Alþýðublaðið - 15.03.1962, Blaðsíða 15

vel. Ég skipti þá við yður með
milligöngu Lenders”.
Hann gekk til dyra og nam
staðar frammi fyrir Ben og leit
í augu hans.
„Ég veit ekki hvað þér viljið,
herra Forbes. Ef til vill eruð þér
sjúkur maður. Ungfrú Brewer
álítur það. En þér eruð ekki svo
sjúkur að þér skiljið ekki það
sem ég cr að reyna að segja yð-
ur. Éf þér ónáðið Lorene frekar
skal ég gera yður lífið heitt”.
„Lorene”, sagði Ben grimmd-
arlega. „Fari Lorene til helvít-
is”.
Hann ýtti Iíratich út um dyrn-
ar og skellti þeim að baki hans.
Að hundelta Lorene. Ekki nema
það þó. Þessa kvensu. Það var
of mikið fyrir hana að svara fá-
einum spurningum en það skipti
ekki máli hvað kom fyrir Caro-
lyn. Og Kratich. Fari Kratich til
helvítis. Ef hann stendur í vegi
fyrir mér, hugsaði Ben, skal ég
troða hann undir.
Það skiptir engu máli. Kortið
skiptir máli. ,
Hann hallaði sér yfir kortið,
merkti, athugaði, reiknaði út.
Listinn yfir fyrri bústaði A1
Guthries og vinnustaði hans var
ekki jafn mikill og hann hafði
álitið í fyrstu. Nokkur heimilis
fanganna voru að vísu ekki við
sömu götu en í nágrenni hvort
við annað. EnWoodley var ekki
stórborg og vinnustaðirnfr og
verzlanirnar voru ekki mjög
margar. Þegar hann hafði útilok-
að öll þau svæði sem einhver
þekkti A1 Guthrie átti Ben eftir
svæði í norðausturhluta borgar-
innar, allan vesturhlutann og
South Flat.
En ef A1 Guthrie hefði nú
tekið hús á leigu — eða keypt
sér hús? Leigt það — hann hlaut
að hafa leigt það af einhverjum
og þá hafði hann sennilega farið
til fasteignamiðlara. Kannske
gæti hann komist að því hver
hefði leigt hús og hvar síðast-
liðnar þrjár vikur ef hann aðeins
færi til allra fasteignamiðlara
borgarinnar.
Sumstaðar unnu fasteignasal-
ar aðallega á sunnudögum af því
að þá gátu fjölskylduniar skoð-
að húsin saman. Sumar skrifstof-
urnar væru sennilega opnar. Og
Ben mátti ekki einu sinni missa
fáeina klukkutíma.
Hann setti kortið í vasann og
fór út.
Vesturhlutinn var stærstur og
þéttbýlastur. Hann byrjaði þar.
Hann hóf starf siþt við norður-
hluta svæðisins og fór í suður.
Hann fór á margar skrifstofur.
Enginn minntist þess að hafa
leigt Guthrie hús. Þegar Ben ók
aftur heim áleið hafði honum
aðeins tekizt að útiloka fáeina
fasteignamiðlara.
En það var líka eitthvað.
í fyrsta sinn í marga dag var
liann hungraður. Hann nam stað
ar við veitingarhús og fór inn.
Hann var rétt búinn að segja
stúlkunni hvað hann vildi fá
þegar talað var til lians og hann
leit við og sá Ernie MacGrath.
Ernie hristi höfuðið til stúlk
unnar og settist niður við hlið
Ben. „Ég hélt að þetta væri
bíllinn þinn“, sagði hann.
Ben spurði? „Varstu að leita
að mér?“
„Ég fór heim til þín“, sagði
Ernie varkárnislega.
„Það var ekkert ætilegt heima.
Ég fór hingað".
„Já“, sagði Ernie.
„Ég skil yður ekki”.
„Þér hringið um miðja nótt.
Spyrjið um A1 Guthrie. Þér haf-
ið gert hana mjög órólega herra
Forbes. Ég vil fá að vita hvers-
vegna“. ,
„Ég er búinn að segja yður
það. Ég þarf að finna A1 Guth-
rie”.
„Ég veit að þér sögðuð mér
það. Ég veit líka, að þér eruð
lögfræðingur Lorene en ekki
lögfræðingur hans og það er
engin ástæða til fyrir því að þér
þurfið að finna hann. Og þótt
þér þyrftuð að finna hann eru
betri leiðir til þess en að hringja
klukkan þrjú að nóttu til að kom
ast að því hvar hann bjó fyrir ári
siðan”.
„Ilerra Kratich”, sagði Ben
hranalega”, látið þér mig um
það, sem mér einum kemur við”.
Hann t^k um húninn.
Kratich liristi höfuðið. „Ver-
ið þér ekki að reka á eftir mér.
ég hef ekki lokið máli mínu. Þar
sem Lorene er er ég líka. Hreint
út sagt herra Forbes vil ég að
þér hættið að hundelta hana”.
„Hundelta hana”, sagði Ben
biturt. „Þetta var vel mælt.”
Hann opnaði dyrnar. „Ég lield að
það sé bezt fyrir yður að fara
lléðan”.
Kratich neitaði að hreyfa sig.
Hann tók upp veski sitt og tók
fram ávísun.
„Ég fékk að vita hjá Lorene
hve mikla peninga hún skuldar
yður. Hún á mikið eftir ólært
herra Forbes og ef til vill skil
ég- galla hennar manna bezt. Ég
skil líka hvers vegna hún hefur
þá í fyrsta sinn á ævi sinni hef-
ur hún verið fær um að kaupa
eitthvað af því, sem liana lang-
aði til að eignast. „Hann rétti
Ben ávísunina. „Ég held að
þetta sé rétta upphæðin. Og ef
þér þurfið eitthvað frekar að
tala við Lorene getið þér leitað
til lögfræðings míns Jacob Len-
der. Hann mun sjá um það”.
Ben leit á ávísunina. Svo leit
liann á Kratieh.
„Takið þér ávísunina og snaut-
ið héðan”, sagði hann.
Kratich leit á hana. Hann hik-
aði, yppti svo öxlum og stakk
ávísuninni í veskið. „Gott og
„Hvað viltu?“ spurði Ben
„Hefurðu frétt eitthvað af Car
olyn?“.
„Nei. Ég hef ekki frétt af
Carolyn. Heyrðu nú Ben. Nei
lilustaðu á mig og hugsaðu þig
vel um áður en þú svarar mér.
Ertu viss um að þú hafir sagt
mér allt um hvarf hennar?
Ertu viss um að þú segir ekki
yfir einhverju af því að þú ótt
ast að ég muni ekki skilja það
Ben? Ég skal gera mitt bezta".
Ben leit yfir bjartan veiting-
arsalinn. Rokk og roll heyrðist
í hátalaranum. Fólk sat um
hverfis hann og borðaði.
„Ég hef sagt þér allt“, sagði
hann.
„Ég vil að þú sért viss um
það Ben“.
„Ég er það. Alveg viss. Viltu
ekki kaffi Ernie? Það er kalt
„Nei“, sagði Ernie. „Ég vill
ekki kaffi“. Hann opnaði dyrn
ar og fór út. „Góða nótt Ben“.
Hann hvarf á brott. Ben leit
ekki við. Andlit lians var tekið
en stvrkur hans var mikill.
Ef Ernie verður á vegi mín-
um, hugsaði hann, skal ég troða
hann undir líka“.
74
Mánudagsmorgunin barði Mac
Grath að dyrum hjá Packer og
var sagt að koma inn. Packer
lögregluforingi var horaður bit
ur maður með árvökul augu og
einstaka hæfileika til að trúa
því að maðurinn sé fær um
hvað sem er. Hvað sem er.
Hann hlustaði á það sem
Ernie hafði að segja um hvarf
Carolyn.
„Ég verð að játa að það hljóm
ar einkennilega", sagði hann
þegar Ernie hafði lokið máli
sínu. „Það bendir allt til að
hún hafi stungið af með ein-
hverjum vininum og maður
hennar skammist sín fyrir a5
segja það“.
„Ég held ekki“, sagði Ernie.
Ég þekkti Carolyn. Það væri
ekki líkt henni“.
Packer ygldi sig.
„Ég þekkti Ben líka. Og þar
liggur hundurinn grafinn. Hann
er að Ijúga að mér, hylma yfir
eitthvað. Ég sé það greinilega”.
„Heldurðu að það sé honum
að kenna að kona hans hvarf?”
„Ég veit það ekki”, svaraði
Ernie. „Ég veit það ekki. En und-
anfama tvo daga hefur hann
lieimsótt rauðhærða unga konu
að minnsta kosti tvisvar sinn-
um. Hún er . viðskiptavinur hans
og hann útvegaði henni skilnað.
Hann hefur verið henni mjög
góður og hann vill ekki að ég
viti neitt um hana. Hann neitar
að fara út, þegar ég býð honum
heim og segist vera hræddur
um að með því móti missi hann
af upphringingu frá konu sinni
eða bara að hann langi ekki til
þess. En hann heimsækir þá
rauðhærðu og í gær var hann hjá
mörgum fasteignamiðlurum“.
„Eltir þú hann” spurði Paek-
er.
Ernie viðurkenndi að hann
liefði gert það. „Ég fór heim til
hans, þegar hann neitaði að
heimsækja mig. Það leit út eins
og hann ætlaði að gera eitthvað
og ég vildi fá að vita hvað það
væri”.
Andlit Ernie var rjótt og reiði
legt. „Kannske var ljótt að koma
svona fram við vin sinn. En ég
skal segja þér dálítið. Ben bað
mig um að hjálpa sér, en hann
vill ekki segja mér sannleikann.
Ég bað hann um það í gærkvöldi.
Ég gaf honum tækifæri til að
segja mér allt af létta. Hann
gerði það ekki. Hgnn þóttist
meira að segja ekki hafa farið
að heiman fyrr en um kvöldmat-
arleytið. Það er eitt sem ég vil
ekki leyfa vini mínum að gera.
Ég vil ekki láta liafa mig að leik-
soppi”.
Packer sagði blíðlega: „Það
liggja engin viðurlög við því að
leita til fasteignamiðlara".
„Vitanlega ekki. Það liggja
heldur ekki nein viðurlög við
því að hann heimsæki viðskipta-
vini sína. Hversvegna laug hann
þá? Og hvað vill hann eiginlega
fasteignamiðlara? Hann á hús.
Hann vantar hins vegar konuna
sína”.
„Hvað viltu að ég geri?’”
spurði Packer.
„Ég vil að þú skipir mér að
rannsaka hvarf Carolyn”.
Packer ygldi sig. „Ég veit ekkl
hvernig mér líst á það”.
„Af hverju veiztu það ekki?”
„Þú lætur tilfinningarnar
ráða. Þú ert reiður við Forbes.
Það er ekki rétti grundvöllur-
inn fyrir rannsókn”.
„Ég er ekki það reiður”, sagðí
Ernie, „að ég vildi ekki muii
frekar hreinsa hann af öllum á-
burði en hengja hann. Og ég get
livorugt gert nema þú skipir mér
að annast rannsóknina".
Hann beið eitt augnablik og
þegar Packer svaraði engu varð
andlit Ernies hvítt sem snjór og
mjög rólegt og hann Sagði:
„Ég veit ekki til þess að það
sé neitt á mínum starfsferli sem
bendi til þess að ég sé líklegur
annað hvort til að falsa sönnun-
argögn eða að halda þeim eftir*
hver svo sem í hlut á”. ■
„Nei”, sagði Packer. „Það held
ég ekki. Hve langt er síðan þessi
kona hvarf?”
„Vika á morgun”.
„Heldurðu að einhver, ef til1
maður hennar, hafi drepið hana
og falið líkið?” ;
Ég held að það geti verið. Ég>
er er aðeins viss um eitt. Ben;
lýgur. Ef ég kemst að ásta^ðunni'
fyrir lyginni veit ég hvað hefur
komið fyrir Carolyn. Hún var
góð kona. Hún var líka skatt-
greiðandi og hún á skilið að
leitað sé að henni”.
„Vertu rólegur”, sagði Packer.,
„Ég er á sama máli og þú. Hefur
vferið leitað vel umhverfis hús;
Forbess?”
„Já.„Við vorum að leita að'
konu en við héfðum séð ef ný-.
lega hefði verið grafið þar”. 1
FRIÐUR I ALSIR.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ -
m
15. marz 1962 |,5