Alþýðublaðið - 23.02.1963, Síða 12

Fjórum dögum síðar vorum
við Holmes aftur í járnbrautar
lest á leið til Winchester til þess
að horfa á Wessexbikar-hiaup-
ið. Ross oftursti tók á móti okk
ur, samkvæmt mntali, fyrir ut
an stöðina cg við ókum í vagni
hans til skeiðvallarins fyrir at-
an borgina. Svipur hans var al
varlegur og fas hans allt hið
kuldalegasta.
„Ég hef ekki séð bóla á hest
' inum mínum“, sagði hann.
„Ég geri ráð fyrir, að þér
munduð þekkja hann, ef þér
sæjuð hann“, sagði Holmes.
Ofurstinn varð mjög reiður.
„Ég hef fengizt við veðreiðar
í tuttugu ár og aldrei verið
spurður slikrar spurninga
fyrr“,sagði hann. „Sérhvert
barn mundu þekkja Silfur-
stjarna með hvítt ennið og
flekkóttan hægri framfót.“
„Hvernig standa veðm41in?“
„Ja, það er nú það undar-
lega. Þaff hefði verið hægt að
fá fimmtán á móti einum í gær,
en síðan hefur það sílækkað,
svo að nú er varla hægt að fá
þrjá á móti einum.“
„Mm!“ sagði Holmes. „Ein-
hver veit eitthvað, það er aug-
ljóst!“
Er vagninn stanzaði við stúk
una, horfði ég á auglýsinguna
til að sjá, hvaða hestar væru
með. Hún var þannig:
Wessexskjöldurinn. 50 guli-
pund hver, að viðbættum 1000
gullpundum, fyrir fjögurra og
fimm ára gamla hesta. Annar
í röð £300, þriðji í röð £200.
Ný braut (ein míla og fimmátt
undu).
1. Negrinn. Eig. Neath New
ton (rauð liúfa, rauðgul blússa).
2. Boxari. Eig. Warlaw of-
ursti (bleik húfa, biá og svört
blússa).
3. Desborough. Eig. Back
water lávarður (gul húfa og erm
ar).
4. Silfurstjarni. Eig. Ross of-
ursti (svört húfa, rauð blússa).
5. Iris. Eig. Balmoral her-
togi (gular og svartar rendur),
6. Rasper. Eig. Singleford
lávarður (Purpurarauð húfa,
svartar ermar).
„Við tókum hinn hestinn okk
ar úr keppninni og settum alla
okkar von á orð yðar“, sagði of
urstinn. „Hvað, hvað er þetta?
Silfurstjarni talinn sigurstrang
Iegasíur?“
„Fimm gegn fjórum gcgn
Silfurstjarna", öskruðu menn.
„Fimm gegn fjórum gegn Silf
urstjama Fimmtán gegn fimm
gegn Ðesborough!“
„Þarna er búið að draga núm
erin upp“, kallaði é|g. „Þeir
eru allir með“.
erSock Holmes fýrir úngliiiga
Etfir A. Conari
-„Allir sex með! Þá er hestur
inn minn með“, hrópaði ofurst
inn mjög æstur. „En ég sé hann
ekki. Litirnir mínir hafa ekki
sézt enn.“
„Það eru aðeins fimm komn
ir framhjá. Þetta hlýtur að vera
hann“.
Sem ég mælti þessi orð kom
stór rauðbrúnn hestur hlaup-
andi út úr girðingunni, þar
sem knaparnir voru vegnir og
skokkaði framhjá okkur og
hafði á baki sér knapa klædd
an í hinum velþekktu litum of
urstans.
„Þetta er ekki minn hestur,"
hrópaði .eigandinn. „Það er
ekki hvítt hár á skrokk þessa
herra HoImes?“
„Svona, svona. Við skulum
sjá hvernig honum gengur“,
sagði vinur minn, saUarólegur.
Nokkrar mínútur starði hann
gegnum kíkinn minn. „Fínt!
Stórkostlegt start!“ kallaði
hann skyndilega. „Þarna koma
þeir fyrir beygjuna“
Við höfðum stórkostlegt út-
sýni yfir það úr vagninum, er
þeir komu fyrir beygjuna.
Hcstarnir sex voru í svo þétt-
um hnapp, að það hefði mátt
breiða eina ábreiou yfir þá alla
saman, en á miðri beinu braut
inni birtist guli liturinn frá
Capleton-hesthúsunum fremst
í hópnum. Áður en þeir voru
komnir á móts við okkur, var
Desborough hins vegar búinn
að vera, og hestur ofurstans
þaut fram úr og kom í mark
rúmum sex lengdum á undan
honum, en Iris hertogans af
Balmoral varð þriðja og lanp'í
á eftir.
„Ég hef allavega unnið hlaup
ið“, sagði ofurstinn og tók and
köf og strauk hendinni yfir
augu sér. „Ég játa, að ég botna
ekki upp né niður I þessu.
Haldið þér ekki, að þér hafið
haldið leyndardómnum gang-
andi nógu lengi, herra
IIolmes?“
„Vissulega, ofursti. Þér skul
uð fá að vita allt. Við skulum
allir fara og líta I sameiningu
á hestinn. Hérna er hann“,
sagði hann um Ieið og við
gengum inn í girðinguna, þar
sem knaparnir eru vegnir og
engum er hleypt inn í nem’a
eigendum og vinum þeirra.
„Þér þurfið aðeins að þvo höf
uð hans og fótleggi úr vínanda
til þess að komast að raun
um, að þetta er sami, gamli
Silfurtjarni."
„Ég er algjörlega orðlaus!“
„Ég fann hann í höndunum
á blekkingameistara og leyfðu
mér að láta hann hlaupa í því
ástandi, sem hann var sendur
í hingað“.
„Þér hafið sannarlega unnið
kraftaverk, ágæti herra. Hest
urinn lítur mjög vel út. Hann
hefur aldrei hlaupið betur. Ég
verð að afsaka margfaldlega
við yður, að ég skuli hafa ef-
azt um hæfileika yðar. Þér
munduð gera mér enn meiri
_greiða, ef þér gætuð handsam
að morðingja Johns Strakers“.
„Ég er búinn að því“, sagði
Holmes, rólega.
Ofurstinn og ég störðum á
hann, furðu lostnir. „Eruð þér
búnir að ná honum! Hvar er
hann þá?“
„Hann er hér.“
„Hér! Hvar?“
„í félagsskap mínum, eins og
stendur.“
Ofurstinn roðnaði reiðilega.
„Ég fullvissa yöur um, að ég
heí ekki tengt yður við glæp-
inn, ofursti“, sagði hann;
„hinn raunverulegi morðingl
stendur beint fyrir aftan yð-
ur!“
Hann gekk framlijá ofurstan
rnn og lagði hendipa á gljáandi
makka veðhlaupahestsins.
„Hesturinn!!1 hrópuðiun við
báðir, ofursíinn og ég.
„Já, hesturinn. Og það kann
að draga úr sekt hans, er ég
segi, að verkið var framið í
sjálfsvörn og að John Straker
var alls óverðugur trausts yð-
ar. En nú hringir bjallan, og
þar eð ég á að vinna dálítið af
fé í þessu næsta hlaupi, mun
ég fresta lengri útskýringum
til betri tíma.“
. Við höfðum horn af PuII-
manvagni út af fyrir okkur
um kvöldið, er við þutiun aft-
ur til London, og ég býst við,
að ofursíanum hafi ekki þótt
tíminn síður fljótur að líða en
mér, er við hlýddum á frásögn
félaga okkar af atburðum þeini,
er gerðust í þjálfunarhesthús-
inu í Dartmoor fyrrnefnda
mánudagsnótt og þeim aðferð-
— Ég þarf að skrifa lyfseðil.
— Ég skal sjá um hann, læknir, því ég
þarf að fara með systir mína á fund í borg
innL
— Nei góði minn. Það vornm við bæði,
sem fundum ofurstann á veginum, svo ég
ætla að vera bö<- líka.
— Hafið þið það eins og þið viljið krakk
ar. Ég kem aftur seinna í dag til að sjá
hvernig lionum ííður.
12 23. febrúar 1963 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ