Öldin - 01.01.1894, Blaðsíða 5

A blælygnum morgni, cr frostið ci íinnst
Og fyr en að risin cr sunna,
Um steinana, vatnsbjrðu’ í vikinni innst
Þú vcfur þinn ískögur þunna.
Ef vindurinn hvílir sinn vængjaða fót,
Af værð er sem mök á þig renni;
Þú sprettur við snögt, cf liann lireyfir sig-
liót,
Og hrukkar þitt sléttbiýnda cnni.
Öll lireyflng sýnist bráðnuð burt um stund
Við brunasólar Júlí-nónsins drunga,
Ei titrar blað né stirður stofn á lund,
Sem steypt úr fægðum málmi’ er björldn
unga,
Og slétt ogglær scm gluggi’ í þiijumheiða
I geislann starir lognsvæfð vatnsins breiða.
En vestrið sortnar framan — felii-skúr
Úr fjalla-brúnum kolblár út sér rvður,
Og skruggur þjóta mökksins myrkva úr
Sem mörkin brotni’ af veðurþyngslum
niður
Og skógar-toppum eftir ægilegiír
Hans yzti jaðar hvítan slóðann dregur.
Og vatnið er á svipstund bólgu-blátt,
Sem bylnuin móti vilji það sigreisa
Og hafl sogað sorta hans og rnátt
í sjálfs síns djúp, og trcystist því að geisa.
Það grcttir sig við fyrstu dropa-förin,
Sem falla’ í logni’, en strýkur þó af örin.
Nú heflr þritíð stormsins liráköld hönd
I hplmyrkt djúp og roist upp öldu-toppa,
Og út á sviðið vítt frá vcstur-strönd
Með vökru skriði báru-liópar skoppa.
Nú er þar bláhvitt iðuhraun fyr’ framan,
Því ofsi lofts og vatnsihs skellur saman.
Alt snýst og þýtur vatnsins kvika 7tvel
Og kryppur gráar stinga sér og rísa,
Og rokið blæs upp blakkt sem rökkur-el
t)g brimsins kvern gnýr þung-t sem rnyldi’
hún ísa.
Inn langt í skóginn berast drunur drafnar
Hem dauða-hrygla’, cr sjúkur maður kafnar,
Og rcgnið steypist gráum gusum í
Úrgini stormsins- skógrinn fyrir hrckkur.
En hrönnin bcr nú engin ör írá því,
í iildu-kúflnn regnið sporlaust sekkur
Það trauðla’ er von, vér til þess sjáliir
finnum,
Að tirin festi’ á svona þrungnum kinnum.
En krónur trjánna hendast fram með hryn
jfleð hárið vott, af hverju hlaði drýpur,
Og stofninn brakar, byltast syo með livin
í bylsins fang, scm aftur við þcim grípur ;
Þau róa andtept sárum ekka-sogum
Og svigna’ af stun og þungum krampa-
flogum.
Og nú er ströndin undin garð við garð,
Sein gnæfa reistir yflr fjörum lágum ;
Þar rís og hrynur hver í annars skarð,
Og lirönn á hrönn sést þjóta’ úr mökkva
bláuin,
Sem felur völl, þar vatn og stormur leika
Þau virkis-brotum smæstu liingað feykja.
Og þó cr hvcrt svo heljarlegt og hátt,
Scm hafið upp I stórum röðli þjöti
Og hverja oina öllum sinum mátt
í öldu hleypi •— mér finst að það hljóti
Fi’á botni slitna’ og upp í fang mitt, fleygj-
ast,
Svo feikna-langt þær risa-bárur teygast.
En þcgar gnæfir hrönnin himinlyft,
Sem helhast ylir bakka vatnsins reyni,
Sem undan henni fótum flóðs sé kipt,
Ilún fellur, lijaðnar, veltur út með kvcini,
Og þurkar liátt á hörðum, grýttum fjörum,
Helfroðu kalda’ af bláum, sprungnum vör-
um.
Og aldimm nótt í lofsins bláa bik
Nú blandar kolsvart myrkri huldum armi.
En niðri skellur skriða vatnsins kvik
I skuggans gýg á malarkambsins barmi.
Og ekkert sést — en láð og lögur ómar,
Og loftið fylla voða-raddir tómar.
Ein elding þýtur nærri nötrar land,—
Og nætur-múrinn klýfur gegn með hljóðum
En Ijósið skært af skruggu-tícygsins brand