Alþýðublaðið - 14.04.1962, Blaðsíða 15

Daglega barðist stór hópur
kvenna um að komast inn í rétt
arsalinn. Clark varð að fara inn
í húsið inn um bakdyrnar til að
losna við milljónir forvitinna
manna sem biðu hans fyrir ut-
an. Sölumenn seldu Jinetur og lé
legar myndir af Clark á götun
um og blaðamenn og ljósmynd-
arar höfðu nóg. að gera.
Nákvæm saga, lífs Clarks og
frægðarferill hans kom í Ijós á
meðan á þessum réttaríiöldum
stóð og bæði Clark og vitni
báru um að Clark hefði verið í
Oregon árið 1922 og hefði raun
ar aldrei fengið vegabréf til að
fara úr landi.
Violet, lagleg gráhærð fjöru
tíu og sjö ára kona lagði fram
máli sínu til stuðnings mynd af
Frank Billings í éinkennisbún-
ingi brezka hersins og hélt bví
fram að Clark og Frank væri
éinn og sami maðurinn. Meðan
Clark stóð á vitnapallinum bað
lögfræðingur hennar dóminn um
heimild til að frú Norton gæti
skoðað Clark í nálægð til að
ganga úr skugga um að þessi
maður væri í raun og veru Clario
sjálfur. Þessari beiðni var neit-
að á þeim forsendum að allir
gætu séð, að þetta vitni væri
Clark Gabie sjálfur.
Faðir Clarks bar vitni um að
Clark væri innfæddur Ameríku
niaður og „það hafa búið menn
með nafninu Gable í þessu landi
í meira en fjögur hundruð ár”.
Formaður Silverton Oregon
Lumber Company kom með vitni
sem báru að Clark hefði verið
viðarhöggvari hjá honum árið
1922 og fengið rúma þrjá dali á
dag f„Hann var sá al bezti viðar-
höggvari sem ég hef haft”). —
Gjaldkeri „Portland Oregonia"
bar vitni um að Clark hefði
unnið við auglýsingar hjá því
blaði í sex vikur árið 1922.
En aðalvitnið var Franz Doer-
fier, fyrrverandi kærasta Clarks
s'em sagði frá ástum þeirra og
bónorði Clarlcs. Hún bar að i
september árið 1922 hefði Clark
búið á þúgarði föður hennar í
Oregon óg þar með var úr sög-
unni framburður frú Norton um
að Clark hefði verið í Englandi
þá. Franz lauk framburði sínum
með þvi að bera að hún væri og
hefði alltaf verið einn mesti að-
dáandi Clarks. Allra augu störðu
á Clark meðan hann jylgdi Franz
úr vitnastúkunni.
Clark sjálfur brosti og virtist
hinn rólegasti meðan þessi
þriggja daga málaferli stóðu yf-
ir og hann tók myndir af frú
Norton og lrinni óvenjulega
fögru dóttur hennar Gwendoiyn
meða’n málaferlin stóðu yfir.
Allir gömlu vinir Clarks við
Astoria leikhúsið skrifuðu eða
sendu skeyti þess efnis að þeir
væru fúsir til að bera vitni. hon-
um í hag ef nauðsyn kræfi. Einn
sagðist geta lagt fram ljósmynd
ir sem sýndu að þeir Clark hefðu
„farið á þumalfingrunum til Port
land” þegar þeir voru bláfátækir
og bíllausir.
En það var ýmislegt fleira sem
skeði. Meðan málaferlin stóðu
yfir var Gwendolyn litla í umsjá
konu, sem var vinkona móður
hennar. Þessi kona fór með barn
ið og söguna til Riu. Riu var
frekar skemmt en að hún væri
reið. „Gjörsamlega ómögulegt”
sagði hún og sendi konuna á
burt. Þegar Josephine Dillon
fékk álíka heimsókn sendi hún
Clark þau boð að hún víidi
gjarnan aðstoða hann ef hún
gæti eitthvað gert.
Óvænt vitni var Harry nokkur
Billings, sem reyndist vera bróð-
ir hins umrædda Franks Billings.
Hann bar að Clark væri ekki
bróðir sinn. En þrátt fyrir vitnis
burð hans og annarra vitna neit-
aði Violet að trúa því að henni
hefði skjátlazt. Hún benti með
miklum tilburðum á ■ Clark og
veinaði: „Hann er faðir barns-
ins míns”, þegar kviðdómurinn
átti að skera upp dóm sinn.
Kviðdómurinn sýknaði Smith
leynilögreglumann og lrinn kan-
adiska velgjörðarmann Violet,
en hún sjálf var dæmd fyrir að
misnota sér póstþjónustu lands-
ins. Hinsvegar var hún sýknuð
af þeim áburði að reyna að hafa
fé og eignir af Clark. Violet
Norton var ekki látin sitja í fang-
elsi heldur var hún flutt úr landi.
Á meðan málaferlin stóðu yíir
fannst Clark mikið til um blaða
mennsku Winkler, blaðamanns,
sem hann þekkti á „Los Angeles
Examiner”. Hann fór til Howard
Strickling og sagði: „Við skul-
um fá Otto. — Ég vil gjarnan að
hann vinni fyrir mig“.
Og eftir að dómurinn hafði
fallið bauð Howard Otto starf
hjá MGM og eftir það var Otto
sérlegur fulltrúi Clarks.
Þegar öllu var lokið var Clark
lofaður fyrir hugrekki hans og
þor, fyrir að hafa sjálfur mætt
fyrij rétti til að hreinsa mann-
orð sitt og neita áburðinum.
Mickey Rooney og Judy Gar-
lana voru yngstu stjörnur MGM.
Þegar almenningshylli Clarks
jókst fór að færast í aukana að
hermt væri eftir göngulagi hans
og rödd. Mickey var alræmdur
fyrir aðdáun sína á Clark. Judy,
sem þá var aðeins þrettán ára,
var hrifin af Clark. Dag nokkurn
sömdu hún og efnilegur ungur
liljómlistarmaður Rodger Edens
teksta við lagið: „YOU MADE
ME LOVE YOU”. Þau nefndu
lagið „Kæri herra Clark” og
Judy fékk að syngja þetta lag
fyrir Clark í afmælisveizlu sem
kvikmyndaverið liélt honum.
Clark var svo hrifinn af söngn
um og laginu og forystumenn
kvikmyndaversins voru einnig
hrifnir svo að ákveðið var að láta
Judy syngja þetta lag í keppn-
inni um lag ársins 1938. „Kæri
herra Clark” varð mjög vinsælí
lag.
Nafn Clarks varð svo vel þekkt
að orðtakið „Hver heldurðu að
þú sért — Clark Gable eða
hvað?” var almennt notað tií að
sýna vissum manntegundum hvar
þær ættu heima í þjóðfélaginu.
Með öðrum orðum var þetta orð-
tak notað til að draga úr mikil-
mennskulátum grobbara.
Nú þegar Clark stóð á hátindi
frægðar sinnar í kvikmyndun-
um varð eftirspurn eftir honum
útvarpi mjög mikil og í fyrsta
LUX þættinum sem var útvarp-
að frá Hollywood lék hann á
móti Marlene Dietrich í „Her-
maðurinn og frúin” og vorið 1937
réði LUX Clark til að leika í
„Vopnin kvödd”.
Corney Jackson sá um samn-
inga Clarks við útvarpsfélögin
„Við fengum klukkutíma mat-
arhlé”, segir Corney, „og ég
lagði til að við fengjum okkur
hamborgara og mjólk á veitinga-
liúsi rétt hjá útvarpinu. Ég sagði
stúlkunni fyrst hvað við ætluð-!
um að fá og hún færði mcr fyisc
minn bakka og kom svo með
Clarks bakka. Þegar hún sá nver
þetta var brá henni svo mjög að
hún missti bakkann og mjólkin
fór á ljósgrá fötin sem Clax-k var
í. Clark hló bara. Stúlkan fór
svo hjá sér að við lá að hún færi
að gráta”.
Coi’ney vai'ð að fara heim með
Clark til að hann gæti haft fata-
skipti áður en upptakan liófst.
Næsta dag skammaði stúlkan
Corney fyrir að lxafa ekki varað
hana við að félagi hans væri
sjálfur Clárk Gable. „Ég hélt að
Ævisaga CLARK GABLE
eftir Jeaik Carceau
þú hefðir þekkt hann”, sagöi
Corney.
„Ég þekkti hann”, svaraði
stúlkan, „Guð veit hvernig ég
fór að því að þekkja hann!”
í september 1937. lék Clark í út
varpsleikritinu „Cimarron”. J.
Walter Thompson félagið sá þá
um allar útsendingar LUX og
Noi-ma Lundbloom og Helen
Bushee sem unnu hjá Thomp-
son spurðu Corney hvort þær
mættu standa bak við og horfa
á leik Clark meðan á útsendingu
stæði.
„Ég skal kynna ykkur fyrir
lionum“, sagði Corney.
„Nei, nei,“ sögðu þær. „Okk-
ur langar bara til að standa þar
sem við sjáum hann“.
Corney sagði Clark frá þeim
og Clark bað um lýsingu á þeim
og nöfn þeirra. Þegar þeir komu
gekk hann til þeirra. „Halló
Norma“, sagði hann eins og
væri hann að heilsa gamalli vin
konu og lxallaði sér svo að henni
og kyssti hany.
..Helen stóð þarna með galop
inn munninn", segir Corney,
„og svo snéri Clark sér að henni
og sagði: „Ég vissi ekki að þú
vapir hérna líka Helen", og
kyssti hana líka. Ég segi það
dagsatt að þær ætluðu aldrei að
ná Æér eftir þetta“.
„Clark var ótrúlega stríðinn
og hann liafði mjög gaman af
að leika á fólk“, segir Corney
ennfremur. „Venjulega æfðurn
við > laugardögum og einhvern
laugardaginn fékk Bob Ozburn
sem var mikill aðdáandi Clarks
miða á Notre Dame knattspyrnu
leikinn. Hann tilbað Clark, en
hann vildi ekki að ég bæði hann
um að æfa ekki þennan dag svo
hann kæmist á leikinn. Ég gerði
það nú samt“.
„Ég skal sjá um það“, svaraði
Clark.
Þegar leikstjórinn Frank Wood
ruff spurði Clark því hann var
alltaf spurður) á hvaða tíma hon
um kæmi bezt að æft yrði á
laugardag, spurði Clark hvernig
þeim litist á að æfa klukkan
þrjú eftir hádegi svo þau gætú
öll sofið út um morguninn.
,,Það lá við að það liði yfir
Bob af vonbrigðum", sejrr Corn
ey“. „Loksins fór Clark til hans
og sagði: „Ég ’var að' stríða þér
v!5 skulum ljúka þessu fyrix*
mat“. x
Það fékk en^in stjarna meirá
en fimm þúsund dali fyrir leik
sinn í xitvarpsleikriti en Clark
fannst að hann ætti að fá sjö
þúsund og fimm hundruði dali
í laun og Corneý fannst að
hann væri þess virði en hjá LUX
voru fimm þúsund dalir hámark
ið. 51
Þegar þeir biðu eftir að upp
takan hæfist sagði CÍárk einum :
meðleikenda sínum að nú fengi
hann sjö þúsund og fimm hundr
uð dali f.vrir leik sinn. Corney
sagði Clark að sér hefði ekki tek
ist að fá þá uppliæð fyrir hann.
„En ég var búinn að segja þér
að ég vinn ekki fyrir fimm þús
und dali“, sagði Clai'k.
Eftir miklar umræður sam-
þykkti Corney loks að láta Clark
fá ávísun undirrjtaða af sér upp
á tvö þúsund og fimm hundruð
dali.
Um kvöldið þegar þeir voru
að aka í tennisklúbbinn sagði
Clark:
„Ég geri ráð fyrir að það hafi
verið áfall fyrir þig að missa
þessa tvö. þúsund og fimm
hundruð dali?“
Corney viðurkenndi það. Þá
tók Clark utan um axlir ílorn-'
eys og rétti honum ávísijnina
og sagði: „Mig langaði bara til
að svekkja þig ögn“.
„Þegar um var að ræða upp-
talninguna á leikurum þeim sem.
léku í útvarpsleikritunum vildu^
allir .vera efstir nema Clark^
segir Corney. „Hann var alltaf
fús til að aðalleikkonan og aðr-f
ar stjörnur væi’u látnar standa
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 14. apríl 1962 15^
Gerð 4403 — 4.
Fáanleg með 3 eða 4 glópípu
eða steyptum hellum, klukku
og ljósi, glóðarrist og liita-
skúffu.
Verð frá kr. 4.750.00.
Afborgun við lxvers manns
liæfi.
Fullkomið viðhald.
H.F. Raftækjaverksmiðjan, Hafnarfirði,
Sími: 50022 — 50023.
Reykjavík: Vesturver, Sími: 10322.