Alþýðublaðið - 03.03.1961, Blaðsíða 15

Það var indæll dagur. Ég
skildi að þetta var ihamingju
eöm fjölskylda sem hélt hóp
inn 'án þess að nokkur ríkti
sem kóngur yfir þeim. Og
ég virti Maeve og Edwin að
staðaldri fyrir mér. Það lék
enginn vafi á að þetta ætl-
aði allt að fara vel, að vísu
gekk það ihægt, en það var
ef til vill feezt. Manneskjur
eins og Maeve og Edwin
flýttu sér ekki í hjónaband-
ið . . .
Mér fannst ég hafa sofið
á marga klukkutáma þegar
éa vaknað; við að síminn
ihringdi. Ég glaðvaknaði þeg
ar ég heyrði æsta rödd
Maevie.
,,Fyrirgefðu að ég íhringi
svona seint Kay, en það sofa
allir 'hérna og ég varð að
segja einhverjum Iþað. Ed-
win er búinn að biðja mín
og ég sagði já. Þú veizt það
fyrst.mamma Kay, ég hef
ekki einu sinni sagt mömmu
það.
9
Ég grét af gleði þegar ég
ilagði símann á. Ég var svo
glöð Maeve vegna. 'Þetta var
það sem ég hafði óskað
henni til handa og ég var
viss um að þau yrðu ham
ingjusöm. Þó einkennilegt
megi virðast óttaðist ég
ekki áhrif frú Blaney.
Maeve var sterk. væri hún
ákveðin í að giftast Edwin
var ég sannfærð um að hún
gerði það hvað sem raul-
aði. Maeve elskaði móður
sína en hún var henni ekki
jafn yfir máta þakklát og
Lindsav hafði verið. Samt
sem áður lék mér mikil for
vitni á að vfta hvernig fjöl
skyldan hefði tekið fréttun-
um. Og Maeve sagði mér
það þegar hún kom til mín
daginn eftir
Hún var glaðleg og
spennt eins og ung stúlka
og hún sýndi mér stolt stóra
dementshringinn sem Edw-
in hafðj keyjpt hana denni.
,.Er hann ekki fallegur
Kay?“ spurði hún stolt.
„Jú svo sannarlega og
hann fer þér vier!.
Demantshringminn fór ó-
venjulega vel á grannri vel
h'irtri hendj hennar.
„Hvenær sagðirðu fjöl-
skyldu þinni tíðindin?"
spurði ég og réð mér varla
fyrir forvitni.
„Við morgunverðarborðið.
Þau voru þar öll, Chris og
Fleur Jonathan, Stella og
Dorian. Og bað er of væg-
lega tekið til orða að segja
að þau hafi orðið undrandi".
„En ég vona að þeim hafi
fundist þetta gjleðifréttir?11
'Ég skammaðist mín ekki fyr
ir að soyria. ,
„Það held ég. Stellu og
Dorian grunaði alls ekki að
neitt væri í vændum og þó
að þau hin hafi vitað að ég
Ihef umaensist F.dwin mikið
þessa dagana' hafði þau ekki
grunað neitt. Þó undarlegt
sé varð mamma minnst
hissa. Hún tók þessu öllu
með ró“.
„Sagði hún . . . sagði hún
ekki neitt?“
„Nei, hún grét dálítið . . .
æ, þú veizt: „fyrsta barnið
mitt,“ — og þess háttar, en
svo tók hún öllu með ró.
Hún fór strax að minnast á
að auglýsa það í „Times“ og
hvenær setti að bjóða Ed-
win heim“.
Ég gat ekki neitað því að
mér létti. Það sló mig að
frú Blandey skildj alltaf
haga sér eins og venjuleg
móðir hefði hún ekkj annað
úrræði. Það var aðeins þeg
ar hún gat haft hönd f spili
sem hún vildi öllu ráða.
Maeve og Ewin ætluðu að
gifta sig um vorið. Mér var
illa við allan frest og sagði
gladdist yfir 'ha><ringj u
Maeve. Ef til viþ var það
vegna þess að í miðjum
■myrkviði lífs míns hafði mér
tekist að ryðja gróðurvin
handa Maeve.
í vikulok kom Drake
Marcer frá Ítalíu. Éff hafði
ekki séð hann lengi þó hann
hefði hringt til mín og sent
mér blóm. Hann sat { stúku
meðan á leiksýningunni stóð
og eftir leikinn kom hann
inn í búningsherbergi mitt.
„Þú ert betri en nckkru
sinni áður Kay og þú ert
líka fallegri11. Hann gaf mér
blóm 0g konfekt og kyssti
mig á báðar kinnar.
Hann var svo sólbrúnn og
karlmannlegur að við lá að
hann væri óheppilega fall-
egur. Það var svo margt sem
hann ætlaði að gera um jól
in. Hann vildi að ég héldi
jólin hátíðleg með honum
því hann vissj að foreldrar
mínir voru erlendis og ég
átti enga nána ættingja í
London.
Ég hló. „Það verður víst
á einhverri frammúrskar-
andi krá“, sagði ég. „Hvar
er veitingahúsið."
„Hvernig- vissirðu það?“
spurði Drake bæðj undrandi
og hrifinn.
„Þú ert svo hrifinn af
krám Drake”.
„En þessi er alls ekki eins
og allar hinar Kay. Hún er
frá sextándu öld og þar er
heim. Ég væri þreytt og mig
langaði til að scfna.
Þegar ég var orðin ein
velti ég þvá fyrir mér hvers
vegna ég hefði ekki strax
játað spurningu hans. Ég
elskaði jólin — jólin með
öllum þeirra ys og þvs og
kyrrlátri ró og friði seinna
kvöldsins. En ég hef alltaf
verið svo einmana um jól
in og venjulega hef ég verið
að vinna. Það var líka betra
þannig — vinna er gott með
al gegn einmanaleik.
Ég hafði hlakkað til að
verða heima hjá Jonathan
um jólin. Ég hafði séð þau
öll fyrir mér umhverfis jóla
tréð. En nú yrði Chris þar.
Þó einkennilegt mætti
virðast leit um tíma út fyr
ir að við Cihris hittumst á
jóladag. Max hafði boðið
mér að taka að mér hlut-
verk í sjónvarpsþaetti sem
■Chris stjórnaði o<j hann
móðgaðist iþegar ég sagði
nei. Ég skildi þá að ég varð
að játa næsta tilboði, hvort
sem Chris yrði leikstjórinn
eða ekki, ég gat ekki hætt
á að missa vináttu Max.
henni að mér fyndist að hún
hefði átt að gifta sig um
hæl. Maeve brosti og sagði
slík brúðkaup væru orðin of
algeng 'í hennar fjölskyldu
til að hún fylgdi venjunni.
Hún vildi vera eins og allir
aðrir og bíða og vera trú-
lofuð fyrst.
„Ætlið þið að búa í Ric-
mond “ spurði eg- Þar
fannst mér Maeve eiga
heima.
„Já, ég elska það nú og
það hef ég alltaf gert. Edw
in vill líka vera þar. Hann
bjó þar ekki með fyrri 'kon
unni sinni en þó svo hefði
Verið hefði það ekki gert
mér hið minnsta til. Ég er
afls ekki afbrýðisöm og það
er svo langt síðan“.
Ég varð að fara í leikhúsið
svo ég' stóð á fætur. Éff tók
utan um Maeve og klappaði
á kinn hennar.
„Þú átt skilið allt það
bezta vina m!ín“, sagði ég.
„Guð blessj þig“-
Mér er sagt að ég hafi
aldrei leikið betur en ein-
mitt þetta kvöld. Ef til vill
var það vegna þess hve ég
haldið upp á jólin eins cg
gert var í gamla daga. Viltu
ekki koma þangað með mér
Kay?“
„Ég þarf að vinna“.
„Ekki þó á jóladag! Ég
sæki þig eftir sýninguna á
Þorláksmessu og ek þéj- til
borgarinnar fyrir sýningu á
annan í jólum. Þá geturðu
verið í tvo daga. Þetta eru
mín fyrstu jóli í Englandi
Kay og ég vil hafa þig hjá
mér. Ég vil að þau verði
ekki lík neinum öðrum jól
um“. ,
Ég gat vel getið mér þess
tþ hvers vegna þau áttu að
vera ólík öllum öðrum jól-
um. Það yrði trúlofunar-
hringur meðal allra gjaf-
anna og Drake myndi láta
sem það k'æmi honum á ó-
vart að jólasveinninn skildi
koma með þetta. Hann hafði
verið of lengi í Hollywood.
Ég kom mér hjá að svara
og bað hann um að aka mér
Hann gat ekki þolað leikkon
ur sem s’ettu sig á háan
'hest. Max áleit að góð aug-
lýsing væri svo til jafn mik
ils virði og hæfileikar og
sjónvar(psþættir vcru góð
auglýsing.
Það reyndist svo að ég var
auglýst rækilega þó ekki
yrði það í sjónvarpinu. Ég
var a'Ha morgna í húsinu
mínu, því ég hafði ákveðið
að gera sem mest sjálf. Ég
hafði fengið gamlan mann
til að aðstoða mig. Hann gat
lagfært dyrnar, tekið gamalt
veggfóður af og alla gamla
málningu, kittað og spaslað
þannig að allt var til þeg-
ar mér þóknaðist að byrja
með pensilinn minn og lit-
ina.
Og dag nokkurn þegar ég
vann af krafti kom blaða-
kona sem hafði frétt um hús
ið og að ég hefði ákveðið að
vinna við það sjálf — Max
stóð vitanlega bak við það.
PHILLIS MANNIN
Hún vann við stórt kvenna-
'blað og var sannfærð um að
lesendur hennar hefðu gam
an af að heyra frá mér og
húsinu mínu.
Fyrst leiddist mér að vera
tafin en svo minnitist ég
þess að þetta var einmit það
sem Max vildi. Auglýsing'.
Gott og vei.
Ég sagði henni að ég væri
rétt að byrja og hefði ekki
lokið neinu ennþá. En við
kcmum okkur saman um að
hún tæki tfáeinar myndir
núna og kæmi svo aftur etft
ir tvo mánuði til að sjá
hvað hefði skeð.
Hún tók mynd af mér með
an ég var að blanda liti. —
þar sem ég stóð í stiga og
málaði gluggann á svefnher
bergi mínu og allskyns stell
ingum öðrum.
„Og svo fáeinar myndir
á tröppunum ungtfrú Laur
iston“, sagði blaðakonan og
þar stóðum við þegar Drake
kom í heimsókn.
„Hvað er þetta — boð?
Og mér ekki boðið!“ spurði
hann. „Það er málning á
nefbroddinum á þér elskan,
sagði hann og hóf að nudda
hana af með vasaklútnum
sínum.
Þetta var víst góð mynd.
Drake, sem hélt utan um
mig með annarri hendinni
og þýddi til fulls sinn fræga
vangasvip og néri málning
una af méj- með hinni hend-
inni. En ég hugþaði ekki
meira um það. Satt að segja
gleymdi ég þessu öllu.
Það var ekki fyrr en ég
fékk eintak atf blaðinu, þar
sem myndin af okkur Drake
var á forsíðu að ég minnt-
ist blaðkonunnar. Hún hafði
skrifað með til mín: „Ér
þetta ekki góð grein? Ég gat
ekki sent yður eintak til
reynslu en ég er viss um að
yður lýst vel á það sem ég
skrifaði um yður og herra
Mercer fullvissaði mig um
að það væri í lagi“.
Því myndirnar voru góðar
jþó ég væri í gallabuxum og
með klút um hárið. Ég hóf
að lesa greinina og varð
þeim mun reiðari sem ég las
meira. Nafn Drake var alls
staðar við hlið míns ntdns
og það leit út fyrir að hús
ið væri sameiginleg eign
okkar. „Vine Cottage“ las
ég, „verður fallegt he.mili
Drake Mercers aðalstj ömu
amerískra kvikmynda og
Kay Lauriston óperettu-
stjörnunnar í Palace. Það
var minrjst á brúðkaup í
apríl . . .“
Það kom fleira í 'þ'essum
dúr og það lá í augum uppi
að þessj kona hafði haft við
tal við Drake og hann hafði
géfið allt 'þetta í skyn.
Hann hatfði jafnvel minnst
á að við ætluðum að halda
jólin hátíðleg saman. Grein
in minntist ekki á að við
værum trúlofuð. Þess gerð
ist ekki þörf.
Ég varð öskrandi reið.
ekki við blaðakonuna held
ur við Drake. Hann hafði á
Alþýðublaðið — 3. marz 1961 JGJ