Öldin - 01.11.1895, Blaðsíða 6

ÖLDIN.
160
stjúri vár George Stephenson sjálfur og
kyndarinn Joseph Bell. Vagnaskipun í
Jestinni var sú, að næst gufuvagninum
gengu G kolavagnar ; þá luktur vagn (1)
með eigendum brautarinnar og námanna í;
þá 21 vagn með farþegja, er fýstiað reyna
ferðalag á þessari undra-braut; og, að síð-
ustu G kolavagnar. Það var ekki búizt
við.neinni “fanta í'eið” á þessum dögum.
Því til sönnunar er þess getið, að ríðandí
maður fór eftir sporveginum á undan lest-
inni með fána á stöng, fyrirtækinu og þeiin
sem á eftir fdrU til vegsemdar. Eeiðmað-
urinn bjóst við að reiðskjðti sinn mæt.ti
þrokka, svona með kötium, en undir' eng-
um kringumstæðum bjóst hann við meiri
ferð, en svaraði 4—6 inílum á ki.stund.
En Stephenson bjóst við öðru þó hann lóti
það ekki í Jjósi. Hann “stóð við stýrið”
og hann var þar sannarloga með lííi og sál.
Hann hafði heldur ekki langt f'arið þegar
hann kallaði til merkismannsins framund-
an og bað hann að víkja útaf sporinu ofur-
litla stund. Það gerði hann og, og sam-
stundis tók litli gufuvagninn (sem nefndur
var “Nr. 1” og var það líka í fylsta skihi-
ingi) sprett, og strokaði sig fram brautina
með 15 mílna hraða á kl. stund, með iest
I taumi, sem óg OO'tons. Múgur ogmarg-
menni var meðí'ram brautinni og störðu nú
allir undrandi og margir mcir en lítið
hræddir á þetta ægiiega ferðalag. En
Jestin kornst slysalaust tii Darlington og
var þannig brotinn ísinn, að þvi er járn-
brautaílutning snertir.
Ilálfum mánuði síðar — 10. Okt. 1825
— var liafln rcglubundin iestaferð og far-
þegjaíiutningur eftir þessari stuttu bra.ut.
Það var livorttveggja, að fyrst um sinn
fýsti fáa að “freista drottins” með því að
•hætta líft sínu í svaðilför eftir jámbraut-
inni, enda var útbúnaðurinn allur fyrir
farþegja frumbyggjalegur í samanburði
við fólksvagna nútíðarinnar. Fargjaldið
milli bæjanna var heldur ckki nema 1
shiliing (25 cents) og jafnt fyrir alla, unga
og gamla, ríka og fátæka, enda sátu líka
allir við sama borð. Fóiksvagninn var
bara óvandaður “kassi,” flatreftur, með 3
glugga-kitrum á hlið. Inni í honum voru
2 langbekkir úr plönlcum til að sitja á,
meðfram hliðunum og eftir miðjunni endi-
langri var borð úr óhefluðum plönkum,
sem ferðamenn g'4tu geymt böggla sína á.
Saint sem áður leið ekki á löngu til þess
járnbrautarlestin útrýmdi hestavögnunum,
sem til fólksflutninga voru hafðir, á þjóð-
veginum milli Stockton og Darlington.
Innan skamms voru og þær umbætur gerð-
ar, að hestavagnarnir, sem áður voru
brúkaðir til fólksflutninga, voru teknir,
hjólin tekin af þeim, grind fest neðan á
bolinn og járnhjól með gripa svo fest á
liana. Þarna var strax fenginn miklu
botri fólksvagn
Þó svona vel gengi nú þessi fyrsta til-
raun var Stephenson langt frá því ánægð-
ur með guíuvagn sinn “Nr. 1.”, eins og
saga hans líka sýnir. Hann hélt áfram
jafn kappsamlega og áður að upphugsa
nýja og fullkomnari vél, það því fremur
sem aðrír hugvitsmenn hagnýttu þessa
frumsmíð lians til að gera eftirgerfinga en
fullkomnari. Þessi byi'jun sýndi að til-
tækilegt var að knýja stórar fólks og varn-
ings-lestir eftir tveimur járnteinum og ruku
nú ýms verkstæðisfólög til og fóru að
smíða gufuvagria. Liðu þannig 4 ár. Þá var
Stephenson tilbúinn með nýjan gufuvagn
og svo voru líka aðrir. Var þá ákveðið
að reyna skyldi alla gutuvagna sem byð-
ust, á sérstaldega útbúnum jáínbrautar-
spotta í grend við Manehester, er gerð
hafði verið eftir fyrirsögn og undir umsjón
Stephensons. Hinn ákveðni dagur var 6.
Október 1821), og komu þá fram 4 gufu-
vagnar, til að þreyta kapphlaupið: “No-
velty,” “Sanspareil,” “Perseverance,” og
— Kocket (raketta, cldílaug) Stcphensons.
A hverjum degi voru vagnarnir reyndir,
til 14. Október og á liverjum dcgi bilaði
einhver vaguinn — nema Eakettan, hún