Kirkjublaðið - 01.05.1893, Síða 9

troðna veg. Sárt verður þjer það í fyrstu, en það er
sjúkum manni gott, að taka inn læknislyf, þó að þau sjeu
beisk á bragðið; svo er það syndugum manni gott að neita
sjer um það syndsamlega, sem hanri girnist, þó að það
sje þungbært um stund.
Þó að margt sje illt að finna í hjarta þínu, þá skaltu
aldrei efast um, að þar flnnst líka margt gott — fleira en
þú hefir hugmynd um. Ef það væri ekki, gætir þú ekki
bætt ráð þitt; en það ber opt lítið á þessu góða. Það
liggur í dái á meðan þú þjónar syndinni; en svo, ef þú
bætir ráð þitt, ef þú varpar hinu illa burtu, en leggur
stund á hið góða, þá kemur það upp — það kemur
þá í ljós, að þú átt nægan sjóð af góðu í þínu innsta eðli
ef þú styður það, leiðir það fram og lofar því að njóta
sín. Ódyggðin yrði aldrei að dyggð, vantrúin aldrei að
trú, hatrið aldrei að elsku, ef dyggð, trú og elska er ekki
til í hjartanu. En með vilja þínum, bæn og aðstoð Guðs
getur þú orðið dyggðugur, trúaður og kærleiksríkur, þó
að þig hafi skort allt þetta áður. Það er ekki annað
en þú rekur hið vonda burt úi hjartanu, og þá fær hið
góða að njóta sín. Þá er það ræktað, eins og það vonda
var ræktað áður; þá er það Guð, sem er orðinn herra
þíns hjarta, það er hans andi, sem í því starfar, og gjörir
þjer lífið að sælu. Svo á það og að vera; til þess hefir
Guð skapað þig með hinu góða til í hjartanu, að það
fengi að þroskast þar og lifa.
Hjarta mitt! — með öllu þvi illa sem í því býr, er
það þó hið bezta sem jeg á, það kannist þjer öll við; á
nokkurt yðar nokkuð annað betra til i eigu sinni?
Nei, munuð þjer svara, en á hverju vitið þjer að
svo er?
Það skal jeg segja yður:
Þjer konnið við það allt það, sem þjer elskið mest.
Þegar elskendurnir faðma hvort annað að sjer með
brennandi ást — þegar móðirin vefur barn sitt að brjósti
sjer með móðurlegum fögnuði — þá verður þeim að kalla
þnð, sem þau elska svo heitt, hjarta sitt. Hjartað mitt!
er það innilegasta kærleikans orð, sem borizt getur frá
manni til manns,