Alþýðublaðið - 18.09.1962, Síða 15

Neville Shute
, Við vorum mjög nánir vinir, er
mér óhætt að segja. Ég sagði
lienni aldrei neitt írá Brendu,
það var of viðkvæmt mál. En ég
held að eftir nokkra mánuði hafi
hún vitað allt annað um mig, en
það. Það var svo auðvelt að tala
við hana. Hún sagði mér líka
mikið frá sjálfx-i sér. Hún sagði
mér samt ekkert um ástamál sín.
Að því leytinu vorum við lík.
Þótt við sæjumst ekki mikið
í Nandi, fyrir utan veruna á tenn
isvellinum, sem var eins og hver
önnur vinna, þá hvarf hún varla
úr huga mér. Ég byrjaði að hugsa
um það með löngum fyrirvara,
hvað við ættum nú að gera í
Honolulu í næstu viku. Ég átt-
aði mig þó að vissu leyti. Ég gam
all karlskröggur var á góðri leið
með að verða ástfanginn í stúlku,
sem var helmingi yngri en ég og
vel það. Ég ætti vissulega að
vita betur en að láta það ske.
Þetta hafði ekki komið fyrir síð
an Brenda dó. Þetta hlutu að
vera ellimörk.
Ég reyndi að bæla þetta niður,
en það var ekki auðvelt. Einu
sinni í Honolulu þurfti ég að
fara út á flugvélaverkstæðið, og
ég sagði að ég vissi ekki hvað ég
mundi verða lengi, og hún skyldi
ekki bíða eftir mér. Hún varð
undrandi og þetta olli henni von
brigðum. Mér leiddist mjöé að
særa hana. Þeir voru hissa að
- sjá mig á verkstæðinu. Ég slæpt
ist þar í klukkustund, þá hélt ég
að hún hlyti að vera farin út,
svo ég fór til baka á hótelið.
Þar sá ég .að hún sat ein í for
salnum og las í blaði. Hún virt-
ist jafnánægð að hitta mig og ég
hana. Ég hafði tekið bíl á leigu
og við fórurn í langa ökuferð um
' eyjuna og skemmtum okkur kon
unglega.
Undir lok október fór ég í
vikufrí á nýjan leik. Ég fór til
Buxton og fékk inni á hótelinu.
Þar hafði ekkei-t breytzt síðan
ég var þar. Eg yrði að hætta hjá
Aus Can í lok janúar. Nú hafði
ég bara þrjá mánuði til að taka
ákvörðun. Það gerði ég þama. Eg
náði sambandi við annan af tveim
lögfræðingum, sem þarna störf-
uðu. Hann gerði fyrir mig sarnn-
ing um leiguna á skýlinu og af-
not af flugvellinum. Þegar það
var allt komið í gang, fór ég að
athuga með hús.
Eg vildi búa við veginn, sem
lá út á flugvöllinn. Eg fékk lóð
undir hús þar, mjög nálægt flug-
skýlinu. Svo gerði ég samning
um byggingu hússins. Eg vildi
kaupa þrjár flugvélar, verkfæri,
varahluti og notaðan bíl. Það
þýddi að ekki mundi verða fé eft-
ir til hússins.
Eg valdi teikningu að litlu húsi
og þegar ég kæmi hingað aftur í
desember mundi næstum verða
komið upp. Eg greiddi fimm
hundruð pund upp í byggingar-
kostnað hússins og samningur-
inn var gerður.
Þegar þetta var búið. hafði ég
ekkert að gera til klukkan fjög-
ur, að áætlunarbíllinn færi til Ho-
bart. Ég gekk því um flugvöll-
inn með myndavélina mína og
tók myndir af öllu, sem mér datt
í hug. Eg vissi, að ég mundi
segja Peggy Dawson frá þessu
öliu í næstu viku, og þá var eins
gott að geta sýnt henni myndir.
Til Hobart kom ég klukkan 11
um kvöldið. Eg gisti á hóteli þar
og daginn eftir fór ég í banka til
að biðja um lán. Síðan fór ég
að líta á ný og notuð húsgögn
til að sjá hvers ég mundi þurfa
með.
Eg fór til Melbourne síðar um
daginn og þaðan fór ég með
sporvagni til Suður-Yarra, — og
reyndi að gera mér í hugarlund
hvernig hún hefði búið þar. Eg
stóð góða stund og horfði á húsið,
sem hún hafði átt heima i. Skelf-
ingar kjáni var ég, því ég fór líka
og skoðaði spítalann þar sem hún
hafði unnið að utan.
Næsta morgun flaug ég til Syd
ney með ACA. Þegar ég var kom-
inn í sæti mitt, sá ég á áhafn-
arlistanum, að Ronnie Clarkc var
flugstjóri, hann hafði lært að
fljúga hjá mér þetta yndislega
ár í Leacester.
Þá hafði ég verið hamingju-
samur, ég var það líka núna. Þeg-
ar vélin var komin upp, bað ég
aðra flugfreyjuna að segja flug-
stjóranum, að Johnnie Pascoe
væri meðal farþeganna.
Hún kom strax aftur og bauð
mér fram í stjórnklefann. Aðstoð-
arflugmaðurinn stóð upp og ég
settist í sæti hans. Það var gam-
an að sjá Ronnie aftur. Hann
hafði verið flugmaður lengi og
var í góðu áliti hjá félaginu. Eg
sagði honum frá Buxton, og hvað
ég ætlaði að gera.
Við þurftum báðir að bíða þrjá
tima i Sydney. hann eftir að fara
til baka með vélina. og ég eftir
vélinni til Nandi.
Mér hafði alltaf geðjast vel að
Ronne og hann var einn elzti vin
urinn, sem ég átti. Hann bjó í
Melbourne og við mundum geta
hitzt öðru hverju, þegar ég flytti
til Buxton. Eg hugsaði með sjálf-
um mér. Hvað skyldi lxann vita
mikið um samband okkur Brcn-
du? Eg hafði það einhvern veg-
inn á tilfinningunni, að hann vissi
heilmikið. Annað var, að öll þau
ár, sem við höfðum þekkzt, þá
hafði hann aldrei minnst á hana.
Við fengum okkur kaffisopa og
spjölluðum heilmikið saman um
þá gömlu góðu daga.
Vélin, sem ég fór með lenti í
Nandi um tíuleytið um kvöld-
ið. Mér fannst gott að koma
þangað aftur, þótt loftslagið
væri ekki sem bezt. Eg sá, að það
var ljós í herberginu hennar, svo
ég fór inn á barinn og fékk mér
einn viskí og beið, ef hún skyldi
koma og tala við mig. Hún kom
ekki. Hún hefur sennilega alveg
verið í þann veginn að fara að
sofa. Þá fór ég sjálfur í rúmi*
og hugsaði um ljósmyndirnar,
sem ég gæti 'sýnt henni 1 næstu
viku.
Eg sýndi henni myndirnar í
Honolulu. Hún hafði mjög mik-
inn áhuga á þessu öllu, eins og
ég hafði reyndar gert mér í
hugarlund. Sérstaklega skoðaði
hún vandlega myndimar af teikn
ingu hússins.
Þegar hún var búin að skoða
allar myndirnar, sagði hún:
„Þetta er ansi snoturt þorp, —
Hver er aðalatvinnuvegurinn
þama?“
„Landbúnaður," sagði ég. —
„Kindur og nautgripir. Nokkrir
hafa kýr.”
„Hvað skeður, ef þú verður
veikur?“ spurði hún. „Er læknir
þama?”
„Ekki enn þá,” sagði ég. „En
hann kemur innan skamms. Ann-
ars ætla ég ekkert að verða veik-
ur.“
Hún hló. „Það ætlar sér víst
ekki neinn.”
Eg bauð henni sigarettu — og
kveikti í fyrir hana. „Þú ert bú-
inn að leggja þetta allt niður fyr-
ir þér,“ sagði hún. „Þér líður
sennilega aldrei vel, nema ná-
lægt fíugvélum og flugvöllum."
,,Það er líklega rétt hjá mér,“
sagði ég. „Eg er búinn að vera
svo len’gi í þessu.“
„Eg vildi að þú þekktir ein-
hvem þarna,“ sagði hún. „Þetta
hlýtur að verða einmanalegt í
byrjun."
Þetta var í annað skipti, sem
hún hafði sagt þetta. „Eg á ekki
svo erfitt með að kynnast nýju
fólki,“ sagði ég. „Annars kem ég
til með að fara til Melboume
við og við býst ég við. Eg á kunn
ingja þar.“
„Hvern þekkir þú í Melbour-
ne, fyrir utan mig?“ spurði hún.
Eg sagði henni frá Ronnie
Clark og hvernig við hefðum
liitzt fyrir fáum dögum.
Nokkrum dögum síðar fór hún
í frí. Meðan hún var í burtu
hafði ég tíma til að hugsa málið.
Það var rétt hjá henni, það
mundi verða einmanalegt í Bux-
ton. Eg mundi ekki verða ein-
mana á þann hátt, sem hún
meinti. Eg átti auðvelt með að
afla mér vina meðal karlmanna.
í því hafði ég næstum ævilanga
reynslu. Eg mundi vissulega
verða einmana, því ég mundi
sakna hennar mjög.
Eg gerði mér alveg Ijóst, hvað
af því mundi leiða, ef ég bæði
hana að giftast mér. Eg vissi, að
það var heimskulegt. Hún mundi
sennilega bara hlæja að mér og
GRANNARNIR
Þér verðlð að fyrirgefa að ég kem of seint, en það voru marg
ir hjá kaupmanninum.
það mundi binda endi á vináttu
okkar. Þess vegna ákvað ég að
gera það þá ekki fyrr en rétt
áður en ég hætti hjá félaginu.
Þótt ég gerði það ekki, — mundi
vinskap okkar að mestu ljúka, er
ég hætti hjá félaginu, og þá
mundi ég dauðiðrast að hafa
ekki gert þetta.
Þetta var mikið vandamál. Ég
var að verða sextugur, hún var
mitt á milli tvítugs og þritugs.
Hún mundi að sjálfsögðu vilja
eignast börn. Það var ekki gam-
anmál að verða pabbi sextugur.
En það var ekkert við því að
gera. Eg var mjög vel á mig
kominn líkamlega. Eg fór í lækn-
isskoðun á þriggja mánaða
fresti og það fannst aldrei neitt
að mér.
Undir vikulokin var ég komin
á þá skoðun, að ég yrði að freista
gæfunnar. Ef lxún tæki mér, yrði
þetta vissulega óvenjulegt hjóna-
band, en það var svo sannar-
lega ekkert þvi til fyrirstöðu, að
við yrðum ekki hamingjusöm
bæði tvö. Ef hún hins vegar hafn
aði mér, þá yrði auðvitað við það
að sitja, en það var betra held-
ur en að biðja hennar ekki. Það
mundi vera ágætt að láta til skara
skríða um jólaleytið, þá væri um
það bil mánuður þar til ég hætti.
Hún mundi sennilega þurfa um-
hugsunartíma til að svara svona
óvenjulegu bónorði. Ef hún hafn-
aði mér, yrði þessi mánuður
ekkert skemmtilegur, en við því
var ekkert að gera.
Hún kom til baka úr leyfinu
og við héldum áfram eins og fyrr
í Honolulu. Þó var þetta ekki
alveg eins og áður, því mér
fannst ég ekki geta talað við hana
um framlíðina fyrr en úr þessu
væri skorið. Það var einhver
breyting á. Einu sinni eða tvisv-
ar stóð ég hana að því að horfa
á mig með furðusvip. Hvaff
skyldi hún vita mikið, hugsaði
ég með mér.
í desember var loftslagið af-
skaplega rakt þarna, maður
svitnaði við minnstu hreyfingu,
og það rigndi oft mikið. Þaff
var munur, þegar við vorum í
Honolulu, því þar var mikið svaL
ara. Við hættum að leika eins
mikinn tennis, því það var ekki
nokkur leið. Þess í stað syntum
við við ströndina. Eg gekk meira
að segja úr skugga um að þau
syntu góðan spotta til að halda
sér við.
NÝKOMIÐ -
Skútugarnið Regattae, Zermatt,
Kompas,
Babygarn Grazia,
Babybarn Stella m/silkiþr.
o. fl. gerðir.
Kakíefni, mjög góð tegund, 140
cm. breitt, dökkblátt, ljósblátt,-
grænblátt, brúnt og hvítt.
Japanskar kven-krepbuxur.
Þýzkar kvenbuxur, baðmullar.
Þýzkt kápupoplín, rautt ,ljós-
blátt, ljósgrænt.
Sendum gegn póstkröfu.
Verzlunin H. TOFT,
Skólavörðustíg 8.
Dalbraut 1.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 18. sept. 1962 15