Alþýðublaðið - 28.03.1962, Blaðsíða 15

Hún hafði verið hér fyrr.
Kannske í gær. Þegar hún sofn
aði síðast hafði liún sofnað í
þessu húsi og A1 hafði sagt henni
að þetta væri gamall skóli sem
langt væri síðan að hefði verið
notaður. Það var eftir að þau
fóru úr liinu húsinu. Eftir nótt
ina. —
Nei. Nei. Ekki muna það.
Svo nálægur. Ben, elsku Ben
hvað við vorum hamingjusöm
og þú varst svo nálægt mér. Og
cg strauk og það lá við að ég
kæmist undan. Ég sá út á göt-
uná. Ef ég hefði getað veinað
og æpt en ég gat það ekki og
liann barði mig og meiddi mig
og jörðin var köld og hörð.
Ó, guð og það lá við, já hér
um bil. —
Og eftir það var ekkert. Nema
' myrkur. Stundum vélahljóð og
stundum hrufóttur vegur en
meira vissi hún ekki. Já. Hann
hlaut að hafa ekið hingað. A1
hafði borið hana inn. Hún gat
ekki munað neitt um umhverfið.
Einhvern tímann hafði hún vakn
að og hún hélt að hún hefði
borðað eitthvað. Og hvað svo?
Það er liræðilegt að ég skuli
ekki muna það, hugsaði hún. Ég
get ekki verið heilbrigð. Senni-
lega hefur hann meitt mig á
höfðinu þegar hann sló mig nið
ur.
Hún hrukkaði ennið og lirukk
aði ennið og lá grafkyrr og köld
í teppinu sínu á orpnu gólf-
inu.
Regn. Hún minntist þess að
það hafði rignt. Rigningardrop-
arnir féllu á þakið. Það var gott
hljóð. Þegar hún var lítil hafði
hún farið upp á loft til að lieyra
regndropana falla á þakið. Regn
á þakinu, já og regn á andliti
liennar, væta og hrasað í myrkri
og trén.
Þarna sérðu, sagði hún sigri
hrósandi við sjálfa sig-. Ég man
það.
Og svo var það bíllinn aftur.
Hve mörg ár æfi sinnar hafði
liún dvalist á gólfi bílsins, bund
in og kefld og hálf kæfð undir
• óhreinu teppi? Hve mörg ár
voru síðan hún hafði kvatt Ben
með kossi og sópað gólfið og
litið út um gluggann og séð sölu
mann koma með tvær stórar
körfur?
Bíllinn. En hún vissi ekki
hvers vegna. Hún hafði sofið
alla leiðina. Hann hafði farið'
með hana hingað og nú sat hann
hérna og "drakk bjór og það var
aftur dagur.
„Erum við að bíða eftir ein-
hverju spurði hún.
Hann rökk við og bölvaði
henn svo -í sand og ösku. Han-
reis á fætur. Teppið seig niður
af öxlum hans og flæktist um
fætur hans. Hann sparkaði í
það.
„Svo sannarlega erum við að
bíða eftir einhverju", sagði
hann. ,,Hvað gengur eiginlega
að þér. Heyrðirðu ekki hvað ég
sagði þér í gærkveldi?“
„Nei“, sagði hún. „Ég lieyrði
það ekki“.
„Ég hringdi í manninn þinn“,
hann virti svipbrigði hennar fyr
ir sér. „í þinn viðurstyggilega
gáfnamann herra Ben Forbes‘.
Líkami hennar hreyfðist' Hún
lyfti höfðinu. „Hringdirðu i
Ben?”
„Ég sagði honum hvað hann
ætti að gera. Ég sagði honum
hvað myndi ske ef hann héldi á-
fram að reyna að vera gáfaður.”
Hann Hallaði sér yfir hana.
„Veiztu hvað maðurinn þinn
verður að gera? Hann verður að
stökkva og hoppa eins og ég
segi. Og veiztu með hverja hann
kemur með sér? Einskisnýtu kon
una mína. Þau bæði. Hann kem
ur með haria í kyöld“.
Hún starði og starði á hann
og hjarta hennar sló ótt og títt.
„Sagði hann það?“
„Já, það gerði hann.“ A1 stakk
andlitinu upp að nefinu á henni.
Hún fann bjórþefinn sem lagði
frá vitum hans, og raka ullar
lyktina af fötum lians. Rauðleit
skeggrótin sást greinilega og
hörund hans var rautt og gróf-
gert.
„Það lýtur út fyrir að þú trú
ir því eltki“, sagði hann.
Ósjálfrátt svaraði hún: „Auð-
vitað trúi ég honum“. En hún
trúði þessu ekki. Hún lokaði aug-
unum og lét fallast niður á tepp-
ið. Ég verð að hugsa, sagði hún
við sjálfa sig. Hrista burt köng-
urlóarvefinn. Þetta er ekki fyrir
mig, þetta er fyrir Ben og ég
verð að hugsa skýrt.
„Svo það er þá í lagi. Hann
kemur þá með Lorene í nótt“.
„Það sagði hann“.
En það getur ekki verið, hugs-
aði hún. Lorene myndi aldrei
snúa aftur og Ben gæti ekki
fengið hana til þess. Hann myndi
ekki einu sinni reyna að fá hana
til þess.
Eða myndi hann ekki Ef því
væri hinsvegar farið myndi ég
þá ekki?
Allt í lagi, það skiptir engu
máli. Hún kemur ekki aftur til
A1 Guthrie og lætur hálfdrepa
sig eða berja sig til bana mín
vegna —
Myrkrið náði aftur tökum á
henni og umvafði liana eins og
ský og hún barðist við að halda
í sólargeislana sem smugu milli
hleranna.
Ég má ekki láta líða yfir mig,
hugsaði hún. Það er fyrir Bcn,
seztu upp manneskja og reyndu
að hugsa.
„Svo þetta er síðasti dagur-
inn“, sagði hún.
„Já", sagði Al. „Síðasti dag-
urinn".
Henni tókst áð setjast upp.
„Ég er svöng“, sagði liún. „Ég
þarf að borða”.
Hann benti á draslið í liorninu.
„Þarna er eldhúsið. Ef þú hefur
yfir einhverju að kvarta skaltu
segja gáfnaljósinu eiginmanni
þínum það. Það er honum að
kenna, að þú ert hérna“.
„Þú verður að leysa mig“.
Hann urraði og losaði böndin
um ökla hennar og úlnliði. „Þú
getur hlaupið um hérna og gal-
að eins og þig lystir. Við erum
uppi í sveit núna. Það er enginn
nálægt“.
En hún sá, að hann stillti sér
upp milli hennar og dyranna,
sem voru bundnar aftur með
vír.
Það skipti hana engu máli
núna. Hún einbeitti sér að því
að skríða út í hornið og róta í
dósunum. Hún var svo máttlaus.
Það var heldur að rofna til í
huga hennar og hún áleit að
máttleysið stafaði ef til vill af
því að hún hafði ekki bragðað
mat lengi. Hún hafði eiginlega
ekki etið neitt síðan A1 rændi
henni. Hún var ekki svöng núna.
En þetta var þýðingarmikill
dagur ef til vill þýðingarmesti
dagur lífs hennar og hún varð
að vera sterk núna.
Hún fann dós með túnfiski og
gamlan brauðhleif. A1 varð að
ogna dósina fyrir hana. Það var
ekkert vatn til svo hann gaf
henni bjór líka. Hún borðaði
með semingi einn dropa og smá
mola og skalf af áreynslu.
A1 drakk og reykti. Vindurinn
næddi fyrir utan.
„Ég held líka, að hann sé að
ljúga“, sagði Al. Hann starði á
hana, augu hans voru skær og
blikandi undir fölum þrútnum
augnalokum.
„Af hverju?“ Einhver illgirnis
púki náði valdi á tungu hennar
og fékk liana til að segja: „Held-
urðu að konan þín vilji ekki snúa
aftur til þín?“
Hann reis reiður á fætur svo
brakaði í gólffjölunum. „Ota því
að mér, alltaf að ota því að mér.
Lætur eins og ég sé skítugur
róni sem ekki eigi skilið að vera
á lífi. Hver er eiginlega þessi
maður þinn? Af liverju þykist
þú vera svona indæl?“
Bjórdósin hans var tóm og
liann þeytti henni frá sér.
„Þið konurnar eruð allar eins.
Þið haldið að þið séuð eitthvað
sérstakt og að hver einasti mað-
ur eigi að skríða um og sleikja
skóna ykkar og þakka ykkur fyr-
ir að leyfa honum að snerta ykk-
ur. Hvað heldurðu eiginlega að
þú sért?“
Hann sagði lienni það_með svo
ógeðslegu orðbragði að enginn
vafi gat leikið á því við hvað
liann átti.
„Strákar eins og Forbes", sagði
hann, „geta skriðið til ykkar, ef
þá langar til. Þeir eru hvort eð
er ekkert nema ógeðsleg skrið-
kvikindi. En ég geri bað ekki“.
Carolyn sagði: „F.yrst við er-
um svona ómerkilegar get ég
ekki skilið að það skipti miklu
máli þó þú missir eina okkar“.
„Þessi var min kona. Hún var
eiginkona mín frú Albert Willi-
am Guthrie. Hún stekkur ekki
frá mér upp í rúmið til einhvers
annarg“.
Carolyn þagði. Hana svimaði
enn og hún treysti sér ekki til að
tala. A1 opnaði aðra bjórdós.
Svo sagði hann:
„Hafðu engar áhyggjur, ég
kemst að því hvort hann er að
ljúga".
„Hvernig ferðu að því?“
„Ég tala fyrst við Lorene. í
símann? Og ef þau Forbes eru
að reyna að leika á mig þá kemst
ég að því. Og þá óska þau að
þau hefðu ekki reynt það“.
Hann gekk eyrðarlaus um her-
bergið svo brakaði í gólffjölun-
um. Carolyn lokaði augunum og
hvíldi sig.
Og nú var hún aftur hrædd.
Hrædd við A1 Guthrie og dauð-
ann og nóttina, sem í vændum
var. Hrædd um hvað kæmi fyr
ir Ben.
Af því að hann er að Ijúga,
hugsaði hún. Hann hlýtur að
vera að ljúga. Hann ætlar að
leika á hann.
Og Guthrie drepur liann.
22
A1 Guthrie gekk um gólfið
eins og dýr í búri, frá einum
glugganum til annars, kíkti út
um rifurnar.
Carolyn virti hann fyrir sér.
Ég verð að gera eitthvað, hugs-
aði hún. Annars kemur Ben og
drepur hann.
Af og til fór A1 út um dyrnar
og lokaði þeim að baki sér. Það
var smá skúr fyrir framan til að
hlífa innganginum fyrir snjó og
stormi svo hún sá ekki út. A1 var
aldrei meira en eina eða tvær
mínútur. Svo kom hann aftur inn
og drakk meiri bjór eða reykti
og stóð svo á fætur og gekk að
einum glugganum og lelt út.
Hvað á ég að gera? hugsaði
Carolyn. Ó, guð hvað á ég að
gera?
Hún starði á bakdyrnar. í
næsta skipti sem hann fór út
fór hún að dyrunum og ýtti - á
þær. Þær voru lokaðar hinu
rnegin frá. Hún gat ekki opnað.
Hún beið þess, að hann kæmi
aftur inn og sagði:
„Ég þarf líka að fara út“.
„Allt í lagi”, sagði hann.
gamli kamarinn stendur enn”.
Hann tók utan um handlegginn
á henni. „Nei, þú ferð ekki ein.
Og mundu hvað skeði síðast,
þegar þú reyndir að strjúka!”
Hann fór með hana út um
dyrnar og leit varkárnislega í
kringum sig til að ganga úr
skugga um, að enginn maður
sæist. Sólin féll í augu hennar
og hún varð að skyggja fyrir
þau með annarri hendinni. Hún
hafði ekki komið út fyrir dyr
ekki einu sinni út úr dimmu her-
berginu í marga daga. Hún leit
áköf umhverfis sig.
Skólinn stóð á smá hæð um-
kringdur skógi. Lengra eftir veg-
inum var gömul yfirgefin hlaða.
„Einmanalegt", sagði Al. „Ég
fór einu sinni hingað með dömu
og því man ég eftir honum. Við
vorum að leita að rólegum stað
þar sem enginn ónáðaði okkur.
Ég var kominn langt upp í sveit
og beygði út af þjóðveginum og
svo kom ég hingað. Ég hef bara
komið hingað einu sinni áður en
ég mundi það samt. Vegurinn
héðan liggur ekkert lengra. Við
erum örugg hér”.
En hann gaf henni ekkert tæki
færi til að hlaupast á brott.
Henni leið betur við að kom-
ast út undir bert loft og hreyfa
sig en hún vissi að hún myndi
aldrei geta hlaupið hann af sér.
Hana langaði til að vera lengur
úti en hann sagði henni að flýta
sér inn og hún var sannfærð um
að hann óttaðist að einhver
kæmi eftir veginum og sæi þau
og vildi fá að vita hvað þau væru
að gera þarna. Bíllinn hlaut að
vera falinn einhversstaðar í skóg
inum.
Svo það var ekki til neins að
hlaupast á brott og engin von um
að draga athygli einhvers að sér.
Þetta sama vandamál og hún
hafði átt við að stríða síðan A1
lét hana inn í bílinn í fyrsta
sinn. Hvernig hún átti að kom-
ast undan, hvernig hún átti að,
ná í hjálp. Og svo var engin von.