Alþýðublaðið - 24.08.1960, Síða 15

fundist ég vera farangur,
Það sváfu allflestir í þorp-
inu, þegar viS ókum gegn um
það. Hér og þar sjást Ijós í
glugga, 'ViS komum að stöð-
inni, sem var læst. Eg steig út
úr bílnum og herra Brúnn
rétti mér töskuna mína. Hann
tók í höndina á mér til að
kveðja mig um leið og lestin
ók inn á stöðina.
„Gangi yður vel, ungfrú
Pangloss, Þér eruð mjög þýð-
ingarmikil manneskja eins og
þér sjáið. „Mjúgandi Skot-
inn stoppar aldrei hér. Verið
þér sælar og gleymið ekki
fyrirskipunum.11
„Eg skal ekki gera það,“ —
iofaði ég. „Takk, herra Brúnn,
Þér hafið verið svo elskuleg-
ur við mig.“
„!Skyldurækni“, sagði hann,
hrosandi. „Flýtið þér yður
nú!“
Lestin rann út af brautar-
pallinum. Eg þrýsti nefinu að
glugganum. Herra Brúnn sat
við stýrið, hann veifaði og
hvarf.
Eg hallaði mér leið í skapi
aftur á bak. Hann hafði verið
svo indæll. Og ég vissi að ég
myndi aldrei fá að sjá hann
frekar en ég fengi að sjá Al-
ice og Tubby eða mennina,
sem höfðu fylgt mér til báts-
ins. Eg myndi jafnvel ekkí
fá að sjá vin minn frá sigl-
ingunni, manninn í peysunni.
Eg sat og starði út í nátt-
myrkrið meðan lestin jók
stöðugt ferðina. Eg var
hrædd. Hvað hafði ég nú álp
azt út í?
Eg varð fyrir vonbrigðum,
þegar ég sá London. Þegar ég
losnaði við hávaðann og mann
fjöldann á Waterloo stöðinni
mætti mér þykk, gulgrá boka.
Eg sá ekki nema svona hálf-
an meter fram undan. Fólkið
líktist helzt vofum.
Eg stóð grafkyrr og ríghélt
í þunga töskuna. Herra Brúnn
hafði sagt mér að ég yrði að
fá mér leigubíl og mætti alls
ekki reyna að komast til
Greek Street með sporvagni
eða neðanjarðarlest.
Og ég sá að hann hafði rétt
fyrir sér. Eg hefði ekki kom-
ist eitt skref fram úr þessu.
Um leið ók bíll rétt fram hjá
mér og áður en feita konan
sem hafði setið í honum var
búin að borga, smeygði ég
mér inn. Hún starði á mig og
fnæsti fýrirlitlega, svo vagg-
aði hún af stað og hvarf í
þokuna,
Bílstjórinn starði óánægju-
lega á eftir henni og býsnað-
izt eitt skref fram úr þessu,
■hefði fengið í þjórfé. „Six-
pence,“ sagði hann fyrirlit-
lega.„ Six pence gaf hún mér!
Það er alltaf eins. Þeir feitu
gefa minnst. Hvert á ég að
aka, ungfrú?"
„Greek Street 17, takk.“
Hann snéri sér við og starði
á mig. Hann var feitur og
herðabreiður. Andlit hans
undir húfunni var flatt eins
og andlit hnefaleikamanns.
En augu hans voru vingjarn-
leg.
„Hvað ætlar ung stúlka
eins og þér að gera þangað!“,
„Er eitthvað athugavert við
þann stað?“ spurði ég hratt.
Hann hristi höfuðið. „Ég
get ekki beint sagt það, ung-
frú, en það er alls ekki aðlað-
andi staður. Fyllibyttur og
rónar og viss kventegund er
þar. Skiljið þér ekki við hvað
ég á?“
Hvað meintu Ted Fleming
og herra Brúnn með því að
senda mig á slíkan stað? En
ég brosti til bílstjórans og
sagði honum, að þetta væri
allt í lagi, ég ætlaði enn til
Greek Street númer 17.
kom sennilega í staðinn fyrir
afgreiðsluborð. En það var eng
inn þar og ég gekk og hringdi
fast á litla mes s i ngsbj öllu,
sem var þar Það skeði ekkert
og hringdi emi fastar. Svo
heyrði ég talað að t»aki mér.
„Já, ungfrú?“
• „Ég snérist á hæl. Litli mað
urinn hlýtur að hafa skriðið
;út úr veggnum. Hann var vis-
Ihn og samanskorpinn og sköll
ottur. Andlit hans var jafn
grátt í gegn og veggirnir í for
salnum, Hann starði á mig
með opinn muninn og sýndi
mér brúnar skemmdar tenn-
•uníiar.
„Ég vil fá herbergi11, sagði
ég eins rólega og mér var
unnt. „Ég heiti Pangloss.
Bértha Pangloss. „Það hafði
legið við að ég segði mitt rétta
ENNA
Hann yppti öxlum 6g
snéri sér við. Eg hafði verxð
aðvöruð, hann var búinn að,
gera sitt. Honum kom það
ekki við, ef unga ameríska
stúlku langaði til að líta á
undirheima Lundúnaborgar,
„Ég vona að ég komist eitt
hvað áfram í „baunasúpunni“
sem er í dag“, sagði hann,
„Og það er víst ekki útlit fyr
ir að henni létti feða svo segja
þeir í útvarpinu."
Bíllinn snigláðist áfram í
þokunni. Svo þetta er London,
hugsaði ég biturt.
Það hefur áreiðanlega verið
ihálftíma seinna, sem bíHinii
nam staðar fyrir framan leið
inlega útlítandi hús í mjórri
götu. Soho! Ég hafði lesið uxn
Soho í glæpareifurum og skáld
sögum. Og orðrómurinn virt
ist vera réttur. Ég borgaði bíl
inn og þar sem ég hafði ékki
mikið vit á enskum peningum
hef ég senniléga gefið honum
allt of mikið í þjórfé. Andlit
hans var a. m. k. fullt virðing
ar og hann hneigði isig djúpt
fyrir mér áður en hann ók
sína leið. Ég gekk í gegnum
■dimman forsal, gegnum dyr
með óhreinni rúðu í og á þeim
isá ég glimta fyri’r orðunum
„Croeole“ hótel.
Ég lagðf töskuna mína frá
imér og leit umhverfis mig.
Hótelið var einmanaleigt.
Þá sá ég smá borð sem
mig til að rísa á fætur og læsa
dyrunum. Svo lagðist ég aftur
niður oig féll' á svipstundu í
fastan svefn.
Mig dreymdi að ég var
heima. Ég var komin aftur til
Munich og Helen Trimble
var a3 segja mér að koma og
steykja pylsur og svo kæmu
strákarnir og við gætum farið
í flugferð til Skotlands. En
strákarnir voru bara herra
Brúnn í peysu. Við sátum í
sleða og þutum af stað út í
geiminn Við flúgum kringum
tunglið og nálguðumst Marz og
herra Brúnn reis á fætur oig
benti í allar áttir.
„Til hægri?“ sagði hann.
„Er Thomsom. Það er ný plá
neta og ég þarf ekki að siegja
ykkur hver hún var skírð eft
ir.“. Hann brosti vingjarnlega
til mín.

★
eftir
Helen
Sayle
nafn, ég varð að gæta mín bet
ur.
„Hafið þér pantað her-
. bergi ?“ Getið þér vísað mér
þangað strax? “Þtessi maður
@ór í taugarnar á mér. Augna-
...tillit hans minnti' mig á
slöngu.
„Bíddu“. Hann leit undir
ibörðið pg ég sá að hann var
aðblaða í spjöldum. Þegar
hapn reis á fætur var hann
mjeð lykil í hendinni. Þetta
er ;rlagi'“, sagði hann. „Þriðja
hæð, herhergi 304, Baðið er
við enda gangsins“.
Hann rétti mér lykilinn fýlu
legur á svip, svo hvarf hann
gegnum dyr.
Hver var að tala um lúksus-
hótel,^ hugsaði ég meðan ég'
gekk upp mjóan stiigann. Vegg
irnir voru málaðir ljótum græn
um lit og það var farið að
detta upp úr þeim á köflum,
það var vond lykt þarna inni,
það var lykt af skít og ryki
eins og ekki hefði verið þvegið
í mörg ár. Ég verð að viður-
: kenna að mér leið ekkj sem
jfoezt.
Herbergið, teem mér hafði
verið vísað á var eins og allt
annað á „Creole“ — hræðilegt.
Er. ég andvarpaði samt létt-
ara, þegar ég settist á látuns-
rúmið. Ég fann áð ég var dauð
þreytt. Mig langaði til að sofa
í marga daga. Ég neyddi sjálfa
Ég brosti. Þetta var mikill
heiður fyrir mig.
„Seztu!“ skrækti Helen.
„Seztu. Sleðinn veltur“.
„Ég vil ekki setjast!“ kall-
aði Brúnn. „Þetta er minn
sleði og ég geri það sem ég
vil. Þarna til vinstri er plá-
neta, sem heitir Brúnn. Ég
þarf víst ekki að útskýra það
fremur!“
„Þið eruð andstyggileg!11
kallaði Helen. „Ég vil ekki
vera með ykkur lengur“. Og
svo hvarf hún út í myrkrið.
Ég starði á herra Brún.
„Ó“, sagði ég. „Þarna sjáið
þér hvað þér hafið gert! Aum-
ingja Helen! Hana langaði svo
til plánetunnar París. Nú
deyr hún!“
Én herra Brúnn brosti að-
eins. „Nei, þetta er allt í lagi“,
sagði hann. „Hún fellur upp
á við, sjáið þér það ekki? Unp-
upp-upp .. .“.
Ég vaknaði, Það var einhver
að hrista mig til. „Þú verður
að vakna, Bertha Pangloss.
Farðu á fætur!“
Ég veinaði. Ted Flemiög
starði á mig alvarlegur á svip,
en það var glaðvær glampi í
7
'augum IlcUlfe. „Jr'U avaiöl
sagði hann. „Ég er lengi búixus
að reyna að vekja þig“.
Ég starði á dymar, þær
voru læstar.
„Hvernig komstu inn?“ •
„Ég hef lykil. Ég hef haft
þetta herbergi fyrr. En við
megum ekki vera að því að
tala um það. Má ég sjá vega-
bréfið þitt“.
Ég opnaði töskuna og rétti
honum vegabréfið. Hama
starði á myndina og leit svo
á mig. „Ummmm! Já. Það er
rétt. Þú ert alveg eins og hún,
sérstaklega í þessum fötum.
En við verðum að gera eitt-
hvað við hárið á þér. Þú get-
ur ekki haft það svona, nei,
það er ekki hægt“. {
Ég var glaðvakandi. Loks-
ins var Ted hjá mér. Ég fapa
að kjarkur minn jókst. Hann
var hjá mér aftur, sterkur og
fagur og jafn sterkur og fyír.
Hann var í fallegum bláum
fötum, hvítri skyrtu og me'ð
gráblátt bindi. Andlit hans
var sólbrenndara en nokkria
sinni fyrr. í
Hann kom til mín og benti
á rúmið. „Seztu, Bertha Pa,n-
gloss. Við þurfum að tala sam-
an áður en við höldum áfram“.
Hann gekk að eina stólnum,
sem í herberginu var. Það
brakaði í honum en hann
hélt.
Hann kinkaði höfðinu í átt-
ina til húsgagnanna. „Þetta er
ekki beint þægilegt, en foað
gerir sitt gagn. Það er eigin-
lega alveg nægilega gott fyrir
okkur. Segðu mér eitt, gekb
allt vel hingað?“ Það var
skúrkslegur glampi j augum
hans.
. ’Ég stundi. ,;Vel? Hefur þú
nokkru sinni verið á fiskibát
í óveðri? Ég var að deyja. Ég
vonaði að minnsta kosti að é<»
dæi!“
„Sjóveik?“
„Hræðilega".
Hann kinkaði kolli. „Þvi
miður var þetta eina leiðin til
að korna bér frá fslandi án
þess að nokkur vissi það. Þú
varðst að hverfa allt í einu“.
„Eins og Tubby og Alice?1*
Hann var alvarlegur. „Já,
en ekki af sömu ástæðu. Þetta
hefur allt gengið samkvæmt
áætlun. Þegar þú ert komiis
geturðu farið að gera það sem
bú átt að gera. Þá byriar á-
hættan!“
„Ertu að segja mér að það
verði verra en það hefur ver-
ið?“
Ted hallaði sér aftur á bak
í stólnum. Það brast aftur f
honum, „Þú færð seinna að
vita það“, sagði hann. „f
kvöld. En farðu í kápuna. Víð
skulum koma út að ganga“.
Ég gekk að skápnum og
sótti rykfrakkann. „Hvert?“
„Til líkhússins“.
Ég snerist á hæl, ég tríiðí
ekki mínum eigin eyrum,
„Hvert? Mér heyrðist þú segja
líkhúsið“.
Ted reis á fætur, hann var
Alþýðublaðið — 24. ágúst 1980 Jg