Alþýðublaðið - 18.11.1962, Page 15

eftir Georges Simenon
Þeir voru ekki lengur með stein
borð, sem naktir líkamir voru
hindra þá í að rotna.
Ef til vill var það verra. Nví
settu þeir þá í númeraðar skúff
ur í risastórum frysti.
Sardot litli grét ekki, og það
gerði hún heldur eki.
„Þér megið ekki vera reið við
okkur. Við erum að gera skyldu
okkar.“
Þetta var of mikið. Hann virt
ist fara enn meir hjá sér.
„Má ég fara upp og taka til
í herbergjunum?“
„Ég varð að innsigla dyrnar.“
„Og allt er enn á rúi og stúi?“
„Það gerir ekkert til, trúið
mér. Ég kem sennilega aftur. Sjá
ið þér til, þetta er mjög flókið
mál, sem kann að hafa eftirköst.“
Monsieur Bouvet hafði farið
einn í sendiferðabíl, sem var ekki
einu sinni líkvagn, og húsið tæmd
ist á svipstundu; blaðamennirnir .
héngu þarna stundarkorn enn og
spurðu nokkurra spurninga að
lokum og vonuðu að hafa upp
á einhverjum hálfgleymdum upp
lýsingum.
Ferdinand slagaði út á stétt-
inni, og hún varð að fara út að
sækja hann og láta hann fara
í rúmið. Þetta var í fyrsta sinn,
sem svo margt fólk hafði tekið
liann alvarlega. Hann hafði talað
við það um Monsieur Bouvet,
eins og hann hefði alltaf þekkt
hann, eins og þeir hefðu verið
nánir vinir. Guð mátti vita, hvaða
vitleysu hann hafði sagt því. Átti.
maður eftir að lesa það allt í blöð
unum?
„Vertu kyrr á meðan ég er
að taka af þér skóna.“
Hann var hræddur við hana
og hann vissi. að hún gat lamið
hann, en hann var staðráðinn í
að komast undan, fá sér nokkra
drykki í viðbót og segja liinar
dásamlegu sögur sínar á kránum
í ngrenninu. Bráðlega, liann var
næstum viss um það — að
minnsta kosti höfðu þeir lofað
honum því — mundi mynd hans
birtast í blaðinu.
,;Svona, karl. Skelfing er að sjá
þig! Og þú getur verið viss um,
að þú færð eitt af köstunum þín
um bráðlega."
Hún setti skóna hans í skáp-
inn og læsti honum, svo að hann
gæti ekki komizt út, þó að .hún
kynni að þurfa að bregða sér
frá. Aftur sá hún gamla m'ann-
inn út um gluggann, hann gekk
framhjá og flöskustútur stóð upp
úr vasa hans.
Hún yrði að skrifa húseigand-
andum um allt þetta, en hann
var í sumarleyfi í Biarritz, en
fyrst varð hún að fá sér eitthvað
að borða, sitjandi við borðsend-
ann. Hún lét sér nægja ostbita,
brauð og kaffi, og hún var ekki
hálfnuð með máltíðina, þegar
Ferninand var farinn að hrjóta.
*
Frú Marsh, sem eyddi mestu
af tíma sínum á börum á Champs
Élysées með grannvöxnum, ung
um mönnum, hafði sagt við lög-
fræðing sinn, Rigal:
„Kongó gerði hann brjálaðan,
skiljið þér? Ég er viss um, að
hann vissi ekki lengur hvað hann
var að gera eða hver hann var.“
Rigal hafði ekki mótmælt, þar
eð það er óviturlegt að rífast við
skjólstæðing, sem kann að verða
ríkur, en hann hafði sat sína
eigin skoðun á málinu. Að vísu
ekki mjög nákvæma skoðun.
Hann átti konu, börn og tals-
vert umfangsmikla starfsemi; ár-
um saman hafði hann haldið hjá
konu, sem hafði bakað honum
endalausa erfiðleika, og það
höfðu komið fyrir nætur, þegar
hann lá í rúmi sínu og langaði
til að hlaupast burtu frá öllu sam
an.
En það var allt mjög óskýrt.
Öðrum hlaut líka að hafa dott-
ið það í hug.
Hver veit, nema slíkir draum
ar geti á einhverjum tíma tekið
á sig fastara form hjá sumú
fólki? -
Costermans gekk beinna til
verks. Fyrst yrðu þeir að sánna,
að frú Marsh ætti ekki neinn
rétt til arfsins og síðan ganga úr
skugga um, að Cornelius hef|i
gert allar varúðarráðstáfánir,
að Ouaginámur h.f. lentu ekki
í vandræðum.
Lucas skildi ekki næturinnbrot
ið, sem honum sýndist ekki neitt
venjulegt innbrot og hafði verið
framkvæmt með furðulegum
glæsibrag.
Og það hafði verið vandlega
undirbúið, eins og það sannaði,
að næturgesturinn hafði látið
taka sig fyrir harmoníkuleikar-
ann. Satt var, að Madame Je-
anne var ekki viss um, að hann
hefði sagt nafn sitt, þegar hann
fór framhjá.
Það gerði ekki mikið til. Hann
hafði valið sinn tíma, sannfærð-
ur um, að húsvörðurinn, nýsofn-
uð, mundi ekki verða hrædd.
Hann hafði opnað dyrnar að í-
búðinni án þess svo mikið sem
rispa þær og hann hafði ekki
skilið eftir eitt einasta fingra-
far.
Þegar hann fann gullpeninga,
hafði hann ekki tekið þá. Hafði
hann tekið nokkuð annað?
Ein spurning kom upp, sem
fróðlegt hefði verið að fá svar
við: var það Monsieur René Bou-
vet, fæddur í Wimille, sem hafði
komið til að ræna, eða var það
Samuel Marsh frá Santa Cruz
og Oauginámunum?
„Ég er hræddur um, að við
séum ekki farnir að sjá fyrlr end
ann á þessu ennþá, kæri Lucas,“
sagði lögreglustjórinn.
Fyrir hann hafði þetta þýtt
aukastarf og óþægilega ábyrgð á
þeim tíma, þegar allar deildir
lögreglunnar voru yfirhlaðnar
verkefnum vegna sumarleyfanna.
Það voru nú þegar komnir tveir
lögfræðingar í málið, lögfræðing
ur frá frú Mai’sh og Flæming-
inn frá Antwerpen, sem trítlaði
á eftir Costermans.
Lucas útskýrði:
„Síðdegis í dag byrja blöðin
að birta fyrstu myndimar. Hús-
vörðurinn veit ekkert. í íbúðinni
er ekki til nokkur vísbending,
ekki einn einasti hlutur til að
koma okkur á sporið. Fötin, lín-
ið, skónir, allt hefur verið keypt
í París. Lituðu eftirlíkingarnar
eru frá árbakkanum eða bóksöl
unum á Vinstribakka."
„Monsieur Beaupere hefur yf-
irheyrt umrenning, sem ekki veit
neitt meira um þetta.“
Þeir fóru til hádegisverðar,
annar heim til sín, hinn í Brass-
erie Dauphine, steinsnat&frá Quai
des Orfevres, og Monsiéur Boau-
pere hélt áfram að vinna á sinn
hátt, þar til hann yrði tekinn
burtu úr rannsókn málsins, sem
var að verða of mikilvægt fyr-
ir liann.
Hann var fátækur maður, sem
aldrei reyndi að fá heildaryfirsýn
yfir málin, hvað þá að kafa nið-
ur í þau. Hann hafði lært starf
sitt af samvizkusemi, í sveita
síns andlitis — og fóta sinna —
og það gerði hann að veigamikl-
um manni í fjölskyldu sinni og
meðal nágrannanna.
Af þvi sem umrenningurinn
hafði sagt honum um morguninn
hafði liann sett á sig aðeins einn
hlut, einu áþreifanlegu staðreynd
ina, og liann var þegar kominn
til Vosgestorgs og stóð fyrir fram
an húsið á horni Francs-Bourgeo
isgötu.
Húsvörðurinn þar var ekki af
sömu manngerð og sú á Quai
de la Tournelle. Þetta var kona
með gleraugu, klædd svörtum
silkikjól. Hún hafði átt við erfið
leika að stríða og gerði sér upp
penpíusvip.
Hann sýndi henni lögreglu-
skjöldinn.
„Ég efast um, að það sé nokk
uð í þessu húsi, sem þér getið
haft áhuga á.“
„Þekkið þér mann að nafni
Monsieur Bouvet?"
„Aldrei heyrt um hann.“
„Eða mann að nafni Marsh?“
„Það býr maður að nafni Marc
hal á fjórðu hæð. Hann liefur bú
ið hér í tuttugu og fimm ár og
dóttir hans giftist í síðastliðinni
viku.“
Dagblaðið hjálpaði alltaf, með
mynd ameríska stúdentsins.
„Hafið þér nokkurn tíma séð
þennan mann?“
Hún horfði nákvæmlega á
myndina, skipti jafnvel um gler
augu, en hristi síðan höfuðið.
„Búa margir hér?“
„Þrjátíu og tveir. Flestir í sum
arfríi."
„Getur verið að meðal þeirra
sé gömul lcona, gömul piparmey,
sem klæðist svörtu?“
„Getur verið, að þér eigið við
Madame Lair?“
„Er hún í París?“
„Hún hefur ekki farið úr bæn
um í þrjú ár.“
„Hver er Madame Lair?“
„Mjög virðuleg kona, upphaf
lega norðan úr landi, sem býr í
stóru íbúðinni vinstra megin á
fyrstu liæð. Hún hefur búið hér
í fimmtán ár.“
„Hefur hún stórt, fremur fölt
andlit?“
„Hún er fremur föl, já, einkum
þegar hún er með verkina."
„Er hún fótaveik?"
„Eins og allar gamlar konur.
Og það eru ekki bara konur, sem
verða fótaveikar?“
Hún sagði þetta um leið og
hún horfði á risastóra skó leyni
lögreglumannsins.
„Er hún heima núna?“
„Hún fer eiginlega aldrei út.“
„Vitið þér, hvort hún fór út í
fyrradag, síðdegis?"
„Ég njósna ekki um leigjend-
urna.“
„Tefur hún þjónustustúlku?“
„Hún hefur matreiðslúkom}. og
stofustúlku, Madame Lair er rífe.
D'ætur hennar eru giftar. Fytir
stríð hafði hún líka cinkabil-
stjóra.“ r
Monsieur Beaupere hikaði,. á-
kvað að gera skyldu sína, bjó sig
undir dónalegar máttökur, lagði
af stað upp stigann og stakk upp
í sig brjóstsykursmola, eiginlega
eins og hann væri að stinga p.en
ing í sjálfsala. ,
Stigagangurinn var dimmur ng
handriðið úr útskornum viði,
dyrnar fornfálegar, mjög háar,
mjög breiðar, með tveim spjöld
um, eins og í ráðuneytum. Hann
tók í koparhnúðinn. Homrmt
fannst það óvenjulegt að heyra
fótatak nálgast svo langt að, eins
og einhver þyrfti að ganga gegn-
um heila röð af herbergjum, áð-
ur en hann kæmist til dyra.
Og það var nákvæmlega þanri
ig. Hann sá tvær risastórar stof-
ur, síðan bókaherbergi, engu
minni, og hin fertuga kona, sem
opnaði dyrnar fyrir honum, var
með flauelishúfu á höfði.
„Býr Madame Lair hér?“
„Er yðar vænzt?“ , T
„Ja, ég . . . ég . .
„Madame Lair er ekki heima.,,
Hann varð næstum of seinn
til að setja fótinn fyrir hurðina,
og með sorgarsvip á andlitinu Qg
viss um hvers mátti vænta í við
skiptum við fólk af þessari stétt,
tók hann fram lögregluskjöld
sinn aftur.
í pöntunar-
listunum:
Ódýr barnaleikföng.
%'j '
-tKi Póstverzlunin. ''
jmsL
Biíiiiiiiimhiim
BiiiiiiiitiimMi
jillllllllllllHIH
illlllHIMIIIHM
Rimiiiiiiiiihim
BiiiiiiiiHimr
.............. ___________gililllHHMNf
iiiúiiii*iiniiiiiiii»iinWWI."WW"HH.mr
,Hn»MMI»ll»UM»UIM»***ll»»*»UH»******
Miklatorgi.
í -
QRANNARNIIR

Ég er hrædd um að þeim sé kalt!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 18. nóv. 1962 15