Breiðablik - 01.01.1912, Síða 4

BREIÐABLIK
116
voru á dálitlum skemtibát aS sveima
fram og- aftur og sýndust svo dæma-
laust ánægðir yfir lífinu. Blíöalogn
var og sterkur sólarhiti. Þeir höfðu
smeygt sér úr treyju og vesti og sátu í
bátnum í drifhvítum línskyrtum, strokn-
um og stinnum, með stráhatta á höfði.
En jafnvel stráhatturinn varð þeim ofheit-
ur, svo þeir lögðu þá hjá sér og sátu ber-
höfðaðir. Eg tók eftir,hvernig hár þeirra
var skorið á alt annan veg en eg hafði átt
að venjast, Það sat óhaggað með öllu,
eins og þeir höfðu greitt það með mestu
nákvæmni fyrir framan spegilinn í svefn-
herbergi sínu um morguninn. Og skórn-
ir á fótum þeirra svo vel fágaðir, að vel
hefði mátt sjá sig í þeim. En út yfir tóku
sokkarnir. Þeir voru með silki-ísaum.
Það var í fyrsta sinn, að eg veitti því eft-
irtekt, hve prúðmannlegur klæðaburður
ungra manna getur verið. Svona mikla
snyrtimensku hafði eg aldrei áður séð.
Vildi eg verða svona, ef eg gæti, spurði
eg sjálfan mig. Nei, hitt vildi eg þó
ineta meir að reyna að læra eitthvað, ef
eg með því móti mætti verða til einhvers
nýtur.
Svona hugsaði eg þá, umkomulaus
drengur með dularblæju örlaganna fyrir
augum, er eg horfði á land fyrsta sinni í
hinum nýja heimi, þar sem spillingar- og
hamingjuöflin togast á um mannsálina
með meiri frekju en líklega nokkurs ann-
ars staðar í heimi. Tuttugu og fimm ár
liafði eg átt heima í Bandaríkjunum og
• ivalt liðið vel. Mér hafði orðið betur og
betur við land og þjóð.því lengur sem eg
hafði verið. Hvergi þar sem eg hefi
kynst, flnst mér að bræðralagshugmynd-
iu vera nándar-nærri jafnlangt komin með
þjóðunum og með Bandamönnum. Þar
• r eins og ókunnum manni standi allar
dyr opnar. Hvergi er maður jafn-fljótur
ið kynnast og hvergi tekið jafn-ástúðlega,
er um einhverja leiðbeining er að ræða.
Ilvergi eru menn jafn-lítið látnir gjalda
þess, þó þeir sé útlendingar. Og hvergi
gefið tækifæri jafn-fúslega til að sýna,
hvern mann hver og einn helir að geyma.
Hæfilegleikar og mannkostir hvergi fljót-
ar metnir en þar. Og hvergi meiri á-
nægja að rétta þeim manni bróðurhönd,
sem eitthvað vill áfram og langar til að
gera gagn. Þessi bræðralagshugur og
opna hjartaþel breiðir yfir marga galla
og annmarka amerískrar menningar. Það
er einmitt bræðralagshugmyndin, sem er
göfugasta einkenni hennar, ef eg skil
rétt.
Hvert það var sumarblíðan og sólskin-
ið og náttúrufegurðin, sem gerði mér
svona hlýtt um hjarta, eða endurminn-
ingarnar um liðna æfi og kynni mín af
þessarri miklu menningarþjóð nútímans,
veit eg ekki. Alt í einu var eg kominn
út á skip. Það var búið að vísa mér á
herbergi mitt. Eg var búinn að koma
þar öllu fyrir með mestu nákvæmni, þeg-
ar ungur Englendingur kom þar inn og
sagðist eiga að verða til þess að þrengja
þar aö mér og gera mér lífið leiðinlegt.
Eg sagði bonum mér litist svo á hann,að
okkur myndi koma mæta vel saman, ef
eg ekki revndist því verr, og að mér
myndi verða mikil ánægja að henum á
leiðinni. Hann kom frá Chicago, þar
sem hann hafði verið þau fimm ár, er lið-
in voru frá því hann fór frá foreldrum
sínum á Englandi og var nú á leið til að
belmsækja þau. En eigi vildi hann dvel-
jast nema nokkurar vikur á Englandi.
Svo fanst honum mikið til um, hve lífið
væri míklu fjörugra og skemtilegra í
Ameríku. Hann þreyttist aldrei á að
hrósa Bandaríkjunum og fanst, að þar
ættihverungurmaðuraðleita gæfu sinnar.
Bæri hann sig nokkurn veginn skynsam-
lega að, væri hann viss með að finna.
Annars naut eg miklu mi'nna ánæg-
junnar af að tala við þenna unga samferða-
mann minn sökum þass, að hann var sjó-
veikur nokkurn veginn alla leið, og var
þó harla lítil ástæða til. En elskuverð-
ara uugmenni né betur innrætt að öllu