Sunnanfari - 01.04.1898, Blaðsíða 25

77
eru náttúrulýsingarnar, sem ofið er inn í mörg eða
flest af kvæðunum, því ritningin liefír iítið af þeim.
En þetta var mjög viðsjárvert, því skáldið liefir
aldrei séð þá náttúru, sem viðburðirnir eru við
bundnir. Úr því bann vildi leiða myndirnar og
söguna íram í umgerð náttúrulýsinganna, eins og
gert er í skáldverkum nútímans, þá liefði hann átt að
geta leitt lesendurna með sér inn í náttúru Austur-
landa. En hann hefir varla reynt til þess. Þótt
stundum sé í kvæðunum nefndir „myrtuslundir“ og
„pálmaviðir“, þá eru það litlausar hugmyndir, en
náttúrulýsingarnar verða lýsingar á íslenzkri nátt-
úru, íslenzku vori og hausti. T. d. er haustið lát-
ið koma með „naprar, næðandi kólgur og norðan-
gjóst, standandi úr fjallaskörðum11. JÞetta er ís-
lenzkt en vafalaust röng lýsing á Gyðingalandi.
Sama er að segja um lýsiugar kvæðanna áveizlum
o. fl. Það eru almennar lýsingar á drykkju, há-
vaða o. s. frv., en engin tilraun til að sýna hvern-
ig þetta hafi fram farið hjá þeirri þjóð, sem kvæð-
in lýsa. Þetta tvent hefði getað verið verkefni
fyrir höf., þar sem hann tók sér fyrir hendur að
draga upp biblíumyndir.
Mörg af kvæðunum eru, skoðuð út af fyrir sig,
ljómandi falleg: Líkfylgdin í Nain, Sýnir Esekíels,
Musterið, og svo mætti lengi telja. En ef fara
skyldi út í það, að dæma um einstök kvæði í
ljóðasaf'ninn, yrði það langt mál.
í heild sinni má finna það að því, að höf. hafi
neytt þar of lítið skáldskaparhæfileika sinna, allra
nema þeirra, sem við koma rímlistinni.
Þ. G.
Draumur Hannibals.
(Sbr. Livius, XXI 22.).
Enn þá brunar nóttin um upphimnasalinn,
úði er á klettum, næturdögg á völlum,
hljóðlega lækirnir liðast um dalinn,
lágt þýtur í skógunuin á Pyreneafjöllum,
og dimmir eru tröllauknir tindar
og tunglið skýslæða blindar. —
Svlfið, svífið í ró, vængjuðu vindar.
Vaknaður er örninn, á vængjunum breiðum
vindur sér frá gilinu, flýgur yfir grundu;
vaknaður er úlfurinn, úti á veiðum
ískrandi þýtur hann gegn um furulundu.
Við fjallsrætur fánarnir blaka,
fölskvaðir varðeldar braka,
þúsundir, þúsundir sofa, verðirnir vaka.
Þar eru slöngvarar úr Belearabjörgum,
hogmennirnir langhæfu frá Atlasfjallsins hlíðum,
Keltiberar fráneygir, með kolsvörtum törgum,
kesjuberar Lúsítana, reyndir í stríðum,
Númída riddara raðir,
rekkar til atlögu hraðir,
kappar frá Karþagóhorg gunnfánaglaðir.
Hann sem þeir elska, hann sem á þeir trúa,
Hannibal sefur við eitt Númídabálið,
vopnaður hann liggur þar 1 liðsmannagrúa,
lætur illa’ í svefni og grípur um stálið;
hreifir hann höfuðið bleika, —
hvað mun 1 anda hans leika. —
Varðmeuu á hetjuna horfa og hljóðir þeir reika.
Lengi’ hann hefur kvalið hin logandi bræði,
loksins er upp runnin hefndanna stundin,
þó Italíu gjörvallri til ólífis blæði
engin skal miskunn hjá Hannibal fundin;
heitorð og ógnir skal efna,
áffam mót B.ómverjum stefna,
fræga skal fósturjörð gjöra og harma’ hennar hefna.
Uppi á fjallsbrún sér hann eldsúlur rísa,
óteljandi logatungur stjörnurnar sleikja,
bruna niður hlíðarnar, langt mun bálið lýsa,
læsa sig um skógana, dýrum burtu feykja.
Flýja nú úlfar og örninn,
æðrast nú kafloðni björninn.
Flý hver, flý hver sem má! Vesöl er vörnin!
Eldsvoðinn niður að herbúðum heldur,
herinn sefur rótt eins og sterkum töfrum bundinn;
einhver því guðanna eilífu veldur,
örlög eru vægðarlaus, hér er dauðinn fundinn;
hátt mun nú Hannibal kalla,
helsvefninn gagntekur alla,
varðmenn í værum blund höfðinu halla.
Upp yfir víggarð mun bálið nú bruna,
Balearaflokkarnir sveipast nú glúðum,
enginn maður vaknar við hinn ógnandi funa,
þó eldhafið geysi fram með snarkandi hljóðum;
jörðin og loftið nú logar,
leyftrandi súlur og bogar
fléttast 1 eldhafi óðu er svellur og sogar.
Mitt út úr brennandi bálinu líður
bryujaður, vængjaður, gullkrýndur andi,
4