Lögberg - 20.12.1945, Blaðsíða 11

Lögberg - 20.12.1945, Blaðsíða 11
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 20. DESEMBER, 1945 11 Systir Ísland (Framh. a£ bls. 10) að og flutti til Vatnsdals, því að þar mun hún hafa flutt næsta fyrirlestur. Mér varð starsýnt á svörtu loð- kápuna, sem Ólafía klæddist í, áður en hún reið úr hlaði, og stóru ullarvettlingana, sem náðu upp að olnboga- Eg kom til Oslóar í september 1911, fór þar í Statens Lærerinde skole í Stabæk. Eg þekkti engan, þegar þangað kom, og fannst jafnvel viðtökurnar kaldar. Mér er þó ekki mjög leiðindagjarnt, en í þetta sinn greip mig óyndi, þó ekki svo, að eg gæti ekki stundað námið fyrir þá sök, en heldur óttaðist eg, að mér mundi finnast veturinn langur. Einn morgun seint í október kom eg inn í dagstofu skólans. Þar voru dagblöð venjulega opnuð. Mér varð litið á eitt stór- blað Norðmanna, Tidens Tegn. Á fremstu síðu þar var mynd af konu, sem hafði skotthúfu á höfði. Greinarkorn fylgdi mynd- inni, og sagt var, að hér væri mynd af “Söster Island”, sem byggi í Mjóstræti (Smalgangen). Eg sneri mér að einni kennslu- konu, sem sat þar, og spurði hana, hvar þetta Mjóstræti væri. Mig langaði til að hitta þar Is- lending. Að líkindum gæti hún komið mér í kynni við einhverja landa mína, sem hlytu að vera einhverjir - til í Osló. Kennslu- konan sagði við mig: “Það skaltu gera, en einsömul skaltu ekki fara. Það er ekki gott fyrir ung- ar stúlkur að vera einar á ferð á þessum stöðvum. En bráðum kemur mánaðarfrí í skólanum, og þá getur einhver af náms- meyjunum farið með þér.” Eg beið þessa dags með eftir- væntingu. Þó var eg nú stund- um í vafa um það, hvernig þessi kona mundi taka á móti mér. Eg þekkti hana ekkert. Hafði aðeins séð hana einu sinni- Þegar eg var 10 ára barn, hafði hún hald- ið fyrirlestur á heimili foreldra minna á Lækjarmóti. Síðan hafði eg aðeins heyrt hennar getið í blöðum við og við og vissi, að hún hafði verið mikið í ferða- lögum í útlöndum. Eg lagði af stað þennan um- rædda frídag og ein skólastúlkan með mér. Ætlaði hún að vísa mér veginn ofan í Mjóstræti, þar sem Ólafía bjó. Hún var þó ekki kunnugri í borginni en það, að við vorum 2% klukkutíma að leita að Mjóstræti. Loks smeigð- um við okkur inn í örmjótt stræti, skítugt, með hrörlegum húsum. Loks var okkur vísað á útidyr, sem við opnuðum, og strax fyrir innan þær lá stigi upp á loft. Mér varð litið upp stigann og sá konu í svartri dag- treyju með skotthúfu á höfði standa á skörinni. Eg þekkti strax, að þetta var Ólafía. Jafnskjótt og sg sá hana, greip mig svo undarlega heimaleg þægindatilfinning. Hún heilsaði mér svo alúðlega og bauð mér velkomna, undir eins og hún hafði heyrt nafn mitt. Síðan bauð hún mér inn í dagstof- una sína, sem var þá ekki nema súðarherbergi í þessu hrörlega húsi. En þetta herbergi var mjög líkt íslenzkri baðstofu með salons-ofnum ábreiðum yfir rúm- inu og ýmsum íslenzkum mun- um. En þarna fannst mér svo þægilegt inni, að nú fann eg, að öll leiðindi mundu hverfa frá mér. Eg fann alls ekki til þess, að við Ólafía værum ókunnug- ar, heldur að við værum gagn- kunnugar, eins og systur eða öllu heldur, að hún væri mér önnur móðir. Eg spurði hana meðal annars, hvort hún þekkti ekki einhverja samlanda okkar í borginni. Sagði hún mér frá 7 íslendingum, sem væru þar, og sagðist hún ætla að láta þessi börn koma saman hjá sér einn sunnudag bráðlega. Við yrðum þá 9 alls. Þetta varð- Við mættum öll, börnin, sem hún kallaði, hjá Ólafíu. Var þá sannarlega glatt á hjalla í þakherberginu hennar, og ekki var gleði hennar minnst, að geta gert okkur svo glatt í geði. Við fundum ekkert til þess, að við höfðum ekki sézt áður. Svo næm var þjóðerniskennd okkar og gat svo vel notið sín hjá þessari ágætu konu og móð- ur. Eftir þetta var eg tíður gestur hjá Ólafíu og kynntist þá mik- ið hennar kærleiksríka og fórn- fúsa starfi í þarfir þeirra, sem aumastir voru, og í hvert skipti, sem eg hitti hana, fannst mér eg geta lært af henni úiikið og margt. Þessi stórgáfaða, mennt- aða kona, sem allir vegir voru færir, lifði þarna við fátækt mitt á meðal siðspillingar og lasta til þess að eiga hægara með að ná í sem flestar siðspilltar, drykk- felldar stúlkur og bjarga þeim. Oft var gestkvæmt hjá Ólafíu. Eg minnist eins morguns, er eg kom til hennar. Hún hafði tvö lítil herbergi til þess að geta hýst þessar aumingja stúlkur, sem hún hitti á götunni. Þennan morgun var Ólafía önnum kaf- in við að búa til mat frammi í eldhúsi. Eg fékk að líta inn í dag- stofu hennar. Á gólfinu hafði hún búið um þrjár stúlkur á flat- sæng, auk þess sem herbergin voru full, og ekki var öðrum á að skipa en henni sjálfri til þess að matbúa handa öllum þessum gestum. Þessum stúlkum reyndi hún svo að útvega —heimili — eða þá að hún týndi þeim út á götuna aftur. Það var ekki allt af þægilegt að útvega þeim vist- ir. Fáir vildu taka þessar stúlk- ur — andlega og líkamlega sjúkar. Eg . dáðist oft að þolinmæð’ hennar við þetta fólk. Einu sinm •im vorið sat eg hjá henni. Húp hafði beðið mig að hjálpa sér að sauma handa sér peysu. Þá komu til hennar karl og kona Þau voru auðsjáanlega nokkuð *lvuð- Þau létu ekki bjóða sér *il sætis, en slettu sér óboðir -.iður. Eg spurði Ólafíu, þegai þau voru búin að sitja þarn? í klukkutíma, hvers vegna hún kallaði ekki í lögregluna til að koma þeim í burtu. “Nei, þau fara bráðum sjálf," sagði hún. Þá heyrði eg, að Ólafía fór að tala við þau og sagði sem svo: “Það væri ml skemmtilegra fyrir ykkur að út- vega ykkur vinnu, heldur en að. íjönga svona um göturnar dag eftir dag.” Þá sagði konan: “Góða systir spilaðu heldur fyrir okkur á gítar en vera að tala um þetta. Þá skildi eg, hve vonlaust þetta starf hennar oft og tíðum var Eitt sinn að áliðnum vetri konj eg til hennar að morgni dags. Þá sagði hún mér, sem eg raun> ar sá líka, að nú væri hún þreytt Sagði hún, að sér hefði ekki orðið svefnsamt næstliðna nótt, því af iassarónarnir á brú, sem var ör skammt frá glugganum hennar hefðu haft svo hátt, að hÚD hefði ekki getað sofið. Þá sagð- ist hún hafa farið ofan og soðið handa þeim hafrasúpu og fært þeim. Þeir hefðu verum um 20. Hvaða konu, nema Ólafíu, hefði hugkvæmst að gera þetta*! Hvaða kona önnur en hún hefði haft kjark til þess að fara um Megi jólin færa mönnum gleði og góðvild, og árið komandi farsæld og sannan frið. JAMES RICHARDSON AND SONS LTD. 1 WINNIPEG x I ;t>»»»»»»»»»»»»»»2(3i»»»»»»»»»»»»»»3,3,313,a,*31s1aiai»»»»»»»»»»: .1 ’e!e!et«<C!e!e««(««e!(!C!e(e(e!«te!e!e!«!e(«!C(e«e!c«e!e!e>e>e«e!«!e(cic««>«!«tc«c!etc«ctc«et««e«c«««(teA <5 Si etltaaL c^s^latLát Jlowers for all Occasions 618 PORTAGE AVE. cor. Furby . PHONE 36 809 PRACTICAL AND ECONOMICAt; Peqqijs Pantru I 942 Portage Avenue J Phone 33 060 I í X \ hánótt út, í þessu lastabæli, til þessara mannræfla, þó að það væri til þess að líkna þeim? Marga góða vini átti Ólafía í Noregi, og allir þekktu hana. Einasta vinkona hennar, sem eg var svo heppin að kynnast ofur- lítið, var Inga Björnson, bróður- dóttir Björnstjerne Björnson. Eg hitti hana stundum heima hjá Ólafíu. Eitt sinn, er við vorum inni hjá Ólafíu, hafði hún gefið okkur kakao eða einhverja aðra hressingu. Þegar við vorum bún- ar að drekka, mundi Ólafía eftir stúlkuaumingja í herberginu við hliðin^, á sér og vildi gefa henni eitthvað líka. Hún tók bakka, fægði hann með mestu ná- kvæmni og setti á hann bakka- dúk. Frú Inga sagði við hana: “Hvers vegna vandarðu þetta svona mikið?” “Eg geri það til þess að auka hjá þeim sjálfstraust. Þær vant- ar það svo mikið.” I þetta skipti fylgdumst við frú Inga út á götuna- Þá sagði þessi merka kona við mig orð, sem eg hef svo oft hugsað um síðan: “Ólafía er mesta konan, sem eg þekki. Hún er svo mikil í smámununum (“stor i det smaa”).” Þetta var þá starfið, sem Ólafía hafði verið kölluð til; hún, sem með gáfum sínum og menntun hefði svo að segja getað lagt undir sig heiminn. Henni var ætlað að lítillækka sig og setjast að í lastabæli Oslóborgar til þess «> íe’eteíetetete’e’eieteieieíeteteietciete «««€«««« | M U N D Y’ S 1 BARBER SHOP $ 643 PORTAGE AVENUE g Phone 31 131 Sí s ■ FARSÆLT NÝÁR UðOlMlMlMiatM>ai3lSl9l3l3l9l3l3l3l3l3l GLEÐILEG JÓL °9 að líkna þeim, sem aumastir voru allra: ungum stúlkum, sem lent höfðu á götunni. Þarna gekk hún um á kvöldin í myrkrinu að leita uppi þessar ungu stúlkur innan um óteljandi grúa drukkinna mannræfla. Það sagði hún mér, að aldrei sæist þarna lögregluþjónn á kvöldin. En svo mikið vald var Ólafíu gefið yfir þessum mannræflum, sem gengu þarna um göturnar, að aldrei sagðist hún verða fyrir (Framh. á bls. 15) »•«’« lete’eteieteteteteteteieteieieieteteietete «€«’«!€ !€tesetete««tete!€te!«t«tcte!6!ct6«etete!«!€!e!«® MEÐ INNILEGUSTU JÓLA- OG NÝÁRSÓSKUM frá WILLIAM B. MIGIE Chemist COR. PORTAGE AVENUE AT BEVERLEY ST. WINNIPEG - - - SÍMI 37 77% s 1 a»l3iaiXll>«>lSl>ia«9l3l3l3lSl3l9iai>iai>l3l3lSi9l9l3)3iai9l»3i3<Si3>9lS!ai9»»l»i»3i9!3!3)a»!ai»0 te.’etetetcteictetcteteteiete’ctetcictetcjetctctetetctete’e’eteteteteteteie’eie’etetetete’c’e’etetctcictcj THE DOMINION BANK Stofnaður 1871 Vér seljum bankaávísanir og ferðamanna peningaávísanir. Vér veitum sérstaka athygli viðskifta- reikningum þeirra viðskiftavina, er búa utan borgar. Upplýsingar fúslega látnar í té. Vér bjóðum yður að skifta við oss og leggja peninga yðar inní næstu sparisjóðsdeild vora. v 1 I s % % n £ n £ Útibú í Winnipeg: Main Office—Main St. and McDermol Aye. Main Sí. and Redwood Ave. North End Branch—Main St. near C.P.R. Stn. Notre Dame Ave. and Sherbrook St. Portage Ave. and Kennedy St. Porlage Ave. and Sherbrook St. Union Stockyards, St. Boniface )a»i>iai>i>i>«>tat>i>t>ia!>ia«ai>ia«ai»at>t>»!9»ta«9taiaia»i»ai>i»a»»«>!>i>i>»i>»i>»»i>«»3i illllllllllllllll! IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII llllllllllllllllllllllllllllllll!l!lllll!llllllllllllllllllllllll llllllllllllllllllllllllllllllllllll ■■■IIIIIIIIIIIM !llllllll!llllllllll!llllllllll!lllllll ............illllll................. íihi I|i The BAY —-Canada’s First Store Si| 1*1 Íil g«etetctetctctctctctctctetetete«e«etc!etctc«cictct«tctctetctctetetc«etetc««c«c«ctc«ctc«c«ctc«c«c«c«e«® Peggy’s Catering Service is designed to make your social obligations a pleasure to yourself as well as your guests. Óskar Öllum viðskriftavinum af íslenzkum stofni verulega ánægjulegra Jóla og gíftusamlegs Nýárs Tí>níbímtvT3an (Ínmpimn. INCORPORATED 2Í1? MAV 1670. Illllllll!lll!lllllllllll!lllllll!!!llllllllll!llllllllllllllllllll!llllllllliil!lllllllllllllll«llll!!llllllllllllllllllllllillllllllllia .......................................................................................................................... ÍWWMWIIIIIWIBIIIMMIIII«MiliM>MWM^WMMMWIMMMMMMÍWnilll!fflllW!ltllltt»»BW«WIIHiWllllllll !lll!lllllllll!lllli:illllll 1111-1

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.