Kirkjublaðið - 01.10.1893, Blaðsíða 14

1Í)Ó
heílbrigð, að það hafl ekki verið mín fyrsta hugsun, hvern-
ig jeg gæti þjónað Drottni mínum og meistara«. Eitt
dæmi þess af ótal mörgum er það, að eina andvökunótt
heyrði hún fótatak strandvarðanna, sem dag og nótt
gengu með ströndu fram einmana og út úr öllu fjelagslífi
til að gæta landsins fyrir tollsvikum, og hún rjeði með
sjer að stytta þessum mönnum stundirnar með góðum
bókum, og á fám árum hafði hún safnað saman 50,000
bindum handa þeim, og þetta varð til þess seinna, að
stjórnin tók það mál að sjer og sá þessum mönnum fyrir
bókakosti í einverustundum þeirra.
Þýðingarmesta lífsstarf hennar var hin mikla umbót
á varðhöldunum og í allri meðferð fanganna til líkama og
sálar. En hún sleppti heldur ekki af þeim hendinni ept-
ir að þeir voru lausir úr vardhaldinu. Margskonar fje-
lagsskapur myndaðist undir forsjá hennar til að sjá þess-
um mönnum fyrir atvinnu á eptir, og gæta þeirra fyrir
nýjura freistingum. Á árunum 1818—22 fækkaði tölu
þeirra allt að helmingi, sem aptur komust undir manna-
hendur, eptir að vera sleppt út úr Newgate. Afbrota-
mönnunum sem sendir voru í útlegð til Ástralíu fylgdi
hún á skipsfjöl, og því er viðbrugðið, hve átakanlegt það
var, er hún eitt sinn hjelt skilnaðarræðu sína fyrir 128
slikum konum úti á skipi, og kraup á þilfarið og baðst
fyrir með þeim og allar flóðu í tárum.
Heilsan þraut hana hin efstu árin og hún reyndist mjög
af ástvina-missi og algjörðu eignatjóni, sem maður hennar
varðfyrir af annara völdura, en kjarkurinn og stjórnsemin
hjelzt alit til æfikvöldsins.
Hún fjekk blítt andlát að morgni hins 13. októbers
1845 og heyrðu rnenn hana síðast mæla þau orð:
»Drottinn minn kær, hjálpa þú ambátt þinni og varð-
veit hana«.
——------------------
Frá hjeraðsfundum 1893.
1. Hjeraðsfundur Kjaíarnessþings yar haldinn 14. þ. m., að
viðstöddum 6 prestum og 4 fulltrúum.
Auk venjulegra reikningsmála samþykkti fund. fyrir sitt leyti
organkaup í Brautarholtskirkju, ef lögieg skilyrði vœru fyrir hendi.