Alþýðublaðið - 26.08.1960, Blaðsíða 8

Heyskapur-
uiiununiiiiii!i
inn í
Rómahorg
Við lúSramúsik ogr
hörpuhljóm,
á hvítum vængjum og
sólskinsskóm,
stunda þeir heyskapinn
heima í Róm
unz hlaða páfans er full.
heir slá þar pálma og
purpurabióm
og pakka því öllu i gull.
— En austanf jalls hafa þeir
annan sið,
þar eigra menn daglangt
um stargresið,
og hvernig sem bændurnir
hamast við
er heygryfjan alltaf jafn
tóm,
(Eftir Tómas Guðmundsson,
úr bókinni Stjörnur vorsins)
CHAPLIN hefur nú
hafið undirbúning að nýrri
mynd. Þar mun hann gera
sér ferð til annarra hnatta,
og á Marz kynnist hann
ljóshærðri og bláeygðri
draumadís, sem hann verð
ur ástfangin af og færir
heim með sér til móður
jarðar. Auðvitað fylgir á-
deila gríninu eins og jafn-
an hjá Chaplin.
í FRÉTTUM frá Pakist-
an segir, að stjórnin þar í
landi hafi nú bannað all-
ar kvikmyndir, þar sem
fólk er látið kyssast. Þess
er ekki æskt, að ungdóm-
urinn í Pakistan læri slíka
synd og spillingu.
— KONJAK ? Whisky ?
Tóbak ? — spurði toll-
þjónninn.
— Nei, takk, svaraði
prófessorinn, — en kann-
ski kaffibolla. • •
- □ -
Olympíuleikirnir eru var að búa sig til Róm-
á a'llra vörum og hafa arfarar á þriðjudaginn
verið í lengri tíma. Var. Fyrir utan húsið
íslenzku keppendurn- ag Hagamel 25, þar
ir eru farnir utan fyr sem foreldrar Gerðar
búa, lék sér lítill strák-
ur, smækkuð mynd af
Vilhjálmi Einarssyni.
Við höfðum ekki farið
húsavillt.
Unga frúin opnaði
dyrnar og bauð okkur
velkomin, — en snéri
þegar inn aftur til að
hyggja að einhverju
hrínandi í vöggu, sem
stóð úti á svölunum.
— Þetta er nú sá
litli, sagði hún.
— Er það ekki eldri
sonurinn, sem leikur
sér hérna úti fyrir?
— Jú, það hefur
verið hann. Hann er
bráðum 2j!a ára, -— en
þessi stráksi er ekki
nema tæpra þriggja
mánaða. Og hvítvoð-
ungnum í fangi sér.
— Er hann. skírður
sá litli?
— Nei, það á að
skíra hann, þegar við
ir nokkru, og allir
vonast til, að þeir
standi sig vel. Sigur-
stranglegastur þeirra
er Vilhjálmur Einars-
son, sem allra manna
lengst getur stokkið í
þrem stökkum, — ef
undan er skilinn nú-
verandi heimsmeistari.
Allir íslendingar og
talsvert fleiri eru eft-
irvæntingarfullir að
vita, hvað langt Vil-
hjálmi tekst að
stökkva í Róm, — en
ef til vill er þó enginn
eins eftirvæntingar-
fullur, eins og unga
fallega konan hans,
sem ætlar að sitja í
fremstu víglínu áhorf
enda á leikunum og
fylgjast með manni
sínum.
Gerður Unndórs-
dóttir, eiginkona Vil-
hjálms Einarssonar,
liiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii[[iiiiiiiiiiiii[iiiiiiiiiii::í!iii!i
komum aftur frá Róm, jj
en sá eldri heitir Rún- ■
ar. B
— Þú ert á leið til j§
Rómar? H
— Já, ég fer á morg- ■
un. §§
— Hvernig Ieggst §[
þetta í þig? J
— Ég veit ekki. Ég j|
vona það bezta. g
— Og Vilhjálmur g
var hresjs, þegar, 1
hann fór? §§
— Já, hann var frísk §j
ur og ókvíðinn. (
— Hefur þú nokkuð g
stundað íþróttir? H
— Nei, ekki nema í B
skólanum, og svo var H
ég dálítið í körfxibolta H
hjá ÍR. — En aðallega §§
fylgist ég bara með J
þessu með manninum §§
mínum. jf
— Og strákarnir, — §§
hefur sá eldri nokku𠧧
sýnt íþróttahneigð?!
— Ég er hrædd um g
ekki — ekki nema í J
ærslum. H
— Hverju mundirðu H
spá um úrslitin? 1
— Það þýðir ekkert H
að reyna að spá. Það jj
er ómögulegt að 1
segja, hvernig fer. — §§
Kannski var þó bara j§,
gott, að heimsmetið ■§§
var bætt áður en Vil- (
hjálmur bætti sitt met. |j
GaÚxMol. I
O^S-eJU^) |
Ef ekki, hefðu allir jj
búizt við öruggum sigri 1
hans á leikunum nú, H
og það hefði ekki verið .§§
gott. Það er betra að g
vera lítið númer og 1
gera það gott, — en |
stórt og valda von- H
brigðum. Vilhjálmur jf
var bjartsýnn og hress §§
þegar hann fór, — ég jj
held að hann sé í góðri 1
þjálfun, — og ég vona §g
að honum takist að g
sigra. — En ég spái g
engu. H
Hin eilífa
ENDUR fyrir löngu var
kóngur uppi í Albaníu,
sem hét Numitor. Hann
átti fagra dóttur, sem Ilia
Silvia hét. Bróðir Numit-
ors, Amulius, hrakti hann
frá völdum og gerði dóttur
hans, Silviu að vestu-
meyju, — en vestumeyjar
máttu ekki giftast, — og
vildi hann með þessu
koma í veg fyrir, að hún
ætti börn. — En Silvia
varð ófrísk þvert ofan í
öll boðorð, og guðinn Mars
var talinn valdur að
þunguninni. Hún fæddi
tvíbura.
Þegar Amulius, föður-
bróðir hennar, vissi þetta,
lét hann taka svein-
ana, setja þá í kistu og
kasta út á Tíberfljót. — En
kistuna rak að landi, og
úlfynja tók hvítvoðung-
ana og leyfði þeim að
sjúga sig eins og hvolpa
sína.
Hirðingi nokkur, Faust-
ulus að nafni, fann svo
drengina í bæli úlfynjunn-
ar og ól þá upp.
Remulusar og lyl
með því, að Rem
neyddur til að ta
Sabínanna, Titus
sem meðstjórnanc
Hann lifði han
gerðist aftur einv:
stofnaði senat —
ungaráð og veitti
ur völd, þótt oft :
odda með honum
Hann hvarf í óve£
sagt var að guðirr
tekið hann til sín. ]
síðan tekinn í tölu
- ★ -
Á þessa leið hljc
sögnin um Remus
ulus, stofnanda Rc
ar, — hinnar eilífi
— þar sem forni tí
nútíminn eru sagc
ast á svo hátíðleg
Rústir og nýb;
blandast saman. Þ
Cæsar um og fjöl
Þar er nú Jóhann
Yatikaninu, faðir
Þegar þeir svo komust
að því hverrar ættar þeir
voru, réðust þeir að Amu-
liusi kóngi og hrökktu
hann af veldisstóli en
settu afa sinn aftur til
valda. Hann leyfði þeim að
stofna borg á hæð þeirrí,
sem kistu þeirra rak á. —
Romulus og Remus, en svo
voru tvíburarnir nefndir,
stofnuðu borg á hæðunum,
sem Tíber hðast í gegnum.
Þar ríktu þeir saman, en
sáttin og samlyndin entist
ekki lengi. Svo fór, að Ro-
mulus drap Remus bróður
sinn og gerðist einvaldur
í ríkinu.
Hann gerði borgina á
hæðunum sjö að hæli
glæpa- og afbrotamanna.
Þar voru haldnar veizlur
og Sabínunum, sem
bjuggu á sumum hæðanna,
boðið. En Sabinarnir voru
sviknir og prettaðir og kon
um þeirra rænt. Stríð upp-
hófst á milli Sabínanna og
ra um heim allan, -
er Anita Ekberg, I
ska, dansandi berfa
Yeneto, — átrúr
Italanna og aðrai
myndastjörnur, sen
ir um heim allar
dýrka.
Allar leiðir 1Ú
Rómar, segir ir
Það liggja a. m. k.
leiðir til Rómar þe
ana, þar standa ;
ympíuleikir og þs
Olympíueldurinn.
Tíber lætur sig
ið litlu skipta oj
löturhægt, gul og
milli hæðanna.
mennirnir og fjö
þeirra búa í Olym
inu umhverfis C
leikvanginn, fína f
an úr heimi býr á
um gistihúsum inn
inni, og aðallinn
borg ekur á hverj
til leikjanna.
En fátæklingarr
26. ágúst 1960 — Alþýðublaðið