Öldin - 01.01.1894, Blaðsíða 2
«)
ÖLDIN.
Kigi' í IíukI mitt glcitiin dæmt,
Skal ég liverja brú að baki
Brjóta andans heljar-taki.
II.
HREINT LOFT.
Að ganga’ um eyði-grundir
Og götum manna fjær,
Það styttir tómleiks-stundir
Og styrkinn aftur Ijær.
Þar alt við andann hjalar
Með orðum dýpra máls;
Hver höfði til mín talar
Og tungu’ á sérhver háls.
Sem hugans mollu hrekja
Og hjarta-þyngslin duld,
Og þúsund þanka vekja
Að þýða slna huld.
Og einlæg svörin eru,
Þau öll sem gefa mér
— Einn þáttr úr þeirra vcru —
Því þau eru’ ei lærð á kver.
III.
FJALLIÐ.
Þú fjall, sem að hrevkist við himins unn,
Þú hyman af þessarar jarðar grunn.
Þú sér það hvem morgun, hvar sólin rís
fyrst,
Og sólarlag þitt er í vcstrinu yzt.
I dögun þess. bíður í dagsljósið þyrst
Hver dals-flöt, að sólskinið klæði þig fyrst.
Ilún les það I blikunni brún þinni úr,
Ilvort búi í veðrinu hríð eða skúr.
En, veðurnæmt fjall! þú um aldur samt ert
í einstæðings-tign þinni riflð og bcrt.
Og björgin þín hörðu og hjarn þitt og fönn
Smá-heflar in þolvirka breytinga-töun.
Svo kraft þinn að lokum og efni þín öll
Þú ósjálfrátt leggur í framtíðar völl;
Að frón þetta vcrði þá, flnst inér satt,
Úr fjallsýn míns tíma nokkuð flatf.
En þjóðin, in fróðari’ og farsælli, þá
Með föðurlands augunum lítur það á
Og gleðst við að hnjúkarnir hjöðnuðu braut
I haga’ o’n í gróandi tíðar skaut.
En, íjall, — er það sorglegt, að síga’ o’n I
fold
Og samvaxa framtíðar gróður-mold ?
IV.
LAUFBLAÐIÐ Á ÁNNI.
Bravó ! þú minnis-blað manna
Meiða hjá þjóð,
liaufblaðið létta og granna,
Loftkast sem tókst meðan bylurinn stóð.
Lafmótt þú skauzt upp í skyndi —
Skoðið nú til !
Stórmerki’ af sterkasta vindi
Steypt þarna’ ábotninn þinn kciprétt á hyl.
Foku-blað fallið af hending
Föru-straum á,
Slvagvindur, slympi-Iáns sending,
Sleit þig að óvöru grein þinni frá.
Visnasta’ og léttasta varstu
Vor-lauf á kvist’,
Grábleikt í grænku’ hinna hvarfstu;
Gafst þér nú kostur að sýna þig fyret.
Brcttirðu’ upp barðið þitt smáa
Breiðri í á,
Riddara’ af hatti þeim háa
Hreykistu títuprjóns-skuggann að sjá.
Gang þinn á straumborði stillir,
— stundin er lygn —
Ei svo með áreynslu spillir
Eftirtekt neins þinni’ á hæversku-tign.
En áin það cr, scm þér hossar!
Enn er hún slétt;
Neðar er ílúðir og fossar,
Fallandi straumur — þar tckur þú sprett,
Gleymandi hæversku’ og lrntti
Hringsnýst um stein.
Scinast þig sogaldan flatti
Sokkið og gegnumvætt laufblað af grcin.