Öldin - 01.01.1894, Blaðsíða 4
4
ÖLDIN.
Gegn um vetrar veðrin þung
Yex og grænni stígur.
Unglegt bar þitt, lim né lit
Læturðu’ ei —■ unz þú hnígur.
Margur grær sem grcni-trén
Gusti vetrar strokinn,
Starir í botnlaus föa-fcn
Fólks um andann lokin;
Kjáikagulur yfir cr
Oddborgara-lirok inn.
Upp úr skugga’ og sagga-svörð
Sífrjð lífsblöð greinast ;•
Yarmalausri’ í vetrar-jörð
Vonar-rætur leynast;
Bognar aldrei — brestur í
Bvlnum stóra seinast.
Ilyl úr heil
Illíðin saman skríður,
Gil og geil
Grá burt þokan ríður.
Hjallinn hár
Hn akkafattur, 1 >rattu r
Bograr blár,
Bunguflattur attur.
Hróðug við
Höfði loftið stinga
Móðu-mið
Mannvits dagrenninga
Voldug nöfn:
Vísra, frægra, slægra 7—
Ber þau jöfn
Birta’ og nægri, iægra.
VIII.
MORGUN-Ii YLLING.
Hýrar brár
Hefjast dagsins ljósa,
Týra tár
Tær í augum rósa ;
Skallfoss slær
Skjálfhent rúður flúða,
Sólin skær •
Silfrar úða-skrúða.
Færir fjær
Föla gufu’ um leitin
Blær, svo bær
Bjarmar upp og svcitin.
Bringubreið
Blakkt í kok sitt slokar
Hnjúk og heið’
Hrímgrá, lokuð þoka.
Bakkinn sprakk,
Brött sem trölla-kista
Hnakka’ upp stakk
Hyman þarna fjTsta;
Eyja biá
Önnur hækkar, stækkar;
Dauða-sjá
Drungans lækkar,smækkar.
IX.
ÚT VIÐ VATNIÐ.
Af vingul-mörk óbygða veglausri girt
Þú, vatn, innst í grænbeðjum skóga
Er blikar sem náttsjarna nafnlaust ogkyrt,
Um nes þín 0g tangana mjóa
Þú lykkjar þitt mjúkbygða mararbak slétt,
Svo myrkum á sandbotni hvílist þú létt,
Og hælunum spyrnir við liöfðana djúpt,
Og höndunúm strýkur við fjöru-borð gljúpt.
Þær sögur, er berast, menn sízt skilið fá,
Hver sért þú, hvar eigir þú heima,
Á haustin er oddfylking gæsanna grá
Með gargi’ yfir bygðinni sveimar.
Og Lækur, þinn svcinn, er þú sendir þér
frá,
Hann seitlaði’ um leynidal, týndist í á,
Og hljóðið Iians daufa það deyfðist það við
Og druklcnaði’ í árinnar liáværam nið.
En þú, sem svo fjarlægt og afskekt þó ert,
Veizt altaf hvað veðrinu líður.
Og fyr en það kyrðdofna fold hefir snert
| flóðskviku-barm þínum svíður.
Og eins, þegar skúrarnir skara sitt. tjakl,
Sín ský, fyrir sólgöngu-bauga,
Hver einstakur geisli, sem gægist við fald,
Þér glampar í bládjúpu auga.