Kirkjublaðið - 01.10.1894, Blaðsíða 3

ífg
kosti helming ársins, er sjerstaklega islenzkur siður, þó
að hann í fyrstu kunni að vera af útlendri rót runnin.
Reyndar er og heimilis-guðsþjónusta víðar stunduð; en
líklega er óhætt að fullyrða, að hún hvergi hafl verið
stunduð jafn almennt og jafn rækilega sem hjer á landi.
Þessi siður er og gamall. Hve gamall hann er, er naum-
ast hægt að segja með vissu, en að líkindum er hann
frá því skömmu eptir siðaskiptin. Þessi siður er einnig
í sjálfu sjer mjög fagur. í hinum ágæta uppeldisleiðar-
vísi: »Foreldrar og börn«, sem sjera Ólafur Olafsson
hefir íslenzkað og samið; segir svo (bls. 150 og 151):
»Það er fagurt að sjá allt heimilisfólkið safnast saman
að kveldi hvers dags, er öllum störfum dagsins er lokið,
sjá það með einum huga taka guðsorð sjer í hönd, heyra
það með einum róm þakka Drottni fyrir vernd hans og
varðveizlu, vegsama hann fyrir náð hans, lofa hann fyr-
ir kærleika hans, og biðja um hlífð hans og gæzlu fram-
vegis«. Hjer er því rjett lýst, hversu fagur siður heim-
ilis-guðsþjónustan er, þegar hún fer fram eins og á að
vera. En þessi siður er einnig mjög svo gagnlegur og
þýðingarmikill í kristilegu tilliti. Hver kann að »tjá og
tína« allt það gott, er þessi siður hefir leitt af sjer, all-
ar þær góðu hugsanir, sem hann hefir vakið, öll þau
góðu verk, sem kunna að meira eða minna leyti að eiga
að rekja upptök sín þaðan, alla þá andlegu hressingu,
styrk og hugsvölun, sem heyrn eða lestur guðsorðs við
slík tækifæri hefir veitt mæddum mönnum; og að hinu
leytinu allt það iJlt, er hann hefir aptrað, allar þær
freistingar, sem hann hefir forðað eða hjálpað til að
standast. En auðvitað hefir húslesturinn eigi ætíð slíkar
verkanir, og ekki nema því að eins, að hann sje um
hönd hafður, með því hugarfari, sem vera ber, og ekki
að eins fyrir siðasakir. Það kemur fyrir, að húslestur
sýnist ekki hafa mikla þýðingu í kristilegu tilliti. Það
má stundum sjá það, að menn halla sjer út af og sofna
meðan á lestrinum stendur. Slíkt virðist ekki bera mik-
inn vott um andlegan áhuga. En bæði er það, að slíkt
mun ekki vera almennt, enda getur það verið afsakan-
legt, þó að slíkt komi fyrir, þegar menn koma að sár-