Alþýðublaðið - 22.09.1960, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 22.09.1960, Blaðsíða 15
að þér vitið of mikið! Ég hef aldrei séð Carl Thornes". „Doris er virikona Carls Thorne“, sagði Hartwell. Moraine kveikti sér í sígar- ettu án þess að bjóða Hart- well með sér. „Þau hafa notað Ann í meira en þrjá mánuði“. Moraine varð undrandi á svip. „Hún er einkaritari11, sagði Hartwell læknir, „og fvrir þrem eða fjórum mánuðum spurði Doris Bender hana, hvort hana vantaði ígripa- vinnu. Hún vildi það gjarn- an, ég hef ekki mikið að gera. Ég sagði henni að hún mætti vinna og fá sér einhverja pen- inga ef hana langaði til. Þar skjátlaðist mér. Það kom í ljós, að hún var að vinna fyrir Carl Thorne og vinnustaður- inn var íbúð Doris Bender. Konan mín þaut fram og aftur um borgina og eftir það fór hún að breytast í viðmóti við_mig'“. ,.Ég byrjaði að breytast í við' mótr um ieið og þér komuð hingað inn og misþyrmduð einkaritara mínum“, sagði Moraine11. Mér leist ekki á . yður þá og ekki kann ég bet- ur við yður núna. Ég hef beð- ið yður tvisvar um að fara héðan. Ég hef sagt yður það, sem ég veit“. „Della!“ urraði Hartwell. „Þér standið með þeim! Því í skrattanum skylduð þér ann- ars hafa verið valinn til að...“ Moraine reis á fætur. Hann var ákveðinn á svip. Hartwell setti hendina í rassvasann. „Þér leyfið yður ekki að koma nær!“ sagði hann. „Ég ver mig. Ég...“ Hann dró upp tóma byss- una og hélt henni fyrir fram- an sig. „Þér gleymið því að byssan er ekki hlaðin“, sagði Moraine. Hartwell gretti sig. Moraine gekk til hans. tók um axlir hans, ýtti honum fram að dyr- um, opnaði þær og henti hon- um út. „Svo þér ætluðuð að skjóta mig!“ sagði hann. Hartwell hélt enn á bvss- unni og æpti ókvæðisorðum að honum. Moraine þurrkaði hendur sínar og gekk aftur inn. Natalie Rice stóð í gætt- inni. „Hvað er að?“ spurði Mo- raine: „Því eruð þér ekki far- in? Lögreglan getur komið á hverri stundu“. „Ég var hrædd“, svaraði hún. „Hrædd við hvað?“ „Hrædd um að eitthvað kæmi fyrir milli yðar og þessa manns“. ,,Það kom ýmislegt fyrir“, sagði hann og glotti, „og mér líður betur fyrir bragðið. Ég henti honum út“. „Hvað er að honum?“ spurði hún. „Hann er geggjaður“, sagði Moraine glaðlega. „Eruð þér ekki sokkinn of djúpt í þetta?“ Hann hló hátt. STANLEY GARDNER „Ég hef ekki skemmt mér svona vel síðan ég fékk mis- lingana. Snautið þér nú héð- an og reynið að komast að þessu fyrir mig“. „'Verðið þér hér?“ spurði hún. „Nei“, svaraði hann. „Ég skal segja yður prívat, að ég er að fara til Washington- Street númer 4390 til að tala við frú Doris Bender. Ég vildi líka gjarnan tilkynna yður að ég hef hugsað mér að leita ýmissa upplýsinga hjá þeirri frú“. 6. Doris Bender opnaði sjálf fyrir honum. Hún brosti blíð- lega, þegar hún sá hann. Birt- an frá glugganum sýndi hon- um, að hún var í engu innan undir sloppnum. „Nei, er það ekki herra Mo- raine“, sagði hún brosandi. „Þér lentuð svei mér í því! Ég hafði ekki hugmynd um, að svona myndi fara. En ég met það við yður og það gleð- „Ég veit það ekki. Þeir vildu víst fá sönnunargögn, en þeir spurðu og spurðu. Þeir spurðu mikið um yður. Þeir neituðu að trúa að þið hefðuð ekki þekkzt neitt fyrr“. „Það gerði maðurinn henn- ar líka“, sagði Moraine. „Máðurinn hennar?“ „Já“. „Hvenær hittuð þér hann?“ „Fyrir fáeinum mínútum“. „Og hvað sagði hann?“ „Allt mögulegt“. Doris Bender gekk fast að stói hans. „Sitjið þér kyrr“, sagði hún og segið þér mér allt“. Hún settist við hlið hans og þrýsti sér að handlegg hans. „Hvernig stóð á því, að hann kom til yðar?“ spurði hún. „Ég veit það ekki“. „'Var hann reiður?“ „Já. Hann var með byssu?“ „Með hvað?“ „Byssu“. „Guð minn góður! Og hvað gerðuð þér?“ „Tók skotin úr byssunni og rétti honum hana aftur. Svo henti ég honum út. Var það rangt af mér?“ Hún starði hugsandi á hann og sagði svo: „Ég veit það ekki“. „Jæja“, sagði Moraine glað- lega. „Ég gerði það nú samt“. „Heyrið þér mig“, spurði „Hvað er að mér?“ „Ég veit það ekki“. Moaine hló. „Ég skil ekki, hvers vegna þér haldið áfram að blanda yður í þetta“. „Vinurinn yðar bað mig um það“. „Hann er ekki vinurinn minn“. Moraine teygði úr fótunum og hló. „Ég er þegar sokkinn of djúpt í þetta mál til að hægt sé að segja að ég sé að skipta mér af því, sem mér kemur ekki við“, sagði hann. „Mér hefur alltaf þótt gaman að leynilögreglusögum og nú er ég að verða að aðalsöguhetj- unni í einni". „Leyndarmálið hefur verið leyst“, sagði Doris Bender og starði á hann. „Ann er komin heim“. „En ræningjamir hafa ekki náðst". „Okkur er sama um það; lögreglan á að sjá um það“. „Eigið þér við, að þér viljið, að þeir sleppi?“ „Nei, ekki það“. „En hvað þá?“ „Ekkert“. „Þá“, sagði Moraine ástúð- lega, „er þetta enn leyndar- mál‘. „En ekki það sem við þurft- um að leysa í upphafi“. „0“, jú, það er það“. „Eigið þér virkilega við, að þér hafið hugsað yður að kíkti út. „Eruð þið að tala um mið?“ sp.urði hún. * „Halló“, sagði Morain’e. „Komið þér inn. Líður yður betur?“ „Já, en ég get ekki komjð inn, ég er að klæða mig“. „Hann er að leika leynilög- eglumann Ann“, sagði Doris Beder. „Maðurinn yðar kom að heimsækja mig“, sagði Mp- raine og leit ekki af andliti Anns. „Hvað vildi hann og þyí kom hann ekki til mín?“ ( „Hann kemur. Hann vildi fá að tala við yður. Hann var með læti. Hann hafði líka náð sér £ byssu. Mér virtist hann álíta, að mannránið væri fal*s- að“. „Við hvað eigið þér?“ „Hann gaf í skyn, að ég hefði ekki bjargað yður frá ræningjunum“. „Hvar hélt hann þá, að þér hefðuð náð í mig“. „Ekki sagði hann mér þáð, en hann gaf mé í skyn, að hann áliti að ég hefði séð um að falsa mannránið“. „Hversvegna?“ „Annaðhvort vegna þess, áð við hefðum verið einhvers- staðar tvö ein saman e$a vegna þess, að við hefðum viljað, að hann yrði handtek- inn fyrir morð“. Hún kom inn í stofupa, grönn, velvaxi nkona hálf- hulin í silkislopp. ur mig, að þér skylduð koma hingað. Ég ætlaði einmitt að hringja til yðar“. Moraine lét sem hann heyrði ekki það, sem hún sagði. „Hvar er vinurinn?“ spurði hann. Hún leit íbyggin á hann. „Vinurinn?“ spurði hún. „Wickes“, sagði hann. „Herra Wickes er ekki hér“, „Er frú Hartwell hér?“ j>Já“. „Mig langar til að tala við hana“. Doris Bender hikaði augna- blik, svo gekk hún til hliðar. Hún hélt hendinni á armlegg Moaine. „Setjist þér niður“, sagði hún. „Ann er f baði“. „Voru þeir slæmir við hana?“ spurði Moraine. Já“ „Því þá það?“ hún, „Hvernig komið þér eig- inlega inn í málið?“ Moraine þóttist vera undr- andi. „Nú, ég er maðurinn, sem vinurinn yðar valdi til að greiða lausnargjaldið“. „Vilduð þér hætta að kalla hann vininn minn“. „Er hann það ekki?“ „Það fer eftir því hvað þér kallið vininn manns“. „Ég kalla hann vininn yð- ar!“ Hún gretti sig. Þér eruð þrjózkur herra, Moraine11. „Það eru allir menn. Eru þeir búnir að spyrja Ann?“ „Það held ég. Hún var á lögreglustöðinni í alla nótt. Svo fékk hún að fara hingað með þeim skilmálum, að hún færi ekki úr borginni“. „Það er einkennilegt, að þeir skuli eyða svona miklum tíma í að spyrja hana“, sagði Moraine, „í stað þess að elta ræningjana uppi“. „Ja, er það ekki?“ Hún horfði á hann ein- kennilegu augnaráði. „Hvað er að?“ spurði Mo- raine.’ „Ég var að hugsa um“, sagði hún dræmt, „að ég hef aldrei séð neinn mann yður líkan“. reyna sjálfur að handsama ræningjana?“ „Því ekki það?“ „Því skylduð þér gera það?“ „Fyrir forvitnissakir“. „Uss“, sagði hún og leit fyrirlitlega á hann. „Þér þekktuð þá ekki ef þér sæjuð þá aftur“. „Hvað eruð þér að gera?“ spurði hann. „Blístra hátt til að missa ekki kjarkinn?“ „Við hvað eigið þér?“ „Þér sögðuð þetta fyrirlits- lega —- eins og þér væruð að skora á mig að mótmæla“. „Ég mana yður til þess“. „Já“, sagði Moraine hinn rólegasti. „Ég myndi þekkja þá aftur“. „Þér sáuð ekki framan í þá“. „Ég hef gott eyra fyrir mál- rómum“. „Það myndi ekki sanna lög- reglunni neitt“, sagði hún íhugul, „0g það gæti aðeins orðið slæmt fyrir yður sjálfan. Mér skildist, að þér væruð í auglýsingastarfseminni Væri ekki rétt af yður að hugsa um vinnuna...“ Hún þagnaði, þegar dyrnar opnuðust og Ann Hartwell Hún lét sem hún sæi ekki Moraine en leit hinsvegar þiðjandi á Doris Bender. i—• „Þarn sérðu sjálf, Doris, ég sagði þér það. Við verðum áð gera eitthvað með Dick“. Doris sagði hægt og bítandi: „Farðu og klæddu þig, Ann“. Ann Hartwell leit niður á sig, hikandi augnablik og hljóp svo inn og skeUti á eftir sér hurðinni. „Kannske“, sagði Moraine, „kannske yrði ég ykkur ekki svona erfiður ef þið hættuð að leika ykkur að mér og segðuð mér hvernig í öllu liggur1'. Hún deplaði augunum, 3eit upp til mín og brosti og hall- aði sér enn nær honum, „Hvað viljið þér vita?“ spurði hún. Hreingerningar Slmi 19 4 0 7 ■■■■■■■•■■■^■■■■■■■■■■■■■■■■■^l Alþýðublaðið — 22. seprt. 1960 J.gj

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.