Lögberg - 13.01.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JANÚAR 1927.

Sértsökdeild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHSPS T^.tStihHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSÍsA' 5HSH5HSH5HSH5HSHSH5H5HSH5H5HSH5H5HSH5H5H5HSE5HSH5H5HSH5H5H5H5HSH5H5HSH5HSESH5HSHSH5HSH5H5H5H5Í
Þoka.
Æfintýri.
Gamla fólkið segir, að þokan sé kóngsdóttir
í álögum, og sá smali geti leyst hana úr álög-
unum, er stilti sig um að bölva henni í fimtán ár.
En eg veit ofurlítið meira. Eg hefi heyrt
söguna eins og hún gerðist. Heimildir mínar eru
öldurnar, sem hlæjandi h.jala við fjöruborðið,
þokan sjálf, sem líður yfir kolsvarta sandana
og loks hefir drangurinn uppi í hlíðinni sagt
mér sína sögu.
Sagan er á þessa leið:
Við ströndina, voru háar brekkur. Þær voru
grasi grónar og skeyttar með blágresi og lyngi.
Birkirunnar og reynitré sveifluðu greinunum,
þegar vindurinn þaut, og kliðurinn heyrðist
langar leiðir, þegar laufin slógust saman.
Smalinn, í gárðshorni var vanur að halda
ám sínum þar til beitar. Þær dreifðu sér um
brekkurnar og hámuðu í sig grasið.
Pin niðri við ströndina voru svartar klappir.
Þar nauðaði hafaldan nótt og nýtan dag. Og
þegar stormviðri gevsuðu, saxaði brimið þar-
ann og þeytti hounm upp á land. Þar sölnaði
hann 0g dó. Þegar bárurnar ýfðu kambana,
var eins og hvítsigldum skipum væri sfýrt frá
landi. En ef sólin skein og sjórinn var kyr og
lvgn. kom lítil hafmey upp að klöppunum. Hún
velti sér í vatnsskorpunni og lét jarpa lokkana
flaxast. Limaburðurinn var mjúkur og liðleg
ur, hver hreyfing annari fegurri.
Uppi á .stöndinni sat smalinn og horfði á
hafmeyna. Honum fanst hún vera opinberun
yrnlis og fegurðar úr einhverri veröld, sem hon-
nm væri lokuð. Hann horfði yfir hafið^ silfur-
grátt og sindrandi, en kuldalegt. Honum fanst
jtað vera að skora á sig að sækja í hendur séi
alla þá dýrgripi, sem lægju fólgjiir í undirdjúp-
um.
Smalinn gekk ofan á klappimar. Hafmeyj-
an þeytti .sjóinn, svo að hann freyddi. — Hann
settist uiður. Hún nálg^ðist klappirnar.
— Þegar sólin vermdi klappirnar og hrein-
ska*ra morgundöggin þornaði af grasinu, sátu
j»au saman við sjóinn, smalinn frá Garðshorni
og ('inkadóttir sjávarkóngsins.
Öldurnar hvísluðu: “Þið fáið aldrei að
njótast.’’ Laufin á trjánum sögðu lágt: “Ást
ykkar þornar upp eins og döggin.”
En smalLm úr Garðshorni sagði: “Eg
elska þig. Yið mætumst hér á klöppunum á
hverjum degi þangað til haddur þinn verður
hvítur ein.s og sa*rokið, en höfuð mitt ein's og
jökultindur. Hefirðu séð, þegar sólin skín á
rjúkandi hafið og fölvan gadd. Þannig skín
óstin á okkur fram á síðustu stund,”
Hafmeyjan litl'a titraði í faðmi hans. “ Þú
kemst ekki lengra inn í ríki mitt, og eg ekki
heldur inn í Jtma veröld. Ast okkar hnýtir sam-
an land og sjó. En eg er ekki hafið alt, og ást
mín er ekki hið eina sem ræður. Faðir minn er
voldugur, en hjarta hans kalt eins og ís. Ef
hann heyrir um ást okkar, fæ eg aldrei leyfi til
að koma.”
“ W kemur saint,” sagði smalinn.
“ En það getur farið ver,” sagði hafmevjan./'
sjónum eru töframenn miklir og álög jmng.
Ilugsaðu J)er, að nornirnar breyttu mér í dýr,
fisk, sem biti á öngnl þinn, eða fugl, sem þú
rotaðir með steini.”
“í augum þínum mætast hiníinn og liaf.
mun eg ætíð þekkja.”
Hafmeyjan grét. Brjóstið lyftist
undiraldan.
“Sérðu steindrangana uppi í hlíðinnif”
helt hann áfram. ‘Þeir eru kaldir og harðir.
Eg legg svo á sjálfur og mæli um, að á þeirri
stundu, sem eg ekki þekki þig, skuli eg verða að
steini hvar sem eg stend.”
Þiiu horfðust í augu og kvöddust. Hann
horfði á, Jiegar hún synti frá klöppunum. Þeg-
ar sjórinn luktist yfir höfði hennar, sté hann
feti framar og sagði: “Eg skal muna þig, þótt
himininn falli í hafið.”
". Tíminn leið, aldan féll að ströndinni og
dó. önnur kom í staðinn og hún dó einnig. Ijjós
og myrkur skiftust á, dagur og nótt. Sumarið
var liðið — veturinn einnig og aftur komið
vor. — Smalinn og hafmeyjan hittusf, er færi
gafst.
I höll sækóngsins var ys >og þys. Allir
fundu á sér, að stórtíðindi voru í aðsigi. Kóng-
urinn sat í hásætinu, strangur á svipinn og aug-
un skutu gneistum, er hann leit í kringum sig.
Framar í höllinni stóð hirðtolkið, gamlir og
grimmlegir marbendlar stungu saman nefjum
og hvísluðust á.
A miðju gólfi stóð dóttir sævarkóngsins og
skyldi nú fá dóm sinn fvrir hásæti föður síns.
“ í ríki raínu er ekkert, • sem heitir ást. t
djúpi hafsins bvr kuldi. En }>ú hefir brotið lög
hafsins og refsing þín er ákveðin. Seiðmenn
mínir eru máttugir og kunnátta þeirra skal
breyta þér.í ís. Þú skalt flvtja með þér kuld-
ann og hræðast sólina. ”
Kóngurinn hafði jnælt.
I sama bili kváðu við ömurlegir ómar. Seið-
menn konungs léku hráköldum fingrum á dimm-
róma hörpur.
Það voru samskonar lög, sem heyrast er
brimið nauðar á næturþeli viþ hamrabjörgin.
Stígandi—fallandi—feigðarhljómar.
Kóngur horfði hvössum augum á dóttur
sína. Hann átti kalann og vald hans. Hún
Þií
eins og
ur fíngerðu
og
skygðan
átti ástina og hennár mátt. Allir horfðu á
kóngsdóttur. Þeir bjuggust við að sjá bláhvíta
ísskúlu stíga upp að yfirborði sjávar.
Harðúð og ást háðu stríð, kuldi og hiti.
Að vörmu spori var dóttir sækóngsins horf-
in, en silfurhvít þoka leið yfir blælvgnan haf-
flötinn.
Þar sem hitinn riiá sín nokkurs, verður aldrei
ís.
— Hefirðu séð þokuna líða yfir endalausa
ægisanda ? Flókarnir koma einn eftir annan,
léttir og hálf-gagnsæir. Það er eins og riddar-
ar ríði í fylkingu upp úr hafiriu. Hefirðu s éð
hana vfir mýrunum, Jægar sólin skín á himin-
inn og úðinn^glitrar í geislunum ? Þá er J)okan
eins og bros í tárum. Hefirðu séð þokuna hvíla
á fjöllunum eins og brúðarslæðu
silki, eða sitja á tindunum eins
hjálm á het.ju ?
En hún getur líka verið ægileg og skotið
skelk í bringTi. Hiín færir skipin í viðjar, mjúk-
ar en þéttar. hún villir vegfaranda — gerir ó-
freskjur og forynjur úr steinum og hólum.
Og nú sást þokan fvrsta sinni. Það var
heiðmyrkur — hímininn heiður hið efra, en
myrkur með jörðu.
Smalinn frá Garðshorni var á leið að sjón-
uin. Hann ætlaði að finna þá, sem hann unni
heitast — þá, sem hafði víkkað sjónhring hans
alla leið ofan í hafsins dimma djúp.
Smalinn liljóp og kvað við raust. Söngur
hans endurómaði frá fjallahlíðum og björgum.
Þegar hann kom lengra ofari í dalinn, mætti
hann þokunni.
Það var fyrsta sinn, að dóttir sævarkóngsins
kom á land upp. Hún grét — tárin hennar
féllu á jörðina. Hún faðmaði að sér unnusta
sinn. Hann fann hrollkaldan úðann um brjóst
sitt og andlit.
Smalinn hljóp. Hann vildi ná til’ þeirrar
veru, sem var alt í kring um hann, sveipaði
hann sjálfri sér, en vék þó fyrir hverri hans
hreyfingu.
Hún, sem hann leitaði að, var hjá honum.
Hana, sem hann elskaði, |)(*kti hann ekki.
Hann var í hárri brekku og nam staðar til
J>ess að litast um, en sá ekkert. Hann stóð kyr
eitt andartak, en þegar hann ætlaði að halda á-
fram, gat hann ekki lireyft sig. Hann var orð-
inn að steini.
— Enn þá líður J)okan yfir fjöll og fjörðu.
Hvað eftir annað hefi eg séð hana vefja sig um
klettinn uppi í hlíðinni. Tárin hennar væta
hann allan.
Smalinn á enn þá á.st kóngsdótturinnar, en
harður steinninn finnur ekki atlot hennar.
Hann þekkir ekki Jiá, sem hann dskar, }>eg-
ar hún kemur í annari mynd. Og þó hafði
hann sagt: “í augum |)ínum mætast himinn
og haf. Þig mun eg ætíð þekkja.”
Jakób Jónsson, frá Hrauni.
—Stúdentablaðið.
var
Hvernig ilœmu fréttirnar bárnst kcnungmum.
konungur á
þebkingu í
bókmentum.
hændur að
voldugur
róða
Friðrik, mikli
Prússland. Hann hafði
franskri tungu og sniekk fyrir
Hann var móður sinni góður og
systur sinni Wilhelmínu. Venjulega var hann
lundgóður, en stundum bar geðið hann ofurliði
og var hann þá uppstökkur og fljótfærinn.
Honum þótti framúrskarandi vænt um eina
skepnu og.það var hesturinn hans. Það var
fallegur hestur, hæfur til að bera konung á
baki sér, og svo skynsamur var hann og elskur
að húsbónda sínum, að hann vann góðvild hins
tiginborna eiganda síns.
Einn dag, þegar Friðrik mikli var önnum
kafinn, varð hann ]>ess var að hesturinn lians
var veikur. í bræði sinni hótaði liann því, að
hvern sem segði honum, að hesturinn hans væri
dauður, skyldi hann láta hengja umsvifalaust.
f’áeinir dagar liðu, en ástand hestsins var
hið sama. En morgun einn, þegar hestasvein-
arnir voru koma á fæfur, mættu J>eir hesthúss-
manninnm, sem sagði, að hestur konungsins
væri dauður.
Hver átti að segja konunginum þessar
fréttir ? Hver skyldi vilja eiga ])að á hættu yera
hengdur? Þeir ráðguðust um þetta, og stungu
upj) á hinu og þessu, þangað til að tíminn var
koininn að flytja konunginum hinar daglegu
frettir. I því kom einn af yngstu hestasveinun-
um og hann sagðist ekkert vera hræddur og
bauðst til að fara sjálfur.
‘‘Kú, hvernig líður hestunum í dag?” spurði
Friðrik konungur.
“Herra,” svaraði hestasveinninn. “Hest-
urinn er á sama .stað. Hann liggur niður.
Hann hrevfir sig ekki. Hann hefir enga krafta.
Hann jetur ekki. Hann drekkur ekki. Hann
sefur ekki. Hann andar ekki. Hann—”
“Þá er hann dauður,” sagði konungurinn.
“Yðar hátign hefir rétt að mæla,” svaraði
hestasveinninn. ”Og það voruð, þér, herra,
sem sögðuð það.”
Harold Jóhannsson,
m nemandi við J.B.A., þýddi
Vegfer^arendi.
Hftir Faiwic Hurst.
J. P. Isdal Jjýddi.
Það vildi svo til að þau Josephus Crest og Ernestine
kona hans voru nákvæmlega jafn gömul, fædd sama
daginn á sama árinu, og Jiegar þau héldu upp á sextug-
asta afmælisdaginn sinn, Jiá gerðu þau það á þanr íátt
að þau hristu ryk Philadelphia borgar af fótum sér
fyrir fult og alt og keyptu sér heldur lítið, en mjög
fallegt hús. Það stóð við vatn eitt eitt í hálendinu í
Vestur-Virginia, ekki langt frá fæðingarstað Joseph-
usar.
Þetta litla heimili sitt nefndu þau “Vegferðarenda”
fDun WanderinJ og máluðu nafnið með grænu letri á
hvitan stólpa, sem hélt uppi svölunum framan við hús-
ið. Þarna ibyruðu þau nýtt líf, nýtt húshald á þeim
grundvelli, sem þau höfðu jafnan látið sig dreyma um,
öll þau mörgu annríkis-ár, sem J>au höfðu búið i
Philadelphia.
Það voru ár, sem aðallega voru helguð því starfi
að ala upp þrjú börn, sem nú voru öll vel gift og farin
burtu, en einnig hafði þeim verið til þess varið, að
leggja fyrir nokkur efni, hjónunurri til framfærslu á elli
árunum og þessvegna var þeim nú mögulegt að kaupa
Jættá heimili. Það var löng röð af annrikisárunt, sem
þau höfðu búið i Philadelphia, oft úfnun og jafnvel
cgnandi, en þó ekki óskemtilegum og oft geislum stráð-
um vegna þeirra mannvænlegu barna. En samt voru
það ár, sem höfðu eytt æskufjörinu og starfsþrekinu,
þó heilsan væri enn i all-góðu lági. í fimtán ár hafði
Tosephus verið ritstióri að stóru dagblaði, og meðan
börnin voru ung hafði kona hans hjálpað honum örugg-
lega í því að afla f jár, sem jafnan var heldur af skorn-
unt skamti. Hafði hún meðal annars lengi skrifað
töluvert fyrir vikublað eitt i undirborginni.
Þefar að þvi kom að drenrirnir tveir fóru að ganga
á báskólann og einnig burfti að menta dótturina. þá
tók frúin að sér ritstiórn á heimilisblaði, sem félag
nokkurt þar i borrinni gaf út og hélt jafnframt áfram;
að skrifa i hitt blaðið og hélt hún bessu starfi í sjö ár.
Auk þess gegndi hún húsmóðurstörfum sinum. sem nú
I voru að vísu minni, liví tvö af börnunum voru farin að
heiman og aðeins vngri drengurinn heima, sem var að
læra meðalafræði.
Börnunum hafði öllurri farnast vel og voru nú öll
gift og farin að heiman og ónæðissama heimilið i Phila-
delphia var aðeins til í endurmnningu gömlu hjónanna.
Þau Josephus og Ernestine höfðu nú bvrjað nýtt lif í
litla hvítrriálaða húsinu sínu á Virginiu-hæðunum, og
])au voru i glöðu skapi og leið vel.
Nú voru vonir þeirra að rætast, þvi lengi hafði þau
dreymt um rólegan, afvikinn stað, þar sem þau gætu
notið fegurðar náttúrunnar og hvildar eftir langjt og
all-erfitt dagsverk og byrftu nú ekki annað að gera en
það sem þeim væri Ijúft og sem þau hefðu ánægju af.
Nú þurftu þau engar ritstjórnargreinar að skrifa og
enga blaðadálka að fvlla. Ekkert að hugsa um aug-
lýsingar eða neitt annað af þvi tægi. Nú þurftu þau
ekki lengur að hafa áhvggiur af kighóstanum og harna-
veikinni og öðrum veikindum, sem stundum ásóttu börn
]>eirra. Nú voru þau að njóta endurgjaldsins fyrir vel
unnið dagsverk; þau voru að nióta hægra og áhyggju-
lausra daga, sem þau höfðu lengi þráð og fanst að þau
þurfa með. Þrevtumerkin á andliti frúarinnar var
smátt og srnátt að hverfa, eins og sandurinn úr efra
hHfi glassins, svo hún sýndist nú unglegri og blóni-
legri. Josephus hafði djúpa hrukku á milli augnanna
og einnig út frá augnahvörmunum. En nú bar miklu
minna á þeim, þær voru að hverfa: andlitið var að
verða sléttara, eins og þurkuð sveskja, sem látin er i
vatn.
Það var ánægjulegt að sjá þessi rosknu og slitnu
hjón, vera eins og að yngjast upp á efri árum sinum.
þar sem þau bjuggu i litla og fallega húsinu sinu, þar
sem þau nutu heilnæma loftsins við stöðuvatnið i dá-
litlum dal eða lægð þarna i hálendinu. Úðinn úr foss-
inum niður við vjtnið var dæmalaust fallegur í sólskin-
inu og blómskrúðið var unaðslegt. Hver dagurinn var
öðrum betri, en það kqm að þvi áður en langt leið. að
hiónin fóru að fá nóg af hvildinni, aðgerðarlevsinu,
þægindunum.
Tosephus fann þetta og hafði orð á því við konu sína,
stundum þegar hann sat klukkustundum saman undir
húshliðinni i hægumj vindblænum og baðaði sig i sól-
skininu og revkti pípuna sina og naut hins tagra út-
sýnis vfir Yirginíu-hæðirnar. Ernestine fann ekki síð-
ur glögt til aðgerðarleysisins. Á morgnana kl. 10—11
var hún búin með öll húsverkin og hafði ekkert að gera
eftir það allan daginn.
Þetta sem kallað er að hafa rólega og góða daga, fór
að valda þeim töluverðra óþæginda. Tómleiki og jafn-
vel kvíði fór að setjast að í huga þeirra. Josephus, sem
annars var vanur að bera sitt silfurhvita höfuð hátt,
fór að verða lotinn og það fór að bera á því, að aldur-
inn var að færast yfir hann. Hann fann sér smá-
spýtur og tálgaði þær niður sér til gafnans og sat við
þetta tímunum saman.
Ernestine, sem, var ekki vitund gráhærð þegar hún
/var sextug, fór að finna til þreytu í liðamótunum,
sem kom til af aðgerðarleysi og fór að reyna að finna
sér eitthvað til að gera. Hún skrifaði henni Aimie,
sem var gift kona og átti heima í Seattle og spurði
hana hvað barnið hennar þyrfti stóra sokka svo hún
gæti gert sér það til dægrastyttingar að prjóna sokka
handa þvi. Þetta fékk Aimie töluverðrar áhyggju.
Hugsa sér það, að Ernestine væri að prjóna sokka!
Hugsa sér það, að þarna sætu þessi rosknu. iðjusömu
hjón, nú i algerðu iðjuleysi og hálfgerðum leiðindum.
En svo skeði það eina nótt, að garðurinn, sem hlað-
inn var fyrir vatnið bilaði og það flóði fram með
ógnar afli og eyðilagði alt sem fyrir þvi varð. Hjónin
gátu með naumindum bjargast, en heimili þeirrá eyði-
lagðist og alt sem í húsinu var. Ernestine hafði aldrei
hugsað að slíkt gæti komið fyrir, eða ætti sér nokkurs-
staðar stað. nema í kvikmyndunum.
Heimilið þeirra litla og fallegi garðurinn, sem kring
um það var, eyðilagðist méð öllu og eins þriggia næstu
nágranna þeirra. Þar sem Jiessi fallegu heimili höfðh
staðið, var nú aðeins auðn og hún i meira lagi ógeðsleg.
Ekki aðeins húsin voru evðilögð, heldur einnig allur
iarðargróður á stóru svæði.
“Vegfararendi” var nú bara rúst. Húsið var hrun-
ið og það sjálft og allir húsmunirnir brotnir og braml-
aðir. Leirinn, sem eftir var, þegar vatnið fjaraði út
huldi alt. “Yegferðarendi” hafði hrunið eins og spila-
borg.
Stólpinn, sem bæjarnafnið hafði verið letr,að á,
stóð upp úr flaginu. en hann hafði snúist við og vissi
nú upp það sem niður var áður. Hann stóð þarna eitt-
hvað svo hæðnislegur, eins og hann væri að storka eig-
endunum.
Áður en næsti dagur var liðinn, höfðu þeir, sem
DR. B. J. BRANDSON
f!16-2i,0 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 824.
Ofítce tlmar: 2___3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manítoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka Étherzlu á afi
selja mefiul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru
notuð eingöngu. pegar þér kómiS
meS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS fá rétt þaS sem
læknirinn tekur til.
\otre I)ame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones: 21 834
Office tímar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 58’6
Winnipeg, Ms.nitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medieal Arts Bldg,
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Pane: 21 834
Oífice Hours: 8—6
Heimili: 921 Sherbume 8t.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Uldg
Cor. Graham og Kennedy St».
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna naf og
kverka sjúkdóma.—Er aS hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h.
Heimili: 3 73 Rlver Ave.
Tals. 42 691
DR. A. BLONÐAL
Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Er aB hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimill: 806 Vlctor St.
Sími: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON ’
Tantnlæknlr
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Heimilis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Aée og Donald St.
Talslmi: 28 889
Glftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
rneð Iltlum fyrirvara
BIRCH Blómsaii
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Rlng 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkkistur og annast um út-
farír. AUnr útbúnaður sá bezti.
Enn fremur seiur hann allskonar
mlnnlsvarða og legsteina
Skrifstofu tals. 86 607
Hclmllls TaLs.: 58 302
Tals. 214 153
NewLyceumPhotoStudia
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bulldlng, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzklr lögfríeðingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
356 Main St. Tals.: A-4963
þeir hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og tru þar að hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miðvlkudaí
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Gimli: Pyrsta miðvikudag.
Piney: þriðja föstudag
1 hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðlngur
Hefir rétt til að flytja mál bæðl
I Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: VVynyard, fsa.sk.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Hldg
WINNIPEG
Annast uin fasteigmr manriá
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif
reiða á'byrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis
Skrlfstofusíml: 24 263
Heimaslmi 33 328
J. J. SWANSON & CO. I
LIMITED |
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
STEFAN SOLVASON
TEACHEU
of
PIANO
1256 Donrinlon St. Phone 29 832
Emil John§on
SEKVIOE ELECTRIC
Rafmaona Contractlng — AUt-
kyna rafmagsndhöld seld op viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClarv Eldavélar 00 hefi þœr
til sýnis d verkstæOi mlnu.
521 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s bygglngin viO
Young Street. Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Hebna.: 27 286
Verkst. Tals.:
28 383
Helma Tals.:
29 384
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
AUskonnr rafmagnsáhöld, svo eran
straujárn, víra, allar tegundlr af
Y'lösum og aflvalm (batteries)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Íslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrlr l *'kv*»a
verð. l*antanir Bfgredddar bæ0!
fljótt og veL Fjölbreytt úrvat
Hretn og llpur vtðskiftl.
Bjamason Baking Co.
«76 S.VHGENT Ave. Wiiudpe*.
Phone: 34 298
fyrir skaðanlini urðu, tekið sig saman uni að endurreisa
heimilin og hjálpa hver öðrum til að koma því í fram-
kvæmd. Þeir ætluðu ekki aðeins að byggja upp húsin,
heldur ætluðu Jteir að rækta falleg blóm og annan jarð-
argróðúr þar seni nú var ógeðsieg auðn.
Eftir að hafa eytt mörgum vikum í aðgerðarleysi,
tók nú Josephus til starfa, og það leið ekki á löngu, að
starfsjtrek hans, sem mjög var farið að bila, tók aftur
að færast í aukana. Hann fann til þess, að enn var
gott að lifa og starfa, ekki súst ]>egar starfið var í ]>ví
fólgið að byggja nýtt heimili fyrir sjálfan sig og hjálpa
nálniunum til að gera hið sama. Þarna var nóg að gera
í nokkur ár, Jiangað til alt var komið í samt lag. Nú
hafði hann nóg að gera.
Ernestine þurfti ekki len£ur að vera að hugsa urn
bað, að próna sokka á barn Aimie. Hún gat sjálf séð
því fvrir sokkum. Gamla konan hafði annað ]>arfara
að gera. Hún var líka önnuml kafin við að byggia
nýtt heimili og rækta blómagarðinn. Lífsleiðindin
voru horfin og hún horfði fram á veginn með gleði.
/