Lögberg - 20.12.1945, Blaðsíða 12

12
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 20. DESEMBER, 1945
\
IVith the Compliments of
SOUDACK
FUR AUCTION
SALES
LIMITED
294 William Avenue
Winnipeg, Man.
PHONE 22 894
IcELANDERS
are Cordially Invited to
make this Century-Old
Institution their Banking
Home.
THEBANK OF
NOVA SCOTIA
Bjöllurnar
(Jólasaga)
Eftir EMIL BÖNNELYCKE
•f
OÖREN MIKKELSEN hafði tek-
O ið sér bólfestu skatnt fyrir
utan Silkiborg, í húsi, sem hann
hafði fengið hjá gamalli hús-
mannsekkju þar í sveitinni.
Sören og Alma kona hans voru
ung hjón, en þó ung væri höfðu
þau dvalið nokkur ár í Canada,
en það land hafði bakað þeim
mikil vonbrigði. Canada hafði
eiginlega rekið þau heim og skap-
að þessum ærukæru ungu hjón-
um það auðmýktarástand, að
þau hofðu orðið að byrja með
tvær hendur tómar í heimaland-
inu, beint fyrir augunum á fjöl-
skyldu sinni. Og til þess að þurfa
ekki að svara forvitnu frænd-
fólki til sakar, höfðu þau leitað
hælis í sveit, þar sem þau voru
öllum ókunug.
Samt minsti staðurinn Sören
og Ölmu á vissa staði í Canada,
í austurhluta landsins þar sem
þau höfðu dvalið. En eiginlega
þótti Sören ekkert vænt um
þessi sviplíkindi, því að þau
mintu hann á slys, sem hann
hafði upplifað í Matawaska-hér-
aði. Hann hafði verið í vinnu á
bóndabæ þar upp til fjalla, en
Alma hafði starfað í kaupstað
þar í grendinni. Eina vetrarnótt-
ina, þegar hann svaf værum
svefni á bænum fórust flestir á
heimilinu við að skriða hljóp á
bæinn. Húsið, sem hann svaf í,
varð undir aur og snjó, en þetta
var fjósið, sem hann svaf í, og
stoðirnar voru sterkar og héldu
þakinu uppi. En marga klukku-
tíma lá hann þarna í jarðorpnu
fjósinu, milli vonar og ótta.
Hann hafði aldrei getað gleymt
þessum atburði, og orðið fyrir
taugaáfalli af honum — og það
hafði orðið honum ógleymanlegt,
að eina hljóðið, sem hann heyrði
meðan hann lá þarna í grafhýs-
inu, var hringingin frá kirkju-
klukkunum í næsta þorpi, sem
hann heyrði í birtingu næsta
morgun. Honum fnast hinn fjar-
lægi hljómur þessara kirkju-
klukkna vera líkastur líkhring-
ingu, eins og hann hefði þegar
verið jarðaður og hann gat
aldrei gleymt honum. Hann átti
bágt með að heyra klukkur
hringja, jafnvel þó mörg ár væru
liðin frá þessum atburði, og alt-
af fór hrollur um hann þegar svo
bar undir.
Húsið, sem þau Alma og hann
höfðu fengið etftir húsman\ns-
ekkjuna, var gamalt og stóð eitt
sér úti á heiðinni, þar sem gróð-
urinn var allra fátækastur, en
nokkur hundruð metra að baki
voru dimmúðugar brekkur og
ásar, með djúpum giljum, þar
sem stormarnir gátu brugðið á
leik. Sören Mikkelsen hafði gert
við húsið, sem hann hafði fengið
fyrir lítið, enda var það orðið
mjög lasburða. Þau Alma höfðu
átt heima þarna í tvö ár og unnið
baki brotnu að jarðræktinni, en
eina hvassa vetrarnótt vaknaði
Sören við það, að honum fanst
norðurgaflinn, sem svefnherberg-
ið vissi út að, vera að láta undan.
Hann fór á fætur þarna um há-
nótt; úti var fárviðri og með
hryllingi mintist hann vetrar-
næturinnar í Matawaska, þegar
húsið varð undir skriðunni. . . .
Engin furða þó að hann yrði al-
varlegur. Þó mintist hann ekk-
ert á þetta við konuna sína dag-
inn eftir; en hann skoðaði múr-
hleðsluna í gaflinum og þakið
gaumgæfilega, kannaði öll sam-
skeyti en gat ekki séð nokkra
rifu í múrnum. Næstu dagana
hélt óveðrið áfram með sama
ofsanum. Hann varð dauðhrædd-
ur um að húsið mundi hrynja þá
og þegar.... Nú hafði hann strit-
að við að lappa upp á þetta
hreysi, bæði í ár og mánuði, og
þau Alma bæði, til þess að gera
úr því þolanlegan samastað. En
var það svo sterkt að það þyldi
storminn? Það var spurningin,
sem Sören hvarf aldrei úr huga.
í ÖLLUM þrengingunum og
einstæðingsskapnum urðu þau
þó einnar gleði aðnjótandi. Þau
eignuðust barn. Ofurlitla stúlku,
sem var skírð Metta. Það gerði
minst til þó að þau væru ekki
rík, því að nú höfðu þau fengið
annað til að hugsa um, nefnilega
barnið og uppeldi þess. Hið mikla
yndi, sem þeim veittist daglega
í sambandi við barnði, útrýmdi
smátt og smátt áhyggjunum og
heilabrotunum. Það kom sumar
og svo nýr vetur, og nú var Metta
byrjuð að ganga og babla fyrstu
orðin. Og Sören fanst það öllum
auði betra að eiga svona lítið
barn, sem vaggaði um fátækleg
húsakynnin. og dreifði áhyggj-
unum frá.
En annars virtist nú þyngja
fyrir. Það var komið að 'jólum,
og Sören braut heilann um hvar
hann ætti að fá peninga til að
gera sér og sínum dagamun um
hátíðina. Svo veitti túninu ekki
af að fá mergil, því að án hans
gat magurt heiðarlandið aldrei
komist í rækt og gefið uppskeru.
Og ekki dvínuðu áhyggjurnar, er
hann uppgötvaði það viku síðar.
að sprunga var komin í gaflmúr-
inn á húsinu. eftir einn óveðurs-
daginn.
Nóttina eftir dreymdi hann að
hann væri staddur í Matawaska:
hann sá fyrir sér bóndabýlið þar
og fann ofan á sér fallnar stoðir
og snjó—og aurbing á bringunni
á sér. svo að hann gat varla
dregið andann. Hann var að
kafna — og alt í einu, í fjarska
— klukknahljómur barst að eyr-
um hans. Það voru kirkjuklukk-
urnar í þorpinu, sem hringdu . . .
langt burtu í fjarska . . . í Mata-
waska . . .
Hann spratt upp úr rúminu,
með ákafan hjartslátt, og hlust-
aði. Nú heyrði hann ekkert nema
veinið í vindinum, sem gnauð-
aði á húsinu.
EG ÆTLA með áætlunarbíln-
um til Nörre Snede, sagði Alma
nokkrum dögum fyrir jól, og næ
í eitthvað af vörum og ofurlítið
jólaglingur. Og svo borgum við
þetta með eggjum eftir áramótin.
Sören varð einn eftir með barn-
ið, og hann notaði tímann til að
hræra út kalk í bala og taka
nokkra steina úr gaflinum og
múra þú vandlega aftur. Hann
var ánægður með verk sitt þeg-
ar hann hafði lokið því.
Alma kom úr kaupstaðnum
með fangið fult af bögglum og
pinklum. Og andlitið á henni
Háliðarkveðjur til vorra íslenzku viðskiptavina K
með von um framhalds viðskipii
ROYAL YORK CAFE %
629 SARGENT AVENUE
^ieieieieieieieieieieieieieteieieieieieieieicicieteieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieieie!*!
5
£
(
I
B
f
B
i:
I
1
v»»»»»»»»a»t»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
JEWEL F00D STORES
Starfsfólk og framkvæmdarsijórn JEWEL búðanna
árnar íslenzkum viðskipiavinum sínum gleðilegra jóla
og gifluríks nýárs.
JEWEL STORES LTD.
JEWEL JUNIOR LTD.
saieieieieieieicieieieieicieicieie’eieieieicieicicieieieieieieicieieieieieieicieieieieieieieicieicieteie^!
|
I
HÁTÍÐAKVEÐJUR TIL ÍSLENDINGA!
með þökk fyrir góð viðskipti.
I
Baldwin’s Service Station
COR. SARGENT and MARYLAND ST.
ljómaði meðan hún var að taka
utan af þessu umbúðirnar.
—Sjáðu hvað eg hefi keýpt til
að skreyta stofuna, sagði hún.
Þessar ætla eg að hengja í loftið,
sína undir hvorn bitann.
Þetta voru tvær bjöllur, dumb-
grænar á lit og skryettar með
gull-bronsi ,auk þess voru á þeim
grenikvistir og rauð bönd. Innan
í bjöllunum voru litlir kólfar úr
leir, og þegar maður hristi bjöll-
urnar í hendi sér eða gaf kólfun-
um selbita, heyrðist í þeim veik-
ur, hrjúfur ómur.
Sören sagði ekkert um þetta,
setti ekki út á þær, en lét Ölmu
skreyta stofuna.
—Veiztu hvað eg ætla að gera,
Sören — spurði hún þegar hún
hafði stigið upp á stólinn til þess
að hengja bjöllurnar upp.
— Ha? sagði hann annars hug-
ar. En hvað Alma lét sér ant um
þetta glingur.
— Eg ætla að hengja þær hlið
við hlið í sama bitann. Þær eru
miklu fallegri svoleiðis, en hvor
í sínu lagi.
—Gerðu eins og þér sýnist,
svaraði hann stutt.
—Finst þér það ekki fallegra?
Mér finst alveg eins og þér,
Alma. En ljúktu nú við þessar
bjöllur.
—Þú kærir þig ekkert um þær,
sagði hún. — En mér finst þetta
fallegustu jólabjöllurnar, sem
eg hefi séð. Mér þykir svo vænt
um þær. Þetta voru þær síðustu,
sem þeir áttu. Nú á eg ekki nema
eina ósk og hún er sú, að eg ætti
aðrar tvær, sem eg gæti hengt
á hínn bitann, því að þá væri
þetta sönn jólastofa.
—Mér finst tvær vera meira en
nóg, sagði Sören í dimmum róm,
og óskaði með sér að konan hætti
þessu bjölluhjali. Og Alma þagn-
aði, því að nú mintist hún at-
burðarins í Canada fyrir nokkr-
um árum.
Það var kyrt og stjörnubjart,
og Sören fór snemma að hátta,
því að á morgun var aðfanga-
dagur. Alma hafði lokið jóla-
undirbúningnum. — Hún var að
þvo barninu, áður en hún færi
að hátta.
Um nóttina fanst honum sér
verða svo einkennilega innan-
brjósts. Hann sá æfi sína eins
og í þoku, og fanst að mara þung-
lyndisins hvíldi á sér, eins og
þegar eitthvað er í aðsigi, sem
mann grunar, en veit ekki hvað
er. Hann settist upp í rúminu,
dró gluggatjaldið til hliðar og sá
hvernig snjóinn skóf upp að
glugganum. Hann heyrði hvin-
inn af storminum, þegar hann
rykti í gaflinn og þakið. Það
hlaut að hafa gert byl, hræði-
legan jólabyl. Og svo heyrði
hann alt í einu að barið var á
dymar. Einhver hlaut að standa
úti fyrir og vilja komast inn. A
þessum tíma nætur og í þessu
veðri?
Hann hlustaði. Höggin endur-
tóku sig í fjarlægð. Hann fór
fram úr, gekk gegnum stofuna
og eldhúsið, fram að dyrunum.
—Hver er þar? spurði hann
áður en hann lauk upp.
(Framh. á bls. 13)
pieieiete leieieieieteieieieieie'eieie *e icieieieieieieieieieie !e«eie <eie!e>«!« lewieieieieie «!«!«le'e^'U
w %
*• " ’ ■' )- 8
Joyous Greeiings and a Merry Chrisimas io our
many friends and cusiomers.
Serving you, and working wiih you has been a pleasure.
Our besi wishes for your happiness.
SPENCER KENNEDY
THE R.C.A. STORE
SELKIRK
1
1
1
I
i
í
s
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»3)91
icieieieieieieieieieieieieieieieieicieieieieieieieieieieieieieieieieieicieieieieieieieieieieieieieieieie*
I
I
Innilegar Jólakveðjur
iil vina vorra og viðskipiavina
GUNDRY- PYMORE
LIMITED
60 VICTORIA STREET, WINNIPEG
Simi 98 211
T. R. Thorvaldson, Manager
E Æ
w %
INNILEGAR HATÍÐAKVEÐJUR!
Notið
HAPPY
GIRL
HVEITI
í alla yðar bökun
S00 LINE MILLS LIMITED
HIGGINS OG SUTHERLAND, WINNIPEG