Sunnanfari - 01.04.1898, Qupperneq 1

SUNNANFARI.
VII, 2. APRÍL JÚNÍ. 1898.
Æska og draumar.
I dal upp til fjalla,
hjá fossum og lindum, —
þar skjól er af tindum,
um skorar og lijalla,
er skakviðrin þjóta
og byltast og brjóta, —
þar bládimmir skuggar á grundina falla
í kynlegum, margbreyttum myndum,
- - þar var það, að sat hún á sumrum hjá
og sólveigar drakk um morgna,
þar las hún í hlíðunum beriu blá,
er breunandi geislar orua.
Hún hljóp út, að smala
og hóa’ eftir ánum,
hún hoppaði’ á tánum
um. lautir og bala, —
á fótunum nettum
í klungrum og klettum
hún klifraði ósmeyk um bergveggi dala
og söng -svo það glumdi’ í gjánum.
Af dísum í fossum og líðandi lind
hún lærði þar fallegar bögur,
af lamviðrum geystum, er lömdu hvern tind
hún lærði þar víkingasögur.
Og sólþrunginn blæriuu
þar svæfði’ hana stundum.
En neðar á grundum
stóð grasþakinn bærinn,
þar baldursbrá vakti
og bæjarvegg þakti, —
þeim blómum hún hlúði’ að í tómstundum
mærin
og fór um þau mjallhvítum mundum.
Þar átti hún sér foreldra, æskunnar vor
þar uppi til fjalla’ hún sá líða;
þar átti’ hún í dalnum mörg ununar spor,
þar átti’ hún og táriu sin víða.
Þar lærði’ hún að unna
því unga og bjarta
og sól vai' í hjarta,
er sólina runna
hún sá bak við tinda
og húmklæðast rinda.
—Ég vildi’ að svo blikaði’ í brjósti mér sunna,
er brýtst þar inn náttmyrkrið svarta.
Og sólbrosum hló hún og sérhvert, það tár
var sóldögg, í grasið er feldi’ hún,
ef golan varð bitur og glúpnuðu brár,
ef gleymdist að ærnar teldi’ hún.
I sveitinni frammi
menn sögðu að engi
þar sést, hefði lengi
sem Sigrún í Hvammi.
Og staðfest er var hún,
af’ stúlkunum bar hún.
„Ég teldi þann sælan, er Sigrúnu fengi!“
menn sögðu’ er á rennvökrum gammi
frá kyrkjunni reið hún að Hvammi heim
og hfeypti’ yfir dalflötinn langa,
og vorblærinn lék sér í lokkunum þeim
er ljósgulir féllu’ henni’ um vanga.
Vísur Sigrúnar.
1. Bara syngja og lifa!
Grænu balar,
blórnin dala,
blessað vor, — ég elska þig!
Svana-tjarnir,
söngfuglarnir,