Breiðablik - 01.11.1907, Blaðsíða 4

84
BREIÐABLIK
skorður, sem bannað hafa konum
að takast öll sömu störf á hendur
og karlmenn, eru konurnar sjálfar
farnar að spyrja með mikilli al-
vöru: Hvert er hið eiginlega ætl-
unarverk konunnar? Er henni
ekki ætlað að leggja einhvern sér-
stakan skerf til heimsmenningar-
innar, sem hún ein getur lagt, og
byggist á kvenlegu eðlisfari henn-
ar? Ef þessu er svo farið, verður
þá ekki háleitasta skyldan ávalt
sú, að sjá um, að það ætlunarverk
sé sem bezt af hendi leyst og sá
skerfur, sem konan ein fær af
mörkum látið, sem fullkomnastur?
Hvaða ætlunarverk er það, sem
hér um að ræða? Hvaða skerf
leggur konan til heimsmenningar-
innar, sem enginn annar getur
lagt? Þann að vera móðir. Flest-
um kemur saman um, að það sé
allra dýrlegasti skerfurinn. Með
engu móti sannar maðurinn betur
yfirburði sína yfir dýrin, en þar
sem starf móðurinnar er annars
vegar. Móðurumhyggjan vex eft-
ir því sem lífið er á fullkomnara
stigi með dýrunum. En meðþeim
fullkomnustu nær hún ekki lengra
en það, að séð er um ungviðið
meðan því er ómögulegt að sjá
sjálfu sér fyrir þörfum sínum. En
um leið og það kemst svo á legg,
að það með nokkuru móti geti
verið sjálífært, hættir móðirin að
hugsa um það. Móðurkærleikur-
inn virðist þá hverfa og móðirin
gleyma afkvæmi sínu.
Hvergi þarf móðirin jafn-mikið
að leggja í sölurnar eins og þar
sem maðurinn er annars vegar.
Ómagahálsinn er þar lang-lengst-
ur, maðurinn langt um ósjálffær-
ari en önnur ungviði framan af
æfi sinni. Móðurkærleikurinn
sýnist þar vaxa en ekki minka.
Sumir halda því fram, að hann
verði aldrei meiri, en þegar barnið
er komið út í lífið og farið að spila
upp á eigin spýtur. Móðirin er
þá enn reiðubúin að leggja alt í
sölur fyrir það. Ef á þarf að halda,
fórnar hún aftur lífi og kröftum
fyrir afkvæmi barnsins.
Eftir því sem þjóðirnar eru
lengra komnar í siðmenningu er
móðurskyldunnar betur gætt. Með
þeim þjóðum, erskemst eru komn-
ar í menningarlegu tilliti, er móð-
urkærleikurinn áfremur lágu stigi.
En með þeim þjóðum, sem lengst
eru komnar og ægishjálm berayfir
öðrum, er móðurkærleikurinn sú
dygð, sem mest ber á og lang-
mestu sýnist til leiðar koma.
Framfarir mannkynsins og vax-
andi menningarþroski sýnist því
að eigi litlu leyti vera undir því
kominn, að mæðurnar ræki skyld-
ur sínar æ betur og betur. Móð-
urástin er grundvöllur heimilisins
og heimilislífsins. Án hennar
enginn kærleikur barnanna til for-
eldranna og engin sú lotning, sem
honum fylgir. Án hennar myndi
verða lítið um fórnir kærleik-
ans á öllum svæðum. Án henn-
ar myndi kærleikurinn í göfugustu
mynd kulna út. Án hennar yrði