Öldin - 01.03.1896, Blaðsíða 9

ÖLDIN.
41
Þar 4 glápir þorri mannw—
Þegar svo er búið:
Sannleik, frelsi, fjárliag lands,
I flag er öllu snúið.
XII. Yeðnr-vísa.
Fjúkið sáir sinu-vðll,
Sveil hafa dáleitt vatna-föll;
Höfðabláu hnjúka-fjöll
Hærir gráa ofan-mjöll.
Yonin nm vorið.
Eftil’ SlGB. JÓHANNSSON.
Þá fyrst ég mœti frostiþrungnum vetri
og fer hann djarft að mínu veika setri,
ég veit mig skortir við hann inegn að stríða
og vorsins flnst mér ægi langt að bíða.
Þá döpur sól fer dagleið stytstu sína
og dauðans eggjárn vetrar-hörkur brýna,
mér geisla-staf sinn Yon um vorið gefur
og við hann jafnan stuðst minn andi liefur.
Nú sé ég breyting—sólin göngu hækkar,
á sama hátt minn kvíða-skuggi lækkar,
og voaar-ljósið vi'x í mínu lijarta
um vorið hlýtt, og sumardaga bjarta.
Ef vonin mín utn vorið útaf dæi
og vetur einn á minni braut ég sæi,
þá yrði líf mitt döpur dauða-teigja
og dauðann sjálfann hclst ég mundi þreyja.
En vonin mín um vorið, brást mer ekki
þó vonar-brigði lieimsins mörg ég þekki,
ef frestar það að að færa mér sinn varma,
þess f’egnai'i ég tek það mér í arma.
* *
Mín lífs-kjör einatt iíktust vetii köldum,
mín leið var grýtt, í þröngum skugga-
tjöldum,
en sál mín jafnan átti sjón-liæð eina,
þar að sér dróg hún vonar-loftið hreina.
Og það er von um vorið, ljósið, friðinn,
þá vetur-minnar-æfl hjá er liðinn;
að blóm míns anda betri jarðveg fái
og byrji líf sem fullum þroska nái.
Þú vonin mín um vor í betra heimi,
sem verndar-grip, í hjarta þig ég geymi,
því líf án vonar llkist dauða-stríði
og lífs þess blóm, er—hnýpinn vetrar-kvíði.
Þú vonin mín um vorið Ijóss á liœðum,
mér veitir styrk, og lofar æðstu gæðum;
ég á þig Jrjálsa, fleyið mitt ótráuða,
f sem fleytir mér í gegnum lif og dauða.
-------'
Málmleitandinn.
[B. R. Atkins
í The Canadian Magazine.]
Vesturlandið mikla er yfir höfuð að
tala sambland af tignarlegum fjöllum, frjó-
sömum sléttum, stórvöxnum skógum og
straumhörðum ám. I hcild sinni er það
þannig undrafögur og margbreytileg mynd
er landgeimur þessi framleiðir. Mitt í
framfarastraum, stórum og bráðgerðum
framfarastraum vesturlandsins, heflr þessi
hrikanáttúra framleitt bæði sérstaka fiokka
afmönnum og sérstakar kringumstæður,
sem ekki eru til í austurhéruðum landsins,
og því síður í Norðurálfulöndum, en til-
heyra vesturhluta Ameríku eingöngu. Líf
manns er hvervetna lu'ið kringumstæðun-
um. Þær ráða cinkennum öllum og lit-
breytingum þess. Svo er og hér. Líf
þessara ýmsu frumherja í vesturlandinu
verður eins og steypt í móti náttúrunnar,
sem umkringir þá. Þeir verða í anda mikl-
ir eins og slétturnar og lirikalegir eins og
háfjöllin ægilegu. Mannfræðingurinn hef-
ir þar ágætasta tækifæri að athuga manns-
eðlið í nýrri og eftirtektaverðri mvnd.
Allir menn í vesturhluta landsins hafa
gert sitt til að efla hag þess, að auglýsa