Alþýðublaðið - 04.08.1960, Side 15

hann lofaði einhverju, stóð
hann við það. Hann gortaði af
því að hann fengi aldrei sam-
vizkubit en hún myndi ekki
leita til neins annars en hans
ef eitthvað yrði að.
Það kom Brendu á óvart að
Ann skyldi koma svo fljótt
aftur og þegar Ann sagði
henni að hún hefði hitt Paul
og Speedy á Royal,“ sagði
Brenda: „Það var óheppilegt
Ann. Það er ekki vegna þess
að Speedy vilji neinum illt
en hann talar án þess að hugsa
sig um“.
Ann sat fyrst um stund og
hugsaði um það sem Linda
hafði sagt henni um Nihk. Að
vísu var það ekki mikið en
hann hafði þó fengið heimihs
fang hennar og hún gat setið
og beðið og látið sig dreyma
. . . kannski myndi draumur-
i'nn verða óskýr með tíman-
um.
Svo tók hún upp innanhúss-
símann. Hún ætlaði sjálf að
segja John Farrell hvað hún
hafði gert. Það væri ekki rétt
að láta hann frétta það frá
öðrum.
„Herra Farrell, þetta er
Ann. Vilduð þér tala við mig
þegar þér komið niður. Mig
langar til að segja yður dá-
lítið“.
„Hefur eitthvað komið fyr-
ir?“
„Já“.
„Ég kem strax“.
Mannering ofursti gekk
fram hjá afgreiðsluborðinu og
hún áttaði sig allt í einu á
því að hann var alveg hættur
að spyrja um bréf. Hann leit
ekki einu sinni á básana sem
bréfin voru geymd í. Senni-
lega hefur hann gefið upp alla
von. hugsaði hún.
„Hvað er að?“ spurði John
Farrell um leið og hann kom
niður.
„Þér hafið alltaf sagt að ég
væri að minnsta kosti heiðar-
leg og því finnst mér að ég
sé knúin til að segja yður það
sjálf að ég braust út úr fang-
elsinu í dag og borðaði morg-
unverð á Royal“.
„'Var einhver sérstök á-
stæða fyrir þessari hegðun yð-
ar?“
„Já, ég fékk heimsókn frá
London“.
„Þér þurftuð ekki að segja
mér þetta“.
„Nei, en és vildi gjarnan
gera það“.
„Það gleður mig. Ég treysti
yður nefnilega þó þér treystið
mér ekki.“ Hann brosti. „Það
kemur ekkert fyrir yður. Ég
þurfti einmitt að ta]a við yð-
ur. Hvenær eigið þér frí á
morgun?“
Ann leit á listann. „Milli
fjögur og sex“.
,Eruð þér boðin eitthvað?“
Ann hló. „Mjög sjaldan. Ég
þekki svo fáa“.
„Þorið þér að láta sjá yður
með mér? Má ég bjóða yður
• upp á tebolla?"
Það lá við að Ann yrði mál-
laus af undrun. Hana langaði
til að biðja hann um að endur-
taka boðið. Henni hlaut að
hafa misreyrst. „Takk fyrir,
það vil ég gjarnan“.
„Mig langar til að sýna yð-
ur þann hluta bæjarins, sem
þér hafið aldrei séð og svo
ætla ég að bjóða yður upp á
tebolla á reglulega viðkunnan
legum stað“.
Það lá við að það skryppi
út úr henni að hún þekkti
þann stað vel, en hún hætti við
það. Hún vissi vel að hann
hafði ekki séð hana þar.
En hvað það var spennandi
að eiga að hitta John Farrell
utan hótelsins, kannski frétti
hún þá eitthvað um fortíð
hans.
Næsta dag þegar Brenda
kom til að taka við af Ann
Loks valdi hún blágræna
dragt og hvíta blússu.
Þegar hún gekk niður
tröppurnar kom það henni
mjög á óvart að mæta Paul
Vane sem var einmift að
koma út af skrifstofu herra
Transoms.
„Hvað ert þú að gera hér?“
„Ég var aðeins að biðja
herra Transom um að gæta
bindisnælu fyrir mig í pen-
ingaskápnum. Ég sagði hon-
um að það væri erfðargrip-
ur“.
„Vertu ekki að telja mér
trú um að jþú hafir erft eitt
hvað“.
„Nei, enda var þetta að-
eins viðbára“.
„Ég hef ekki tíma til að
hæðina. Hann benti henni á
húsþak. Ann vissi að það var
þakið á Haven Inn. „Þarna er
líka hótel. En það er ekki líkt
hótelinu hér, ée held að yður
myndi falla betur við það“.
„Segið mér frá því“.
„Þar er t. d. allt grundvall
að á gestrisni. Georg Allard
á það og hann er elskulegur
vingjarnlegur maður en
hann hefur ekki mikið vit á
því hvað það er sem borgar
sig og hvað ekki. Og þó . . .“
Hann þagnaði og hún skildi
að hann var að hugsa um hó-
telið sem hann hafði misst.
Að hugsa sér að henni skyldi
einu sinni hafa fundist hann
vera fráhrindandi. Hann var
elskulegur maður og hana tók
sárt að hann skyldi hafa misst
allt sitt.
„Ég held að einhvern veg-
inn hljóti að vera unnt að
sameina það tilfinnarlega
rétta með því viðskiptalega".
Svo leit hann skelfdur á hana.
„Þér verðið að fyrirgefa að ég
skuli ekki tala um annað en
hótel. Flestir halda að það sé
aðeins eins og verzlun að reka
hótel en í mínum augum er
það annað og meira. Það eru
álögur á mér og þér skulið
bara segja mér að þegja þegar
ég tala of mikið um hótel-
rekstur“.
„En mér finnst það svo
skemmtilegt.“
Hann sagði henni frá öllum
gömlu kránum í Englandi' og
hún heyrði á honum að hann
var mjög rómantískur.
„En hótel verður aldrei að
heimili þótt það séu margir
sem eiga ekki annað heimili“.
„Rétt er nú það en mér
kom til hugar um daginn að
margir fastagestirnir hjá okk
ur væru ánægðari ef þeim
fyndist þeir gera gagn.“
„Hvernig gagn?“ spurði
Farrell.
„Ef ég ætti hótel og hefði
gesti sem byggju þar ár eftir
ár myndi ég reyna að láta þá
fá eitthvað að gera. Ég myndi
láta einn hugsa um blómin,
einn um grænmetið og einn
gæti búið um rúmin. Sumir
gætu farið út að ganga með
börin, því ég vildi hafa mikið
af börnum á hótelinu mínu og
sumir gætu keypt inn. Ég
myndi láta alla finna þa^ að
þeir gerðu gagn alveg eifil4»g
þeir yrðu að gera ef þ^ir
ættu heima þar“
Farrell þagði lengi og Aim
hélt helzt að hann hefði móðg
azt, en þegar hann loks léit
upp sá hún að augu hans Ijóna
uðu af hrifingu og hann brosti
blíðlega til hennar.
„Þetta er rétt hjá yður Aiin.
Þetta ætla ég — já þetta skúl-
um við gera þegar við eign-
umst okkar eigið hótel“. ,
„Haldið þér að við eign-
umst hótel?“ spurði hún í
spaugi“.
„Finnst yður það ekki
hljóma vel?“
„Jú“.
„Við getum að minnstá
kosti leyft okkur að drevma
um það. Það er ókeypis því ég
veit vel að það er dýrt að
kauna hótel“.
Hann tók um handlegg
hennar og þrýsti hann og hún
svaraði í sömu mynt. Hún var
svo glöð og hrifin. En hvað
hann var hjartagóður og ind-
æll!
Georg Allard kom andspæn
is þeim og hann heiLsaði þeim
eins og þau væru gamlir vin-
ir. Hann fvlgdi beím að beztai
borðinu sínu, sló á bakið á
John Farrell og náði svo í
konuna sína til að hún gæti
heilsað unn á ungfrú Wilíerf.
Kona hans kom með mi'nnsta
barnið á handleggnum og það
næstminnsta hékk f pilsimi
hennar en hún var jafn geðs-
leg og vingjarnleg og Georg
Allard. ...
„Hve mörs böm eigið þér
frú'Allard?“ spurði Ann. „Við
vorum sex heima“.
„Þá höfum við vinningirin
. . . við eigum átta og getum
víst eignast heila tylft enip
Barnalaust heimili er ekkert
heimili eða finnst yður það?“
„Nei. ég elska börn“.
Teið kom á borðið og þau
fengu alls konar gðar kökur
með.
„Fáið þér yður að borðá%
sagði herra Allard. „Ég er viss
um að þér eruð sveltar á hót-
elinu“.
Ann langaði mest til að
segja honum að það væri ekki
matur sem skorti þar helduh
hjartans hlýju og velvild til;
náungans.
Á heimleiðinni sagði John.
Farrell Ann að hann hefði
unnið hjá Transom í tíu ár og
Ann fannst að það hlytu aS
hafa verið tíu erfið og leiðin-
leg ár.
„Ég vona að allt hafi gengið
vel meðan við vorum í burtu
og að Brenda hafi séð um
allt“.
„Bara að hún hafi ekki myrt
herra Long . . . þau eru hrein.
ustu óvinir“.
„Long . . . iá, hann er oft
erfiður. Hann er endurskoð-
andi á eftirlaunum, en hann
var mjög duglegur. Hann hik
muldraði hún reiðilega: —■
„Hugsaðu þér bara ég á að
lagfæi’a spjaldskrána milli
fjögur og ser! Farrell tók sér
frí. Ég vildi heldur skrifa
hundrað bréf en gera það“.
„Ég vona að það sé ekki
mér að kenna Brenda. Farrell
bauð mér út“.
Það lá við að Brenda missti
andlitið. „Hvað ertu að segja?
Þetta hefur aldrei komið fyrir
fyrr!“
„Ég geri ráð fyrir að hann
ætli að gefa mér góð ráð um
það sem ég má og sem ég má
ekki gera“.
„Þú ert svei mér ein af þeim
sem gera lukku hjá karlmönn
unum! Fyrst Speedy svo Vane
— hann er nú ekki neitt neitt
— en John Farrell! Það er
ekki vegna þess að mig langi
til að Farrell bjóði mér út því
mér finnst hann þurrpump-
legur en hann er kannske ó-
venjulega yndislegur elskhugi
þegar herra Transom er
hvergi nærri“.
„Ég efast um það“.
„Það geri ég líka, en farðu
nú að borða“.
Hún fór upp £ matarhléinu
sínu til að skipta um kjól
svo hún yrði tilbúin klukkan
fjögur. Hún gerði sér fylli-
lega Ijóst að hún yrði að
velja kjól sem ætti vel við
lágbotnaða skó því varla
myndi Farrell fara með hana
í gönguferð á háum hælum.
Mary
Anindel
li’Bræssasssæasai
tala þið þig Paul. Ég þarf að
leysa Brendu af“, og svo
gleymdi Ann þessum athurði.
John Farrell var stundvísin
holdi klædd. Klukkan fjögur
beið hann eftir henni og Tom
heilsaði þeim með mikilli
virðingu þegar þau gengu út.
„Þetta er síðasta tækifæri
fyrir mig að fá mér frí fyrir
páska“, sagði hann. „Og
sennilega verður nóg að gera
all-t sumarið. Eigum við að
ganga?“
„Það væri indælt. Ég hef
gott af að vera úti undir
fersku lofti“.
„Yður hlýtur að finnast
mnhverfið hérna ólíkt Yorks
hire þar sem eru endalausar
heiðar. Segir mér eitthvað um
heimili yðar“.
Henni fannst mjög auðvelt
að segja honum frá sínum in
dæla og elskulega föður sem
var svo hreinn og beinn og frá
móður sinni, sem alltaf
hafði nóg að gera við að
hugsa um mann og börn. Ann
kom til hugar að John Farr-
ell væri eini maðurinn sem
hún hafði kynnzt í New Ha-
ven, sem hefði sýnt snefil af
áhuga fyrir heimili hennar
og fjölskyldu.
„Þá get ég betur skilið að
þér eruð svona duleg og in-
dæl stúlka sem látið ekki smá
muni fá á yður“.
Nú voru þau komin upp á
13
Alþýðublaðið — 4. ágúst 1960