Kirkjublaðið - 01.11.1896, Blaðsíða 2
194
þá kunnum vjer eigi aðra greiningu á góðu og illu en
þá, að það sem faðir vor vildi og það sem móðir vor
bauð, það var gott, en að óhlýðnast það var illt. Siða-
lögmálið, það eina sem vjer þekktum, var þar lifandi fyr-
ir framan oss, þar sem foreldrar vorir voru, þeir skildu
oss og vjer skildum þá; þegar þau gáfu oss upp brot
vor, þá var barnshjartanu rótt. Vjer minnumst þess að
vjer stóðum við föðurknje niðurlút með blyggðun og
kvíða, og hann strauk hendinni um kollinn á oss alvar-
legur og ástúðlegur og sagði: Mjer þótti mikið fyrír við
þig, barnið mitt, en jeg er nú búinn að fyrirgefa þjer
það. Vjer minnumst þess og að vjer komum brotleg til
móður vorrar og lögðum höfuðið í keltu hennar með ekka
og gráti, og hún tók oss í faðm og huggaði oss með orð-
unum: Jeg skal fyrirgefa þjer það, og þú ert aptur góða
barnið mitt. Vjer minnumst þess hvað oss ljetti við að
heyra slíka orð af vörum föður og móður. Vjer höfðum
fundið oss seka og þorðum eigi að líta í augu foreldra
vorra, en við þessi orð hvarf allt bit samvizkunnar, oss
varð svo rótt í huganum. Vjer treystum þeim til alls, af
því að vjer elskuðum þau og vissum að þau elskuðu oss,
og bernskusakleysið var aptur fengið.
En hvernig getum vjer aptur öðlazt sælu og frið
bernskunnar þegar bernskuárin eru löngu liðin? Hvern-
ig getum vjer nú losast við þunga sektarinnar, þegar
vjer höfum ekki lengur föður og móður til að fyrirgefa
oss brot vor, og til að segja oss hvað er gott og hvað er-
illt, þegar vjer nú stöndum undir svo miklu margbrotn-
ara siðalögmáli en á heimilinu. Já, ef vjer þekktum eigi
annað gott en boðin um sannsögli og rjettlæti, hreinlífi
og mannást, ef hið siðlega vald, sem ræður fyrir heim-
inum væri eigi annað en samsafn þessara boðorða, þá
gætum vjer aldrei gjört oss von um að leysast undan
sektinni og ná sælu hjartafriðarins. En nú er það eigi
ómögulegt að vjer leysumst undan fargi sektarinnar, og
það er því einu að þakka, að hið góða vald, sem bann-
ar og býður, er lifandi persóna, almáttug vera, sem þekk-
ir þrá og kvíða hjartna vorra, og vill laða oss að sjer
með náð og kærleika; oss er eigi ómögulegt að leysast,