Alþýðublaðið - 03.03.1961, Blaðsíða 13

Hólmfríður Kolbrún
nema í S-Afríku
ÞAÐ verður á fögrum vor
degi í september,' sem lukku-
riddararnrr, sem fengu
fyrstu hnattferð í HAB
koma til Höfðalrorgar í S.-
Afríku. — Við sögðum hik-
laust fögrum vordegi, því
á Suðurhveli jarðar eru all-
ir liinrr gráu haustdagar á
Norðurhvelinu orðnir að
yndislegum vordögum.
Ferðin með hinu stóra og
glæsilega skemmtiferðaskrpi
„Southern Cross“ gengur
iainkvæmt áætlun. Skipið er-
einn glæsilegasti farkostur
sem siglir undir brezkum
fána, byggt eftir síðustu
styrjöld beinlínis til þess að
flytja skemmtiferðafólk um-
hverfis jörðina og mrlli f jar-
lægra áfangastaða á þeirri
leið. Skipið sem er röskar 20
þúsund smálestir að stærð
tekur aldrei vörur trl flutn-
ings, heldur aðeins farþega
og póst og fer fjórar ferðir
umhverfis jörðina á ári
hverju.
Farþegarnir sem eru 1160
talsins njóta hvíldar og
skemmtunar meðan á sjóferð
rnni stendur. Sjór er ýjBr-
leitt lognvær og sléttUfj á
hinum suðlægu höfum, en %f
kular um borð, þá er skiþið
búið neðansjávargripiiin,
sem draga úr veltingi. %
Dagarnir líða vrð sjóbað f
sundlaug skipsins, sólbað,
leiki og dans. Þeir sem kyrrð
ar vilja njóta geta líka fund-
ið hana um borð í velbúnfe
bókasafni skrpsins og hinum.’
kyrrlátari setustofum. Mat-;
arföng eru veizlu líkust dag '
hvern.
Svo rís Borðfjallið fræga
xir hafi á Suðurodda Afríku.
Við erum komin til Höfða-
borgar, þess áfangastaðar,
sem skiptr örlögum í lífi
hinna miklu sæfara sem leit-
uðu lengi þess landsenda, er
opnaði leiðina austur fyrhr
Afríku til Austurlanda.
Höfðaborg er fögur og
sérstæð borg, með gamalt
svipmót Evrópu. Nýlenda
var stofnuð þarna á miðri
sautjándu öld og þar liafa
síðan livítir menn haft fásta
búsetu og eignast ný herm-
kynni, afríkanskar kynslóð-
ir hvítra manna fæðst þar
og dáið og lifað sín mann-
dómsár.
Frá Höfðaborg gefst tæki
færi til að komast inn á
nvegrnland Afríku og kynn-
ast þar einstæðri náttúru-
fegurð og ósnortinni náttúru
í þjóðgörðunx, þar sem villi
dýr Afríku ganga um nxeðal
bifreiðanna á akbrautunum
og skjótast millr gildra trjá-
stofxianna í frumskógunum.
Þarna á þjóðvegunum
'eigum við von á margs kon-
ar urnferð, svo sem fílum,
ljónum, leopörðum og sem
sagt öllum hinum stóru
Villtu dýrum Afríku. Enpln
liætta er þó á ferðum, því
leiðsögumenn frá afríkönsku
ferðaskrifstofunni, sem
Ferðaskrrfstofan SUNNA í
Reykjavík lætur taka á móti
íslendingunum sjá um að
fyllstu varúðarráðstafana sé
gætt. Enda eru þessir frægu
þjóðgarðar með frumskóg-
Framhald á 12. síðu.
Barcelona, 3. febr.
Eg hefði ekki átt að vera
alveg svona borubrött í
tali utn komuna til Barce-
lona. Magga hafði ekki
fengið skeytið og beið því
ekki á stöðinni. Líklega
hefði ég týnt sjálfri mér
fyrir fullt og allt í hinum
óskiljanlega fólksfjölda, —
ef María hefði ekki tekið
mig upp á sína arma, hugg
að mig með því að Mar-
grét vinkona mín væri á-
reiðanlega í Madrid, farið
með mig heim til sín, hátt
upp á hanabjálka í undar-
legu húsi, — kynnt mig
fyrir kettinum, móður
sinni og bróður, kysst þau
öll í krók og kring, klapp-
að mér á vangann og þrýst
mér til skiptis upp að
vanga móður sinnar eða
kettinum. — Kötturinn
brást sannarlega ekki von-
um neins. Hann var svo
stór og feitur, að hann líkt-
ist mun meir hundi en
ketti, — jafnvel hefði mátt
líkja honum við kálf. —
Og María, móðir hennar,
bróðir og kötturinn er sú
feitasta og ánægðasta
fjölskylda, sem ég hef
nokkurn tíma séð. — Þau
kysstust öll vel og lengi, —
og svo fórum við að borða.
Ef ekki hefði verið fyrir
þrákelkni mína sæti ég
þarna líklega enn. María
sagði mér, að hún skrifaði
hryllingssögur, svo kyssti
hún köttinn, síðan mömmu
sína, og nokkrum sinnum
tók hún utan um það, sem
hún náði af mitti hennar,
lyfti henni upp og sveifl-
aði henni í hring. — Það
voru ægilegar aðfarir. Lík-
lega er þessu líkt að sjá
fíla láta vel hvern að öðr-
um.
En loks kvaddi ég mat-
inn, Maríu, köttinn, móður
hennar og bróður. (sem að
sögn Maríu gengur ekki út
vegna fitu), — og komst á f
leiðarenda í bílnum kons- 1
úlsins.
í gær var sólin svo hlý,
að vart gerist hún hlýrri á
júnídegi á Islandi. —
Blómasölukonur sátu á göt
um úti og ávaxtakaup-
menn hrópuðu upp gildi
vöru sinnar. — Þeir, sem
séð hafa Spán segja, að
Barcelona sé ekki sann-
spönsk — en mér finnst
hér allur annar andi en í
Frakklandi — og á ég þá
við í París — í gærdag
dansaði fólltið hér helgi-
dansa fyrir framan dóm-
kirkjuna, hoppaði eftir
kynlegri tónlist, sveiflaði
sér og horfði til himins. —
Og þetta voru bara vegfar
endur úr strætinu, sem
tóku höndum saman. köst
uðu kápunum sínum inn á
mitt svæðið og dönsuðu —
af því að drottning Ijóssins
átti þenna dag.
**‘Út um gluggann sést
fjallið Tibidabo, þangað
sem Kölski á að hafa leitt
Krist og boðið honum öll
ríki veraldar. — En gott
er, ef ekki eru mörg þau
fjöll og margar þær þjóðir,
„* sem eigna sér þennan at-
burð. — En „allir vildu
Lilju kveðið hafa“.
Þarna uppi á fjallinu er
kirkja, — sem ber við him
in upp úr grænum trján-
um, sem þekja fjallið. —
En því miðUr er líka þarna
uppi speglasalur og Para-
dísarhjól
Þótt nú séu engin nauta-
öt og senoríturnar séu
kannski ósköp venjulegar
stelpur, — ef til vill óvenju
lega búlduleitar og blóð-
rjóðar um varirnar — eru
gítarleikararnir og söngv-
arnir engar þjóðsögur. —
Hvarvetna á börum og
kaffihúsum sitja menn,
sem spila og syngja, —
sjálfum sér og öðrum til
ánægju. Þarna getur hver
troðið upp, sem vill, — og
sjálfsagt losar þetta marg-
an manninn undan oki nið
urbældrar tjáningarþarfar
og löngunar til að sýna
heiminum listir sínar.
Framh. á 14. síðu.
Alþýðublaðið
3. marz 1961 13