Alþýðublaðið - 13.01.1963, Blaðsíða 15

nokkru öryggi. Hann sló þau
harkalega í tennur og varir. Það
hugsaði enginn um nákvæman
skammt. Þau lifðu fj'rir líðandi
stund. Þessi hressing og öryggis-
ráðstafanirnar, sem á undan voru
gengnar, tóku langan tíma,
nokkrar klukkustundir. Af því að
flekinn kastaðist stöðugt til, —
Þurfti að taka mikið á og velja
rétta augnablikið til að 'nreyfa
sig nokkuð. Og allan tímann urðu
þau að ausa. Áður en þau áttuðv.
sig á, var að koma nótt.
Nokkra stund enn fylgdu höfr-
ungarnír þeim og fóru gegnum
öldurnar, eins og lýsandi tund-
urskeyti. En brátt hurfu þeir í
hinum almenna glundroða.
Nóttin var löng þjáning, svo
löng, að jafnvel gleymdist mögu-
leikinn á að dagur kynni að
renna aftur. Þau svimaði og þau
urðu rugluð af hinni óreglulegu
hreyfingu, sem hélt stöðugt á-
fram, en þau urðu ekki sjóveik í
eiginlegri merkingu. Þau höfðu
afskaplega iítið til að kasta upp,
satt er það, en þau kúguðust ekki
einu sinni. Sennilega var það
vegna þess, að þau voru of önn-
um kafin við að halda sér, hálf-
sljó af hræðslu.
Nokkrum sinnum um nóttina
komu skúrir. En karlmennirnir
drukku ekki mikið. Það var of
sárt að snúa sér upp i vindinn.
Og rigningin var ísköld. Þeir
vildu heldur hjúfra sig niður í
sjóinn, sem barst til og ífrá á=
botni flekans og var hlýr í sam-
anburði við rigninguna.
Þau voru hætt að ausa. Flek-
inn hellti sjálfur út úr sér heil-
miklu af vatni, þegar hann tók
að renna niður af öldunum. Svo
kom aftur fyrir, að hann fylltist
af einni gusu. Þá var um stund,
eins og þau væru úti f sjónum
sjálfum. En seglið og reimd stög-
in héldu þeim um borð.
Án þess að nokkurrar dögunar
yrði vart, var sólin komin upp og
skein af stormhröktum himni. _
Flekinn var á botni öldudals.
Fvrir framan var brött vat.ns-
brekka, sem teygði sig beint eins
Jangt og þau fengu séð, til beggja
bliða. Handan við hana var önn-
ur, hærri hæð, Sem löður blés
aí. eins og snjó blæs af fialls-
hrygg. Flekinn gat ekki komizt
undan þessari seinni hæð, hann
virtist dragast aftur á bak að
henni. Yfir skutnum héngu þús-
undir tonna af vatni, sem voru
um það bii að koma æðandi niður
eins og græn ski-iða. En flekinn
virtist sem dreginn aftur á"bak
upp snarbratta hlíðina. Hann
komst upp á toppinn. Þar varð m.vrkrinu.
hann fyrir fullum krafti roksins,
sem snéri honum í hringi og velti
honum á ýmsa vegu. Augnablik
mátti sjá endalausar samsíða
línur — svipaða löðrandi öldu-
falda með djúpum og breiðum
dölum á milli. Þetta útsýni hvarf,:
þegar flekinn barst aftur á bak
éða á hlið, niður dálitið meira
afliðandi brekkuna hinum nregin
á öldunni. Á botninum flaut hann
augnablik á láréttri stellingu, og
fólkið um borð sá aðra tröllaukna
öldu gnæfa yfir skotinn.
Þetta var endurtekið með 2já
hvein, öldurnar hvæstu og
stungu og geystust um borð í
Gegnum sælöðrið
mátti sjá stjörnurnar skína. Ó-
vcðrið hlaut að hafa náð hámarki
sínu í ofsalegri hviðu, sem kom
að þeim um miðnættið, en hin ör-
magng áhöfn gat ekki skynjað
það. Og þó var Skonrok sér að
minnsta kosti meðvitandi um, að
hann mundi iifa af. Hann hafði
haft það á tilfinningunni allan
tímann. Hann langaði ekki mikið
til að iifa, en hann vissi, að hann
mundi komast af.
Þegar sólin k°m loksins upp
aí't.ur, vpru öldurnar en tröllaukn-
ar, en þær voru búnar að missa
eða 3ja mínútna fresti allan dag- sjúnar af takmarkinu. Þær héldu
inn- : aðeins áfram fyrir unohafskrafti
Það komu tilbreytingar — allt
af óþægilegar — þegar vindhviðr
ur komu. Þau sáu vindhviðurnar
sinum. Þær risu og féllu án tak-
marks. Ef nokkuð var afleiðingin
af þessu en óþægilegri fyrir fólk
koma, þegar þau voru uppi á ' ’ ið á flekahum. En eftir því sem
öldufaldi, dökkar, óljósar línur-, „ leið á morguninn og sólin klifr-
sem komu út úr sjóndeildar- aði hærra og hvarf ekki lengur
hringnum, seddu yfir öldurnar ög "i sælöðrið, skildist þeim, að rok-
nálguðust, þar til þær gerðu á~
rás sína skyndilega. Þá fylltist
inu var-slotað. Þau sofnuðu, sam-
anhnipruð í vatninu undir reim-
yfirborð sjávar af iðuköstum og uðuni stögunum.
loftið fyiltist svo af löðri, að
næstum var ómögulegt að anda.
Þau v.öknuðu um kvöldið. Þau
néru andlit sín, sem sjávarselt-
Sömuleiðis skrúfuðust öldu- an var sforknuð á, og þau opnuðu
faldarnir stundum upp í skörð- augun með fingrunum. Þau
ótta toppa, sem hvæstu, er þeir teygðu úr stirðum limum sínum
hreyfðust, vögguðu og féllu sffÞ ' bg gláptú hvert á annað. Ósjálf-
an niður með dynk. Þegar hlutar.... nétt og.með hægum og sársauka-
af þessum vatnssúlum lentu á fullum hreyfingum tóku þau að
flekanum, fór hann í kaf augntF áusa. Hun reyndi að brjóta þau,
blik. Aðeins hringlögun harrs. og ,en mistókst:' Húnt réttiiSkófrt-'öki
léttleiki björguðu honum frá al- þau. Hann var næstum eins veik-
gjörri tortímingu. Hann komsb
yfir næstum allt, eða rann,- til
hliðar.
í einni hviðunni hallaðist flek-
inn svo mjög, að leirbrúsinn "fór
fyrir borð. Skonrok, sem var næst
ur, reyndi að draga hinn aftur á
snærinu, sem bundið var í líf-
línuna. Er hann hallaði sér út
yfir síðuna, sá hann — eða hélt,
að hann sæi — að líflínan væri
sjálf að rifna frá vegna þyngdar
brúsans. Iuflínan var fest í all-
margar lykkjur, sem saumaðar
burða og hún, en loksins tókst
•honum, með því að berja stykkj-
unum við hné sér. að skipta þeim
-rétt. Ilanh rétti mönnum skammt
kin og þegar hann var búinn að
því, komst hann að raun um, að
hann átti tvö stykki eftir, eitt
handa sjálfum sér, og annað.
„Hvérs vegna?” spurði Bola-
bítur.
,,Eg — ég hélt. að við værum
Ýimni," svaraði 'Sko'nrok.
.-:~"Hann skoðaði svioinn á andliti
Bolabíts. Hafmey horfði undar-
með einhverjum göldrum verið
flutt þúsund mílur til einhvers
staðar, þar sem friður ríkti, og
þau langaði öll til að sofna aftur.
Þar sem flekinn snerist, sneri
Hafmey höfðinu í öfuga átt. Hún
dró undir sig fæturna og reis upp
á hnéin. Nokkra stund var hún
kyrr þannig og starði yfir hafið.
Þá lyfti hún augum sínum til
himins, þar sem skýjaflókar
voru á ferð, og Skonrok sá á and-
liti hennar svip, sem ekki var af
þessum heimi. Ef nokkur tilfinn-
ing gerði vart við sig hjá hon-
um, þá var það dapurleiki. Varir
stúlkunnar bærðust, en ekkert
hljóð heyrðist. Hann vissi hvað
þetta þýddi.
Eftir nokkra stund sagði hún
mjög rólega: „Ég sé tré”.
„Hvar?” spurði Skonrok.
„Standa upp úr sjónum”.
Hin furðulega birta var enn
í augum hennar. Vesalings Haf-
mey.
En hann hafði sig á fætur, og
vissulega voru þama pálmatré.
Ef hann hefði orðið fyrstur til að
sjá þau, hefði hann ekki sagt
neitt, því að þau virtust vaxa
upp úr sjónum. Hann hristi hina
mennina tvo og benti. Andleg
viðbrögð þeirra voru eins hæg
og hægar, klunnalegar hreyfing-
ar þeirra. Já, það voru tré, og
undan vindi. En brosin birtust
aðeins hægt og með efasvip. Svo
til án minnsta æ.-'ings byrjuðu
:aS:rlosa'WWÍWncti
En æsingin var til og-ihún óx
á meðan þeir unnu, þar til hún
náði tökum á þeim. Hendur
þeirra skulfu, þeir hrópuðu og
klökuðu af hlátri og byltust
hver um annan á meðan þeir
drógu upp seglið. Tár runnu
niður andlit þeirra. Deilur þeirra
og árekstrar voru gleymd. Hið
eina, sem þau hugsuðu um, var
land.
Flekinn fór að hreyfast, þau
höfðu enn árarnar. Þeim liafðl
verið troðið undir þétta bung-
una á hliðarslöngunum, milli
þeirra og gólffjalanna. Þeir not-
uðu aðra árina sem stýri ©g
stýrðu í áttina að pálmunum, x
fyrstu virtist flekinn ganga
hratt. Þau fundu til hlýju til
hans. En pálmarnir voru enn
langt í burtu, að minnsta kosti
tíu mílur. Það er ekkert til eins
andstyggilegt og vindur, senx
iægir, þegar mest á ríður. Þeg-
ar hann hafði blásið of mikið
síðustu tvo daga, var hann nú
aðeins aum gola. En þau þurftu
eina ár til að stýra með, og hin
var gagnslaus ein. Þau urðu að
bíða, óþolinmóð. Þau veltu þvl
fyrir sér, hvaða eyja þetta gæti
verið. Þau uppgötvuðu, að þau
vissu svo til ekkert um Indlands-
hafið. Jafnvel Númer fjögur
þekkti aðeins helztu eyjarnar ©g
þessi, lítil og flöt, eins og disk-
ur á hvolfi, gat ekki verið ein af
þeim. En það skipti litlu máli.
•vjjetta var land. Fast land. Skýldi
vera fólk á henni?
Ofan af öldunum -greindu þau
;::Battdinn: >«g -kjarrið, sem tráin
úxii"-lip'þ'Júr:síVaman við sáu þau
bogna, fannlivíta línú. Þeim
fannst þau einnig geta greint
. >!
'YB
voru eða límdar — hann vissi lega á hann. Hvers Vegna í f jand-
ekki hvort — við gúmmiið. Ef anum hafði hann haldið þetta?
lykkjan, sem átakið kom á, var .Hann átti hræðilega nótt, þar
saumuð á og rifnaði frá, mundi ' sem hver stuttur blundur var ný
koma gat. Hann hafði náð brús^ ofsjón.
anum upp á yfirborðið, en ekki Dögunin kom snögglega, eins
meira. Hann gat lyft honum r °g gerist í hitabeltinu, en ör-
vatni, en ekki upp úr því vegna —Jnagna fólkið á flekanum var
loftþvngdarinnar. Ef hann sleppti lengi að vakna. Þau lágu með fæt-
mundi lvkkjan kippast úr. Ilann urna hvert ofan á öðru og efri
ímvndaði sér, að flekinn legðist.jr- helmingur líkamanna lágu með
saman á svipstundu. Hann yarð ! ýmsu rnóti yfir hliðarslengurnar.
ofsahræddur. Hann leysti. snærið*: - :Hfeyfingar flekans, sem ruggaði
af handarhaldi brúsans. Hann ríg dálítið og snérist um sjálfan sig,
hélt í hann og kallaði á hjálp. voru mjög róandi, eins og þau
En hin skildu ekki. Hann hélt læg.iu í hengirúmi. Hlý morgun-
eins lengi og hann gat. En höfuð golan jók á þessa tilfinningu.
hans, með munninn opinn, lenti "Hafið, sem reis og féll stöðugt,
inn i öldu. Honum svelgdist á og' ún þess að brvti á nokkurri öldu
hann slenpti. - var óþekkjanlegt, sem hinn ó-
Hin svndu engin viðbrögð. Þaii' -'Búgháhlégi hlutur, sem þau
voru 0f langt leidd. ^ liöfðu haft reynslu af síðustu tvo
Önnur nóttin féll á. Vindurinn' ' ðagana. Þeim fannst þau hefðu
Þetta er í síðasta skipti sem þú kemur með á uppboð, Dísa!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 23. jan. 1953 15
I