ernestine, sem, var ekki vitund gráhærð þegar hún /var sextug, fór að finna til þreytu í liðamótunum, sem kom til af aðgerðarleysi og fór að reyna að finna sér eitthvað til að gera. Hún skrifaði henni Aimie, sem var gift kona og átti heima í Seattle og spurði hana hvað barnið hennar þyrfti stóra sokka svo hún gæti gert sér það til dægrastyttingar að prjóna sokka handa þvi. Þetta fékk Aimie töluverðrar áhyggju. Hugsa sér það, að Ernestine væri að prjóna sokka! Hugsa sér það, að þarna sætu þessi rosknu. iðjusömu hjón, nú i algerðu iðjuleysi og hálfgerðum leiðindum. En svo skeði það eina nótt, að garðurinn, sem hlað- inn var fyrir vatnið bilaði og það flóði fram með ógnar afli og eyðilagði alt sem fyrir þvi varð. Hjónin gátu með naumindum bjargast, en heimili þeirrá eyði- lagðist og alt sem í húsinu var. Ernestine hafði aldrei hugsað að slíkt gæti komið fyrir, eða ætti sér nokkurs- staðar stað. nema í kvikmyndunum. Heimilið þeirra litla og fallegi garðurinn, sem kring um það var, eyðilagðist méð öllu og eins þriggia næstu nágranna þeirra. Þar sem Jiessi fallegu heimili höfðh staðið, var nú aðeins auðn og hún i meira lagi ógeðsleg. Ekki aðeins húsin voru evðilögð, heldur einnig allur iarðargróður á stóru svæði. “Vegfararendi” var nú bara rúst. Húsið var hrun- ið og það sjálft og allir húsmunirnir brotnir og braml- aðir. Leirinn, sem eftir var, þegar vatnið fjaraði út huldi alt. “Yegferðarendi” hafði hrunið eins og spila- borg. Stólpinn, sem bæjarnafnið hafði verið letr,að á, stóð upp úr flaginu. en hann hafði snúist við og vissi nú upp það sem niður var áður. Hann stóð þarna eitt- hvað svo hæðnislegur, eins og hann væri að storka eig- endunum. Áður en næsti dagur var liðinn, höfðu þeir, sem DR. B. J. BRANDSON f!16-2i,0 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 824. Ofítce tlmar: 2___3 Heimili: 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manítoba. COLCLEUGH & CO. Vér leggjum sérstaka Étherzlu á afi selja mefiul eftir forskriftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru notuð eingöngu. pegar þér kómiS meS forskriftina til vor, megiS þér vera viss um, aS fá rétt þaS sem læknirinn tekur til. \otre I)ame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 650 Vér seljum Giftingaleyfisbréf DR O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones: 21 834 Office tímar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: 27 58’6 Winnipeg, Ms.nitoba. DR. B. H. OLSON 216-220 Medieal Arts Bldg, Cor. Graham og Kennedy Sts. Pane: 21 834 Oífice Hours: 8—6 Heimili: 921 Sherbume 8t. Winnipeg, Manitoba. DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Uldg Cor. Graham og Kennedy St». Phoie: 21 834 Stundar augna, eyrna naf og kverka sjúkdóma.—Er aS hitta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 3 73 Rlver Ave. Tals. 42 691 DR. A. BLONÐAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdöma. Er aB hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 296 Heimill: 806 Vlctor St. Sími: 28 180 Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask. DR. J. OLSON ’ Tantnlæknlr 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Heimilis Tals.: 38 626 DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknlr 614 Somerset Block Cor. Portage Aée og Donald St. Talslmi: 28 889 Glftlnga- og Jarðarfara- Blóm rneð Iltlum fyrirvara BIRCH Blómsaii 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Rlng 3 A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um út- farír. AUnr útbúnaður sá bezti. Enn fremur seiur hann allskonar mlnnlsvarða og legsteina Skrifstofu tals. 86 607 Hclmllls TaLs.: 58 302 Tals. 214 153 NewLyceumPhotoStudia Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið. THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN ísl. lögfræðlngar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Bulldlng, Portage Ave. P. O. Box 1666 Phones: 26 849 og 26 840 W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. fslenzklr lögfríeðingar. 356 Main St. Tals.: 24 963 356 Main St. Tals.: A-4963 þeir hafa einnig skrifstofur aC Lundar, Riverton, Gimli og Plney og tru þar að hitta á eftirfylgj- and tlmum: Lundar: annan hvern miðvlkudaí Riverton: Pyrsta fimtudag. Gimli: Pyrsta miðvikudag. Piney: þriðja föstudag 1 hverjum mánuði. A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðlngur Hefir rétt til að flytja mál bæðl I Manltoba og Saskatchewan. Skrifstofa: VVynyard, fsa.sk. Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni. A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Hldg WINNIPEG Annast uin fasteigmr manriá Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif reiða á'byrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis Skrlfstofusíml: 24 263 Heimaslmi 33 328 J. J. SWANSON & CO. I LIMITED | R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 340 STEFAN SOLVASON TEACHEU of PIANO 1256 Donrinlon St. Phone 29 832 Emil John§on SEKVIOE ELECTRIC Rafmaona Contractlng — AUt- kyna rafmagsndhöld seld op viO þau gert — Eg sel Moffat og McClarv Eldavélar 00 hefi þœr til sýnis d verkstæOi mlnu. 521 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s bygglngin viO Young Street. Winnlpeg) Verkst.: 31 507 Hebna.: 27 286 Verkst. Tals.: 28 383 Helma Tals.: 29 384 G. L. STEPHENSON PLUMBER AUskonnr rafmagnsáhöld, svo eran straujárn, víra, allar tegundlr af Y'lösum og aflvalm (batteries) VERKSTOFA: 676 HOME ST. Íslenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrlr l *'kv*»a verð. l*antanir Bfgredddar bæ0! fljótt og veL Fjölbreytt úrvat Hretn og llpur vtðskiftl. Bjamason Baking Co. «76 S.VHGENT Ave. Wiiudpe*. Phone: 34 298 fyrir skaðanlini urðu, tekið sig saman uni að endurreisa heimilin og hjálpa hver öðrum til að koma því í fram- kvæmd. Þeir ætluðu ekki aðeins að byggja upp húsin, heldur ætluðu Jteir að rækta falleg blóm og annan jarð- argróðúr þar seni nú var ógeðsieg auðn. Eftir að hafa eytt mörgum vikum í aðgerðarleysi, tók nú Josephus til starfa, og það leið ekki á löngu, að starfsjtrek hans, sem mjög var farið að bila, tók aftur að færast í aukana. Hann fann til þess, að enn var gott að lifa og starfa, ekki súst ]>egar starfið var í ]>ví fólgið að byggja nýtt heimili fyrir sjálfan sig og hjálpa nálniunum til að gera hið sama. Þarna var nóg að gera í nokkur ár, Jiangað til alt var komið í samt lag. Nú hafði hann nóg að gera. Ernestine þurfti ekki len£ur að vera að hugsa urn bað, að próna sokka á barn Aimie. Hún gat sjálf séð því fvrir sokkum. Gamla konan hafði annað ]>arfara að gera. Hún var líka önnuml kafin við að byggia nýtt heimili og rækta blómagarðinn. Lífsleiðindin voru horfin og hún horfði fram á veginn með gleði. /

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.