Kirkjublaðið - 01.09.1896, Blaðsíða 7

151
sem alþýðutrúin héflr gjört þá suma hverja. Þaðervon-
andi, að þegar saga landsins verður einhverntíma skrifuð
rækilega, af óhlutdrægum manni, þá verði þessi hjátrú
til fulls kveðin niður. Ekki stoðar heldur að kenna kirkj-
unni um Sturlungaöldina og aðrar illdeilur og óhæfur á
eldri og yngri timum, því að þótt hún ekki gæti ráðið
við það, er enginn efi á því, að hefði kristindómurinn
ekki verið til að draga úr öllum þessurn ófagnaði, hefði
það riðið landinu eða þjóðinni að fullu fyrir löngu. —
Það er og ómetanlegt, sem kristnin heflr fyr og síðar
gjört, ekki að eins að því að bæta siðferðið og útbreiða
andlega og veraldlega þekkingu, heldur einnig i þvi, að
halda mönnum uppi í öllum þeim ógnunum, sem yfir land
og þjóð hafa dunið. Og hvað mörgum einstökum mönn-
um hún hefir veitt styrk og hugsvölun 1 stríði lífsins og
dauðans, það fær enginn upp talið, — það veit enginn
nema Guð einn. 0g þessa trú, sem öllu þessu hefir áork-
að, vilja menn afnema úr landinu. — Setjum svo, að slíkt
tækist, hvað mundi vinnast við það ? Það mundi vinnast við
það, að siðferðið spilltist um allan helming eða hver veithvað.
Það mundi vinnast við það, að margir, sem nú lifa rólegu og á-
nægjusömu lífí, yrðu ófarsælir og örvæntingarfullir. Það
mundi vinnast við það, að hinir fátæku misstu sinn eina auð,
hinir ístöðulitlu sitt eina traust, hinir syrgjandi sína einu
áreiðanlegu von; í stuttu máli: menn misstu allt hið
bezta, sem menn eiga í eigu sinni í þessu lífi; og hver
kann að segja, hvaða áhrif það kann að geta haft með
tilliti til annars lífs. Þetta yrði ávinningurinn af því, ef
það tækist að útrýma kristninni. Þetta er auðvitað ekki
tilgangurinn, en það yrði afleiðingin.
En vjer þurfum ekki að vera hræddir við þetta.
Þó að þessir menn, sem álíta kristindóminn standa þjóð-
inni fyrir þrifum, taki á allri sinni málsnilld, öllum sín-
um gáfum og öllu, sem þeir hafa til, þá tekst þeim þetta
ekki, — tekst aldrei að afkristna landið.