Öldin - 01.03.1896, Qupperneq 17

ÖLDIN.
49
þrjár, Canadian Pacific, Great Nortliern og
Northern Pacific, keppa hver .við aðra að
koma járnbrautum inn í héraðið og sjö eða
átta vænlegir bæjir, með 2,000 til 5,000
íbúum eru komnir upp og aðrir nýir eru
óðum að myndast. Alt þetta í héraði sem
fyrir 4 árum var auður geimur og öllum
ókunnur, rétt á miðbiki Klettafjalla klas-
ans. Þetta er eitt hinna mörgu minnis-
marka, er þessir ötulu málmleitarmenn
reisa sér ár eftir ár um endilangan vestur-
jaðar Ameríku. Minnismerkið er göfugt
og þeir eiga það skilið.
En það er iangt frá því að allir málm-
leitendur séu eins hepnir, og þeir, sem hér
er talað um. Mörg liundruð þessara vösku
drengja láta lífið í öræfabálknum, í hríðar-
garði eða snjófióði, í skógarbrennu eða
leysinga-flóði. Stundum slasast þeir og
verða ósjálfbjargá og stundum þverrar
vistaforðinn, en veiðidýr eða fuglar ekki
til, svo þeir deyja úr hungri. Skínin
beinin í sandinum eða skóginum finnast
stundum árum síðar og stundum líka aldrei.
Og þó þau flnnist segja þau fátt um það,
hvað varð banameinið, fátt uin þær hörm-
undar allar, er hinn gæfusnauði fjall-
göngumaður varð að reyna seinustu lífs-
stundirnar. Það “scgir fátt af einum.”
Það mætti segja margar sögur af hætt-
unum ,og þrautunum, sem þessir menn
reyna, en það nægir að segja eina sem
dæmi. ITún er tekin úr fréttablaði sem
gefið er út í héraðin og er á þessa leið :
“Snemma um sumarið iögðu fjórir
menn saman frá Nakusp, til að leita eftir
málmi í fjöllunura vestur af Örva-vötnum.
Þessir voru mennirnir : Wm. Lynch,
H. W. Bucke, B. 11. Lee og D. Bremner.
Þeir fóru yfir Örva-vatn í grend við liver-
ina og lögðu upp í fjali-dali, sem auðsæ-
lega höfðu aldrei. fyrr verið farnir. Veg-
urinn var illur og landið mjög óslétt. Aðal-
stef'na þeirra var í suðvestur, en krókótt
máttu þeir f'ara og tvívegis urðu þeir að
f'ara yflr fannir og jökulrastir. Fyrst
framan af, í grend við vötnin var gott til
veiða og einusinni skaut Bremner bjarn-
dýr, er óg 400 pund. Á meðan veiði var
næg var enginn skortur á vistum, en svo
kom þar, að veiðidýr sáust ekki og hurfu
þá þeir Bremner og Bucke til baka, til að
sækja meiri vistaforða. Þegar þeir komu
aftur voru þeir Lynch og Lee aðfram
komnir af hungri, höfðu gert sér mat af
öllu sem ætilegt var. Snéru þeir þá af'tur
ofan að vötnum Lynch og Bucke til að
sækja meira og gerðu þeir ráð fyrir að
koma aftur að 12 dögum liðnum. Eri
raunin varð sú að þeir voru mánuð burtu.
I millitíðinni fundu þeir Lee og Bremner
hvorki fugla eða dýr og drógu fram lífið
marga sólarhringa á litlu hveitimjöli og
vatni. Þegar jafnvel hveitið Var nærri
búið og félagar þeira lcomu ekki, fóru þeir
að draga sig í áttina til Örva-vatnanna
aftur, en gekk seint, því Lee var örmagna
orðinn. Á leiðinni fundu þeir húðaf dýri,
sem þeir skutu á vestur leið, og tóku þeir
hana, suðu og gerðu sér súpu af. Bremner
hafði hund með sér, en hann hafði vilst
frá þeim. Annars hetðu þeir slátrað hon
um og étið. Nokltrum dögum seinna
fundu þeir beinin af grábirninum stóra og
þau suðu þeir þangað til alt næringarefni
var dregið úr þeim. Nú var Leo orðinn
svo máttvana að hann gat einusinni ekki
dregist með byssu sína og varð þá Bremner
að bera byrði þeirra beggja. Brcmner
var að berjast við að koma Lee þangað
sem hann mundi eftir að hafa séð netlur
vaxa. Hugði liann að hann gæti haldið
honutn lifandi þangað til hjálp kæmi ef
hann syði netlurnar og gæfi honum löginn.
En rétt áður en þeir náðu þangað scm
netlurnar uxu, komu félagar þeirra mcð
nýjan forða af vistum. Er það auðráðin
gáta, að íögnuður þeirra Lee’s og Bremners
var mikill, er þeir neyttu alminilegrar
máltíðar í fyrsta skifti eftir svo langvar-
andi hungur. Lee var svo langt leiddur
að félagar hans komu honuin með naum-