Alþýðublaðið - 05.02.1963, Blaðsíða 15

Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
Hugh Pentecost
ar á liesta, svindlari. Hann ger-
aUt Wrir peninga. Hann mundi
svíkjk sína eigin móður fyrir
périfnga. Ef það væri hann, hefði
hann ekki heimtað peninga?
Hann kynni að hafa gaman af
að .kvelja mig nokkra stund —
en,cfyrr eða síðar yrði hann að
fá peninga."
,^ú?“ Dr. Smith reyndi að
ýta undir hann, en hann hélt
ekki áfram.
„Svona er þetta í öllum tilfell
unum“, sagði Mark. „Ég var ríki
stíikurinn. Þau hljóta öll að
hdfa öfundað mig einhvem tíma;
kiinnski hatað mig fyrir það.
Hins vegar hef ég hjálpað þeim
plpm. Ég tók George inn í fyr
irtækið; ég kom fótunum und-
ir"Paul; ég hef verið vinur
JStekys, þegar enginn annar
vildi hafa hann í kringum sig,
iáhað honum peninga. Ég lét Peg
vinnu, þegar hún þurfti á
henni að halda. Jeff var herberg
fefélagi minn í háskólanum, og
það var vegna áhrifa minna, sem
hann fékk vinnuna á Times. Ég
hfef verið heiðarlegur við þau
öll saman, læknir. Þau voru vin
'*'■ "tr. mínir, skiljið þér. Ég bað
_ aldrei um neitt á móti, gagn-
•;-rýndi aldrei, bauð aldrei fram
ráð mín að fyrra bragði. Þau
.voru vinir mínir, ég tók þau sem
-slík.“ Rödd hans lækkaði og varð
hrjúfari aftur. „Að eitthvert
þeirra skuli hata mig svona mik
ið!“
Rödd Marks hækkaði. „Hún
gæti hafa séð hann Kannski tal
aði ég í svefni! Hvemig á ég að
vita það?“
„Hafið þið ekki verið ham-
ingjusöm saman?"
„Ég hélt það. Þrátt fyrir —“
„Þrátt fyrir hvað, Mark?“
„Þrátt fyrir það að hún elsk
aði mig ekki, þegar við giftumst.
Ég hélt, að hún hefði lært að
þykja vænt um mig, en kannski
— kannski er þetta hefnd henn-
ar.“
„Hvers vegna giítist hún þér,
úr því að hún elskaði þig ekki?“
„Spurðu hana“, eagði Mark.
„Spurðu hana!“ Hann dró djúpt
andann. „Við komumst ekkert
áfram með þetta.“
„Ef ég á að hjálpa þér, Mark,
verð ég að fá einhverjar stað-
reyndir til að vinna með“, sagði
læknirinn.
„Það er aðeins eitt, sem þú
getur gert til hjálpar“, sagði
Mark. „Fáðu þau til að trúa því,
að mér sé alvara. Að það séu
fjórir dagar enn þangað til nokk
ur muni trufla okkur. Að komi
kúgarinn ekki fram innan þess
tíma, muni ég gera nákvæmlega
það, sem ég hef lofað“.
„Ég skal segja þeim það“,
sagði læknirinn rólega. Það var
dautt í pípunni hans og hann
þagnaði til að kveikja í liennt
aftur. Rólegt andlit hans sást
greinilega andartak í blossanum
frá eldspýtunni. „Það eru til ein-
faldir hlutir, sem þú hlýtúr r.é
hafa reynt, Mark — eihs og að
hafa upp á hvaðan pappírinn,- sem
kúgafinn vélritaði á, var kominn,
prófa ritvélarnar á skrifstofunni
hjá þér og á heimilum vina
þinna. Þessar átta manneskjur
geta ekki hafa haft aðgang að
nema takmörkuðum fjölda véla.
Ég á við, þær geta ekki skipt
þúsundum!"
,Ég hef reynt það“, sagði
: ý„Þér slepptuð þrem konum úr
upptalningunni“, sagði læknir-
íhn eftir augnabliks bið.
'jjT Það kvlknaði á eldspýtu og
þandir drættirnlr kringum munn
Marks sáust andartak. Svo log-
£aðí skær glóð í nýrri sígarettu,
,, . _ , , , er hann dró reykinn djúpt nið-
Mark. „Pappirinn er venjulegur^ur j lungun „Ég er orðinn þreytt
hvitur vélritunarpappir - sem ^,r á að tala læknir'‘, sagði hann.
hægt er að lá í hvaða meðalrit- Sf ég hefði einhverjar klárar
angaverz un landinu; umslög- .í)g skýrar grundsemdir, mundi ég
in mátti fá á hvaða posthúsi sem þá hegða mér, eins og ég geri?
Iar; ,,, í pr6fað ritvélarnar En ég þoli þetta ekki lengur. Það
á sknfstofunni, ferðavél Kay, vél verður að taka enda, hvað sem
Jeffs á Riverton Times og tylft það kostar.“
annarra þar . Hann hækkaði rödd „Þegar maður fremur glæp,
ina. „Læknir, heldurðu, að ég .„Mark, borgar hann alltaf fyrir
hafi ekki prófaði Heldurðu, að hann með einhverju móti. Ég
ég hafi ekki -gert allt, áður e«Sset þetta ekki fram sem lærdóm
■ég gat látið mér detta f hug að j siðfræ0i. Það er einfaldlega
leggja út í þetta?" ' hluti af lífinu. Það er ekki til
„Auðvitað hefurðu gert það“, 'ísá glæpur, allt frá morði og nið-
sagði læknirinn. „Maður, sem _ ur úr, sem er ekki þjófnaður —
getur fengið sig til að eyðileggja “ þjófnaður á lífi, þjófnaður á ást,
líf annars manns af eintómri ill . “þjófnaður á mannorði, þjófnað-
girnislegri ánægju, hefur ótrú- ur á sálarró, þjófnaður á öryggi
lega klúðraðan og viðurstyggi- _ peningum, veraldlegum gæð-
legan persónuleika, herra Dougl um. Maður borgar alltaf, f sama
as. Mér skilst, að þér hafið al- , eða jafngildi þess, herra Dougl-
izt upp með þessu fólki, sem þór " as. Þó að þér finnið kúgara yð-
grunið; þekkt það allt yðar líf. ar og takist yður að láta hann
Það virðist svo sem maður með
slíkt hugarfar hljóti að koma
upp um sig við og við á löngum
tima. Er nokkur, sem þér grun-
ið framar öðrum?“
Mark varð þögull. Hann
fleygði sígarettunni út á vatn-
ið svo hvein í henni.
„Nú, Mark?“
,-,Ég cr búinn að velta þessu
• fyrir mér livað efth’ annað",
sagði Mark hægt, „vegið og met
ið og reyr.t að komast til botns
í þessu, Tökum Nicky til dæm-
is. Hann er sadisti, sem er allt
áf að reyna að hleypa fólki upp,
alltaf að gera „hasar“ f fólki,
fúll út í liéiminn. Hann er sá
Mark,“ sagði hann. „Eg geri það
ékki enn. Góða nótt.“
ANNAR HLUTI:
Dr. Smith gekk aftur inn í hús
ið. Enginn var f setustofunni,
nema stúlkan, Fern Standish
sem svaf enn í stólnum við arin-
inn.
Dr. Smith gekk þangað og stóð
og sneri bakinu að glóðinni í eld
stæðinu. Þó að júlíkvöld væri,
var svali í loftinu hér uppi í skóg
unum, þegar sólin var gengin
undir. Kannski, hugsaði hann,
var þessi hrollur í honum ekki
algjörlega loftinu að kenna. Ör-
væntingín í hegðun Marks hafði
sannfært hann um, að hér var
ekki um að ræða neina meló-
dramatíska hótun, sem ekki yrði
framfylgt, þegar til kastanna
kæmi. Mark meinti hvert orð í
hótun sinni, og í því hugará-
standi, sem hann nú var í, var
öruggt, að hann mundi gera ná-
kvæmlega það, sem hann sagði,
nema — ,nema hægt væri að
fletta ofan af kúgaranum og jafn
framt búið svo um hnútana, að
hann þegði yfir því, sem hann
vissi, eða honum tækist'einhvem
tíma á næstu fjórum dögum að
ná trúnaði Marks. Verkefnið líkt
ist dálítið starfi sprengjueyð-
ingasveitanna á stríðsárunum,
hugsaði læknirinn. Hann hafði
séð þær sveitir að störfum í
London, er þær voru að reyna að
gera sprengjur, sem ekki höfðu
sprungið, óvirkar. Það var ekki
nema um tvenns konar niður-
stöðu að ræða af slikum aðgerð-
um. Annað hvort tókst að gera
sprengjuna óvirka eða hún
sprakk og allir, sem nálægir
voru, drápust. Mark var sprengj
an, hann eyðingarsveitin og tíu
mannslíf í veði. Slíkt ástand
vermdi ekki beinlínis blóðið.
Stúlkan í stólnum rumskaði og
opnaði augun. Læknirinn fann
til þeirrar skömmustu, sem
menn finna alltaf tll, þegar þeir
eru gripnir í að vera að horfa á
sofandi fólk. Fólk, sem sefur er
svo vamarlaust, svo bamslegt.
Það var eitthvað við stúlkuna,
sem hélt honum föstum. Hún var
Ijóshærð, en liturinn var sterk- .
ari og gullnari en á hárl. Peg
Norton. Hún hafði velvaxinn lik
ama og lakkaðar neglurnar, rauð '
ar varnirnar og augnaskuggarn-
ir virtust dálítið ýkt. Þó var ekk .
ert • skjátulegt við það. Læknin .
um virtist það vera, eins og hún
væri að bjóða fólki byrginn. Aug ,
un vora blá og dálítið nærsýn.-.
Lækninum fannst sem hann i
hefði komizt að einhverju leynd lt
armáli, þegar hún leit í kringum ,
sig. Það var næstum cins og hún'
hefði lýst í heyrandi hljóði yfir i
vonbrigðum sínum yfir að vera . |
enn þarna. Loks beindust augu
hennar að honum, og hún sett- [;
ist upp í stólnum. :
„Því er þá öllu lokið", sagði
hún. !ú
„Afsakið. ég heyrði ekki?“ ' l
,.Er búið að , fara burtu með
Mark?“ SDurði bún.
„Ég er»hræddur um ekki, ung 1
frú Standish". sagði læknirinn. ‘
„Ég heiti Smith — Dr. John
Smith. Ég virðist hafa fallið i
gildruna með vkkur hinum.“
„Eigið bér sígarettu?" spurði
Fern hann.
„Nei — ef til vill eru sígarett ■!
ur í kassanum barna á borðinu."
Hann rétti henni bær og kveiktt -|
á eldsnfdu fvrir hana.
„Kunnið bér nokkuð til mar-
tini~blöndunnar?“ spurðl hún.
„Það, sem barf ætti að vera
þama vfir á barnum.**
„Hveraig vlljið þér hafá
martini?"
„Inn og út". sagði hún. „Skol ' *'
ið hristarann aðeins að innan
með vermúth." '• *
Habh gokk vfir að bamum og '
lagaði martini-kokkteil, sem var *
svo þurr og sterkur, að bað fðr
hrollur um hann víð tilhugsun-
ina.
„Hvemig komuð þér
spurði hún.
23*
þegja, þegar þér finnið hann, þá
munduð þér samt ekki öðlast
.neina sálarró, án þess að borga
fyrir glæp yðar, hver sem hann
er.“
„Þér vitið ekki, hvað þér er-
uð að tala um“, sagði Mark.
„Ég veit ekki hver glæpur yð
ar var, Mark.“
„Það er einmitt það, sem ég á
við“, sagði Mark. Það heyrðist
marr, þegar hann stóð upp. „Það
verða tíu dauðar mannéskjur hér
eftir fjóra daga, herna því að-
eins að mér takist að losa mig
við óvin minn! Mér þykir það
leitt, að 'þér skuiið verá einn
þeirra. Þétta var ólukkudagur
fýrsti, sem manni mundi detta -fyrir yður.“
f hug. En á ytra borðinu er einn Læknirinn sló úr pípu sinni í
galli á því. Nicky er blankur. lófa sér. ,.Ég hef aldrei álitið,
Hann er fæddur fjárhættuspil- að ’heppni -kæmi því mikið Við,
ari, sp.ijar upp á peninga, veðj'-1' hvort manni tekst að lifa af,
Þú ætlaðir að segja sjálfur, þegw^að mér kæmi! ■ iy

ALÞÝÐUBLAÐIO 5. febrúar 1963
/