Alþýðublaðið - 18.12.1962, Blaðsíða 15

ið góður smekkur aðeins við um
mat. Ha-ha“ Bolabítur liorfði á
hina tvo gesti sína og bjóst sýni
lega við fagnaðarlátum. „Þið ætt
um að sjá eldhúsið — fullt af
rafmagnstækjum. En allur kastal
inn er þannig. En maður má
ekki kvarta — það gefur Call-
um og konu hans möguleika til
að reka staðinn án aðstoðar.“
,,Er virkilega ekkert þjónustu
fólk hér?“ spurði Skonrok.
Gestgjafi okkar hló aftur. ,,Þú
heldur, að það hljóti að vera ein
hverjir faldir hérna eftir að vera
búinn að vera hérna í heilan sól
arhring. Því miður ekki. Það
Showmann
Framh. af 16 síðu
verið hagstæður í fyrsta sinn frá
Btyrjaldarlokum.
Bak við hjartanlegan hiátur hans
orðheppni og að því er virðist
takmarkalausan dugnað snjall
umræðumaður, sáttasemiriri og
Stjórnmálamaður, sem sé eindregið
fylgjandi vestrænni samvinr.u og
menn óttist mjög.
Að sögn fréttamannsins sagði
hann er dró að lokum kosninga-
baráttunnar 1959, að mesta „byrði'*
hans væri sú tilhneiging alira,
að halda að hann sé „gáfaðri og
heiðarlegri" en allir aðrir. „En
meðan ég er betri en þið get ég
borið hana,“ á hann að hafa sagt
stjórnmálaandstæðingum slnum.
Oft hafi hann sagt í gríni, að
bezta aðferðin til að fá aðstoð frá
Bandaríkjunum sé að láta komm-
únista fá sæti í stjórninni.
Eitt sinn hafi hann svarað til
um útlit sitt með því að segja. að
hann hafi verið fallegur frá íæð-
ingu. í gamla daga hefði hann
drukkið flösku og borðað giasið.
• Þeir, sem venji komur sínar í
þinghúsið, minnast þess að sjá for
sætisráðherra sitjandi í sæti sínu
með lokuð augu og fætur upp á
borði undir ítarlegum ræðam þing
manna.
í viðtalinu kvað forsæti i.vðherra
gjálfstæðisflokkínn ekki sa.nbæri-
legan íhaldsflokkunum á Norður
löndum. Markmið hans sé ekki að
gera þá ríku ríkari, heldur tryggía
ölium íslenzkum börnum söm.u
tækifæri.
Aðspurður hvort hann kynnj að
fara í opinbera heimsókn tii
Bandaríkjanna, sagði ham. „Hví
skyldi ég vera að ónáða Banda-
ríkjaforseta, sem er mjög önnum
kafinrt?"
gekk allt úr vistinni fyrir þrem
vikum vegna þess eins að ég
kærði eina stofustúlkuna fyrir
að stela líni. Fjölskylduböndin
hér eru eins sterk og hugsanlegt
er. Það eru allir skyldir. Svo að
ég gat ekki fengið fólk í staðinn
á eyjunni. Og ég get heldur ekki .
fengið stúlkur utan frá, ekki þeg
ar næsta kvikmyndahús er sextíu
kílómetra í burtu.“
„Hvað um Callum og konu
hans?“ spurði Skonrok.
„Þau komu með mér frá meg-
inlandinu. Hann hefur verið í
þjónustu fjölskyldu minnar síð-
an ég var barn. Þess vegna
finnst honum hann hafa forrétt
indi og er svona fjandi dónaleg-
ur. . . En ég gleymi húsbónd-
askyldunum. Gjörið svo vel að fá
ykkur meira vín. Annars verðið
þið að minna mig á að sýna ykk
ur kjallarann. Á dögum Stúart-
anna var hann notaður til að
fela vopn ættarinnar. Nóg rúm.
Frændi minn fyllti hann af víni
af mestu natni, og , ég má segja,
af þekkingu.
„Það má nú segja. Þetta er
frábært rauðvín," sagði Skon-
rok. „En kjallarar frá dögum
Stúartanna! Er draugagangur í
kastalanum?"
„Hafið svo verið, þá hefur Her
bert frændi hreinsað það burtu.
Hafið þið nokkum tíma heyrt,
að vofa hafi komið upp í lyftu?
Sé nokkur vofa, sem þarf að
kveða niður, þá er það seinni
tíma viðbót."
Cailum kom inn til að taka
fram af borðinu og taka til, og
setti portvínsflösku á borðið.
„Er nokkuð annað, sem þér
viljið, Mr. Jonatlian?" spurði
liann.
„Ég hringi, ef til kemur“,
sagði Bolabítur.
„Hringi! Já, einmitt — og ef
þeir taka nú strauminn af aftur,
ætiíð þér þá gömlum mannin-
um að klifra upp alla þessa kol-
myrku stiga? Getið þér ekki
sagt -?“
„Settu aðra whiskyflösku á
borðið.“
„En það er nóg þar nú þegar,
Mr. Jonathan —
„Gerðu eins og ég segi."
Ég sriéri mér undan og fór að
tala við Skonrok. Ég hafði áhuga
á honum. Ef ég hefði þurft að
líkja honum við eitthvað, hefði
-úg sagt, að hann væri eins og
api. Ég gat samt ekki áfellzt
...Henry fyrir að segja mér ekki,
að hann hefði apalega andlits-
drætti, því að hann hefði þá
ekki. Svipurinn var, ef yfirleitt
var hægt að tala almennt líkari
andliti drengs, kringlótt og slétt
— þó að það væru hrukkur kring
um auguir — og með stutt nef.
Það voru augun, sem höfðu apa
svipinn — bæði döpur og greind
arleg — og ef til vill var það líka
óöruggar hreyfingar hans, hann
rétti út höndina eftir vínglasinu,
eins og hann ætlaði að fara að
taka kastaníuhnot úr eldi. Mér
geðjaðist ekki alls kostar að
Skonroki, en hann laðaði mig að
sér. Mig grunaði, að hann liefði
kímnigáfu, sem var meira en Bola
bítur hafði til að bera.
„Eigum við að færa okkur í
hægindastólana?" sagði Bolabít-
ur. „Viljið þið konjak, eða
whisky og sóda?“
Við létum fara vel um okkur.
Ég kveikti mér í pípu, Kexkaka
í sígarettu, Bolabítur í vindli. Við
reyktum þöglir og hlustuðum á
gnauð hafsins, sem barst inn
um opinn gluggann að neðan.
„Skríbent", sagði Boltbítur.
„Það er nóg af pappír í skápn-
um þarna.“
„Ó, já.“
„Ég sting upp á að þér skrif-
ið allt niður með hraðritun. Síð
an getið þér talað það inn á
diktafón eða vélritað það sjálfur
alveg eins og þér viljið. Síðan
Hannes é hornmu.
Framh. af 2. síðu
bezti lestur. Dr. Þorkell Jóhann-
esson gerir grein fyrir Magnúsi í
bókinni, en sú ritgerð birtist fyrir
mörgum árum annars staðar, Jón
Guðnason, magister, ritar skýr-
ingar og eftirmála og hefur liann
að öllu leyti séð um úvgáfuna.
Þetta er gott verk, og ber að þakka
það framtak, að gefa Ferðarollun;»
út. Þar er stiklað að visu á mjög
stóru, enda virðist hún skrifuS
handa konu Magnúsar fyrst og
fremst og höfundinum aldrci dott-
ið í hug að hún mundi koma fyrir
sjónir almennings.
EN EF TIL VILL er þetta ein-
mitt aðalkostur sögunnar, þvi að
við það verður hún innilegri ná-
kvæmari í smáatriðum — og
heild þeirrar mosaikmyndar, sem
slíkar bækur skapa því glöggvari.
Það er ekki lítils virði að geta
skyggnzt bak við ártölin, stærri
viðburðina, og fá hugmynd um
viðhorf sögumanna sjálfra til
manna, málefna og einkalífs síns.
HUGPRUÐ
Ný merkileg bók cr komin á markaðinn. Það er ekki hversdagsvið-
burður að fá í hendurnar bók eftir einn fremsta þjóðarleiðtoga, sem
nú er uppi. Bókin „Hugprúðir menn“ er skrifuð af John F. Kenn-
edy, forseta Bandaríkjanna. Hún.hefur hlotið Pulitzer verðlaun og
selzt í risaupplögum í heimalandi forsetans, einnig hefur hún
verið þýdd í flestum menningarlöndum.
Þeir munu fáir íslendingar, sem ekki þekkja Jolin F. Kennedy,
af afskiptum hans af heimsmálunum. í bókinni birtist alveg ný hlið
á þessum vinsælá þjóðarleiðtoga og vafalaust kemur hann mörgum
á óvart.
Það er ckki nýtt að merkir -menn skrifi endurminningar, þegar
fer að halla degi og kyrrast um, en hitt er mjög fátítt, og verður
að teljast merkilegt, að takast skuli að skrifa bók, mitt í þeirri önn,
sem John F. Kénnedy hefur staðið í.
Þcssi bók hans er í senn fróðleg óg skemmtileg og hana getur
enginn hugsandi maður látið ólésna.
Urri jólin lesa allir bók Kennedys Bandaríkjaforseta, hún heitir
„Hugprúðir menn“.
MENN

■Hb'
ASRUN.
C&íQf-"
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 18. des. 1962 1$