Kirkjublaðið - 01.05.1892, Blaðsíða 9

Hvers eins æli enda fær,
allir þennan festa blund;
gef mjer herra hjartakær
að hugsa um mína dauba-stund.
Mitt skal hjarta svo meb sjer
segja ætíð heims á grund:
Guð minn Jesú gefhu mjer
góða og hæga dauða-stund.
Tómda Hallsson (J, o. 1640).
(Dr. Jón Þorkelsson í Khöfn heíir sent Kbl.)
Endurskoöun á þýöingu biflíunnar.
Nú eru senn liðin 30 ár síðan endurskoðuð var þýð-
ing biflíunnar á vort mál. Þeir menn, sem unnu að þeirri
endurskoðun, voru eflaust einhverjir hinir færustu, sem
þá var kostur á, til þess starfa og alþekktir að vand-
virkni. Við þá endurskoðun fjekk íslenzki textinn mikla
endurbót — meistari Eiríkur Magnússon segir, að textinn
hafi verið lagfærður á allt að 5000 stöðum. Endurskoð-
un á þýðingu biflíunnar er svo umfangsmikið og vanda-
samt verk, að ekki verður ætlast til, að tveir menn háfi
getað leyst það af hendi á stuttum tíma, svo einskis sje
ábótavant. Eptir skoðun prótestanta getur löggiltur og
óhagganlegur texti ritningarinnar ekki átt sjer stað, held-
ur lagfæra menn hann eptir því sem þekkingunni fleygir
áfram á öllu því, sem að honum lítur; á sama hátt þurfa
þýðingar af frummálinu að endurskoðast. og lagfærast við
og við. Þurfi að vanda þýðingu nokkurrar bókar, þá er
það öllum fremur biflian, sem heflr það orðið að geyma,
sem vera á regla og mælisnúra fyrir trú vorri og hegð-
un—»ljós á vegum vorum og lampi fóta vorra*.
Þýðingin þarf umfram allt að vera nákvæm og fylgja
orðum frummálsins, svo sem næst verður lcomist, svo
skiljanlegt sje á voru múli; það þarf ekki miklu að muna
til þess að meiningin haggist eður krapturinn og kjarn-
inn f hugsunarsambandi orða frumtextans missist.
Það er gleðileg frjett’, sem stendur í 3. Kirkjublaðinu
i fyrra, að þó ekki hafi farið, að undanförnu ávallt, sem
bezt um sjóð biflíufjelagsins, þá sje hann samt enn þá