Alþýðublaðið - 15.04.1961, Side 15

niður.“ Þetta var rödd Gils,
orð hans .daginn sem þau
'áttu að. fara. yfir brúna við
Balu Nal.
,Já Gil“ hvíslaði hún. Ég
skal gera það.“ Og án þess
að líta til hægri aftur hóf
hún að skríða eftir fjalls
hlíðinni. Brátt fann hún að
strekktist á tauginni. Genes
kom ekilíi á eftir henni.
„Mem“ kallaði hann neð
an að. „Ég sé ekki hvar ég
á að stíga".
,,Stálteinarnir“, svaraði
Clare með öndina í hálsin
um. .Það eru tveir þeirra
vinstra meginn við þig“.
,Ég sé þá ekki“, var svar
ið. ,.Ég sé ekkert“.
,.En það er heimskulegt,
þeir eru . . .“ Hún leit við
í átt:na til hans. En um
leið h-inasnérist allt fyrir
augum hennar og það var
sem hvldýpið á hægr; hönd
kæmi á móti, við hana. Hún
lá kyrr og gat ekki hrært sig.
„Ég sé þá ekki“, endurtók
Ganes rólega. ,Vertu svo góð
að koma niður og hjálpa
mér upp“.
C-lare komst fljótlega að
því að meðan hún leit beint
upp hafði hún stjórn á
sjálfri sér en nm leið og hún
leit nið-ur' á við misstj hún
jafnvægið. Hún gat ekki far
ið ti i Gansar. Einhvemtám
ann gfnti hún það ef til vill
en ekki í dag, í sinni fyrstu
tilraun til að sigra fjallið. ,
f>að varð löng þögn og
loks sldldi hún að það var
ekki um annað að gera en
játa allt fyrir Ganes.
„Eg tr hrædd við að snúa
aftur til þín Ganes“, kallaði
hún hátt og greinilega. „Ég
er ekki fjallgöngumaður. ’Ég
er hrædd við allt sem hátt
er“.
Ganes svaraði ekki strax.
Svo sagði hann. „Það vissi
ég ekki. Mem er du^leg að
komast svcna langt“.
„Hvað eiguan við að gera
Ganes?“
„Kernjst þú ofar Mem“.
Clare leit upp eftir. „Ég
held það Ganes, en hvemig
fer með 'þig?“
„Ég verð hér. Ég get stutt
mig við fjallið og ég ier l
skjóK. Mem getur sagt Bara
sshib að gamli Ganes hangi
hér edns og fluga á vegg og
hann komur og 'sækir mig“.
„Geturðu haldið þér svo
lengi”.
„Já. JÞað getur ekki verið
langt til þeirra“.
„Þá fer ég“. Clare gat
ekki risið á fætur og gengið
þó WaHon og Gii hefðu get
að það. Hún skreið af stað
á fjórum fótum cg reyndi
að ímvnda sér að hún væri
í löngum mjóum gangi með
veggi á báðar 'hliðar. Og
loksins «á hún staðinn sem
þeir kölluðu Tampa.
Hún skreið áfram. Hér var
hreið brún sem sennilega
haiði verið enn þreiðara fyr
ir snjóflóði. Og þarna uppi í
hvítu breiðunni sá hún
grænan flekk.
Hún hrasaði fram á við
„Gil! Gá'l“!
Allt í einu kom hann til
hennar. Hann Ihafði búið til
einskonar tjald lagt skáðja
jakkann sinn yfir tvær grein
ar. Nú jkom hann fram
milli skaflanna og stökk til
hennar.
„Glare! Hvað ert þú að
gera hér?“
„Hjálpaðu mér“, hað hún
og reyndi að ná bögghnuim
og revndi að ná bögglinum
af baki sér. Hann greip um
handlegg hennar og ætlaði
að fara með hana að skýl
dnu en hún istreyttist á móti.
,.Þú verður að hjálpa —
Ganes — farðu niður í hlíð
ina“, stundi hún.
„Ganes? Hvíldu þig um
stund, bú ert uppgefin.*1
Hann tók um axli,r hennar
og við lá að hún gæfist upp
af einskærri gleði og létti
yður að sjá hann heilan á
húfí.
„Nei, nei. Mér líður vel.
Ég er bara hrædd. Maun
varð -veikur. Ég sendi Tang
he til Bdhn Ea svo Ganes
var einn eftir“.
,,En Alma — hvar er
Alma? Kemur hún á eftir?“
„Nei. Ganes er einn með
mér. Flýttu þér Gil. Hann
kemst ekki lengra. Hann er
fastur rétt fyrir nsðan
Tam'pa. Þú verður að hjálpa
honum hingað Gil“.
* Gil starði á hana. „Þú ætl-
* ar þó ekki að segja mér að
26
þú hafir komið alla leiðina
frá Tampa — ein?“
„Ég veit að það var hug
leysi að yfirgefa hann“, vdð
urkenndi hún. „En ég gat
ekki snúið við og sótt hann.
Þú verður að flýta þér. Það
er farið að diimma. Ég skal
hugsa um Walton".
Hann virtist ætla að segja
eitthvað en svo beit hann
það f sig. „Walton. Já, þú
ert auðvitað hrædd um
hann. Ég skal ná í Ganes
áður en dimmir".
20.
Walton var meðvitundar
laus. Brotni fóturinn hafði
verlð lagður í spelkur úr
tveim ísöxum. Clare kraup
við 'hlið hans og opnaði
böggulinn sem hún bar.
Hún sá eins vel um hann
eins og hún gat þangað til
hún heyrði til Gil lengra
fyrir neðan. 1
Eftir skamma stund höfðu
hann og GaneS sett tjaldið
upp og borið Walton inn í
það.
„Við erum vást uppgefin
öll þrjú“, sagði Gil. „Við
verðum að skipta nóttinni
í þrjár vaktir. Ég skal taka
fyrstu vaktina, ég hef haft
það auðveldast likamlega í
dag“.
Clare var svo þreytt að
hún kinkaði aðeins kolli.
Hún tók súpubollann sem
Gil rétti henni, tæmdl hann
í einum teig og hringaði sig
upp í einu horni tjaldsins.
Seinni hluta nætur vaknaði
hún og teygði sig eftir tepp
dnu, en svo fann hún að ein
hver vafði þvá utan um
hana. Hún heyrði hvísl og
skildi að það var mjög þýð
ingarmikið að heyra hvað
sagt var en hún orkaðd ekki
sækja Walton. Ég vil að þú
farir með til að gæta hans“.
Hún reyndi að hugsa sig
um. „Væri það ekki betra
að þú fgerir með? Ég vil
helzt ekki vera neinum til
ama, en mér líður ekki vel“.
„Ég sé það. Þeim mun fyrr
sem þú kemst aftur til
Kahldi þeim mun betra. Ég
verð hér og fylgi Ganes“.
Næstu tímar og dagar
liðu eins og í draumi. Clare
náði sér fljótlega og Wal
ton virtist hafa það eftir
vonum. Clare leit nokkrum
sinnum inn til hans og þar
voru alltaf margir gestir.
Það gladdi hana aðeins því
hugur hennar var allur hjá
Gil sem var á heimleið frá
Keung ásarnt ölmu.
Clare sat á svölunum þeg
ar Alma kom g?ngandi heim
að húsinu. Eg átti ekki von
á ykkur í dag!“
„Nei, okkur gekk vel
heim. Við komum í vörubál.
Gil er í bílskúrnum“.
Jívernig hefur hann
það?
„Spurðu hann sjálf. Ég
veit aldrei hvemig honum
líður eða hvað honum finnst
eða hvað hann heldur“.
Alma þagnaði. „Ég varð
skelfingu lostin þegar hann
sagði mér að þú hefðir kom
ið ein uppeftir. Ég sagði við
hann að mér finndist stór
kostlegt af þér að taka við
þegar ég var veik. Þú hefur
víst ekki sagt honum 'hvem
ig í öUu lá?“
„Nei, helikoptea-inn kom
áður en ég vaknaði og kvöld
ið áður var ég of þreytt“.
,Varð Walton ekki hrædd
ur þegar hann sá þig?“
„Hann sá mig ekki. Hann
var meðvitundarlaus alla
léiðina til Kahldi. Hann áKt
ur víst að helikopterinn hafi
sótt hann og farið svo nið
ur að Base Camp og sótt
mig“.
. „Áttu vig — átu við að
þú hafir ekki sagt honum
að vakna.
Þegar hún vákrtaði var'jj neitt?‘
birt af degi. Og nú minnt \ „Nsá, més! fannist enjgiai
ist hún hljóðsins sem hún ( þörf á þvl“. Hún var að
hafði heyrt um nóttina — reyna að segja Ölmu að hún
flugvélardymir. Þegar hún ' áliti að það sem skeð hafði
settist upp fann hún að hún
var með mlkinn 'höfuð%ærk.'
Fjallaveikin hafði heltekið
hana.
Gil kom inn í tjaldið,
Vakandi? Hvernág gengur?
Illa? Heldurðu að þú getir
staðið í fæturna?*1
„Það er varla“. sagði
hún og reis riðandi á fætur.
,Það er helipoter hérna
rétt Ihjá. Þeir komu til að
væri aðeins þeirra á milli.
Láf Ölmu var næglega erf
itt án þess að Clare gerði
henni erfitt f>Trir. Fengi
fólk að vita þetta myndi
það fyrirlíta Ölmu og það
gæti hún aldrei afborið.
,Þú kemur mér á óvart“,
sagði Alma. ,.Ég átti von á
að þurfa að leiðrétta alls
kyns misskilnings þegar ég
kæmi til Kahldi“.
Clare hristi höfuðið. ,Þú
þarft aðeins að leiðrétta
Wolton.
Alma varð hugsandi á
svip. „Má ég heimsækja
hann“?
„Já, já. Það koma margir
í heimsókn til hans“.
„Ég skipti þá um föt og
fer til hans“.
,En ætlarðu ekkj að
hringja . . .?“
„Til hvers? Ef þú ^ sérð
Sblóma-sala kallaðu þá á
hann. Eg ætla með blóm
með mér“.
Clare settist aftur. Hivað
gat hún gert? Ef hún ætlaði
að hringja varð hún að fara
út til þess. Þær höfðu eng
an síma. En hafðj hún nokk
um rétt til að skipta sér
af þessu?
WaKon og Alma urðu að
ákveða sig sjálf. Hann var
nægilega styrkur til að
standa sig og væru aðrir í
heimsókn gat hann sýnt
henni að samband þeirra var
ekki það sama og fyrr.
Hún sat niðurtsokkin í
hugsanir sínar þegar skuggi
féll á andKt hennar.
,Halló“, sagði Gil. Hénni
fannst hann hafa grennst og
bros hans var þreytulegt. En
það var ekki nema eðKlegt.
Sennilega hafði hann miklar
áhyggjur af þvá hvað Alma
gerðí nú.
,.Það er gott að sjá þig
aftur Gil. Mér ier sagí að
þú hafir ekki slórað á heim
leiðinni?“
„Nei, þvf skyldi ég gera
það?“ Hann settist við hKð
hennar. Hvemig hefyr þú
það? Einhverjar eftirstöðv-
ar frá ferðinni?“
„Alls eklci. Mér líður mjög
vel'1,
Hann leit rannsakandi á
hana. Jú þú lítur vel út.
Og hvað svo? Er bjartara
yfir framtíðinni?“
,.Bjartara?“ hún hló. „Ef
þú átt við hvort ég hafi
féngið kauphækkun er svar
ið nei“.
Það leit úr fvrir að svar
ið ylli honum vonbrigðuim“,
„Er AKa komin?“ spurði
hann og leit inn í stofuna.
„Já:, hún ætlaði i bað.
Þarna kemur blómasaÚnn.
Hún bað mig um að kalla í
hann.“ Hún reis á fætur*óg
veifaði manninum að koma.
„Hvað vili hún honutn?
Það er nóg af blómum í garð
inum“.
„Hú ætlar að færu Wal
ton þau“.
Um leið kom Alma til
þeirra. Hún hafði aldrei Kt
ið betur út. Sólin hafði ekki
brennt gullna húð hennar.
Hárið hafði hún tekið aftur
og festi bað með fílabeins
kambi, Kjóllinn var rósrauð
ur — indversk saumakojia
hafðj búið hann til handa
henni úr sari. Hann undir
strikaði kvenlegan vöxt
hennar og varp bjarma á
andlit hennar.
§ KLOBBURINN
i hádeginu. — S
s
Opið
Kalt borð — einnig úr-
val fjölda sérrétta.
KLÚBBURINN S
:
Lækjartcig 2 - Sími 35:
J.
Alþýðublaðið — 15. apxál 1961 £5