Alþýðublaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 15
Leyndardómsfull skáldsaga eftir Hugh Pentecost sem nokkur maður veit“, sagði George. „Ég þekki viðskiptalíf hans. .lwð hefur aldrei sv,o mik- ið senr liósti eða stuna um einka líf hans.“ •asaw .Æag, «r satt, læknir“, sagði Kay.^Ég spurði hann, hvaða tök .. kúgarijnn gæti haft á honum — við spprðum hann öll. Hann leit um Kerbergið á hvert okkar föl hlá áugun í honum er eins og glatt gler, og hann sagði: „Vitið þið það ekki?‘ “ „Við vissum það ekki! Við vlt um það ekki enn!“ hrópaði Laur eeh.*9- „Svo komumst við að raun um, hvalÖyrir honum vakti“, sagði Jeff.,_„Hvers vegna hann var að segjá okkur þetta allt saman.“ Kay tók upp söguþráðinn aft ur, ,,Ég horfði á hann og sá hend ur hans herðast að byssunni, og hann hreyfði hana í skotstöðu. ,Við ætlum að útkljá þetta á staðhum í eitt skipti fyrir öll,‘ ságði hann. Ég held, að það hafi veriö Paul, sem stóð á fætur og sagði, að við værum búin að £á nóg af þessu. Þetta var allt sam ^ait.svo fáránlegt, að ég held, að við höfum öll verið að reyna að felja okkur trú um, að þetla væri eins konar ósmekklegt skemmtibragð. En það þurfi efcki annað en líta á Mark til þess að sú hugmynd yrði bráð- dáiið. re,Ég hef ekki fyrir neitt að ríifa'á meðan þetta heldur á- fram,‘ sagði hann við okkur. ,Ég hlutur, sem mér fannst ég hafa „Hann sagði við mig, dr. yfcfcur það hreinskilnislega, hæfileika til að vinna. Ég bað um Smith“, sagði Kay, „ .Veiztu það ®ð mér hefur dettið sjáMsmorð einn eða tvo daga til að hugsa ekki, elskan?* Auðvitað vissi ég fr irug- En svo ákvað ég, að ef mig um. Mig langaði til að tala það ekki. Ég hafði aldrei hyert e® Þyrfti að deyja, skyldi ég um þetta við Kay. Kay virtist um bréfið áður. Það var óskilj- táká þennan bréfavin minn með þessu samþykk. En næsta dag anlegt. Við sögðum það öll sam Clerý Þess vegna erum við ■fpkk ée bréf‘” TCaw «« an. Mark þaggaði niður í okkur. hér- fékk ég bréf‘” Kay hikaði og horfði beint á dr. Smith. „Ég er að reyna að fara eins orðrétt með og mér er unnt, læknir, en auðyitað get ég með engu móti sýnt yður blæbrigðin í röddiuni — hinn skelfilega biturleika í henni. Nokkuð, sem ég hafði aldrei heyrt áður.“ „Ég skil“, sagði læknirinn. Hann hafði ekki snert við matn um fyrir framan sig, en hann bar konjaksglasið aftur að vör- um og saup á. .Þetta bréf var aðeins byrjun- ”Kann var að saka eitt okkar in‘, sagði hann. Það höfðu verri^m að vera kúgarinn", sagði ið önnur bréf. Ha~n sagði, að Jef£- ”Það var óskiljanlegt og er þau væru vélrituð á venjulegan bað enn- En ég spurðl lann' pappír og send í póststimpluðu -hvers vegna hann héldl, þetta' umslagi frá Riverton. ,Það hef- Eann sagði' að Það væri vegna ur aldrei verið neitt, sem mig ^ess, að við átta værum hin einu langaði til‘, sagði Mark við okk ^em gætum vitað það' sem bréf ur, ,— öldungasæti í ríkisþing- ritarnm vissi.“ inu, forsæti 1 háskólaráðinu og ”En vlð Vltum bf ekki! Ekk nú þessi möguleiki á að fara til -rert' okkar velt það! sagðl Laur Washington, svo að ég hafi ekki^ een aí’tur- - - heyrt frá þessum bréfritara mín ”(Sv0 settl hann okhur kost’ „ ,— Næsta dag fékk ég bréf’, um. Ég á ekki að taka við tilnefn ¥lna ; safðl JefL ”Eitt okkar sagði hann,“ hélt Kay áfram. „Hann sagðist geta farið með það orðrétt. Það var eitthvað þessu líkt. .Aumingja Mark karlinn: Tíminn er kominn til að gera upp skuldir. Þér hefur verið boð in dómarastaða. Það væri nú ekki slorlegt fyrir þig. En þetta er nú bara ekki handa þér gamli minn. Hvorki nú né seinna. Ég legg til, að þú afþakk ir dómarastöðuna, nema að þú viljir deila leyndarmáli okk- ar með heiminum og einkum og sérílagi rikissaksóknaranum' ”. Kay horfði á Jeff. „Er þetta ekki nokkurn veginn rétt, Jeff?“ „Það er vissulega í aðalatrið um rétt“, sagði Jeff. „Ég man, að þú skildir þetta ekki. Þú spurð- ir liann, hvort bréfið hefði ver- ið undirritað og hvað bréfrit- arinn væri að tala um. Og hann —“ væri óvinur hans — dauðlegur óvinur hans. Hann aðvaraði okk ingunni. Mér hefur verið sagt að gera það ekki.’ Svo hélt hann á- _, fram, og rödd hans reis í hræði-um; að hfnn Værlx!kki„f legri örvæntingu, læknir. Hann sagði, að þetta væri ekki það eina. Hann sagði að laumupenni að gamni sínu — sér væri full- T-':fcomin alvara. Hann sagðist. vera búinn að gera báða bílana ó- ökufæra. Vélbyssaö væri í full- 'komnu standi. Hann benti okk- ur á, að ef við reyndum að bjóta qll að honum til að taka hana áf honum, mundu flest okkar tjaldábakT"óg" van'Pa'ð" Veyna að VafalaUSt ?er®a dr°?!n' fnginn stjórna lífi sínu í hverju smá~' mundiundrast um ok :ur fyrren eftir viku, svo að við gætum ekki átt von á neinni hjálp utan frá. _ , Hann sagði svo, að við værum ,, g spurði hann, hvort kom ráunverulega fangar. Ef eitt okk ið hefðu fram fjárkiöfur“, sagði ar reyndi að sækja hjálp> mundi Jeff. „Hann sagði, a.5 svo hefðúwyhann drepa hjn Eini möguleiki ekki verið. Sjáið þér til, Iæknir, ^kkar til að komast burtu heilu þessi væri dutlungafullur. Hann sagði, að þegar hann hyggist fara í ferð á ákv»ðnum degi, væri mér sagt að taka járnbrautarlest. Hann sagði, að einhver sæti að atriði. Hann sagðist ekki geta þolað þetta lengur.“ er hér var komið, va. bann ekki farinn að hóta okkur. Við héld- um, að hann væri aðeins oð sleppa af sér beizlinu”. „Ég spurði hann“, sagði George Lucas, „ég spurði hann, hvort ekki væru ógnanir í bréfunum — ákveðnar ógnanir. Þér verð- ið að skilja, læknir, a*: P.lark er tandurhreinn, bæði í cinkamál- um og út í frá.“ Dr. Smith lagði frá sér glasið. „Og_ þó var hægt að kúga hann?“ „Ég á við, að svo míklu leyti," og höldnu væri að afhenda hon- pm kúgarann. Hann sagði, að okk ur væri frjálst að koma og fara að vild, svo framarlega sem við færum ekki út af eigninni. En ef eitthver færi — já, þá það“. Læknirinn var lengi þögull og teygði síðan höndina hægt eftir glasinu. „Og þið trúðuð, að hann muni fremia fiöldamorð, ef þið óhlýðhuðust honum?“ „JáV, sagði Kay. Nicky Banta brosti sínu skælda brosi til læknisins. „Þér létuð neyða yður inn í þetta hús með byssunni, iæknir. Hvernig stóð á því, ef þér hélduð ekki, að hann mundi nota hana?” „Ó, en ég hélt, að hann mundl nota hana, herra Banta, „sagði læknirinn rólega. „Ég var sann- færður um það. Vilduð þér gjöra svo vel að rétta mér saltið og piparinn? Ég get ekki staðizt kalkúninn lengur”. IV. ' LÆKNIRINN gerði sér samloku úr kalkún kryddaði hana og beit í hana. Hitt fólkið horfði á hann, eins og það vonaðist til, að hann kæmi skyndilega með einhverja yfirlýsingu, sem levsa mundi all- an vanda þess. Hann lyfti kaffi- bollanum, bragðaði á kaffinu og lagði hann frá sér með von- brigðasvip. „Kaffið yðar hlvtur að vera orðið kalt, læknir,” sagði Kay. „Ég skal sækja heitt”. „Já, ef þér hafði ekki of mikið fyrir því”, sagði læknir- inn. „Þessi kalkún er ljúffeng- ur”. „Fjandinn hafi bað, læknir, hvað álítið þér”, sagði Laureen Lucas. Læknirinn leit í andlit henni. Hún virtist sú af hóunum, sem næst var því að falla saman. „Það er dálítið erfitt að segja, frú Lucas. í fyrsta lagi þekki ég ekkert ykkar nógu vel til að skapa mér skoðun. Það virðist ekki vera neinn efi í hugum ykk- ar um, að Mark Douglas sé full- komin alvara. Þið eruð búin að vera hér í tvo daga”. „Hvað munduð þér búast við, að við gerðum?” sagði Laureen og dökk augun skutu gneistum. „Tja, ég býst við, að þig hafið verið að reyna að komast að því hver kúgarinn er”, sagði Dr. .Smith. „Hefur ykkur gengið nokkuð?” „Þetta er fráleitt”, sagði Lau- reen. „Þetta er allt hluti af þess- ari brjálæðislegu skynvillu hans. Það hefur enginn verið að kúga hann. Hann hefur ekki gert neitt” > Kay kom með nýtt kaffi á borðið og læknirinn. þakkaði henni. Engin lykkjuföll Monaco nylonsokkar , VIRZIUNIN. Bankastræti 3. Tuttugu kall er of lítið, kall fyrir að fara. Jónás hefur gefið mér „Hvers vegna kom hann me3 yður hingað?” spurði Laureen. „Hann vissi, að ég mundi finna húsið og sjá ykkur öll, frú Lucas. Hann vissi, að mér mundi .<) I vC) Pl B< * C.GJ>tNHAGl^ j. tí< J •a X ' i 16250 VINNINGAR! ’ « '-1 * Fjórði hver miði yinnur að meðaltalil » Hæstu vinningar 1/2-milljón krónur* *• Lægstu 1000 krónur. • ' Dregið 5. hvers mánaðar. !'" d‘< .•* -f ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 1. feb.rúar 1963 1£~

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.