Alþýðublaðið - 23.02.1961, Blaðsíða 7

þeim öllu betur gætur en öðr
um vegfarendum, þótt Iík-
lega sé gert meira úr þessu
en ástæður gefa raunveru-
lega tilefni tíl_
Einn hópur unglinga sem
nokkuð sker sig úr á sama
hátt og þeir fyrrnefndu, eru
þeir sem elska að þjóta á
ofsahraða á bifhjólum um
vegi og stræti, sjálfum sér
og vegfarendum til mikillar
hættu, klæddir leðurjökkum,
þykkum, háum stígvélum og
með hjálm á höfði. Þeir eru
haldnir nokkurs konar hraða
og „stýris“-fýsn sem ekkert
fær svalað til fulls nema lífs-
hættulegur og glannalegur
akstur svo hörkulegustu öku
mennirnir munu ekki ósjald-
an hafa rankað við ,,hinum
megin“.
Þetta hraða og stýrisbrjál-
æði er sums staðar orðin
hrein plága meðal unglinga
ekki sízt síðan peningaum-
ráð þeirra jukust svo að þeir
hafa ráð á að kaupa sér stór
og kraftmikil bifhjól. Á þenn
Blaðamaður í London
spurði fyrir nokkru hóp
slíkra unglinga hvernig á
þessaii akstursfýsn stæði.
,,Það er bara eins og hver
önnur ,,della“. Þegar þú lief-
ur einu sinni fengið löngun-
ina fyrir hraðánum, þá losn-
ar þú ekki við hana og þér
verður æ meiri ánægja af
henni og -villt aka hraðar og
hraðar og eignast æ stærri
bifhjól. Einkunn'arorð okkar
eru, aka hratt, elska heitt og
deyja ungur og samkvæmt
því viljum við Iifa“.
an hátt fullnægja þeir at-
hafna- og ævintýralöngun
sem ef til vill fær ekki út-
rás annars staðar, því eitt-
hvað spennandi verður lífið
að hafa upp á að bjóða fyrir
unglingana, eitthvað sem
þerr taka beinan þátt í og
helzt eitthvað hættulegt og
glannalegt um leið, og leiðin
leg véía- og reglugerðaöld
gefur ekki mörg tækifæri til
slíks.
EIN TEGUND unglinga
hefur orðið nokkurs konar
stétt eða flokkur út af fyr-
ir sig í ýmsum löndum. Hún
er svipuð í öllum löndum,
en gengur Undir ýmsum rtöfn
um, „Teddyboys“ í Englandi,
„Bfeatniks^ /lí Band'aríkjun-
um, ,,Haibstarker“ í Þýzka-
Iandi, ,,Lederjackor“ f Sví-
þjóð og „Svingpjatser“ í
Danmörku, svo að þeir fræg
ustu séu taldir. Þeir eru jafn
vel til í Rússlandi að sögn
Krústjovs. svo þeir komu við
hans fræga skap. Slíkir pilt-
ar hafa aldrei orðið áberandi
hér í Reykjavík, þótt hér
hafi heyrzt talað um leður-
jakka og jafnvel „stælgæja“
í ekki ósvipaðri merkingu.
Þegar kvölda tekur í stór-
borgunum, flestir eru komn-
ir heim frá vinnu og skemmt
analífið að hefjast, þá fara
þessir piltar að koma í ljós,
stundum nokkrir Saman.
Þeir piltar hafa haft mis-
jafnt orð á sér fyrir margra
hluta sakir, þótt jafnvel rót-
laus slæpingjalýður, skemmt
anasjúkur og afbrotagjarn
svo lögreglunni erlendis hef
ur oft þótt vissara að gefa
Þeim, sem upp á það kom-
ast, mun ekkert frístunda-
starf eða hugðarefni þykja
meira spcnnandi og æsandi
en aksturinn, á þeirri hraða-
og þotuöld sem við lifum á.
Þessir. ungiingar fremja eng-
in afbrot, verða ekki sakað-
ir um la-uslætf eða krakka-
Legan ,,hasar“ á !al|kn,anna-
færi, Þeir eiga Sér aðeins bif
hjól, helzt sem allra hrað-
skreiðast og keppast um að
nú sem mestum hraða og
fara í akstursferðir með fé-
lögum sínum.
Þau munu mörg dauða-
slysin sem unglingar hafa
valdið hér með of hröðum
og ógætilegum akstri, og eru
þó bílar ekki jafn hættuleg-
ir bifhjólum þegar á mikinn
hraða er komið. Líklega eru
það hinir slæmu vegir sem
bjarga íslenzkum ungling-
um — og vegfarendum —
frá þessari „dellu“, Fátt er
með öllu illt, jafnvel vegirn-
ir á Islandi.
hjóli eða ,,skellínöðVu“ án
öryggishjálms.
Myndin: Kunningi hrað-
akstursstúlkunnar meiddist
Hún bíður frétta af honum
á sjúkrahúsinu. Hetjuljóm-
inn er farinn a£ glanna-
skapnum.
Ástæðan er ýmist of hráður
akstur, vanþekking á um-
ferðarreglum eða hvoru-
tveggja.
Hér virðist vera verkefni
fyrir hin ýmsu æskulýðsfé-
lög. Sjálfsagt mætti fá 'akst-
ursfróða menn til að kenna
meðlimum félaganna með-
ferð hinna vélþnúpu ö}íu-
tækja. Eflaust mundu lög-
regluþjónar bregðast vel við,
ef falast yrði eftir, að þeir
gæfu eitt eða tvö kvöld til
umferðarfræðslu í unglinga-
félögum.
Þá er athugandi hvort eltlti
beri að herða á öryggisregl-
um fýrir „skellinöðru-ungl-
inga“. Það er þeim fyrir
beztu — og öðrum vegfar-
endum.
STULKURNAR taka líka
þátt í hinum ofsafengna leik.
Þær bera samskonar ein-
kennsbúning“ og pilt'arnir:
leðurjakka, nankinsbuxur,
þykk stígvél. Þær eru líka
að svala cinhverri þrá með
hinum æðislega biflijóla-
akstri.
Á Englandi slasast þús-
undir „bifhjólaunglinga"
árlega. Yfirvöldin eru búin
að átta sig á því, að þeir eru
ekki einasta sjálfum sér
hættulegir heldur öðrum
vegfarendum.
Nokkrar tilraunir hafa ver
ið gerðar með aksturskól'a
fyrir stúlkurnar og piltana,
ef það mætti forða lífi þeirra.
Þá mæla lagaákvæði svo fyr-
ir, að enginn megi ak'a bif-
ÞAÐ er mjótt bil milli
mótorhjólsins og skellinöðr-
unnar.
Hér hafa orðið mörg slys á
unglingum á skellinöðrum.
Alþýðublaðið — 23. febr. 1961 J