Alþýðublaðið - 26.10.1960, Blaðsíða 15

en hún verður að hafa sína
' aðdáendur eins og allir dýrð
lingar Jenny, það var nóg,
) um þá í gamla daga meðan
1 Adam var lítill. Það var gott
' fyrir hana annars hefði
verið talað of mikið. Jafn
vel sjúklingur sleppur ekki
" við slúður!“
1 „Ég er viss um að allir
þeir sem segja eitthvað ljótt
um frú Philip Grise eru ill-
gjarnir menn“f sagði Jenny.
j „Illgjamir og vesselir voru
1 þeir og eru þeir“, sagði
; gamla konan henni til mikill
) ar undrunar. „Og það hefði
\ verið rétt á þá að hún hefði
þagað þegar við urðum fyrir
þessu slysi“.
' „En því þá það frú Grise?“
1 spurði Jenny og óskaði þess
‘ að henni hefði liðið betur
: sem leynilögreglumanni og
nj ósnara.
’ „Þá hefðu allir fengið að
vita það í eitt skipti fyrir -.
öll að Amibrosekvensan var
' vesæll, lítill fjárkúgari, ó-
geðleg, lítil . . .“
gamlan forljótan sófa og
benti á stól við hlið sér.
Og dóttir Endi Ambros
settist við hlið gömlu kon-
unnar Og leit undan. Hend
ur hennar lágu í kjöltu henn
ar, hendur hennar sem voru
svo líkar höndum Enid. '
Og gamla, þurra bitra
röddin hélt áfram máli sínu:
„Það lá í augum uppi að
annað hvort var það Felicia
Grise eða Enid Ambrose.
Þær voru þær einu sem ein-
verja ástæðu höfðu. Frú
Philip Grise hafði betri á-
stæðu — afbrýðissemi. En
hún var hrein sem mjöll. Og
það var ekki vegna þess að
hún gat ekki gengið þó sjálf
ur Elliot læknir bæri vitni
um það.“. Hún þagnaði og
það var engu líkara en hún
hefði farið yfir í annan heim,
svo tautaði hún: „Það verður
erfitt að sanna nokkuð núna
. . . mjög erfitt“.
„Hver er svo vondur, svo
illgjarn að vilja taka þetta
„Já, þér hafið svo mikið
að gera hérna“, sagði gamla
konan illgirnislega. „Og svo
hjálpið þér Adam við bæk-
urnar líka!“
„Ég kem aftur einhvern
tímann seinna. Þakka yður
fyrir það sem þér sögðuð
mér frú Grise“!
Jenny skalf þegar hún
kom fram á ganginn. Hún
heyrði illgjarnan hlátur
gömlu konunnar á eftir sér
og hún var þakklát þegar
Lizzie kallaði til hennar
neðan að:
„Eru allir famir upp ung
frú Thome?“
. „Já, Lizzie“.
„Er læknirinn farinn?“
„Fyrir löngu síðan“.
„Þá læsi ég. Góða nótt
ungfrú Thorne“.
Lizzie lokaði dyrunum,
slökkti Ijósið og tunglsljósið
eitt varpaði bjarma fram á
ganginn.
Jenny gekk upp hringstig
ann og inn í hierbergi sitt.
Herbergið var baðað í tungls
tak og dyr sem voru látnar
hljóðlega aftur.
ískaldur hrollur fór um
Jenny. Hún gekk fet fyrir
fet upp stigann. Hún gat á
engan hátt útskýrt þetta.
Hún gekk að vinnuherberg
inu og hrópaði á Adam.
Hann reif upp dyrnar.
augnabrúnir hans voru svart
ar sem kol í hvítu andliti
hans.
„Þér! Hvað er að? Hvað
eruð þér að gera hér?“
„Það var einhver á ferli í
ganginum niðri. John fór
fyrir löngu síðan, ég heyrði
það sjálf. Lizzit og Anna.eru
inni hjá Lizzie Og frú Grise
er sofandi, ég heyrði hana
hrjóta þegar ég gekk fram
hjá herbergi hennar. Ég
gleymdi vasaklút í dagstof-
unni og ætlaði að sækja
hann. Móðir yðar er ein . . .
Það heyrir enginn tii hennar
ef hún kallar . . . “
„Það er bjalla sem heyrist
í herbergi Önnu, mínu her
bergi og ömmu“.
1 Orð hennar stungu Jenny.
‘ Hana langaði mest til að
; hlaupa sína leið. Loks tókst
henni að segja: „En hvað
J þér hljótið að hata hana!“
"Og þegar frú Grise hafði lok
v ið við að lýsa viðbjóði sín-
< "um á Enid bætti hún við
• gegn vilja sínum:
I „En hvers vegna?“
Reiði gömlu konunnar
1 vék fyrir undrun. „Hvers
■ vegna ekki ungfrú Thóme?
’ Hvílík spurning!“
7 Jenny stamaði: „Ég á við
. . . nú bara það . . að allir
-hinir voru svo mikið sterk
1 -ari . . svo mikið öruggari
en hún. Ég veit að vísu ekki
svo mikið um hana.
f iGamli slægi heili konunn
/ ar vann hratt og Jenny óttað
! ist að hún hefði talað að sér.
„Nei, það gerið þér ekki!
En ég held að yður langi til
að vita mieira! Þér skulið
finnist hún skemmtileg. Ungt
fólk er alltaf forvitið og ég
/ skil vel hvers vegna þór
/ takið hennar málsstað. Hún
I var á aldri við yður og hún
var líka falleg þó þið séuð
1 ekkert líkar. Og hún hafði
j sömu minnimáttarkenndina.
3 Hún var líka ráðin hjá frú
" Grise, já, þér búið í hennar
herbergi, sofið í hennar rúmi,
Það er engin furða þó þér
hugsið um hana! Setjið þér.
setjist þér.“ Hún settist í
mál upp á ný?“ spurði Jenny
þreytulega.
Visna, gamla veran, sem
var klædd í þennan voðalega
morgunslopp, hló hátt.
,-,Ég er svo vond og Adam
svo illgjarn!“
„En hvers vegna . . .hvers
vegna vill hann gera það frú
Grise? Ég skil þetta ekki.
Þér, já . . . Philip Grise var
sonur yðar, En ungi maður-
inn . . ef honum þykir vænt
um móður sína . . .“
„Það er ekki vegna þess
að honum þyki ekki vænt
um hana „Hún hló ekki leng
ur. Hún var bogin í baki og
Jenny sá ekki framan í hana.
„En í augum heimsins var
enginn sýknaður . . . ekki
heldur Felicia!“
„Eigið þér við að hann
grunaði hana um . . .“ kall
aði Jenny og reis á fætur.
„Nei, nei! En hann héyrði
eða sá eitthvað og hann get
ur ekki gleymt því. Hann til
hennar eins og gyðju, hann
gæti aldrei afborið að ein-
ihver grunaði hana . . . Þess
vegna er það honum áhuga
mál að fá einhverjar sannan
ir um sekt annars . . .“
Jenny gekk til dyra. Hún
gat ekki þolað þetta leng-
■ur.
„Bíðið þér ungfrú Thorne.
Þér hafið ekki heyrt það
aílt“.
„Ég er svo þreytt í kvöld
“ stamaði Jenny.
ljósi og hún gekk að glugg
anum og leit yfir ána.
Þá heyrði hún mannamál
og skildi strax að það var ein-
ihver að tala í herbergi Lizzi
ar. Anna var svo heyrnarsljó
að Lizzie varð að tala mjög
■hátt.
Hún heyrði að hún nefndi
Dean lækni með nafni og
roðnaði við. ,,Þú getur sagt
ihvað sem þú vilt en ég sá
að hann leit ekki af henni í
rauða kjólnum“.
■Skyndilega sá hún ljós.
■Adam var kominn inn í
vinnuherbergið. Hún sá á
dökkan koll hans út um
gluggann. „Þegið þið þarna!“
urraði hann og konumar
þögnuðu að vörmu spori.
Jenny gekk frá glugganum
og kveikti sljósið. Svo mundi
hún eftir því að hún hafði
gleymt vasaklút niðri. Hún
mundi hvar hann lá og á-
kvað að fara niður til að
sækja hann. Þegar hún köm
niður hringstigann heyrði
hún einhverja hreyfingu í
ganginum. Hún gat ekki séð
neitt en hún heyrði létt fóta
„En Lizzie varð að kálla
hátt til að Anna heyrði til
hennar og amma yðar sefur
svo fast. Þér eruð hérna
uppi Og ef einhver hefur
komizt inn . . .“
„Ég skal athuga þetta“.
Hann fór út í stigann og
nam þar staðar og leit á
hana.
„Farið þér inn til yðar og’
reynið að vera þar kyrr, þér
hafið ekkert að gera við að
ganga um húsið á nóttinni,
ekki fáið þér borgað fyrir
það. Hafið þér skilið mig?“
Hann hljóp niður stigann.
En hún sá enn fyrir andlit
hans þar sem hann stóð í
ins, litur yðar, ungfrú Thor-
ne?“
Hann sleppti hönd Jennyjar
því hin komu inn í þessum
svifum. Adam var ,í sínu ver-
sta skapi og af því leiddi að
Felicia var eins og freyðandi
kampavín til að dylja það. Það
var auðséð að Adam Grise og
Roger Dean voru haturs-
menn. Samtalið var leiðin-
legt og oft lá við að þeir rif-
ust hástöfum.
Gamla frú Grise stóð með
T
Framhaldssaga
eftir KATHRINE N. BURT
1 setjast og ég skal segja yður (
j sólarsöguna. Ég held að yður bað hana . . . leit upp til
Adam og Jenny stóð jafn á
kaft með Dean lækni. Auku
læknisins skutu oft gneist-
um en þau milduðust alltaf
þegar honum varð litið á
Jenny. Og felicia var fögur
sem drottning og leit af og
til biðjandi á læknirinn.
Jenny dró sig í hlé eftir
kaffið og hún sat í dagstof
unni og las í timaritum þang
að til gamla frú Grise kom.
:til hennar og bað hana um
að aðstoða sig við að fara
úr kjólnum. Rennilásinn var
fastur.
Jenny hafði aldrei komið
inn í herbergi gömlu konunn
ar fyrr og henni brá mjög
þegar hún sá hve leiðinleg
þau voru borið sarnan við
hin herbergi hússins, Það var
engu líkara en gamla kon-
an hefði náð sér í öll herfi-
legustu húsgögn sem til
voru og troðið þeim inn til
sín.
Jenny hjálpaði henni úr
kjólnum og þegar gamla frú ,
Grise hafði fært sig í morg
unkjól sem hún seipaði um
magra limi sína, sagði hún:
„Mér fannst Dean læknir
ekki neitt sérlega læknisleg
ur í kvöld“.
„Við hvað eigið þér, ýg
skil ekki . . .
,Það gerir þér en ég get
vel sagt yður við hvað ég á.
Dean lækrnir hefur aðeins á
hpga fyrir sj úkdómseinkenn
um sjúklinga sinna, en hann
hefur leikið á margar heimsk
ar konur. Hann er svo felleg
ur og svo rómanískur með
þessi blikandi augu en all-
an tímann hugsar hann um
það eitt hvernig vélin, seixi
þær’ eru, gangi. Næsta rétt
á meðan eitthvað nýtt pg.
fallegt eins og þér birtist,
á sjónarsviðinu“.
Jenny mótmælti en Grise
bandaði bara frá sér með -
hendinni. „Ég sá að hann,
hafði ekki augun af yður..
En gætið yðar á Feliciu!“ -
Jenny kom ekki til hug-
ar að spyrja við hvað hún
ætti svo gamla konan hélt á
fram upprvunarlaust. ,Éins
og þér kannske vitið tr kona
Philips, dýrlingur Castaníú’"
hún hló illgirnislega. „Og
hvernig gæti hún verið ann
að en dýrligur ungfrú
Thornes. Hjólastóll er ekki
beint hásæti freistinganna,
stiganum. Bitur orð hans og
móðgunin sem fólst í þeim
blekktu hana ekki í þetta
skipti. Því hún hafði séð
þennan svip á andliti hans
fyrr, svona hafði hann litið
út þegar hann leit niður til
hennar yfir klettabrúnina.
Andlit hans hafði verið vott
af svita. náfölt og óttasleg
ið . . .
7.
Jafnvel þó hún vekti hálfa
nóttina datt Adam ekki tili
hugar að útskýra þetta neiti
Alþýðuþlaðið. —
26, okt. 1960