Alþýðublaðið - 23.02.1963, Page 15

Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
Hugh Pentecost
Það hreyfðist vöðvi á kjálka
barði Marks, en hann sagði ekk-
ert. Fölbláu augun voru skyndi-
lega eins og frosin.
„Það er erfitt — næstum ó-
mögulegt — að sanna kúgun
gegn óþekktum manni“, sagði
læknirinn. „En það er allt ann
að að sanna morð. Lögreglan
gæti, með sinni sér þjálfun og
tækjum, náð þessum morðingja
og liengt hann. Það mundi binda
enda á vandamál þitt. Það væri
úti um kúgarann. Þeir hljóta að
vera sami maðurinn.“
Enn þessi sama, kalda þögn.
„Paul Rudd er reiðubúinn til
að lýsa því yfir, að það, sem kom
fyrir hann, hafi verið slys. Ég
skal sverja, að svo hafi verið,
ef þörf krefur. Ég býst við, að
liægt sé aíj leiða hinum fyrir sjón
ir, að það væri þeim algjörlega
í hag að gleyma hverju því
máli, sem þau kunna að geta
höfðað gegn þér. Leyfðu mér
að fara með Paul Rudd á spítala.
Leyfðu mér að kalla á lögregl-
una til að ráða þessa morðgátu.“
Það fór aftur hrollur um lik-
ama Marks og kuldasvipurinn
hvarf úr augum hans. „Þegar
maður er búinn að stökkva út
af þakbrúninni á skýjaklúfa, þá
er ekki hægt að skipta um skoð-
un á miðri leið, Dr. Smith. Skilj
ið þér það ekki? Yður hefur
skotizt yfir aðalatriðið í þessu.
Ef lögreglan nær í manninn, þá
skýrir hann frá því, sem hann
veit um mig. Hvaða trygging,
sem hann gæfi þér, yi-ði að sjálf
sögðu einskis virði. Hann mundi
tala tii þess að bjarga sjálfum
sér — liverju svo sem hann lof-
aði núna.“
„Mark, hvað er það, sem þessi
manneskja lieldur yfir höfði
þér? Hvað getur það verið, sem
þú vilt svo óðfús leyna? Það
getur naumast verið, að þín
verði minnzt fyrir neitt verra
en þau fjöldamorð, sem þú hef
ur nú í hyggju."
Mark hallaði höfðinu til ann
arrar hliðarinnar og bros fór
um munn hanns. „Þeir munu
segja, að ég hafi verið brjálað-
ur, þegar þeir komast að þessu,
læknir. Þegar hitt — þegar hitt
gerðisí, var ég algjörlega með
fullu viti. Nei, það er aðeins ein
leið út úr þessu. Komið með
kúgéronn' — fáið mér hann á-
sam' " "’.imum um, að hann sé
kúgp'i'inn — og hin eru öll
frjáis. Annars — “.
„Ég íkal segja þér, að ég er
farir i að vérða dálítið leiður
ó ]-, •! „annars“ hjali þínu,
Mar Hvað ætlastu fyrir? Sitja
hérr ’A ■’ 1 næstu dagana og safna
flísu : bossann á þér, á meðan
Pau! ' ” úr blóðeitrun, og morð
inginn grciðir kannski annað
högg?“
A : * la’-ks voru svipbrigða-
laus „úg ieitaði að honum í sex
ár, i- ’ -t- Ég er örmagna á því.
Nú , f íið að ykkur. Ég veit,
aö !' hér, og þó að ég þurfi
að ykkur öll til að ná
hon i i ::eri ég það. Það er
ekkí ’ :- r.ð snúa við.“
L” ;n horfði lengi á
har.r : ’ ók svo. alveg óvænt
að h’ , -rð sjálfum sér.
„F: ',>ér þetta skemmti-
legt ? ‘ . rði Mark.
„Nri, ’ • h, langt frá því. En
ég o” ■> " húgsa um að leika
illile":'. á þig.“
M- ' i skref aftúr á bak
og furðusvipur breiddist run and
lit hans.
,,Ég er að hugsa um að fara
að dorga úti á bryggjusporðin-
um næstu dagana, Mark“, sagði
læknirinn, „og til andskotans
með þlg. Ég kom hvort sem er
bingað upp eftir til að velða.“
„Það væri þín elgin jarðar-
för“, sagði Mark.
„En hugsaðu þér bara hvem
ið þér mundt líða, Mark, þegar
úrslitastundin kæmi og þú mund
ir ekki vita hver hann er? Ó,
þú mundir drepa okkur til þess
að vera vlss — en það verður
ekki minnsta fróun i því. Þú kem
ur ekki til með að hafa hugmynd
um það hver það var, þegar öllu
er lokið. Ég er á því, að öll ,sú
liroðalega óvissa mundi verða
réttlát refsing fyrir þig, Mark.
Já, ég held, að ég helgi mig fisk
veiðum næstu dagana".
„Þú mundir ekki svíkja hin“,
sagði Mark.
„Hvers veg neakki? Þú bent-
ir sjálfur á það, þegar Nicky
hvarf, að þau kæmu mér ekkert
við. Að því er sjálfum mér við
kemur, þá þekki ég takmarkan
ir mínar. Án hjálpar — frá þér,‘
Mark, og hinum — þá er ég eins
og myndhöggvari, sem stendur
frammi fyrir marmarablökk án
meitils eða hamars. Ég er of
gamall til að iáta mér detta í
dug, að ég" geti framleitt eitt-
hvað með því, að narta í hana
með tönnunum. Nei, því meir,
sem ég hugsa um það, því betur
fellur mér hugmyndin um að
fara að veiða“. Hann sneri í átt
ina til hússins.
„Bíddu!“ sagði Mark snögg-
lega.
„Nú?“
„Þú hefur rétt fyrir þér. Ég
verð að vita það! Hvernig get
ég hjálpað þér umfram það að
halda þessu fólki hér, svo að þú
ge.tið skoðað það?“
„Ég bað ekki um það.“
„En það er búið og gert og
ég get ekki breytt því“, sagði
Mark. „Ég get ekki sleppt þeim
nú. Þú skilur það! En ef þú get
ur sýnt mér, hvernig ég get hjálp
að þér til að finna manninn —“
„Ég get það“, greip læknlr-
inn fram f.
„Hvernig?“
„Með því að segja mér hverju
hann heldur yfir höfði þér,
Mark.“
„Það er ómögulegt!" hrópaði
Mark. „Skilurðu það ekki? Þú
gætir sagt þeim það. Einhver
gæti gert brjálæðislega tilraua
til að játa, eins og Kay gerði.
Þá hefði ég enga möguleika til
að vera viss.“
„Þú yrðir að treysta mér til
að segja ekki frá því“, sagði
læknirinn.
,En hvernig get ég það? Þú vilt
sleppa út úr þessu. Þú mundir
beita hvaða brögðum, sem væri,
til að sleppa.“
„Þú verður að hætta á það.“
„Ég get það ekki“.
Læknirinn yppti öxlum. „Þá
er ekki margt, sem ég get gert
til að hjálpa þér, Mark. Ég verð
að liafa einhverjar hliðar gát-
unnar í röS og reglu til þess
að geta getið mér til um afgang
inn. Eins og stendur veit ég næst
um ekkert. Ég veit, að þú ert
ekki eins miskunnarlaus og þú
læzt vera. Ég veit, að þú átt aft-
ir að þjást, þegar dregur að úr
slitunum. Ég held, að þú sért
nú þegar logandi hræddur um,
að þú mundir ekki hafa kjark
tii. að standa við hótunina. Jæja,
þú þarft ekki að láta koma til
þess. Nú höfum við áþreifanleg
an glæp. Morð. Láttu lögregl-
una um hann. Maðurinn fær
það, sem hann á skilið, og það
eru miklar líkur á, að hægt
verði að þagga niður annað, sem
hér hefur gerzt.“
„En það er engin leið til að
þagga niður fortiðina!“ sagði
Mark bitur.
„Auðvitað veit ég ekkert um
það“, sagði læknirinn. „Og ef
þú vilt ekkert segja mér, get ég
getið mér til um möguleikana.
Svo að þú sérð, að það er ekki
mikið, sem þú getur vænzt af
mér, Mark.“ Hann horfði fast í
pínd augu Marks. „Jæja, ég verð
að fara aftur til sjúklingsins".
V.
Fundur læknisins og Marks £
grárri morgunskímunni hafði
ekki farið leynt. Það var eitt-
hvað furðulegt við að horfa á
mennina tvo, hugsaði Jeff Corn
wall. Þeir voru aðeins óljósar
útlínur manna, sem stóðu nokk
ur skref hvor frá öðrum, næst-.
um lireyfingarlausir. Það var
ekki um neinar ákveðnar handa-
hreyfingar að ræða Þó vissi Jeff,
að örlög níu mannslífa voru, e£
svo mátti segja, á borðinu á
milli þeirrá. Þeir voru komnir
að síðustu spilunum á hendi
hvors um sig. Mark hafði tromp
in, en það var rétt hugsanlegt,
að lækninum gæti tekizt að
blekkja hann.
„Jeff!“ Einhver hvíslaði nafn
hans og hann snarsneri sér við
og sá, að Kay stóð við hlið hans.
Hjartað í Jeff barðist við brjóst
kassann, eins og blll á vond-
um vegi. Hún hafði enn þessi á
hrif á hann Rauðgullið hár feenn
ar, óaðfinnanlegt hörund, mýkt
munsins, hálffalinn dapurléik-
inn í augum hennar, allt kom
þetta af stað eins konar rafmagns
straum í líkama hans. Rödd hans
var næstum því of róleg.
„Hæ“, sagði hann.
Hún horfði framhjá honum á
mennina tvo úti í morgunmistr-
inu — drauga I djúpum sam-
ræðum. „Mark heföi ekki getað
komizt inn í húsið, án þess að
þú vissir, er það, Jeff?“
„Nei“, sagði Jeff. Þau töluðu
lágt, svo að hin fjögur við ar-
ininn heyrðu ekkert.
„Þakka þér fyrir“, sagði Jaff.
„Fyrir l»vað?“
„Fyrir að útiloka mig!“ sagðl
hann og brosti dauft.
Hún leit andartak í augu hans.
„Mér datt það aldrei í hug serr*
möguleiki“. sagði hún.
„Og Fam var næstum búin
að sannfæra mig“, sagði hann.
„Sannfæra? Um hvað?“ )
,Að þú liataðir mig“, sagði
hann. i
„Hataði þig, Jeff?“ i
,ÚÉg býst við, að það hafi að-
eins verið sniðugheit í henni‘%
sagði hann. Hann ýtti höndunum
í jakkavasana. Hann langað tU
að taka í hana, umhvefja hanú
örmum, kyssa augnalokin og
mjúkan, rauðan munninn. „Það
er undarlegt. Ég ætti ekki að
vera að hugsa um neitt nema
leiðir og ráð. Og þó —“
„Ég veit það“, sagði húú.
„Þegar ég var búin að tala við
læknirinn, fór ég að hugsa um
hluti, sem ég hafði vandlega vair
azt í langan tima.“
„Þegar maður sér, hvernig
allt hefur fariS“, sagði hann,
„skilur maður hvílík óskapleg sð
un þetta hefur verið“.
Hún svaraði ekki. Hún var að
horfa á mennina tvo.
„Ég hef aldrei raunverulega
skilið, hvað gerðist", sagði hann.
„Ég hef aldrei skilið hvers vegna
þú skiptir yfir svona skyndilega.
Ég hef aldrei skilið hvers vegna
pú -sagðir mér ekki — gafst mér
ekki einhverja aðvörun." ^
„Jeff, góði!“ .>
„Ég hef aldrei skilið hvers
vegna þú lézt mig fá þetta voð^
lega kjaftshögg í trúlofunargild
inu“. Hann hafði langað til að
segja þetta í sex ár. „Hvera

Pabbi flýtíi sér að kaupa ramma utan um myndiua af þér
frænka, þegar hann vissi, að þú værir aff koma.
ALÞÝÐUBLA0I0 - 23. febrúar 1963 J.3