Lögberg - 20.12.1951, Blaðsíða 19

19
\
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 20. DESEMBER, 1951
NÓTT
OG
MORGUN
Eftir LYTTON LAVARD
J. J. BlhDFELL, þýddi
XX. Kapítuli.
Það sama kveld, kom Sidney Beaufort til
Lundúna. Það er eðli einverunnar að lægja rót
tilfinninganna á yfirborðinu, en æsa þær undir
niðri. Sidney hafði byggt alla framtíð sína á
einni hugsjón. Þegar bréfjð kom, sem sagði
honum, að von hans yrði aldrei uppfylt, þá
fannst honum fyrst sem að allt væri orðin ein
ægileg auðn — meiningarlaust hyldýpis haf,
sem að framtíð hans væri allt í einu háð. En
bréf Camillu, eins og að við höfum séð, hafði
hresst hugá hans og vermt hið ískalda vonleysi
hans. Hann trúði ekki tryggðarrofi hennar og
hélt sér föstum við þá trú mitt í vonleysi sínu
og hugarangri. Fréttin um að hún væri trú-
lofuð öðrum, og á svo stuttum tíma, eftir að
hún hafði sagt honum upp, leysti hinar ófeg-
urri og ofsafengnari ástríður hans úr viðjum.
í ofsa, sem gekk æði næst flýtti hann sér af
stað til Lundúna — til að leita hana uppi —
til að sjá hana; í hvaða meiningu — í hvaða
von, ef hann hafði nokkra von, gat hann sjálf-
ur ekki sagt. En hvaða maður, sem hafði elsk-
að eins innilega og hann hafði gjört mundi ekki
sætta sig við að vera eilíflega aðskilinn frá
ástmey sinni, án þess að heyra þann dóm frá
hennar eigin vörum?
Það hafði verið mjög kalt veður um dag-
inn. Seinni part da'gsins kingdi snjónum niður.
Sidney hafði ekki komið til Lundúna síðan að
hann var barn; og borgin, þakin snævi og ísa-
þoku, sem að fólk og seinfara vagnar voru á
ferð í og litu draugslega út, þar sem það og
þeir voru á ferðinni eftir íshálum götunum og
sintu aðkomumanninum ekki hið minnsta.
Hann rataði hvergi — honum var ýtt til og
frá — spurningum hans, sem naumast voru
skiljanlegar, var illa og stuttlega svarað —
hann var allur snjóugur, og kuldinn nísti hann.
Að síðustu mætti hann manni, sem sýndist vin-
gjarnlegri en aðrir, því að hann sá að hann
var ókunnugur. Þessi maður náði í keyrslu-
vagn fyrir Sidney og sagði kúsknum að aka
með hann til Berkeley Square. Snjórinn hlóðst
neðan á fætur hestanna og þeir komust illa og
seint áfram. Að síðustu, eftir langan tíma og
óróa-angist, sem Sidney sagði síðar meir, að
hann hefði aldrei lifað aðra eins .stansaði öku-
maðurinn, staulaðist ofan úr sæti sínu og barði
að dyérum á Beaufort Court. Þegar hurðinni
var lokið upp stökk Sidney fram hjá dyraverð-
inum og inn í ganginn. Hann var svo heppinn,
að einn af þjónunum, sem hafði verið með frú
Beaufort við vatnið, var þar staddur og þekkti
hann, svaraði undrandi spurningu hans og
sagði:
„Já, herra Spencer, ungfrú Beaufort er
heima — upp á lofti í setustofunni hjá húsbónd-
anum, húsmóðurinni og monsieur de Vande-
mont; en . . . .“
Sidney beið ekki eftir meiru. Hann hljóp
upp stigann — opnaði fyrstu dyrnar, sem að
hann kom að og gekk óboðinn og óvænt inn til
þeirra sem inni voru. Hann sá ekki hversu ægi-
lega að hr. Robert Beaufort brá, hirti ekki um
undrun móðurinnar, sá ekki undrunarsvipinn,
sem kom á andlit aðkomna mannsins, er sat
Við hliðina á Camillu — sá aðeins Camillu
sjálfa, og á svipstundu var hann kropinn við
fætur henni:
„Camilla, ég er kominn! — Ég, sem að ann
þér heilhuga — ég, sem hefi ekkert í heiminum
nema þig! Ég er kominn til þess að heyra frá
þínum eigin vörum, hvort að þú hafir virki-
lega snúið við mér bakinu til þess að giftast
öðrum!“
Hann hafði hent af sér hattinum þegar að
hann kom inn, hárið, sem var langt og rakt af
snjónum, liðaðist um enni hans; hann horfði
eins og um líf eða dauða væri að tefla á
Camillu.
Robert Beaufort var óttasleginn, hann þekti
geðríki Philips og óttaðist að hann mundi taka
til einhverra óyndisúrræða og leit til tengda-
sonar síns tilvonandi. En á honum var ekki að
sjá, neinn þótta eða þykkju. Philip var staðinn
upp, en hann var boginn — varirnar- voru opn-
ar og hann horfði hvasst á manninn.þar sem
að hann kraup fyrir framan Camillu.
Camilla, sem, eins og faðir hennar, óttaðist
afleiðingarnar af þessari heimsókn, reis á fæt-
ur, og eins og óafvitandi rétti höndina út yfir
höfuðið á Sidney, og leit til Philips. Sidney sá
augnaráð hennar og spratt á fætur:
Það er þá satt og þetta er maðurinn, sem
mér hefir verið fórnað fyrir! En^ nema þú
sjálf segir mér, að þú unnir mér ekki lengur —
að þú unnir öðrum — þá gef ég þig aldrei eftir,
á meðan að ég lifi!“
Sidney stóð á fætur óg gekk einbeittur og
snúðugur til Philips,’* sem hörfaði aftur á bak
undan honum. Það var eins og skapgerð þess-
ara manna hefði allt í einu breyst. Draum-
sjónamaðurinn óframfærni, var allt í einu orð-
inn að hugrökkum hermanni. En hermaðurinn
— gugnaður og skjálfandi. Sidney greip í hand-
legginn á Philip, en hann færðist enn undan
sókninni, sem gerðist æstari og ákveðnari. Sid-
ney leit á andstæðing sinn, sem var náfölur, og
sagði eða réttara sagt hvæsti:
„Heyrirðu ,.mig? Skilurðu það sem að ég
segi? Ég segi, að það skal enginn neyða hana
til að giftast gegn vilja sínum. Krafa mín til
iWerrp Cíjristmað
ntunittan
f {•
NEW YEAR TERM
Opening
Wednesday, Jan. 2nd
RESERVE YQUR DESK EARLY
As we expect our classes to be filled
early in the New Year Term we
suggest that you enroll between
Christmas and the New Year. Our
office will be open every business
day during the holiday season from
9:00 a.m. to 5:00 p.m.
DAY and EVENING
CLASSES
Call at our office, write or telephone
for additional information on the
air-conditioned, air-cooled College of
higher standards.
COMMERCIAL COLLEGE
Porlage Avenue al Edmonton Slreei
WINNIPEG
Telephone 926 434
IN A FUIL RAN6E OF COLCRS:
• BLACK • BROWN • BLUE
• GREY • CREEN • RED
FIRST TIME IN WINNIPEG!
Men's Snow King Nylon Ovcrshoes,
in blaek or brown. will be here in
time for Christmas.
íRrrry 3Cmaa
írnm
MACD0NALD
SH0E ST0RE
492-494 Main St.
Phone 934 604
hennar er réttlátari en þín. Afsalaðu þér henni,
eða vinndu hana með blóði minu!“
Philip heyrði auðsjáanlega ekki þessi orð,
sem til hans voru töluð. Öll athygli hans beind-
ist að Sidney. Hann horfðPstöðugt á hann þar
til honum varð litið á hendina á Sidney, sem
að hann hélt um handlegginn á honum með,
þá hljóðaði hann upp; hann tók um hendina
og benti á hring, sem að Sidney hafði á fingri
sér, en sagði ekki orð. Hr. Beaufort kom til
þeirra og fór að reyna að telja um fyrir Sidney,
en Philip gaf honum merki um að hann skyldi
þegja, og eftir litla stund og sára áreynslu
stundi hann upp, ekki við Sidney, heldur
Beaufort:
„Hvað heitir hann? — Hvað heitir hann?“
„Hann heitir Spencer — hr. Charels Spen-
cer“, sagði Beaufort. „Hlustaðu á mig, ég skal
skýra þetta . . . .“
„Þey, Þey!“ sagði Philip og sneri sér að
Sidney, lagði hendina á öxlina á honum, horfði
á hann og spurði:
„Hefir þú ekki borið annað nafn? Ert þú
ekki — jú, það er áreiðanlega — áreiðanlega!
Komdu mað mér — komdu með mér!“ Hann
hélt enn í hendina á Sidney, sem nú var orð-
inn spakari og óttakenndur grunur var vaknað-
ur hjá, og þeir gengu hlið við hlið hægt og
gætilega, augu Philips hvíldu enn á hinu fagra
andliti, og hann tautaði eitthvað fyrir munni
sér, unz að hurðin lokaðist á eftir þeim og hin
þrjú urðu eftir í herberginu.
Það var í næsta herbergi, sem að Philip fór
með meðbiðil sinn. Þar logaði ljós á litlum
lampa og eldur á arni, og það var við þá birtú,
sem þeir héldu áfram að horfa hvor á annan
eins og að þeir væru töfrum bundnir, en sögðu
ekki orð. Að síðustu faðmaði Philip Sidney að
sér og stundi upp:
„Sidney! Sidney! Sonur móður minnar!“
„Hvað sagðurðu?“ spurði Sidney og sleit sig
úr faðmi Philips; „það ert þá þú! Þú, bróðir
minn! Þú, sem hingað til hefir verið þyrnirinn
í vegi mínum, skuggi gæfu minnar! Þú ert nú
kominn til þess að eyðileggja lífsgæfu mína!
Ég ann þessari konu, og þú slítur hana frá mér!
Þú, sem gjörðir æskulíf mitt að þrældómsoki,
og hefðir máske, ef það hefði ekki verið fyrir
sérstaka hamingju, lagt hana ofan á það stig,
sem þú sjálfur ert fyrirmynd af — svívirðingar
og sektar!“
„Hættu! — Hættu!“ sagði Philip í málróm
svo sársaukaþrungnum, að hann nísti hjörtu
þeirra, sem í næsta herbergi voru, eins og vein
ófarsællar sálar. Þau litu hvert til annars, en
höfðu ekki þrek til að fara inn til þeirra.
Sidney varð nærri yfirkominn og lét fallast
niður á stól í geðshræringu, sem var honum
ný, með einkennilegum tilfinningum, faldi and-
litið í höndum sér og grét eins og barn.
Philip gekk fram og aftur í herberginu um
stund, svo stansaði hann fyrir framan Sidney
og sagði í djúpri ró manns sem hefir verið
egndur og særður:
„Heyrðu mig, Sidney! Þegar að hún móðir
mín dó, þá fól hún mér þig á hendur — fól þig
umönnun minni og umsjá. Með seinustu línun-
um, sem hún skrifaði, bað hún mig að hugsa
meira um þig, en sjálfan mig, að vera þér faðir
eins vel og bróðir. Þegar að ég las það bréf,
þá kraup ég á kné og sór þess eið, að ég skyldi
uppfylla þá beiðni — að ég skyldi fórna sjálf-
um mér, ef að ég gæti með því tryggt framtíð
þína og velferð. Ég gerði það það ekki fyrir
þig aðeins, Sidney; nei! En eins og móðir þín
og móðir mín — hin misskilda, hjartabrotna
og nídda móðir okkar! Ó, Sidnéy! Eru engar
tilfinningar vakandi hjá þér til hennar líka?“
Hann þagnaði og strauk með hendinni um
enni sér og hélt svo áfram: „En eins og móðir
okkar sagði í þessu seinasta bréfi sínu til mín:
„Láttu þér vera annt um hann fyrir mig"!
þannig 'Sidney, í öllu sem að ég gat gjört fyrir
þig, fannst mér, að ég væri að gjöra vilja
hennar og hlýða hennar boði. Máske síðar,
Sidney, þegar að við tölum saman um fyrri
hluta ævinnar, þegar að ég vann fyrir þér,
þegar niðurlægingin, sem þú talar um (það var
enginn glæpur framinn í sambandi við hana)
var borin með glöðu geði, þín vegna, og þú
naust hvíldar, þó að ég þrælaði — þá máske
segi ég, verður þú réttlátari í minn garð. Þú
íórst irá mér eða varst slitinn fra mer, og ég
varði öllu, sem að móðir okkar skildi okkur
eftir, til að reyna að fá fréttir af þér. Svo fékk
ég bréfið frá þér — þetta nístandi og bitra
bref — og stóð mér þá á sama um, þó að ég
væri beiningamaður þegar að ég var ocðinn
einn. Þú talar um það, sem að ég hafi kostað
þig — þú talar! — og nú biður þú mig að —
að — Miskunnsami guð! láttu mig skilja þig —
elskar þú Camillu? Elskar hún þig — talaðu —
skýrðu — hvaða ný hugarangist bíður mín?“
Sidney, mitt í síngirnis-sorgum sínum, auð-
mýktist og viknaði við þessi orð bróður síns og
tilburði, og sagði honum hreinskilnislega, eða
að minsta kosti eins hreinskilnislega og hann
gat, írá kynningu sinni af Camillu og trúloíun
þeirra og lauk máli sínu með því að fá bróður
sínum bréfið, sem að hann fékk frá hr. Beau-
fort.
Þrátt fyrir það þó Philip reyndi að vera ró-
legur, þá var hugarangur hans svo mikið og
svo auðsætt, að eftir að Sidney leit framan í
hann og á hendurnar á honum, sem að skulfu,
•fann í svip að allar hinar fyrri tilfinningar
sínar viknuðu í flóði tára meðlíðunar og sam-
vizkubits. Hann fleygði sér í faðminn á bróður
sínum, sem hann var rétt nýbúinn að slíta sig
úr og sagði:
„Bróðir, bróðir! Fyrirgefðu mér; ég sé
hversu rangt, að ég hefi gjört þér til. Ef að
hún er búin að gleyma mér, en elskar þig, þá
taktu hana og vertu ánægður!“
USED FROM
CENERATION TO
GENERATION
FOR BETTER
BAKING RESULTS

[ •

r
FÍW ■ t ^ r== _=== ^
r I: Ö&ýí