Breiðablik - 01.11.1907, Blaðsíða 15

BREIÐABLIK
95
Hinn virðulegi vörður laganna hugsaði
stundarkorn um atburð þenna frá sjónar-
miði lögfræðinnar. Hann skimaði upp og
niður eftir veginum, varð þar einskis var,
rétti út hægfri hönd sína og stakk hinni
vinstri í vasann. Að augnabliki liðnu kom
hann með tíu franka gullpening milli feitu
fingranna og rétti honum dálítið órólega.
“Það eru heimskuleg kaup, meir en
lítið, að borga tíu franka fyrir hlut, sem
manni er boðinn fyrir fimm, murraði hann
hálf-gramur. En meðan hann var að
hugsa sig um, heyrði hann flækinginn
segja í hálfum hljóðum.
‘■‘■Diable! Þarna koma þá löggæzlu-
riddarar!”
Þetta vakti málaflutningsmanninn úr
draumi; hann sneri sér við og varð
tveggja löggæzluriddara var, sem nálg-
uðust og létu efldu gæðingana brokka
hægt. Hann varð rauður í andliti, stökk
úr sæti sínu niður á veginn,þreif utan um
ræningjann og hélt höndum hans blýföst-
um niður með hliðum hans.
,,Hvað gengur að yður?“ spurði mað-
urinn.
,,Þér komist nú að raun um það!” sagði
Escartepoint með hetjulegri kaldhæðni.
Svo sneri hann sér til löggæzluriddaranna,
sem nú voru að koma, og kallaði hástöf-
um.
,,Verið þið fljótir ! Eg get ekki haldið
honum mikið lengur ! Komið þið með
handjárnin ! Eg hefi handsamið þjóf!”
Alt komst í uppnám í bænum, þegar
þessi litli hópur, Escartepoint, tveir lög-
gæzluriddarar og flækingur í handjárnum,
kom til Cures. Við bæjarhliðið hafði
héraðsdómarinn, tveir málfærslumenn
aðrir og allir helztu borgarar safnast
saman til að rannsaka landamerkjaþrætu-
málið og biðu þeir með óþreyju eftir
Escartepoint, sem nokkuð þótti seinfara.
Menn furðaði mjög alla, er þeir sáu hann
komasvo sigrihrósandi;hann lét bifreiðina
fara hægt, til þess að fara ekki fram fyrir
hesta löggæzluriddaranna og bandingj-
ann, sem gekk milli þeirra; var hann
fremurdapur í bragði og virtist ekki taka
eftir neinu.
Allir voru sólgnir í ævintýrið,en Es-
cartepoint gjörði stuttlega grein fyrir því
á þessa leið.
„Þegar eg var á leiðinni hingað, var
þessi flækingur svo djarfur að stöðva för
mína og bjóða mér til kaups ljómandi
fagran hring, sem hann stal í gær! Án
þess að hugsa mig um, stökk eg á hann
og eftir dálitlar stimpingar hepnaðist mér
að halda honum kyrrurn, þangað til lög-
gæzluriddararnir komu. Mér þykir fvrir
því, dómari góður, að eg hefi verið svo
óheppinn að bæta þessu máli ofan á hið
annað.”
Allir tóku í hönd Escartepoint og hrós-
uðu hugrekki hans; síðan var haldið til
lögreglustofunnar.
,,Það var óumræðilega mikil hepni,
dómari góður,að þér voruð staddur hér, “
sagði hetjan og skein átiægjan út úr hon-
um. „Haldið þér ekki,að hefjaætti fyrstu
rannsókn í málinu nú þegar?“
Dómarinn félst á þetta, og skipaði svo
fyrir,að réttarhald skyldi byrja með hátíð-
legum hætti. í fyrsta sinni tók þá hinn
ákærði þjófur til máls.
,,Eg er fús að gefa samþykki mitt til,
að fyrsta réttarhald byrji uú þegar, “
mælti hann þýðum rómi, ,,en eg gjöri
það með þeim skilmála, að allir þessir
herrar verði viðstaddir og gefi mér til
kynna nöfn sín.“
Enginn var því mótfallinn,því þeir voru
sólgnir í að kanna fólskubrögð glæpa-
mannsins til botns, og lögreglustofan er
frá ómuna-tíð hæli, þar sem engum er
neitað um að njóta réttar síns. Þegar
allir voru komnir til sætis, tók ákærði
sjálfkrafa til máls.
,,Þér ætlið að spyrja mig um skírnar-
nafn mitt og viðurnefni, stöðu mína og
ástæður fyrir nærveru minni hér. Eg af-
hendi þenna skjalabunka til að gjöra
grein fyrir því öllu og sanna, svo ekki sé