Alþýðublaðið - 28.12.1961, Blaðsíða 15

haft illan hug til eigna minna
vegna ákvæðann.a í erfðaskrá
föður míns. í erfðaskrá föð
ur míns er mér harðbann.að
að láta eignir mínar eða pen
inga 'í hendur þeim manni,
sem ég giftist. Ég gat ekki
hjálpað Arnold ekki þó mig
hefði langað til”.
Shayne ætlaði að taka til
máls en hann 'hætti við þnð
þegar Leora Thrip hélt á
fram:
„Arnold Thrip er góður
maður“. Það fór ekki Ihjá
því að þau veitu þvf hæði eft
irtekt .að við'bjóður var í
rödd hen^ar. „Ég íbýst við
að fleiri góðir menn hafi sent
koinur til vítis en allir glæpa
menn veralda-rmnar“. Hún
í’eit ákveðin fyrst á Shayine,
s.vo á Phyllis.
„Það væri mun betra ef
hann berði yður stundum",
sagði Phyllis en þegar þögn
mætti orðum hennar bætti
hún við-' „Ég (á við, ef hann
væri eðlilegur maður og allt
það“.
Sólim var .að ‘setjast og
rökkrið að falla 6. Skýin
huldu himinnin. Prú Thrip
leit um stund út um stugg
am svo hélt hún áfram
sögu sinni.
„Það hófst allt fyrir þrem
árum þegar ég varð þrjátíu
og níu ár.q. Ég átti þrjátíu og
n’íu ónét ár að baki og ekk
ert framundan“.
Það -var smá þögn. Frú
Trip var auðsýnilega að veltn
fvrir sér hvernig hún ætti
að halda sögu sinni áfram og
Shayme leit á Phyllis. Augu
hennar voru ábemndi skær.
Shavne glotti og frú Thrip
sagði:
,.É£T kvnntist Carl Meld-
um í Atlantic City. Fyrsta við
bragð Carlq var — nú hann
snerti hár mitt eins og hon
um þætti b.nð fagurt,. Eftir
það sló hann mér gullhamra
— liann eltist við mig. Ég
t°k fegins hendi vrið atlotum
hans og: fannst ég ekki íhafa
gert rangt. Það sem Carl
vildi fá hjá mér var það sem
éTiold gildúei v‘i]jað.
Hlut s°m hann — sem hann
gat aldrei ei«nast. Mér
fanst ekkert ljótt við að gefa
Carl hað sem Arnold hvorki
vildi r,é hafði getu —“ hún
beit á vör þecrar hún skildi
að hún var farin að endur
taka siálfa sig.
Shayne rétti úr sér. Phyll
is teygði frain höndina og
lagði hana á heinabert hné
hans. Hann lagði stóra hönd
sína yfir hennar og þrýsti
hana.
„Carl var að mörgu leyti
mjög að-laðaindi maður. Mér
fannst ég ung á nýjan leik.
Eg varð yfir mig hrifin. Ég
átti sV'o skamma srtund eftir
fyrir ástina“.
Um stund Ibreyttist andlit
hennar 0g v.arð æskan end
urholdguð. Hún leit niður
og roðinn litaði kinnar henn
ar. Svo sigu munnvik Ihenn
ar og hún sagði svo lágt að
Phyllis og Shayme urðu að
leggja við hlustirnar.
„Ég gekk út í þetta með
augun opin. Mér kom aldrei
til hugar að ég gæti sært
Arnold, en —“ hún þagnaði
•aftur. Rödd hennar var
hvasSari þegar hún hélt á
fram:
„En ég komst brátt að því
að Carl var vondur maður.
Þið — þið hljótið að skilja
við hvað ég á. Það sem hófst
eins og dásamlegt ævintýr
endaði með skömm — áður
em nokkuð óafturkallan^egt
hefði skeð. Ég skildi vjð
Carl og sá hainn ekki fyrr en
fyrir tveim mánuðum sfðan.
Doroty — dóttir okkar —
kom eitt. kvöld með Ihann
heim til okkar og kynnti
hamn fvrir föður sínum og
mér. Hann býr á Palce hótel
inu við stúöndina11.
Frú Thrip 'hallaði höfðinu
að b.aki gullna stólsins eins
'og sögu hennar væri lokið.
Shayne tæmdi koníaksiboll
aPn og l>‘t í mædd augu henn
ar. Phyllis reis hljóðlega á
fætur og kom aftur með
koníaksflöskuna. Leora Thrip
starði út um gluggann með
’hendurnar í kjöltu sér.
' „Furðuleg saga“, sagði
S'hayne. „Þér eruð hugrakk
ari en flestar aðrar koilur.
Þér 'þorðuð að segja söguna
frú Thrip“.
' „Það var nauðsynlegt til
að þér skilduð mig“, sagði
húin rólega. Hún rétti ú.r sér
'og stnvuk með lófanum yfir
tösku sína. „En það er meira.
Dorothy — dóttir Arnolds —
'er tuttuugu ‘°g fimm ára. Ég
skil hana ekki, þó ég hafi
reynt að ,skilja hana síðan
'við Arnold giftu-m okkur.
tHvernig líður dýri í búri?
TÉg var í búri. Ég er ekki
Viss um að Carl hafi vitað að
vég var stjúpmóðir Dorothy
‘fyrr en h;ann hitti mig heima
hiá okkur. Hamn þekkti mig
ekki sem frú Trip í Atlantic
Citv. En ég held að hann
‘hafi vit.að það. Ég held að
hann hafi komizt að því hvar
ég var og vitamdi vits eltst
Við D'orotkv Carl hataði mig
nefnilega líka áður en yfir
Tauk .qf því að ég neitaði öll
um siáttartilraunum og vildi
ekki loyf, honurn að ráða yf
!r mér — og peningum m'ín
um“.
„Jafnvel þó Dorthv hafi
alltaf hatað mig revndi ég að
'biarga henni frá henni
sjálfri — 0g frá Carl Meldr
um. Ég varaði 'hama við
um og sagði henni vitan
lega að ég hefði heyrt um
hann utan að mér. Hún —
hún sagði mér að ég væri
gamalt flón með niðurbæld
ar hvatir og mér væri mær
að lesa Freud.
„Ég ákv.að að tala við
Carl. Ég slárhændi hann um
að láta Dorothy f friði. Hann
ihló að mér 0g gaf í skyn að
hamn væri fús til þess — fyr
ir ákveðið gjald. Ég veit ekki
hv.að hann hefur sagt Dorot
hy um mig. Ég er viss um
að hann Ihefur sagt thenni
eitthvað — sannilega afbak
aða sögu Um kynni okkar.
„Svo fór bréfin, sem mað
urinn rnimn talaði um við yð
ur í kvöld. Ábendingar
þeirra voru ekki það skýrar
að ibanm skildi hvað lá að
'baki þeirra en ég vissi strax
að þau voru frá Carl.
Anold vildi að ég geiddi
iþað 'sem krafist var- Þegar ég
neitaði vildi ihann ekkert
gera úr þessu. Em ég held að
’hann sé farið að gruna að
það sé meira að baki þessa
en h.ann áleit í fyrstu. Ef til
ivill hefur Dorothy sagt hon
um eitthvað. Ég veit það
ekki hve mikið eiginmann
minn grunar“. Húm þaðai út
höndunum í örv’æntingu og
spennti svo greipar.
„Ég er dauðdrædd -við að
Carl framkvæmdi það sem
hanm hótar í bréfunum.
Hann er mjög bráður — og
fyrir þrem nóttum heyrði ég
að nam staðar fýrir utan her
ibergisdyr mínar þegar 'hann
fór frá Dorotíhy. Hann stóð
þar lengi — svo fór hann.“
Það var móðursýkistónm í
rödd hennar. Svo þagnaði
ihúm og starði á tóman teboll
ann.
Phyllis hellti orðalaust f
hann, frú TThrip tautaði:
tautaði: „Þakka yður fyrir“,
og bar bollann að vörym sér.
' iShayne ygldi sig. Hann gat
ekki anmað en dáðst að sum
um konum! Eftir þessa löngu
sögu sat hún þarpa og
dreipti á te eins 0g hún nvti
þecs imnilega, eins og hún
hefði aldrei til annars kom
ið en að fá tesopa. Hanm
saup á koníakinu í bolla Um
um og spurði: „Elskaði Carl
M'eldrum yður fvrst?“
„Ég held það. Ég er hrædd
um að — hann vilji ennþá
fá mig — að miunsta kosti að
eiun leyti — ef til vill veg.na
iþess að ég n'eitaði honum um
það sem hann þráði mest.
„Roðimn blossaði í kinnum
hennar en hún leit beint í
augu Shaynes.
„Samt haldið þér að harrn
ógni velferð yðar “
„Já. Ó, já, ég er sannfærð
um það. Þér þekkir ekki Cp’-I
Meldrum herra Shayne. Þér
mynduð ekki skilja hanm.
Það skilur 'hann en“ibn
venjulegur maður. Harm h~f
ur óheilbrigt sálarlíf. Hann
myndi skemmta sér við að
bvelja þanm, sem hann ynnj
mest. Þarna sjáið þér hvern
ig ég þjáist dagsdaglega — o g
ég veit að það er honum ein
stök nautn að sjá mig engjast
sundur og saman þegar 'hsnn
lítur 'á mig 0g brosir þer,"u
ibrosi samsærismansins i"n
an um alla fjölskylduna. Fn
verð að fá hj'álp har-a
Shayne. Ég — ég er hrædd
við að sofna á móttunni11.
Shayne kinkaði hugbrev=t
andi kolli. Hann tæm-h
komíaks bollann left yfir her
'bergið meðan hann reyndi að
skilja sögu frú Thrips Og
sögu manns hennar- Það var
auðséð að frú Thrip hafði
egki hugmynd um væntanleg
svik eiginmanns hennar.
Eftir langa umhugsun leit
Shayne á Leoru Thrip og
sagði: „Þetta breytir málinu.
Ég hef áhuga fyrir jþessu. Ég
tek aldrei mál að mér nema
ég hafi áhuga fyrir því frú
TThriip11.
„Ætlið þér þá að taka mál
ið að yður?“ Léttir skein úr
augum konunnar. Hún leit á
pihyllis og sigurhrósið skein
úr augum þeirra heggja.
„Ég skal taka það til athug
unar, frú Thrip. Ég þarf að
■ahuga þennan Carl Meldrp
—“ hann þagnaði.
Frú Tlhrip kinkaði kolli.
„Ég er svo fegin að hafa sagt
yður allt, herra Shayme. Ég
er sannfærð um að þér vitið
nákvæmlega hvað gera ber.
Þetta hefur verið svo þungt
farg lá- mér að það er léttir að
geta velt því yfir á yður.“
Frú Thrip reis á fætur.
Hún var aftur o.rðin að ró-
legri miðaldra komu með
grátt hár og róleg augu.
Shayne reis á fætur og
bað han? um að hafa engar
áhyggjur. Hann fylgdi henmi
út ú.r íbúðinni og yfir að lyft
unmi.
Phyllis rat við kaffiborðið
þsgar hann kom aftur inn.
Hún studdi hcmd undir kiii.q,w
og var skelfd á svip. Mefj^y
Sravne hellti drykk í glas
sagði hún sorgmædd: „Ve%V
ings konan. Hún reyndi að
finna ástina og lífið áður en
fertug og hún fann
vonbrigðin ein. Það er sorg- .
legt“
• Já,:: samsinnti Shayne al
varl-gur. H.amn stóð að haki
stcls hennar og ýfði á henni
hárið. „Mér datt einmitt í
hue að þegar þú kemst á
þarn hættulega aldur að
yr- f0 þrjátí(u og níu ára
yerð ég fimmt’u og fjögurra
á P hrak. Þú láttir ekki
að giftast öldungi, hjartað
mitt.“
Fhvllis hló og sprqtt á fæt
ur. Hún studdi höndunum á'
b’-eiðar ax3i- hans. „Segðu
ekki þetta Midhael. Þegar ég
verð gömul — hef ég minn-
ingarn' r að gleðjast við.“
Hún tvllti sér á tá til að
kvr=:a hann.
Hann lagði handlegginn ut
vm um han? og leiddi hana að
r"fanum, setti glas sitt var-
le-ra á 'borðið og drn hana nið
við hlið sér. Hún þrýsti
*>*• honum og sagði: „Það
er stórkostlegt að þú skulir
geta gert eitthvað fyrir svona
konu. Mér la við gráti þeg-
E ' l"’m kom hingað fyrst og
saqði mér að þú hefðir neitað
aþ tqka miáljð að þér.“
•cr’í”ne kveikti í sígarettu
f”ri- r"y” bæði og stakk ann
arri milli vara hennar. „Og
ég vs.ri ráð fyrir að þú hafir
lofða að hqfa áhrif á mig
herr>i í vil?“
,vkki qðeins það “ viður-
ketmdi Phvllis glaðlega, lt,ég,
i„c-ði h-n.-'i sjá svo um að
þú segðir já, satt að segja
f-kk érr horgun f^’rirfram.1
F-’m tók fram samanbrotna
‘ávrun
"i’mTrne tók hana og leit á
hana og starði í forundran á
Hv'sr.n upn á þúsund dali, á-
VP’-r, rom var gtíluð á ML
ehael Shavne og undirrituð
af T "ore Thrip.
, F-* henni að þú vær
ir en b.qð væri þess
vir*i.“ úUkvrði Fhyllis áin
þess -ð 'kammast si'n. „Þú
ge+„. -iricj cpnt að ég hafi
ekki v i ;-ð f'illega.“
. .T’i >-i ert til mikillar
hji31|'ar,“ tautaði hann. „Ég
verð að íhT-in-ria, elskan.“
H -r, hrinffdi. í fáein síma-
númer og spurði um Joe Dar
nell. Þegsr hann hafði gert
ðran "í - rEi an c tilraunir í
hálftim, rekk honn inn í
setusTor,-na ó' eniulega alvar
legur svirinri. Hann hristi
höfuð-* við éhvvffiufullum
spuri'-iin "'"n Phvllisar og
sagði: Við verðm að vona,
engilh"v, minn. A"nað getum
við ekki oert.‘
Auglýsingssíminn 14906
Alþýðublaðið — 28. des. 1961 15