Alþýðublaðið - 08.03.1961, Qupperneq 9

*
kemur, er
ið rjóðið of
íiana. Mun-
a allt með
fsemi. Þótt
egnar vilja
ísi en þær
samt sjá
lit í spegl-
þær koma
’rú Sandén
ína, en auk
íslenzkum
æri gott að
fast, vekja
r traust, —
st mitt, og
eg hana að-
hvað gagn-
m ég síðan
ungum, ís-
m, og full-
Ekki þeim
stúlkum og
n, sem bet-
l hafa tíma
a á sig fegr
r mörgum
ia og kaupa
í útlönd-
þeim, sem
sér úti um
ii, sem ár-
i stundum
ki tíma né
i fegrunar-
daginn, en
/lgjast með
ta.
anga hreint
ðast óþarfa
spurði ég
flG VERÐ-
LLEG ? —
arið :
ir geta ver-
;vo fallegar
þær sjálfar
;kipta hér
Hvert ald-
sína töfra
i, sem kona
gnvart feg-
gefast upp
rða um sig,
kipti lit og
hér og þar.
fyrir feg-
er innri ró
jafnvægi.
Kona, sem ekki á þetta,
getur aldrei verið falleg.
Hvað viðvíkur ytri snyrt-
ingu er það fyrs't að segja,
að heflbrigðin er fyrir
öllu. „Snyrtingu“ eða
„heilbrigði“ tilheyrir allt,
sem konan lætur ofan í
sig, drekkur eða borðar.
Hóf er bezt á hverjum
hlut, — og því er næstum
eins skaðlegt að vera sí-
fellt að hugsa um línur
eða heilbrigði, — unna sér
aldrei neins munaðar —
eins og að tína sífellt í
sig frá morgni til kvölds,
eta kökur, sætindi, reykja
og drekká. Tóbaksreyk-
ingar og óhófleg notkun
áfengis fer mjög illa með
húðina og allt útlit kon-
unnar yfirleitt.
— Andlitið skal gert
hreint á kvöldin með
hreinsunarkremi. Þetta
krem skyldi vera sem
„feitari.“ Kremið er
óhreinindin á húðinni en
þurrkast síðan burt.
Hreinsunarkrem þrengja
sér ekki inn í húðina, og
er því rangt að halda, að
slík krem geri húðina
„feistari“. Kremið er
húðinni aftur á móti
níauðsynlegt, og dettur
mér í þsssu sambandi
í hug að taka dæmi
um skó. Skórnir eru úr
leðri, og húðin í andliti
okkar er einnig nokkurs
konar „leður“. Ef skórnir
blotna vindast þeir upp,
þorna og verða harðir, við
mýkjum þá upp með
kremi. Því skyldi húðin,
sem fær að kenna allra
veðra, vinds og regns, ekki
þarfnast áburðar? Það er
ljóst, að skór eru misjafn-
lega sterkir. Eins er með
húðina. Þeir skór, sem eru
viðkvæmir, þurfa sérstaka
hirðingu, — sú húð, sem er
viðkvæm, þarfnast sér-
stakrar umhirðu. Þannig
má vera, að einstaka kona
hafi það sterka húð, að
hún þoli að hreinsa andlit
sitt með vatni og sápu, en
það heyrir til undantekn-
inga — eins og þeir skór
teljast til undantekninga,
sem þola að gengið sé á
þeim í rigningu og slabbi.
Síðan skal nota nætur-
krem, — en þá ber það
helzt að varast að taka
ekki of mikið. Örlítil arða,
á stærð við matbaun, næg-
ir í hvert sinn. Og til þess
að vera viss um, að ekkert
fari í koddann, eða eigin-
maðurinn setji ekki upp
snúð, er heillavænlegast að
bera kremið á svo sem tíu
mínútum áður en lagst er
til hvíldar. (Þær tíu mín-
útur má nota til að vinda
úr undirfötunum og sokk-
unum fyrir næsta dag). —
Að þessum tíma liðnum
hefur nægilegt krem
þrengt sér inn í húðina, en
afganginn, ef einhver er,
skal strjúka burt með bréf-
þurrku.
í kremvali skal þess vel
gætt, að það, sem einni
hæfir, hæfir annarri ef til
vill ekki, — og er því allt
af bezt, að hafa vaðið fyrir
neðan sig, kaupa eins lít-
ið magn og unnt er, þegar
ráðizt er í að kaupa eitt-
hvað nýtt.
Ungar stúlkur eiga oft við
óhreina húð að stríða. —
Hingað til hafa læknar ekki
tekið þetta vandamál, —
eða þennan sjúkdóm, nógu
alvarlega, — en nú er
læknum hér í Svíþjóð
loks farið að skiljast, að ó-
hrein húð er ekki einungis
sýkt heldur sýkir hún út
frá sér, veldur minnimátt-
arkennd og óánægju, sem
seinna getur reynzt erfitt
að vinna bug á.
Unglingar, sem éiga við
mjög óhreina húð að
stríða, ættu því að leita
læknis skilyrðislaust. Síð-
an er hreinlætið það mik-
ilvægasta, heilbrigt líf-
erni, nægur svefn og
heilsusamlegt fæði. Súkku
laði, ís, feitur ostur, kök-
ur og annað slíkt, ætti að
vera á bannlista. Tóbaks-
reykingar eru einnig skað-
ræði fyrir húðina. Enn er
óhollt að nota of sterk
meðul, en það er það, sem
flestum hættir tH. Andlits
vötn, sem innihalda mikið
alkóhól og t. d. „brennslu-
spritt“ eru alltof sterk fyr-
ir húðina. Hárið hefur og
sitt að segja. Feitt hár og
óhreint hangir kannski
fram í 'andlitið, ennistopp-
ur yfir ennið, hreina loft-
ið kemmst ekki að, — og
allt andlitið steypist út í
bólum og fílapenslum.
Loks vildi ég segja, að
ungar stúlkur, sem vilja
lækna sjúka húð, ættu
ekki að reyna að dylja sjúk
leikann með púðri eða
,.meiki“, slíkt dylur lítið
en tefur mikið fyrir bat-
anum.
Það eina „töfraráð", sem
ég get gefið er þetta:
Hreinlæti, varist að
koma við útbrotin með
höndunum, gætið að, hvað
þið borðið, sofið nóg, og
loks þetta: Einu sinni í
hálfum mánuði getið þið
reynt þetta töfraráð: Setj-
ið svolítinn bómullar-
hnoðra á trépinna, dýfið
honum niður í brintover-
ilte og setjið ofurlítið af
hreinni sápu á pinnann.
Með pinnanum strjúkið
þið síðan yfir verstu fíla-
penslana, sem eins og
brenna upp, — en að því
loknu skal gæta þess að
skola húðina vel í köldu
vatni. Og enn þetta. Munið
að nota ekki of sterk með-
ul á húðina.
— Á morgnana hafa all-
ar konur gott af köldu
vatni framan í sig á hvaða
aldursskeiði sem þær eru,
og vatnið, sem er dýrlegt
fegrunarmeðal, má gjarn-
an sitja svolítið eftir á
húðinni, — ekki þurrkast
alveg burt.
— Og nú kemur snyrt-
ingin fyrir daginn. Um
slíkt er ekki unnt að gefa
neinar reglur, svo mjög
er það háð smekk og vilja
einstaklingsins, persónu-
leika og útliti. En ýmsar
grunnreglur eru til í þessu
sem öðru. T. d. er vitað mál
að stryk út frá auganu
stækkar það og þessi strik
hafa slegið í gegn í veröld-
inni. Og konurnar nota
augnskugga í öllum regn-
bogans litum. Sumar
gleyma þó að gæta þess, að
augnskugga þarf að nota
með varúð. Augnskugginn
þarf ekki aðeins að fara
vel við lit augans, heldur
einnig kjólsins, hæfa tæki
færinu, tímanum, öllum að
stæðum. Því er það alveg
rangt að nota sífellt sama
lit á augnskugga. Sumar
bláeygðar konur halda t.
d. að þeim beri að nota sí-
fellt bláa augnskugga, þær
brúneygðu nota grænan
eða brúnan o. s. frv. —
Þessu lyktar með því, að
þær hætta að sjá, hvernig
þær rjóða á sig augnskugg
anum, þær rjóða meiru en
vera ber, — auga þeirra
sljóvgast fyrir samræm-
inu, og áhorfendum dauð-
leiðist þessi klessa, sem
þær sífellt rjóða í augna-
lok sitt. Augnskugga á enn
fremur að setja á þann
hátt, að liturinn hverfi
smám saman, — en ekki
eins og stundum sést, að
hann hverfi jafn skyndi-
lega og hann byrjaði.
Augnskuggi er nokkurs
konar skartgripur, og eins
og illa sæmir að bera sama
skartgripinn við öll tæki-
færi og allar aðstæður, —
eins sæmir illa að bera
sama augnskugga.
Nú er sagt, að strikin
eigi að vera brún, — í
fyrra áttu þau endilega að
vera svört. Þetta breytist
auðvitað eftir því, hvað
Framhald á 13. síðu
M
Alþýðublaðið — 8. marz 1961 0