Alþýðublaðið - 23.11.1961, Blaðsíða 11

Herr,a Tyler yggldi sig og
lokaði aftur augunum.
„Líður þér ibetur afi?“
spurgi litla stúlkan.
Afi hennar svaraði engu.
„Ætlarðú að sofa le,ngi?“
rjuurði litla stúlkan með
sinni háu s'kæru rödd.
Einmitt í því kom Grant
Tyler i-nn úr dyrunum.
„iSögðum við Mamie þér
ekki að þú mættir ekki koma
hingað inn Jessie?“ spurði
'hann reiðilega.
„Vertu ekki reiður við
hana,“ sagði Eleanor og bar
Jessie til dyranna. Barnið
teygði úr sér þegar hún var
l'átin á gólfið. „Ég leyfði
henni að sjá afa sinn“.
,,Ég hefði haldið að þér
hefðuð meira vit til að bera
en fimm ára gamalt barna“,
uíijraði Gr.ant. „Burt með
þig Jessie. ,
Barnið fór út en Eleanor
sá að tárin runnu úr augúm
hennar. Hún var í þann veg
in að tala til Grants, en hann
gekk beint að rúminu. Hann
gefið ihenni skýrslu”. sagði
ihann. ......
Grant fór út áður en Elean
or gafst tækifæri til að þiggja
eðá hafna boðinu.
Frú Parker kom tíu mínút
um fyrir sjö. jHúj^ var um
fertugt, grönn og alvarleg á
svip. Áður en ihún spurði um
líðan súklingsins. fór hún úr
kápunni, náði í herðatré,
hengdi hana uPP og setti svo
stóra handtösku sína á hillu
í snyrtiherberginu sem var
fast við svefnherbergið.
„Ég vona að ég þurfí ekki
alltaf að hlaupa niðúy ef
mig vantar eitthvað11, sagði
frú Parker kvartandi og leit
umhverfis sig.
„Tyler læknir minntist á
það í gær að það ætti að láta
suðuplötu og frystir í snyrti
bergið. Það eru dauðhreins
aðar sprautur og nálaj- á
snyrí(iborðinu sem ættu að
duga yður í dag. Mamie sæk
ir allt annað sem þér þarfn
ist“, sagði Eleanor.
„Grant læknir er úti í þíln
um“, sagði hún.
„Þakka yður fyrir”, Elean
■or bjó sig undir að ganga
fram hjá konunni en hún hélt
aftur af henni.
„Vilduð þér tala við mig
augnablik ungfrú Johnson?"
Þegar Eleanor leit við
mæSti henni áhy^gjufull á
sjóna konunnar. „Auðvitað.
Hvað er að?“
„Ég veií að ég er afskipta
söm kerling en vilduð þér
ekki gera það fyrir mig að
minnast ekki á það einu orði
við „'Húsbóndann'1 að þið
Grant læknir . . . Magie
þagnaði.
,,Að við Grant læknir
hvað?“ sPurði Eleanor undr
andi.
„ . . . nú að þið þekkist
vel“. Mamie roðnaði.
„Því ekki?” spurði Elean
or.
„Það hefði mjög ill áhrif
á „Húsbó,ndann“.
Mamie gekk á brott og
Elenor starði á eftir henni.
IVSAÐU
FRÁ

ÁST HJUKR UNAR-
IfnUIIUklAD Eftir
KONUNNAn ísabel Caböt
talaði til frænda síns og
ihlustaði eftir hjartslætti
hans. Þegar han.n reis aftur
á fætur var hann ekki jafn
áhvggjufullur og fjórum tím
um áður. Hann gekk til hen
ar. ,
„Litarbáttur !hans er ekki
fallegur en an;nars virðist
mér hann mun betri“, sagði
'hann. „Ég þarf að fá blóð
prufu. Getið þér hjálpað
mér?“
Eftir tíu mínútur hafði
Grant tekið blóðpi’ufur í alls
kyns smáglös, sem Howard
læknir vildi fá á rannsóknar
stofu sjúkrahússins.
„Hann á að fá prothombin
daglega. — Howard ætlar
að nota anticogultants“, sagði
Grant meðan hann / merkti
glösin. „Við ætluðum að
flvtja frænda minn á sjúkra
■húsið en honum versnaði svo
mjög að við þórðum ekki að
flytja hann fimmtán mílna
vegalengd. Svo k0m okkur
í hug að flytj.a allt sem við
þurftum með hingað og ráða
hjúkrunarkonur allan sólar-
hringinn“. Hann lauk við ,að
skrifa á síðastar merkisseðil
inn. „Ég hringi oS læt vita
um siðurstöður rannsóknar
innar um leið og þær koma".
Hann nam staðar við dyrn
ar”. Frú Parker kemur klukk
an sjö. Ég skal aka yður til
borgarinnar þegar þér hafið
Frú Parker fussaði og setti
á sig húfuna.
„Ég gæti ekki hugsað'mér
að vera hér ef ég þyrftý^llt
af að hlaupa úpp og niður
stigann. Verðið þér hér Sem
næturhjúkrunarkona.“.
„Ég veit það ekki. Ég hef
ekki verið beðin um það“.
„Það væri heimskulegt að
sleppa yður. Hvaða kona
haldið þér að vilji ferðast
hérna fram og aftur á hverju
kvöldi? Ég sagði strax ,.að
það yrði hæj-ri taxti héfiya
meginn og benti þeim á þéss
ar þrjátíu mílur sem ég-þarf
að fara daglega. Thomas G.
Tyler hefur efni á að greiða
það ef einhver hefur efni' á
því, Tylersfólkið hefur allt
af ihaft morð fjár undir hönd
IC
um .
Eleanor gaf frú Parker
skýrslu og gladdist þegar hún
losnaði við hana. Hún vonað
ist ti 1 þess að svo færi aldrei
fy.rir henni að hjúkrúh'ar
störfin væru eins 0g hvert
annað verk. Þegar hún kom
niðu hitti hún Mamie, sem
virtist hafa verið að bíða eft
ir henni.
Hvað gekk <í:(ginlega á? Því
skildi það hafa slæm áhrif á
frænda Grants þó þau þekkt
ustþ Grant opnáði dyrsar að
bílnum um leið og hún kom
út.
„Mér finnst leitt að reka
svona á eftir þér“, sagði
hann, „Mamie vidli að þú
biðið eftir kaffi‘.
sagð Eleanor utan við sig.
Hún var enn að brjóta heil
anum um við hvað Mamie
hefði átt.
Þau voru komin hálfa leið
til Belleville þegar Grant
spurði: „Hvernig fer í kvöld?
Kemstu sjálf inn eftir?“
„Viltu að ég sé hjá frænda
þínum?”
„Auðvitað. Hvemig datt
þér í hug að ég vildi það
ekki?‘ ‘Hann hikaði”. Ó,
vegna þess sem skeði í morg
unþ Það verður al halda
Jessie í skefjum. Hún og
þessi flækingshundur he,nn
ar þýtur ins og út úr her
bergi „Húsbóndans1 ef ekkert
m
Ódýrar gæruskinnsfóðraðar
kuldaúlpur. Verð aðeins kr.
990,00. Verzlun n
mmc
Miklatorgi við hliðina á ísborg.
Framhald af 8. síðu.
lega, að Hitler mundi hlífa
h;innj l'imlestu Tékkóslcvak
íu?
Bókin gefur ekkert skýrt
svar við þessum spurningurn,
sem þó eru geysilega ve;ga
miklar, ef meta á hæfileika
Ghamberlains sem stjór.n
málamanns. Aðeins er vitað
— og var raunar vitað áður
—, að Chamberlain dró úr
orðunum „friður á okkar
tímum“ í neðri málstofunni,
er hann sagðb að þau hefðu
■verið sögð ,á tilfinninna
.augnabliki eftir erfiðan dag“
og því mætti ,ekki leggja í
þau meiri merkingu, en þau
gæfu tilefni til“. Hins vegar
hélt hann fast við, að hann
teldi Múnchen samkomulagið
sigur og að hann raunveru
lega teldi, að það. mundi
tryggja frið á okkar tímum.
Sennilega er mikill sann
leikur í þeirri niðurstöðu
Macleods, að Chamerlain hafi
ekkj haft núkla trú á Hitler,
en hi.ns vegar alltof mikla
Irú á, að skelfandi öfl — þar
á meðal Bandaríkin —
mundu halda aftur af Hitler.
Það kom í ljós, að þetta v.ar
hrein óskhyggja, lífshættu
leg stjórnmálamanni. Og
jafnvel eftir að Múnchen lof
orð Hitlers voru rokin út í
veður og vind, neitaði Cham
berlain ,að trúa því, að stríð
væri óhjákvæmilegt.
Ódrepandi friðarvon hans
stafaði þó ekki af óskhyggju,
heldur af djúpistæðum toga í
eðli hans: viðbjóði hans á
stríði og öllu því, sem því
fylgdi. Str.ax eftir að stríðið
hófst 1939 skrifaði hann bisk
upnum af Kantaraborg:
„Ég get alls ekki þolað að
hugsa um hina hraustu
drengi, sem misstu lífið í ár-
áruc Royal Air Force.“Eftir
heimsókn á vígstöðvamar í
■Frakklandi skrifaði hann:
„Ég varð veikur af að sjá
gaddavírinn og fallbyssurnar
og við minninguna um það,
sem slíkt táknaði í síðasta
stríði“. Sumarið 1940 — er
Ohamberlain vár farinn frá
— skrifaði hann: „Ég vissi
hvílíkar sálarkvalir það
mundi verða. fyrir mig ,að
gefa skipanir, sem mundu
færa svo mörgum dauða, Hm
lestingu og eymd“.
Þessi mannúð gerði Cham
berlain að sjálfsögðu ófæran
um að vera hernaðarleiðtogi.
Macleod segir: „Hann var
alltof mikill friðarins maður
til að leiða þjóð og heims
veldi í stríð“.
Macleod viðurkennir að
sjálfsögðu, að Ohpmerlain
beri höfuðábyrgðina á Mún
chen stefnunni, en hann seg
ir einnig með réttu, að hún |fyrst
gefi ekki fullkomna mynd af
stjórnmálaferli hans. Þó að
hann hafj verið íhaldssamur,
hafi hann, eins og hinn mikli
faðir hans Josach, verið all
róttækur umbótamaður í fé
lagsmálum og frábær í öllum
bæjamálum. En .allt um það
verður það þó Múnchen, sem
um aldur og ævi mun loða við
nafn ha.ns.
Chappið var, að hann
skvldi, nálegj 70 ár.a að
aldri, taka að sér stjórn ut
anríkismálanna, sem hann
vsr bó algjörlega reynslu
Hus í. O.g cheppnin jókst, er
han.n fékk hinn samvizku
lauc,a Hitler að 'höfuðand
stæðingi.
En úrslitum réði, að Cham
berlain var raunverulega
bundinn af undanlátssemis
r,t°fnu. sem tekin hafði verið
urp, áður en hann kom til,
03 að sú stefna hafði alltaf
■haft 'tuðnio.g yfirgnæfandi
meirihluta á bingi, meirl
hhitq. sem ávallt skellti
skollaevrum við aðvörunum
CVi„rr"h;u~ 'bað er athyglis
vert, að Macleod leggur ekki
v°ruleo-a éherzlu á þetta at
r:*i. P/’unvcrulegq fékk
ChoT>-y,-»rla-in á sig skellinn af
litanríkicStefnu, sem a.m.k.
h=nn var ekki upphafsmaður
að.
fTnrian'-láttarstefnan upp
hófst 1P3ð begar Englending
ar afskrifuðu með flotamála
samningnum við Hitler hags
mun: o'nq á Eystrasalti.
‘ór hélzt Hitler uppi að
brtot. Verralasamninginn og
tpkn iiTO h°rskvldu. Ári síð
3r brant Hitler enn samning,
e_ Vi-r, s°ndi herinn inn í
R'narlöndm. 'Vorið 1938 gat
H’Me” enn innlimað Austur
ríki. án þess að nokkuð væri
a?C norI
]\/ruv,r„pn var kví raunveru
lep-a e^oíns pfrnrtihald af þess
ari qtofv.il Hún byggðist ál
því væri að metta
hið n?7Í°ti-kq rándvr með
r]>„ioau fúA'ri. Afleiðingin
var« vogar aðeins aukin
mntprh-a+ — sama ómettan
ler*- ,,„i p „;n sem í dag
ejjiVo;nræði. sem í
dart ócrnar veikum nágranna
sínum.
Hannes á horninu.
Frambald af 2. síðu.
hátt um allar byggðir, en ég vil
ekki að þau m snoti höfunda tíl
ímyndaðra hagsmuna fyrir al-
menning. Það er óréttlátt, Rit-
höfundasamtökin hafa nú hafið
baráttu fyr r því að fá þessu
breytt, Málstaðurinn er réttlát-
ur og ég vona að hann sigri sem
Alþýðublaðið
Hannes á horninu,
— 23. nóv. 1961