Kirkjublaðið - 01.11.1896, Blaðsíða 9

201
vorra, og get jeg þess stjettiuni hvorki til lofs nje lasts,
að ókunnugir menn, t. d. útlendir, ráði í stöðu þeirra við
fyrstu sjón, en enginn gat á því villzt, er í fyrsÍj sinn sá
sjera Sæmund, að þar var prestur, og hinn prestlegi
virðuleiki fór honum svo vel, af því að þar var engin
minnsta uppgjörð. Hann elskaði prestsstöðuna af alhuga
og stundaði með mestu alúð embætti sitt. Eitt hafði hann
til ágæta um fram flestalla presta og það var söngrödd-
in. Vandvirkni hans var viðbrugðið og sagði Pjetur
biskup stundum brosandi, að allt þyrfti að vanda svo vel
að Ilraungerði, hann sjera Sæmundur væri svo »form-
fastur«. Hann var prófastur í 22 ár og þjónaði því em-
bætti til dauðadags, miklu lengur en nú er að verða títt,
er margir þykjast hafa »goldið Torfalögin«, endi þeir út
hreppsnefndartíma eða vel það. Heimili sjera Sæmund-
ar var eitt hið prúðasta og ánægjulegasta heimsóknar á
voru landi, búsbóndinn margfróður og gamansamur og
öðlingur mesti í allri kynningu. Sjera Sæmundur heitinn
var óframgjarn maður, en töluvert var hann þó riðinn
við hjeraðsstjórn vegna hins mikla trausts sem allir báru
til hans.
Frá Þýzkalandi.
Reformatórarnir voru alls eigi þess hugar frá upp-
hafi að brjótast undan hinni kirkjulegu yfirstjórn páfa og
biskupa. Fyrir Lúter og hans samverkamönnum var það
aðalatriðið að fagnaðarerindið væri prjedikið frjálst og
hreint, og að sakramentin væru um hönd höfð samkvæmt
guðlegri stofnun sínni. Þeir vildu fúslega beygja sig á-
fram undir vald páfans, svo framarlega sem hann vildi
leyfa þetta hvorttveggja í þýzkum löndum; að eins
hjeldu siðabótarmennirnir því fram, að þetta vald páfans
væri ekki tilsett af Kristi, væri því ekki hið eina sjálf-
sagða kirkjustjórnarfyrirkomulag, heldur ákomið sögu-
lega, sem hver önnur mannleg skipun fjelagsins.
Siðbótarmennirnir gjörðu sjer í lengstu lög von um
að altjend biskuparnir innlendu mundu láta sjer skiljasi-
hinar rjettmætu kröfur sínar um hreina boðuu orðsins og