Öldin - 01.11.1895, Síða 7

ÖLDIN.
1G7
stóðst allar raunir og náði dag ef'tir dag
fullri 30 mílna ferð ó kl. stundinni. Sig-
urinn var f'enginn. Vélin, sem átti eftir
að umhverfa svo stórkostlega öllum sam-
göngufærum í öllum löndum, var altilbúin
og viðurkend gagnlegur gripur, af öllum
sein á þetta kapplilaup horfðu. Þetta
var 14. Október 1829, eða fyrir einum
mánuði betur en 66 árum síðan.
Fái Tesla fullgert sinn sameinaða raf-
magns og gufu-vagn eins og hann ætlar
sér, eru allar líkur til að sú uppfinding
verki tiltölulega eins mikla byitingu eins
og uppflnding George Stephensons fyrir
70 árum heflr verkað síðan.
Á seinni árum hafa ítrekaðar tilraunir
verið gerðar til að sanna, að William Shake-
speare sé ekki liöfundur hinna voldugu
skáldverka, sem honum eru eiguuð, lieldur
að nafn hans sé einungis ritnafn, liulins-
hjálmur hins sanna höfundar — Bacons lá-
varðar, laga og stjórnmálamannsins mikla.
Árangurinn af þessum tilraunum hefir
verið lítili, enda margir orðið til að haida
öflugum lilífiskyldi fyrir nafni skáldkon-
ungsins.
í Október liefti tímaritsins Social
Economist birtist ritgerð um ritverk
Shakespeares eftir dr. Van Buren Denslow,
sem óbeinlínis sannar að Shakespeare sé
höfundur Shakespeares ritverkanna. Dr.
Denslow sannar þetta með því að sýna að
Bacon hafi undir engum kringumstæðum
getað verið höfundur leikritanna. Shake-
speare segir hann sé stórtækari en svo á
skáldaleyfi að höfundurinn hefði getað
verið lögfróður maður, hvað þá annar eins
lögfræðingur og Bacon var. Doktorinn
dáist að dirfsku Shakespeares í að setja
saman sum leikrit sín án allra minsta til-
lits til sögulegra sanninda, eða möguleika
til þess, að það, sem liann segir geti stað-
ist. Það eru sérstaklega þrjú leikrit, sem
Denslow tekur til íhugunar: “The Mer-
chant of Venice,” “Hamlet” og “Macbeth.”
Eins og ýmsir menn áður hafa haldið fram
segir dr. Denslow að á miðöldunum liafi
á Ítalíu aldrei verið til lög, sem hefðu get-
að vaidið rannsókninni áhrærandi veð-
skuldabréfið,sem Shakespeare lætur Anton-
io gefa gyðingnum Shylock. Þó segir
liann að þetta skáldaleyfl höfundarins sé
sem ekkert í samanburði við þau risahögg,
sem liann grciði öllum lagalegum liug-
myndum Dana og allra annara þjóða
manna, er koma fram í “Hamlet”; ekkert
í samanburði við það, hvernig hann treð-
ur undir fótum alia sögu, alla siðu og allar
lyndiseinkunnir Skotaí “Macbetli.” Áhrær-
andi “Hamlet” segir hann meðal annars :
“Það er gegnstriðandi mannlegu eðli
livar sem er, að foreldrar hafi meiri ást á
bræðrum sínum og systrum, en á börnum
sínum, sörstaklega á sonunum. Að þessum
sannleika viðurkendum er það auðsætt, að
Hamlet var beinn erflngi stólsins, að föður
sínum látnum, þvl ríkiserfðir voru sniðnar
cftir aimennum fasteigna og lausafjár erfða-
lögnm. Ilamlet vár fullaldra, tuttugu og
eins árs, er faðir hans, Claudius konungur
dó, en þó svo liefði ekki verið, þó hann
hefði ekki verið kominn á lögaldur, þá
samt var hann réttur rikiserflngi og hefði
þá móðir hans, ekkju-drottningin, verið
stjórnari fyrir hans hönd ámeðan liann var
ómvndugur.
Leikurinn “Hamlet” er haflnn ein-
um mánuði eftir dauða Claudiusar konungs
og er þá bróðir liins látna konungs, en ekki
sonur lnins, sestur í hásætið og móðir hans
ekkjudrotningin, orðin kona tengdabróður
sins setn fyrrum var. Ekki þar með búið.
Þessi ómögulcga arfleiðsla er álitin eins og
sjálfsagður hlutur alt í gegnum leikinn og
alt tjón Hámlets er látið stafa af föðurmiss-