Breiðablik - 01.08.1908, Blaðsíða 14

46
BREIÐABLIK
Þá sagfði sankti Pétur loksins frá því,
hví hann væri svo harmsfullur. , ,Eg átti
gamla móöur“, sagSi hann ,,og hún dó
fyrir tveim dög'um“.
,,Nú skil eg út af hverju hrygS þín er“,
sagSi drottinn; ,,hún er af því, aS móSir
þín er eigi komin til Paradísar. “
,,Já, svo er!“ sagSi sankti Pétur og
var illúSlegur á svip, eins og gæti hann
tekiS drotni fyrir kverkar. En í staS
þess tók hann að hágráta.
,,Mér finst, eg hefði átt þaS skiliS, aS
hún hefSi fengiS aS koma upp til mín“,
sagSi hann.
En þegar drottinn hafSi fengiö vitn-
eskju um, hvaö sankti Pétri var til sorg-
ar, þá varö hann eigi síBur hryggur. Því
móSir sankti Péturs hafSi eigi hagaö sér
svo, að hún gæti komist til himna. Hún
hafði aldrei um annaö hugsað en raka
saman peningum og aldrei hafði hún haft
skilding eða brauSbita handa aumingja
fátæklingum, sem börSu aö dyrum hjá
henni. Og nú fanst drotni, hann eigi
geta fengiö af sér aö segja sankti Pétri,
aö móðir hans hefði verið svo ágjörn, að
hún gæti ekki öðlast sáluhjálp.
„Sankti Pétur“, sagði hann, ,,hvernig
veizt þú, hvort móður þinni myndi líða
vel hjá okkur?“
,,Þetta segir þú að eins til að losast
við að bænheyra mig“, sagði sankti Pét-
ur. „Hverjum myndi eigi líða vel í
Paradís ?“
,,Þeim, sem eigi finnur til fagnaðar
yfir fögnuði annarra, ■— honum líður ekki
vel hér“, svaraði drottinn.
,,Það eru þá fleiri en móðir mín, sem
ekki eiga heima hér“, sagði sankti Pétur,
og drottinn varð þess var, að hann átti
við hann.
Og hann varð hryggari og hryggari
yfir því, að sankti Pétur skyldi hafa orð-
ið fyrir þessari sorg; hann wissi naumast,
hvað hann sagði. Hann hinkraði við og
beið þess, að sankti Pétur iðraðist þess,
sem bann hafði sagt, og léti sér skiljast,
að móðir hans ætti ekki heima í Paradís,
en sankti Pétur sat við sinn keip.
Þá kallaði drottinn engil til sínogskip-
aði honum að fara niður í vonda staðinn
og færa móður sankti Péturs upp í
Paradís.
,,Ó, lofa þú mér aS sjá, þegar hann
kemur með hana“, sagði sankti Pétur.
Drottinn tók í hönd sankti Péturs og
leiddi hann út á klett, þar sem þverhnípi
var niður, og hann sýndi honum, að hann
þyrfti að eins að teygja sig ofurlítið út
yfir brúnina, svo hann sæi beint niður í
vonda staðinn.
Þegar sankti Pétur horfði niður, gat
hann í fyrstu ekki greint meir, en þó hann
hefði horft niður í brunn. Það var eins
og botnlaust dýpi opnaðist fyrir honum.
Hið fyrsta, sem hann varð var, var
engillinn, sem þegar var á leið niður í
hyldýpið. Hann sá, hvernig hann skund-
aði niSur í myrkrið mikla án þess að ótt-
ast, og breiddi ofurlítiS út vængina til
þess fallhraðinn yrði ekki of mikill.
En er augu sankti Péturs höfðu vanist
myrkrinu dálítið, fór hann að sjá betur
og betur. Hann varS þess fyrst var, aS
Paradís lá á fjallþsem lá í kring um breiSa
gjótu og á botni hennar var bústaður
fyrirdæmdra. Hann sá, að engillinn hélt
áfram að hverfa dýpra, lengi-Iengi, þang-
að til hann var kominn alla leið. Hatin
varð óttasleginn mjög, er hann sá, hve
djúpt var niður.
Drottinn leit til sankti Péturs stórum,
raunalegum augum. ,,Það er engin byrði
svo þung, að engill minn fái ekki bor-
iS“, sagði hann.
Svo djúpt var niður í hyldýpi þetta, að
enginn sólargeisli komst þangað; þar var
kolsvart myrkur. En það var eins og
engillinn, sem nú kom fljúgandi, kæmi
meS ofurlítið Ijós og birtu með sér, svo
sankti Pétur átti hægra meS að gjöra sér
grein fyrir, hvernig umhorfs var þarna
niðri.
Það var endalaus, myrk urðar-eySi-