Lögberg - 09.01.1936, Qupperneq 5
LÖGrBERG, FIMTUDAGINN 9. JANtíAR, 1936
5
We’re All Nutty
Here and There
By P. N. BRITT
rJ' HEY work in the same place. Two
old cronies, together there for
many moons. Have seen a lot of
sunshine, and some sorrow. Ups and
downs. Days hum drum, and days
hectic. Victories and defeats. They
were well up in years when they
íirst came together—haven’t very far
to go. The old fellows are disappear-
thg. Just a few left now. Maybe
they had been thinking of that.
It was New Year’s eve. They were
getting ready to go—and call it a
year. Bill walked over and put out
his hand. It had lots of life in it.
You know the kind—a hand that
gives one the feeling that there’s a
man behind it. He’s one of the best
human, honest, understanding —
guinea gold, is Bill.
“Happy days for 1936,” he said. “A
year’s a long time for either of us
how, and we may be gone before
another New Year’s Day.” A tone
of sadness, maybe. “But,” he added,
we’ve had a lot of happy days, a
lot to be thankful for.” ’
, “May everything that’s good be
yours, old boy. Cheer up, there may
be lots of good days ahead,” was the
reply. Might have had some doubt
about it, too. Had to say something,
even with throat-fag bothering a bit.
* * *
HE girls in the office, who resent
casual remarks about being miss-
ing some morning, had been looking
on. One of them walked over. “Be-
have yourselves,” she said; “this goes
for each of you”:
I would flood your path with
sunshine,
I would fence you from all ill,
I would crown you with all
blessings,
If I could but have my will.
Aye! but human love may err,
dear,
And a Power all wise is near,
So I ever pray, “God bless you,”
And, “God .keep you through the
year.”
Shook hands all round, and went
out into the crisp atmosphere, light-
hearted and cheerful. Those girlish
gloom-killers give old folks quite a
lift, off and on.
* * »
A NE gets some hope out of such
” as this, a paragraph, from a
New Year’s letter from a Western
business man of long acquaintance:
“By the way, we don’t owe the
bank as much as we did this time
last year, the crop outlook is very
satisfactory, conditions are good. So,
cheer up, the whole West will soon
be smiling again.”
That’s the way I like to hear a
person talk. In a dozen weeks April
will be here, with bright sunshine,
walm rain, and blossoms—the flow-
ers that bloom in the Spring, tra la!
This cheerful, friendly person
came west long ago, from a neighbor-
ly place in Ontario, called “Cow
Town,” because every home had a
cow. There were no sidewalks in
the place, they walked on the cow-
paths, made smooth and nice by the
cows going out to grazing patches
and coming home at night. Only the
odd time was any shovelling neces-
sary. It was a good old town.
* * *
IV OT many people can train a fur-
nace to do its stuff properly,
though most amateur coal shovellers
are ready to tell you that they can
make the old furnace talk. Their
fires are out just as often as other
fires. She was telling me that their
fire is out every second morning,
and he’s never annoyed about it. If
it’s out—why worry? he reasons.
Things would be a lot better if we
did not let this ^nd that annoy us.
An old friend of mine keeps on tell-
ing me this. He’s a very placid sort
of person, and he does not seem to
let anything upset him. It’s a pleas-
ure to meet and chat with him. Sev-
eral times I have tried to fqllow his
advice, but have not been able to
get very far before some crabbing
creature comes along. and gets me
annoyed, upset and a nuisance to
myself.
I have started again to see what I
can do about it. Every time I get a
hunch that there’s an annoyance
looming up, I look the other way or
walk around or out on it. You try
it.
Eldurinn
Uppruni hans og notkun.
Eldur uppi! Eldur uppi!
Ótti og skelíing grípur mann, þeg.
ar eldurinn er leystur úr læðingi
þegar hann er orðinn húsbóndi og
hæstráðandi í stað þess að vera
hafs og án enda, en öllu hefir því
samt verið raðað í flokka og kerfi.
Sömu tilhögun hefir vísindamaður-
inn notað pð niðurröðun efnis uir.
líkamlegan og andlegan þroska
frumstæðra þjóða, sem lifa og lifað
hafa ’.il og frá á hnettinum alt írá
fyrstu tímum.
Á óraleið vísindanna gegnum
þau voru einmitt hæfilega þung til
þess að brjóta skurnið án þess að
skemma kjarnann. Og þekkja ekki
allir besta og hunda, sem notað hafa
verkfæri til þess að koma vilja sín-
um fram: Opna hurðir o. fl. — Þó
dýrið geti ekki gert sér hugmynd um
óhlutdræg efni, eins og maðurinn, þá
hefir það vit, minni, vilja og til-
finningar. — En þá óviðjafnanlegu
yfirburði hefir maðurinn fram yfir
dýrin, að hann þekkir eldinn og hef-
ir larrt að hagnýta sér hann, það
hefir dýrið aldrei lœrt. Ekkert at-
vik á þroskabraut mannsins um þús.
undir ára hefir haft jafnmikla þýð-
ingu fyrir hann eins og uppgötvun
eldsins og hagnýting hans, ekkert
sem hefir gerbreytt sVo öllu lífi hans
og lifnaðarháttum.
Hvernig fann þá maðurinn eld-
inn?
Að því hafa vísindin leitt margar
getgátur, mismunandi sennilegar.
Ein þeirra er þessi.
Þrumur og eldingar geysa, eld-
ingu slær niður, það kviknar í skóg-
inum, eldurinn breiðir sig um stór
svæði. Menn og skepnur flýja ótta.
slegin og skriða í fylgsni sín. —
Þegar veðrinu slotar og eldurinn
fölskvast, skríða menn og skepnur
úr fylgsnum sínum, þau finna á
hinu herjaða svæði dýrin steikt og
ávexti og hnetur bakað. Þetta
smakkast villimanninum vel, sem er
vanur hráætinu einu saman, sérstak-
lega er það lostætt börnum og gam-
almennum.
Og eldurinn, sem áður lagði alt í
eyði og skelfdi íbúa skógarins, hann
lifir enn, en hefir nú hægt um sig,
\ hann lifir í risavöxnu skógartrján-
um, þar getur hánn lifað vikum,
jafnvel mánuðum saman. Þessi
brennandi risi dregur athygli mann-
anna að sér, í nálægð hans er hlýtt
og notalegt í kvöldkulinu eftir regn.
ið og líklega réttast að hafa þar
náttstað. Ef eldurinn skyldi fölskv-
ast, er hægurinn hjá að draga að
eldsneyti, nóg er af að taka. Það
varð að samkomulagi, að konur,
börn og gamalmenni voru kyr þarna,
meðan karlmennirir fóru í herferð-
ir eða veiðiferðir.
Eldurinn var fundinn! Það mátti
hlýðinn og viljugur þjónn, þarfasti
þjónninn í allri lífsbaráttunni.
Óratimi er siðan þessi trylta höf-
uðskepna æddi um jörðina og um-
myndaðjjiana. Óratími síðan mað-
urinn tók hana í þjónustu sína, fékk
tamið hana og gert sér hana undir-
gefna.
Vísindin hafa sannað af fornleifa.
íundum, að maðurinn hefir notað
eldinn um margar þúsundir ára, það
hefir tekið langan tíma að hafa elds-
>ns full not, það hafa ekki allar
frumstæðar þjóðir jarðarinnar enn
h'ert, því sumar þeirra sjóða ekki
niatinn, heldur steikja á teini og
niýkja milli heitra steina.
Vísindin komast æ betur og betur
að raun um það af rannsóknum sín-
um, að maðurinn á sér afar langa
og merkilega þroskasögu, bæði and-
lega og líkamlega. Þau gera engan-
veginn lítið úr þeirri “menningu,”
sem hinar frumstæðu þjóðir jarð-
nrinnar hafa átt eða eiga, þjóðir,
sé«i stundum hafa verið
’nenningarsnauðar. Til fri
má rekja grundvöllinn að a
legn og efnislegri þjóðm
i°rra tíma. Það er, segja 1
varla nokkurt atvik í lífi n
frá vöggunni til grafarinn
þessi frumstæða menning e
t'h alt frá einföldustu grur
atriðum í sambúð manna,
homnustu þjóðfélagsbygginj
nieí5 taldir aðaldrættir um 1
truarbrögg.
I eim vísindamönnum, s
1 við rannsókn á
amannCUegrÍ J’fúunarsögu
’llans °g mannsandans, h
að * i ,m^0g hugstætt, þeir
f|.!!Ska °S virfa hin„ (
Þ,0ti,r þeirra ■
egir merkur visindamaðut
f hta blómum strf
...r eru sl<rautblóm, ilman
°gur, 0g önnur tilkomui
engu siður fögur og eftirtc
Matmi sýnist þetta blómaha
r tíma og rúm hafa þau komist að
; raun um hvaða verkfæri og verjur
steinaldarmaðurinn hefir notað, áð-
ur en málmar þektust, til að lengja
arminn og þyngja höggið, til að geia
sér einfaldasta skýli yfir höfuðið í
hellum og trjábolum, til að skafa
og mýkja skinn og húðir, sem not-
aðar voru til skýlis. — Hundrað
þúsundir ára eru síðan frumþjóðir
jarðarinnar risfu myndir sínar í hella
á Indlandi o víðar, styrkir það vís-
indamanninn í joeirri trú, að enginn
þjóðflokkur hafi nokkuru sinni
verið gersneyddur listrænni tilhneig-
ingu. ,
Margt er svo náskylt í fornleifa-
fundum og frumverjum þjóðanna,
að full ástæða er til að ætla, að
heimsálfurnar hafi á fyrstun tímum
mannkynsins verið ein heild, er hafi
við jarðbyltingar klofnað hver frá
annari.
Á þessari framfarabraut manns-
ins gegnum þúsundáraraðir hefir
það ekki verið lítilsvert atriði, er
hann fékk gert sér dýrin undirgefin,
gat látið þau létta undir með sér í
lifcbaráttunni. Hundurinn hefir
fylgt manninum frá ómunatíð sem
tryggur förunautur, hjá frumbyggj.
um Ástralíu er hann enn eina hús-
dýrið. — Það hefir vakið undrun
og aðdáun vísindamanna, sem valið
hafa sér rannsókn þeirra að við-
fangsefni, hve mikið hugvit og hve
næmar tilfinningar dýrin hafa til
að bera. Munurinn á lægstu mönn-
um og fullkomnustu ^ýrum er eftir
þeirra skoðun ekki svo ýkjamikill.
—“En málið hafa mennirnir þó
fram yfir dýrin,” er sagt. “Gerið
ekki of mikið úr því, vinir rnínir,”
segir vísindamaðurinn, “lægstu menn
komast af með 300 hljóð, en bæði
hjá öpum og hjá sumum dúfnateg-
undum hafa verið greind 30—40
hljóð.” — “En verkfærin, ekki nota
dýrin verkfæri.” — “Jú,” segir apa.
fræðingurinn, “eg hefi séð apa í
dýragarði brjóta hnetu með steini,
og hann hnitmiðaði höggin svo að
heita að hann kæmi upp í hendurnar
á manninum fyrirhafnarlaust og af
tilviljun. En hann þurfti að fæða
sem annað húsdýr. Það varð hlut-
verk konunnar, því karlmennirnir
voru í veiði og herferðum, en það
var nógu notalegt að koma heim að
bálinu, mýkja og rétta úr þreyttum
limum í ylnum, og steikta kjötið fór
að þykja lostætara en hráætið. Öll-
um fór að þykja vænt um eldinn,
hann mátti ekki deyja, hann var ó-
missandi og óbætanlegur, því mað-
urinn kunni ekki að kveikja eld.
Hans varð að gæta með mikilli ná-
kvæmni. Það var engan veginn létt
verk. En það er einmitt þessi nýja
skyldukvöð, sem eldurint\ lagði á
manninn, þessi umhyggja og ná-
kvæmni er með þurfti, sem þrosk-
aði hann og ummyndaði alla tilveru
hans og varð undirrót að öllu félags.
lífi han^.
Þessu nýja húsdýri var líka hætta
búin bæði af vætu og vindi, það varð
að hlúa að því, það varð að skýla
þvi, og það varð líka konunnar hlut-
verk. Heimilið var komið, listaverk
konunnar. Þeir vissu það ekki karl-
arnir, hvað þeir gerðu, er þeir gáfu
sig undir vald konunnar á heimil-
mu. — Smásaman varð meiri f jöl-
breytni í matargerðinni, konan
brendi leirker í eldi, þá voru matar.
ílát fengin, sem þoldu eldinn. Brátt
fór konan líka að flytja heimað ýms-
ar bragðgóðar ilmandi jurtir og
gróðursetja skrautblóm til prýðis.
Það er umhygjunni fyrir hinu ó-
sjálfbjarga húsdýri, sem við eigum
arineldinn að þakka og það hlé, sem
heimilið veitir, ættræknina, já, alt
hið reglubundna líf, í stuttu máli
sagt, alt það, sem menningarlíf get-
ur heitið, og þflð sem gerir lífið
nokkurs virði.
Enginn maður veit hvílíkur óra-
tími leið frá því að maðurinn lærði
að nota eldinn og þangað til hann
lærði að kveikja eld. En stórt spor
var stigið frá því að vakta hann í
skóginum og þangað til hægt var að
geyma hann svo vel frá kynslóð til
kynslóðar að það mátti flytja hann
langar leiðir yfir lönd og höf. Það
var ekki létt verk. — Það var furðu.
legt, hve fundvísar þjóðirnar um
heim allan hafa verið á alt þurt elds-
neyti til að viðhalda eldinum og lífga
hann, ef hann var að dauða kominn,
og hve hugvitssamar þær hafa verið
um geymslu á uppkveikjunni, þvi
það var lífsskilyrði fyrir kynstofn-
inn að láta ekki eldinn deyja, þess
voru dæmi að um eldinn var bárist
upp á líf og dauða, líf kynstofnsins
var undir eldinum komið. — Auk
þess sem heilar þjóðir, svo sem
Persar hinir fornu, tilbáðu eldinn
hreint og beint, .þá hefir um viða
veröld verið hin mesta virðing og
helgi á arineldinum og hann alt fram
á vora daga alment verið talinn
meira virði en sá, sem kveiktur var
á annan hátt.
Þegar Grikkir stofnuðu nýlendur
til forna, tóku þeir eld frá heima-
arninum með sér. En væri maður
neyddur til að útvega sér eld, þá var
hann ekki kveiktur með eldstáli, sem
þá þektist, heldur sóttur langar leið-
ir á merka staði a. m. k. þegar sér-
staka virðingu þurfti við að hafa
eða erfikenningum að fylgja.
Konungar Spartverja höfðu jafn-
an eldbera með sér á herferðum sín-
um og sá eldur var frá heimaarni, á
honum var helgi til sigurs. — Norð-
menn fluttu eld frá heimaarni með
sér til íslands og fóru eldi um land-
nám sitt til að helga það. — Vestu-
musteríð við Palatinarhæðina var
miðdepill Rómaborgar hinnar fornu,
þar var ríkisaltarið með ævarandi
eldi brennandi, þar fóru fórnir fram,
en Vestumeyjarnar héldu eldinum
við. Árlega 1. marz var eldurinn
endurnýjaður, en ekki mátti kveikja
með eldstáli heldur með gömlu bor-
unaraðferðinni, og prestarnir einir
máttu framkvæma þá athöfn, allir
eldar voru eftir það við þennan eld
kveiktir. Nú er sá munur á, að
katólska kirkjan kveikir eld á páska-
dag. (“Hið eilífa Ijós”), við það
ljós kveikja allir ljós sín.
Allar þjóðir telja það skyldu
þeirra sem eld eiga að gefa hann eða
lána. (Eða ætli nokkrum nútíma-
manni kæmi til hugar að neita, jafn.
vel versta pólitíska andstæðingi sín.
um, um eld í vindlinginn !).
Cicerö segir í ræðum sínum um
skylduna, að allir séu skyldir að gefa
eld. Plató gengur jafnvel svo langt
að segja, að maður eigi að gefa
hann óvinum sinum. Hjá Rómverj-
um til forna var það hin þyngsta
hegning að svifta menn eldi og vatni,
það var lagt að jöfnu.
Vísindamenn, sem ferðast nafa
milli frumstæðra þjcíða á vorum
dögum, víðsvegar um heim, hafa all-
ir sömu sögu að.segja: Eldurinn er
mikilsvirtur, arineldurinn er vakt-
aður með hinni mestu nákvæmni,
það er vinarmerki að gefa eld af
heimaarninum, heldur fara menn
langar leiðir til að lána eld en að
kveikja hann á annan hátt, þótt þeir
geti. “Hvergi hefi eg séð jafnmörg
eldstæði og í Afríku,” segir ferða-
maður nokkur,” en ekki var þeim
um það að nota eldspýturnar okk-
ar ” — Það er skamt á að minnast
að á Vestur-Þýskalandi var sá siður
almennur að hafa jafnan viðarkubb
(Scharblock) brennandi í hlóðun-
um, hann mátti aldrei kulna út. Og
ætli við íslendingar könnumst ekki
við það að fela eldinn í hlóðunum,
hann var ekki látinn deyja árum eða
áratugum saman á bæjum, þótti al-
gerlega óhæfilegt að það kæmi fyr-
ir. En það muna menn, sem nú eru
uppi, að heldur var farið á bæi og
sóttur eldur milli tveggja taðflaga en
að kveikja hann öðruvísi. Allir
kannast við orðtækið: “Það er eins
og hann sé að sækja eld,” þegar
einhver er að flýta sér.
Við sjáum þannig, að aðferðin
við að geyma eldinn er ekki ýlík
meðal þjóðanna. Menn sáu hrátt,
að tálguspænirnir af axarskaftinu
var þur og góð uppkveikja, og bor-
uðu í þurra spýtuna með steini eða
beini til þess að fá þurt, gott duft
til að kveikja upp með og geymdu
það sem sjáaldur áuga sins, einkum
í votviðrum. Grikkir segja reynd-
ar, að titaninn Prómeþeifur hafi
stolið eldinum frá guðunum, flutt
hann í stöngli narktus-jurtarinnar
og gefið mönnunum hann. — Ástr-
alíubúar geyma eldinn í stöngli gras-.
trésins og Indíánar geyma hann i
sveppi frá morgni til kvölds á her-
ferðum sinurn. Þannig mætti lengi
telja.
En einhverntíma, þegar eldurinn
var rétt að dauða kominn og vand-
rææði fyrir dyrum, enginn steinn
eða bein að bora með, þá var tekin
hörð spýta og borað með henni til
þess að fá duft til uppkveikju. En
hvað var þetta? Það kom ekki ein-
ungis duft heldu-r líka reykur upp
úr holunni og bráðum eldur! Upp-
fyndingin var gerð---Um víða ver.
öld, út og suður, austur og vestur.
allsstaðar er þessi aðferð, eða mjög
svipuð, notuð við að kveikja eldinn:
Eldbor, eldbogi, eldsög. Villimenn
eru alveg furðulega fljótir að
kveikja eld, á þennan hátt, stundum
ekki nema 1—2 núnútur, þeir kunna
lagið á því.
Það er ekki gott að hugsa sér mat.
argerð án elds. — Nei, nei, sevja
•,'isindi'i en hugsið vkkur matargerð
frumy jcðanna ! — r Tm v:N- vcrold.
fratn með öllum hö'.t' i hafa'iutidist
dyngjur af skeldýrum. Haugar
þessir (kjjökkenmöddinger) sýna,
að mennirnir hafa mestmegnis lifað
á ostrum, sem er ein hin löstætasta
fæða. — Nú, vindþurkað kjöt og
harðfiskur, ber, ávextir og jurtir,
alt er þetta vel ætilegt, og o'ðið
Eskimói þýðir hráæta, og hvernig
var það. ekki við hirð Menekáks
konungs í Afríku nú á vorum dög-
um, hrátt átu þeir þar, þó þeir þektu
eldinn, og varð gott af.
Enginn er aftur kominn að segpi
frá því, hve nærri heimskautunu.n
menn hafa búið fyrir hundrað þús-
undum ára, eða áður en menn þektu
eldinn, en loðskinnin hafa þeir haít
til að skýla sér með þá eins og nú,
og enn þola frumþjóðir, t. d. Eld-
lendinar, mikinn kulda, þær kæra sig
alls ekki um hitann.
Alísstaðar þar sem kalt er loft og
lítið um eldsneyti, eru notuð þung
og þykk föt, þykkir veggir, löng
göng, íbúðin einangruð sem mest
ntá. Við íslendingar þekkjitm það
frá torfbæjunum með-löngu göng-
unum. Og meðan bæirnir voru ó-
upphitaðir, var ekki vanþörf á að
klæða sig vel í hlý og þykk ullarföt.
Um leið og maðurinn var búinn
að komast upp á að kveikja eld hvar
og hvenær sem hann vildi, gerði það
honunt hægt um liönd að fara unt
lönd og höf, færa heimilið með sér,
vinna ný lönd og útbreiða menning.
una.
(Samandregið úr náttúrufræðis-
ritum).
Halldóra Bjaruadóttir.
—Hlín.
Hátíð á Garðar
Sunnudaginn 29. des. fór fram
eftirnxfyinileg hátíð í kirkjunni á
Gardar. Fyrst var hátíðleg ára-
móta guðsþjónusta, en að guðsþjón-
ustunni lokinni var gengið niður í
hinn nýja og ágæta kjallarasal kirkj-
unnar, sem bygður var i sumar, og
þar veitti kvenfélagið öllum messu-
gestum kaffi og hinar ágætustu veit.
ingar. Þótti það eiga vel við að
söfnuðurjnn kæmi saman til að láta
í ljós ánægju sína og þakklæti út af
þvi að sú viðgerð á kirkjunni var
framkvæmd, sem nauðsynleg var
orðin, og sem hafði það í för með
sér, að söfnuðurinn og kvenfélagið
eignaðist þenna ágæta kjallarasal,
þar sem halda má fundi og samkom-
ur, og setjast að kaffidrykkju þegar
svo ber við. Hafði einmitt verið á-
kveðið að hafa slíkt fagnaðarmót
eftir messu hinn 29. dag janúar-
mánaðar. Auk þess að fagna út af
viðgerðinni átti sérstaklega að þakka
Mrs. Ingibjörgu Wfllter fyrir henn-
ar frábæru fórnfýsi og gjafmildi í
sambandi við að koma verki þessu í
framkvæmd, því hún hafði lagt
fram meira en $1000 til verksins,
af þeirri upphæð, er til þurfti. En
það sem til þarf verður um $2000,
þegar verkið er með öllu fullgjört.
Fyrir hönd kvenfélagsins ávarpaði
Mrs. J. K. Ólafson heiðursgestinn
með hlýju og fögru erindi, og þakk-
aði henni gjafir hennar stórar og
höfðinglegar, bæði til kvenfélags og
safnaðar nú og fyr. Einnig mintist
hún hennar einlægni og áhuga i sam.
bandi við kirkjuleg mál. Hún af-
henti henni að lokum fagran blóm-
vönd í silfurvasa; var það gjöf
kvenfélagsins til Mrs. Walter, í
minningu um þennan viðburð. Þá
talaði Mr. T. K. Ólafson fyrir hönd
byggingarnefndarinnar; skýrði hann
söfnuðinum frá starfi nefndarinn-
ar. Lauk hann lofi á yfirsmiðinn,
Mr. G. B. Olgeirsson, en einnig á
marga aðra, er svo vel og ágætlega
höfðu aðstoðað við þetta verk. Á-
nægja sagði hann að það hefði verið
nefndinni hve vel menn tíku í þetta
mál og lögðu fram gjafavinnu af
góðum og fúsu mvilja. í lok ræðu
sinnar vék hann máli sínu sérstak-
lega að Mrs. Ingibjörgu Walter, og
þakkaði henni sérstklega frá nefnd.
inni fyrir fórnfúsar gjafir hennar,
og færði henni lindarpenna að gjöf
frá nefndinni, til minningar um
þenna viðburð.
Prestur safnaðarins tók svo loks
til máls. Ávarpaði hann sérstaklega
byggingarnefndina, fólkið alt, sem
svo vel hafði unnið að þessu verki
við kirkjuna, og Mrs. Walter, og
þakkaði öllum störf þeirra og gjafir,
fyrir hönd safnaðarins í heild.
Kjallarasalurinn er hinn prýðileg.
asti i alla staði. Þar er hátt undir
loft og vel bjart. Salurinn er vel hit-
aður ög raflýstur. Eldhús er þar
stórt og vandað. Og auk þess aðal-
salur, þar sem um 100 manns geta
setið við borð og auk þess nokkrir
til hliðar. Yerður þessi salur söfn-
uðinum og kvenfélaginu frábærlega
gagnlegur i sambandi við ýms fé-
lagsstörf. Er þvi ekki að furða þó
það væri safnaðarfólkinu fagnaðar.
efni, er þessi þarfa viðgerð á kirkj-
unni hafði komist í framkvæmd.
H. S.
\
♦ BORGIÐ LÖGBERG!
“Vanity Fair” Hose
Are*Sheer asia^Film
of Georgette
Because the very fifie threads are
specially treated to make them soft
and dull. They’re the logical choice for
dress wear—they’re practically unsur-
passed for chic—in fact, they’re what
you need for a successful 1936. Sizes
8þi to íoVi- Pair
$1.50
Hosiery Section, Main Floor, Portage
T. EATON C°u
WINNIPEG CANADA
LIMITCO
I