Alþýðublaðið - 18.01.1963, Blaðsíða 8

FKEGNIN um atkvæðatap
kommúnista og framsóknar-
manna í verkalýðsfélaginu í
Borgarnesi, hefur að vonum
vakið athygli. — Miðað við
fjölda félagsmanna hefur
verulegur hópur þeirra hætt
stuðnings við stjómendur fé-
lagsins og kosið lista lýðræð-
issinna. Er sérstaklega at-
hyglisvert, að það er almanna
rómur í Borgarnesi, að fyrst
og fremst yngri menn félags
ins hafi þarna komið við
sögu.
★
Þjóðviljinn sagði frá þess-
ari kosningu og lét fylgja
greinargerð, sem átti að vera
eins konar afsökun fyrir
þessu fylgistapi. Var þar
fyrst hneykslazt á því, að lýð
ræðissinnar skyldu leyfa sér
að sendá út dreifibréf! Þetta
bréf var að vísu fyrst og
fremst kynningu á þeim
mönnum, sem skipuðu lista
lýðræðissinna, og nokkrar
setningar að auki. En ekki
sýnir það sterka lýðræðistil-
finningu hjá Þjóðv., að
kvarta yfir því/að andstæð-
ingar skuli leyfa sér að senda
út dreifibréf.
í bréfinu var það talið til
framdráttar lýðræði, frelsi og
framtaki að kjósa lýðræðis-
sinna. Þetta þykir Þjóðviljan
um einnig vítavert, rétt eins
og kommúnistar séu höfuð-
varðmenn lýðræðis og frels-
is. Vita ekki allir, að í ríkj-
um kommúnista er ekkert
lýðræði til, verkalýðsfélög fá
ekki að semja um kaup, mega
ekki gera verkfall eða fram-
kvæma neins konar vinnu-
stöðvanir, og leyfa aðeíns
einn lista, þegar kosið er?
Er ekki ástæða til að minna
á slíkar staðreyndir, þar sem
kommúnistar bjóða sig fram
til forustu, því ekki draga
Þjóðviljinn eða forusta
flokksins í Reykjavík dul á
hrifningu sína ýfir slíku
stjórnarfari.
★
Þar að auki minntust Borg
nesingar þess, að kommúnist
ar og íramsóknarmenn höfðu
gripið til þess ráðs fyrir
skömmu, að reka hóp manna
úr félaginu. Þetta ofbeldi
gerði þeim kleift að hatda
jöfnum atkvæðum — annars
hefðu þeir tapað félaginu.
Borgnesingar þekkja öll máls
atvik. Þeir vita, að hinir brott
reknu voru stéttvísir og ein-
lægir félagsmenn — reknir
eingöngu af pólitískum ástæð
um. Hvar enda slík vinnu-
brögð, þegar byrjað er á
þeim?
NÝLEGA kom það fyrir rétt í
Carlo, að 19 ára gömul stúlka, sem
hafðl verið í hjónabandi í einn
mánuð, sótti um skilnað frá manni
sínum. Þessi stúlka, sem var sögð
líkjast fyrrverandi drottningu
Persíu, Soayju hinni fögru, skýrði
frá því, að maður hennar hefði
haft áætlanir á prjónunum rnn að
selja hana Saudi-Arabískum prins
fyrir þrjú þúsund sterlingspund.
Hún sagði einnig, að hann hefði
gortað sig af því í hennar viður-
vist, að hafa áður selt 65 „konur”
sínar ýmsum Arabahöfðingjum
fyrir 1500 sterlingspund hverja og
eina.
Rétturinn komst að því, að
framburður stúlkunnar var rétt-
ur. Og það er staðreynd, að hinn
skyndilega auður Araba vegna olíu
eftir stríðið héfur skapað kreppu
og eftirspum eftir þrælum, svo
mikla að henni hefur ekki verið
fullnægt á arabíska þrælamarkað-
inum. Það er ekki aðeins að menn
hafi notað svo lúaleg vinnubrögð
og þessi „plathjónabönd” til að
auðgast á að selja mannlegar ver-
ur, heldur hefur einnig verið leit-
að eftir þrælum á hinum alda-
gamla markaði í suðvestri, í hinni
myrku, mannmörgu Mið-Afríku,
og í hinum vanþróaðri héruðum £
íran, írak og Pakistan.
Fyrir stríðið hefðu þrælasalar í
Riyadh, Jiddah eða Mekka glaðir
selt karlþræl fyrir 50 sterlings-
pund. Nú, á blómatímum eftir
stríð geta þeir selt samskonar
menn fyrir mörgum sinnum hærra
verð.
Markaðsverðið fyrir stúlkur
sem seldar eru á hinum austræna
þrælamarkaði er um það bil
þrisvár til fjórum sinnum hærra
en fyrir karlmenn. Það kemur til
af því, að þeim er ekki aðeins ætl-
að að gegna þjónustustörfum eins
og karlmönnum, heldur er þeim
ætlað að vera yfirmönnum sínum
til yndis og einnig að framleiða
enn fleiri þræla.
Ljósleitar og bjarteygar stúlk-
ur frá Sýríu og íran slá samt all-
ar aðrar út hvað verð snertir og
eru á svipuðu verði og Cadillakk-
arnir, sem gleðja hin nýríku,
hjörtu prinsanna í nálægari Aust-
urlöndum.
Bæði karlþrælar og kvenþræl-
ar halda áfram að vera tákn vel-
verðar í Arabíu. Auðugur sheik
verður að sýna ríkidæmi sitt með
því að hafa um sig að minnsta
kosti-tvö hundruð manna hirð eða
meira, suma klædda einkennis-
búningi hans og alla með heiti
hans:— eða Abd Abdullah, sem
táknqr ekkert annað en maður-
inn ör þræll Abdullah.
Hvferjum og einum þræli er
ætlafi sitt hlutverk við hússtörfin.
Einn j nær í teið og setur það í
potti^n, annar sýður það yfir eldi,
og sá þriðji er alltaf reiðubúinn
til að hella því úr hálslöngum
potti í örsmáa og handfangslausa
bolla herrans og hans gesta.
Hallarvörður sheiksins, eða
einkaher, samanstendur af þræl-
um, jafnt og skrifstofumönnum
frá einkaskrlfstofu sheiksins, og
einkabílstjórum, sem aka banda-
rísku lúxusbifrelðunum milli
glæstra skrifstofublokkanna í Jid-
dah.
Það er álitið, að í Saudi-Arabíu
séu um það bil hálf milljón þræla,
en um það er annars vont að gefa
nokkrar tæmandi upplýsingar.
Því þó að Saudi-Arabía hafi sent
fulltrúa á fund Sameinuðu þjóð-
anna til að ræða þrælahald árið
1956, hefur stjórnin þar í landi
enga samvinnu boðið til að vinna
bug á þessum „svartamarkaði
með lifandi fólk”.
Svo það er einungis hægt að gera
sér ástandið í hugariund með því
að taka saman brot af upplýsing-
um, fengið viða að, frá ferðamönn
um, tæknifræðingum, mannfræð-
ingum, læknum og mönnum, sem
hafa unnið við olíuvinnslu. Þess-
ar upplýsingar er að finna í tveim-
ur frekar litlum herbergjum í
húsi nálægt Viktoríustöðinni í
Londön, en þar heldur baráttan
fyrir afnámi þrælahaldsins enn
áfram, 150 árum eftir að William
Wilberforce hóf hana.
Það kemur í ljós, þegar málin
eru lögð niður, að á margan hátt
fer ástandið versnandi. Fyrir
fimmtíu árum, eftir hundrað ára
stöðuga varðgæzlu og endalaust
erfiði var Konunglegi Sjóherinn
næstum þvi búinn að reka alla
þrælasala af hafinu.
Þegar 1936 kom það í Ijós, að
nokkrar framfarir áttu sé stað. Á
þvi ári tók Ibn Saud kóngur aftur
í gildi endurbætt lög um skrán-
ingu og eftiriit með þrælum,
þrælasölum og varðgæzlumönn-
um þeirra á vegum . stjórnarinn-
ar.
Samt, eins og sfðar kom í ljós,
hefur höfuðmarkmiðið með þess-
um lagasetningum verið það, að
koma á fót líflegum markaði í
skjóli falsaðra lagabókstafa.! Nú
til dags er hægt að flytja þræla
loftleiðis og bað er ekkert hald-
gott eftirlitskerfi til, sem getur
heft þá flutninga.
Frá Mekka eru ennþá reknar
öflugar þrælastöðvar, og þaðan
eru sendir útsendarar til Afríku,
sem hafa það starf á hendi, að ná í
sem mest af brælum til að kbma
með til Mekka handa yfirmönnum
sínum, sem sfðan selja þá til
„prinsa”. Sessir útsendarar, sem
oftast eru Saudi-Arabár, ferðast
til afskekktra borpa í Súdan, til
High Voltá, Ffri Nfgeríu, þar 'sem
þeir kynna sig sem hjálparmenn,
óðfúsá til að ereiða götu hvers
trúaðs- Múhámeðstrúarmánnsí til
Mekká, en þangað burfa helzt allir
sanntrúaðir að fara einu sinni á
ævinní a. m. k.
Hlaðnir af áhvaaium, sem verða
þvegnar af f Mekka, flykkjast
„piiagrímarnir ísamt „hjálpar-
mönnum” sfnnm til strandar
Rauða Hafsins ná’ægt Port Sudan,
þar sem þeir eru fluttir yfir á smá-
bátum. Þeir koma að landi í smá-
höfn í Arabfu. oa eru þar með
pomp og nravt fangelsaðir fyrir
ólöglega landeöneu. Þeim er svo
fljótlega rænt haðan, og eru leidd-
ir í handjámum og með reipi á
milli sín til vfirbúða þrælasal-
anna.
Ein aðferðin, sem menn hafa
notað til að komast til Mekka- er
su,
dýr
ync
mö
leií
I
ast
svo
ust
Au
kvc
trú
gja
I
láv
að
fra
um
fur
frá
uir
mö
þai
an
bói
vai
hoi
koi
að
vai
sta
frá
I
un
sn;
sei
vih
pei
og
kvi
af
svc
fyi
hæ
að
þei
del
gæ
an
I
uni
IÐNVÆÐ
LINDIR A
MENN til sölu á aiabiskum þrælamarkaði. Efri
myndin: Lausir blekkir táknar að þrællinn sé falur.
í AFRÍKU búa 8 af hundraði alls
mannkynsins, kringum 240 millj-
ónir manna, en framleiðsla þessa
fólks nemur aðeins um 2 af hundr-
aði af heildarframleiðslu jarðar-
búa. Hún er aðeins um helmingur
af framleiðslu Bretlands. Árstekj-
ur á hvern ibúa Afríku eru 110
dollarar, þ. e. a. s. minni en einn
tíundi hluti af árstfkjunum í há-
þróuðum löndum. Þessar upplýs-
ingar koma fram í nýrri skýrslu
San
þes
ófu
linc
moi
c
Grc
af ]
Skj
átt
álfi
her
g 18. janúar 1963 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ